Just only Love เพียงรักเดียวที่หัวใจปราถนา

   

         เคนโซ... เคนโซน่ะ  ตายไปแล้วจริงๆเหรอ  เราสองคนไม่ได้ยืนอยู่บนโลกใบเดียวกันอีกแล้วจริงๆน่ะเหรอ  ...    ถ้างั้นความรู้สึกของฉัน จะส่งไปถึงเคนโซรึเปล่า  หรือว่า มันจะติดอยู่กับฉันแบบนี้ตลอดไป

          แสงสีอ่อนของพระอาทิตย์ยามเช้าในฤดูหนาวไม่ได้ทำให้หัวใจของใครอบอุ่นขึ้นมาได้เลย

            ปากกาหมึกซึมถูกวางลงข้างๆไดอารี่สีขาว หญิงสาวเจ้าของดวงหน้าเรียวรูปไข่เบือนหน้ามองออกไปยังหน้าต่างบานกระจก  เส้นผมสีดำสนิทซึ่งถูกซอยให้ยาวประบ่าล้อมกรอบใบหน้าให้ดูเรียวยิ่งขึ้น นัยน์คู่สวยแลดูเศร้าหมอง หากแต่น้ำตาคงช่วยอะไรไม่ได้ ถึงร้องไห้มากเท่าไหร่ ก็คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้อีกแล้ว

            ฉันไม่เปลี่ยนไปเลยนะเคนโซ ผมของฉันไม่เคยยาวไปกว่าเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ฉันไม่เคยเปลี่ยนทรงผม ไม่เคยเปลี่ยนแปลงนิสัยของตัวเอง แต่คงมีเพียงเท่านี้... สิ่งที่ฉันจะดึงรั้งมันเอาไว้ ให้อยู่กับฉันตลอดไป นอกเหนือจากนี้ ทุกสิ่งดูเปลี่ยนแปลงไปหมด โดยที่ตัวฉันเองทำอะไรไม่ได้เลย...

            เสียงประตูบานไม้ที่แง้มเอาไว้ถูกเปิดออกให้กว้างมากขึ้น
ร่างระหงส์ของหญิงวัยกลางคนก้าวเข้าในห้องพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆของชาทับทิม มัณฑนาเดินเอาแก้วเซรามิกสีขาวลายดอกโคลเวอร์สี่แฉกไปวางลงบนโต๊ะหนังสือของลูกสาวพลางขยับยิ้มอ่อนโยน

            “เขียนไดอารี่อีกแล้วเหรอจ๊ะ” มัณฑนาเอ่ยถาม

            “ค่ะแม่”ร่างบางพูดพลางพยักหน้ารับ รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้า

            “เขียนถึงเคนโซสินะ”คนเป็นแม่ผละเดินออกมานั่งลงบนเตียงนอนลายดอกซากุระ พลางเหลือบมองโหลแก้วซึ่งข้างในมีตุ๊กตาสีขาวและเกล็ดดาวระยิบระยับรอยอยู่ หากจับเจ้าโหลแก้วทรงกลมนั่นเขย่า เกล็ดดาวก็จะลอยขึ้นแล้วค่อยๆร่วงลงบนเจ้าหมีตัวนั้น

            ของขวัญชิ้นแรกจากคนสำคัญ...

            มีนาไม่ตอบคำถาม หญิงสาวขยับยิ้มให้ตัวเอง ก่อนจะพับสมุดไดอารี่เล่มนั้นเก็บใส่ลิ้นชัก ทำให้มัณฑนาเอ่ยคำถามต่อไปออกมา

            “แล้วพรุ่งนี้ มีนยังจะไปที่นั่นอีกมั๊ย”

            คนถูกถามขยับลุกเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างหน้าต่างก่อนจะหันมายิ้มให้กับมัณฑนา แล้วเสมองออกไปนอกหน้าต่าง สวนเล็กสไตส์ญี่ปุ่นทำให้เธอนึกถึงผู้ชายบางคน

            “ไม่แล้วล่ะค่ะ 3 ปีมาแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาที่นั่นอีก บางที... เขาอาจจะไม่ได้อยู่บนโลกใบเดียวกับมีนแล้ว”

          หลังจากวันนั้นที่เราสองคนแยกจากกันที่สนามบิน เคนโซก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย... ทั้งที่สัญญากันไว้แล้ว ... เธอคงไม่ได้ผิดสัญญาหรอกใช่มั๊ย แต่คงไม่สามารถกลับมาเจอฉันอีกครั้งได้จริงๆ

          “เมื่อเมื่อไหร่จะถึงฤดูฝนน้า... คิดถึงจังเลย”

            คนพูดเลื่อนบานกระจกเปิดออกเพื่อรับลมหนาว เรื่องราวในอดีตไหลย้อนกลับมาอีกครั้ง ฉายชัดราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ...  เรื่องราวของคนสองคนที่เริ่มต้นขึ้นในฤดูฝน