คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 ความเจ็บปวด
มัณฑนาใช้กรรไกรอันเล็กตัดแต่งกุหลาบขาวในสวน ถึงแม้จะล่วงเข้าวัย 30 กว่าแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังคงความสวยสะพรั่งไม่สร่าง ด้วยเพราะจิตใจฉ่ำเย็นไม่ร้อนรุ่มดั่งเช่นคนทั่วไป และเหตุนี้เองที่ทำให้เอกสิทธิ์เลือกเธอให้เข้ามาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านโชติชัยนรินทร์ นั่นคงเพราะเอกสิทธิ์เชื่อมั่นในตัวของมัณฑนาว่าเอจะสามารถนำพาเอาความสุขกลับมาสู่บ้านหลังนี้ได้อีกครั้ง
ความรู้สึกอิ่มเอมใจถูกถ่ายทอดออกมาเป็นเสียงเพลงสากลคลอเบาๆเพื่อให้ดอกกุหลาบได้ซึมซับถึงความสุนทรีของคนดูแล หลังจากมีนาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ มัณฑนาก็ดูจะมีความสุขมากยิ่งขึ้น
“อ้าว นุ่มไม่ได้เอารถไปส่งมีนที่มหาวิทยาลัยหรอกเหรอจ๊ะ”
คุณผู้หญิงของบ้านเอ่ยถามเมื่อเหลือบไปเห็นคนขับรถยังคงแอบนอนหลับเอาแรงอยู่ใต้พุ่มไม้ ชายตัวอ้วนรีบมุดออกมาจากที่พำนักทันทีเมื่อได้ยินเสียง ก่อนจะลุกยืนในท่าสำรวม
“ไม่ได้ไปครับ คุณมีนเธอบอกว่าอยากนั่งรถเมล์”
“จ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนั้นก็ได้” มัณฑนาขยับยิ้มให้พลางนึกถึงความยากลำบากที่อาจจะเกิดขึ้นกับลูกสาวตัวเอง มาอยู่กรุงเทพได้ไม่กี่วันนึกอยากลองดีเสียแล้ว รถเมล์ใช่ว่าจะนั่งกันได้ง่ายๆ หลงไปคงได้ตามตัวไม่ถูก
“จริงสิ ฉันยังไม่ได้ซื้อโทรศัพท์ให้มีนเลย ตายแล้วถ้าหลงไปจะทำไง”คนพูดเริ่มมีสีหน้าเป็นกังวลทำเอาคนขับรถยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกที่ปล่อยให้มีนทำตามใจตัวเอง และอดหวั่นไม่ได้ว่าตัวเขาจะต้องเปลี่ยนงาน
“นั่นสิคะ หลงไปจะทำไงดี”
ร่างบางในชุดนักศึกษาขยับยิ้มกว้าง แอบหัวเราะไม่ได้กับท่าทีตกอกอกใจของคนเป็นแม่ ดูเหมือนว่ามัณฑนาจะเลี้ยงลูกออกมาให้ถอดแบบเธอไปเสียทุกระเบียดนิ้ว ไม่ว่าจะใบหน้าหรือแม้แต่กระทั่งนิสัย การคิดอ่าน
“แต่ก็ไม่หลงนี่จ๊ะ ว่าไงเอ่ย ไปเรียนวันแรก”
คนเป็นแม่เดินเข้ามาโอบรอบเอวลุกสาวแล้วชวนให้เดินเข้าไปนั่งระเบียงไม้ที่ยื่นเข้ามาภายในสวน ซีกนั้นทั้งแถบถูกจัดให้กลายเป็นสวนสไตส์ญี่ปุ่น มีบอนไซตั้งประดับอยู่บนไม้ต่างระดับ และมีหินสีขาววางรายรอบให้ความรู้สึกผ่อนคลายต่างจากสวนอีกฝากที่เป็นสไตส์บาหลี
“ก็ดีค่ะแม่ เพื่อนใหม่น่ารักทุกคนเลย มีนได้เพื่อนสนิทแล้วนะคะชื่อแตงกวาค่ะ น่ารักมาก เป็นคนเรียบร้อยแล้วก็ดูท่าทางว่าจะแม่พระมากด้วย”
ร่างบางพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนเบาะแล้วรับแก้วชามะลิที่มัณฑนารินให้มาไว้ในมือ
“แล้วมีผู้ชายคนไหนทำท่าจะมาจีบเราบ้างรึเปล่า”
คนอาบน้ำร้อนมาก่อนเอ่ยถามอย่างรู้ทัน มันคงจะเป็นเรื่องน่าแปลกใจไม่น้อยหากว่าลูกสาวเธอจะไม่เคยมีแฟน แต่นี่คงเพราะอยู่โรงเรียนหญิงล้วนมาตลอดทำให้ไม่มีโอกาสให้ชายหนุ่มหน้าไหนเข้ามาขายขนมจีบให้
“ไม่มีหรอกค่ะ เอ๊ะ หรือว่ามีน้า”
“ตกลงมีหรือไม่มีจ๊ะ”
“ไม่มีหรอกค่ะ”
มีนายิ้มกว้าง ก่อนจะนึกถึงใบหน้านิ่งๆของใครบางคน หลังจากที่เคนโซพาเธอเข้ามาในห้องชมรม จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน เขาไม่ยอมปริปากพูดกับเธอเลยสักคำ จะมีก็แต่พูดจากับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งในห้องเท่านั้น
“นึกถึงใครอยู่รึเปล่ามีน”
“ค่ะแม่ มีนกำลังนึกถึงผู้ชายญี่ปุ่นคนนึง เขาค่อนข้างแปลกนะคะ เป็นคนเงียบๆ ไม่สนใจสิ่งรอบข้างบ้างเลย”
“ลูกสังเกตเขาขนาดนั้นเลยเหรอจ๊ะ” มัณฑนาเอ่ยถามเมื่อได้ฟังคำพูดของลูกสาว
“ค่ะ ก็เขาทำท่าทางเหมือนรังเกียจมีน” คนพูดนิ่งเงียบไปชั่วครู่ เหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง “แต่ว่า... มีนก็ไม่เห็นว่าเขาจะยอมให้ใครเข้าใกล้ อย่างวันนี้ตอนที่แตงกวาเดินเข้าไปคุยด้วย เขายังเว้นระยะห่างซะไกล”
“เหรอจ๊ะ แล้วพอเห็นแบบนี้ ลูกรู้สึกดีขึ้นบ้างรึเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ มีนจะรู้สึกดีก็ต่อเมื่อเขาไม่ทำแบบนั้นใส่มีนอีก”
ฉันในตอนนั้น ไม่เคยคิดเลยว่าจะทำให้เคนโซเจ็บปวด ฉันในตอนนั้น...ไม่เคยคิดเลยว่ามิตรภาพที่ฉันร้องขอจากเคนโซ จะทำร้ายเคนโซ...
“มีนไปอาบน้ำก่อนนะคะแม่ วันนี้โดนฝนมาด้วย”
ร่างบางบอกพลางขยับลุกขึ้นยืนแล้วเดินลัดเลาะไปทางสวนด้านหลัง ดูเหมือนลูกสาวของเธอจะชอบเดินผ่านสวนมากกว่าเดินผ่านเฟอร์นิเจอร์หรูหราภายในโถงใหญ่ มัณฑนาขยับยิ้มเอ็นดูก่อนจะหันไปทางประตูซึ่งกำลังเปิดต้อนรับรถเก๋งสีดำสนิท น่าแปลกที่วันนี้คิมหันต์กลับบ้านเร็วกว่าปกติ
“ส้ม ส้มอยู่มั๊ย”
มัณฑนาร้องเรียกสาวใช้ในบ้านพลางชะเง้อมอง กระทั่งส้มแป้นวิ่งเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
“คะ คุณผู้หญิง”
“เดี๋ยวส้มไปเตรียมของว่างไว้ให้คุณคิมหันต์ด้วยนะ แล้วก็อย่าลืมรินชากลิ่นลาเวนเดอร์ที่ฉันทำไว้ขึ้นไปเสิร์ฟด้วย แล้วถ้าคุณคิมหันต์ถามว่าใครสั่งให้เอามาให้ บอกไปว่าเป็นยิ้มสั่ง”
“ค่ะ”
สาวใช้รับคำแล้วรีบเดินเลี่ยงไปยังห้องครัว ในขณะที่คุณผู้หญิงของบ้านได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอคงทำได้เพียงแค่คอยดูแลอยู่ห่างๆจนกว่าทิฐิในใจของคิมหันต์จะเบาบางลงไปบ้าง วันนั้น... ไม่ว่ายังไงเธอก็ขอให้มันมาถึง ไม่ว่าจะช้าแค่ไหน เจ้าตัวก็พร้อมจะรอ เพื่อความสุขของทุกคนภายใต้ชายคาของคฤหาสน์หลังนี้
เสียงทุบประตูตึงตังทำให้คนตั้งใจจะไปอาบน้ำรีบวิ่งมาเปิดประตูให้ ทันทีที่บานประตูไม้ถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ก็เบียดตัวเข้ามาภายในห้อง ไม่ต้องให้เจ้าตัวบอกเธอก็พอจะรู้ว่าคิมหันต์กำลังหงุดหงิด
“ฉันไม่ชอบให้ใครเมินใส่ฉัน”
คนตัวโตกว่าบอกด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ ในขณะที่อีกฝ่ายเองก็ไม่ได้คิดจะขัดใจเขาให้ต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ในสายตาคิมหันต์เห็นเธอเป็นอะไรกันแน่ถึงได้ชอบพูดจาทำนองนี้ใส่
มีนานิ่งสบตากับพี่ชายต่างสายเลือดชั่วครู่ เธอยอมอ่อนให้เขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องไหนหรืออะไรก็ตามของให้เขาบอกมา ถ้าเขาห้ามเธอก็จะไม่ทำ ถ้านั่นจะทำให้เขายอมรับในตัวเธอและแม่ ไม่ว่าใครก็ปรารถนาครอบครัวที่สงบสุข เธอรู้ว่ามัณฑนาเองก็ต้องการเช่นนั้น
“แต่ว่า... ถึงฉันจะยิ้มให้คุณ คุณก็ไม่เคยจะยิ้มตอบกลับให้ฉันนี่คะ”คนตัวเล็กกว่าสวนกลับออกไป เธอไม่ตั้งใจจะยั่วให้เขาโมโห แค่อยากจะพูดในสิ่งที่อยู่ในใจออกไปแค่นั้นเอง
คิมหันต์จ้องหน้าของมีนานิ่ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาแค่ไม่อยากถูกทำเหมือนไม่มีค่าในสายตาของใคร หากว่าวันนี้มีนาไม่เมินหน้าหนีเขา คงไม่มีทางที่ผู้ชายอย่างคิมหันต์จะเป็นฝ่ายเดินเข้ามาเคาะประตูห้องของเธอ
“งั้นฉันจะคิดซะว่าเธอมันก็แค่อากาศธาตุ”
ร่างสูงเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา พลางทำท่าจะเดินออกไปจากห้องหากแต่กลับถูกมือเล็กๆดังชายเสื้อด้านหลังเอาไว้และไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อย
“แต่ฉันไม่อยากเป็นอากาศ… ฉันเป็นคน เป็นคนที่มีความรู้สึกเหมือนคุณทุกอย่าง ในเมื่อฉันไม่เคยเกลียดคุณ ในเมื่อฉันไม่เคยคิดจะเกลียด แล้วทำไม... คุณจะต้องเกลียดฉัน”
มือเล็กๆค่อยคลายออกเพื่อปล่อยให้อีกฝ่ายได้เป็นอิสระหลังจากพูดประโยคนั้นจบ ก่อนจะเลื่อนบานประตูปิดลงเพื่อให้กำแพงที่มองไม่เห็นชัดเจนมากยิ่งขึ้น แบ่งให้เขาและเธอยืนคนละฟาก ให้ไม่มีทางส่งผ่านความรู้สึกถึงกัน...
ถ้าฉันรู้ว่ามันจะทำให้เธอเสียใจ ฉันจะไม่ทำ แม้แต่เพียงเศษเสี้ยวของความเจ็บปวด ฉันก็จะไม่มีวันหยิบยื่นให้กับเธอ เพียงแต่ฉัน... คงรู้สึกตัวช้าไป
“เมื่อไหร่จะยอมไปตรวจล่ะ ป้าอยากให้เคนโซไปตรวจนะ” เสียงจากปรายสายเอ่ยถามเหมือนจะแสดงอาการห่วงใย
“ครับ ...แล้วผมจะไป”
“ดูแลตัวเองดีๆล่ะ ถ้ายังไงกลับมาที่บ้านบ้างก็ดีนะ ห้องของเคนโซ ป้าให้คนไปทำความสะอาดทุกวันอยู่แล้ว มาได้ตลอดเวลาเลยนะ”
คนฟังนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้อีกฝ่ายค่อนข้างลำบากใจออกไป จิตรา ป้าแท้ๆของเขาไม่เคยจัดห้องรอให้เขากลับไป ตรงกันข้ามกลับภาวนาไม่ให้เขากลับไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีกเลยตราบจนตลอดชีวิต และถ้าไม่ติดว่าบ้านหลังนั้นเป็นทรัพย์สินตามพินัยกรรมของหลานชายคนนี้ เธอคงไม่โทรมาหาให้ต้องกระดากปากในการพูดคุย
“ถ้างั้น...ผมไปตอนนี้เลยดีมั๊ยครับ”
เขาไม่ได้โง่หรือรู้ไม่ทัน หากแต่ต้องการจะทำให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาไม่ต้องการให้เข้ามาข้องเกี่ยวกับเขาอีก
“เอ่อ ตอนนี้เหรอจ๊ะ คะ...คือ...คือว่า...”
“ผมเปลี่ยนใจแล้วครับ ผมต้องอ่านหนังสือ แค่นี้นะครับ”
การสนทนาสิ้นสุดลงแค่นั้น ร่างสูงเหวี่ยงโทรศัพท์ลงบนโซฟาสีครีมแล้วทิ้งตัวลงนั่ง ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีภาระหน้าที่อะไรให้ต้องแบกรับ นอกเสียจากทรัพย์สมบัติมากมายที่พ่อกับแม่ทิ้งเอาไว้ให้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไร... คนตาย เอาอะไรติดตัวไปได้เสียเมื่อไหร่
ความคิดเห็น