คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 น้ำตาพระอาทิตย์
..: KENZO :..
เรื่องราวของฉัน เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันนั้น... วันที่เราสองคนได้พบกันครั้งแรก …วันที่น้ำตาของพระอาทิตย์ยามบ่ายโปรยปรายลงบนโลกใบนี้
ร่างบางเจ้าของดวงหน้าเรียวรูปไข่เม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเจ้าตัวแหงนมองดูท้องฟ้า ก้อนเมฆสีทึบบดบังแสงของดวงอาทิตย์ยามบ่าย มีนาอดกังวลไม่ได้ว่าข้าวของซึ่งเธอเพิ่งจับจ่ายซื้อหามาจะเปียกปอนเพราะสายฝน เรียวขาเล็กขยับก้าวยาวๆเดินข้ามฟุตบาทเพื่อมองหาแท็กซี่สักคันโดยไม่ทันระวังว่ามีใครบางกำลังวิ่งสวนทางมาด้วยอาการรีบร้อน เหมือนหนีอะไรมาสักอย่าง
ปึก!
แรงปะทะทำให้คนตัวเล็กกว่าเซถลาไปด้านหลัง แต่ยังคงทรงตัวอยู่ได้ ผิดจากชายหนุ่มร่างสูงซึ่งล้มลงไปนั่งทำหน้างอใส่พื้นถนนคอนกรีต มีนารีบวิ่งไปเก็บถุงใส่ของที่หลุดมือไปก่อนจะหันกลับมาทางคนที่วิ่งเข้ามาชนเธอ หรือเธอเองวิ่งไปชนเขาเจ้าตัวก็ยังไม่แน่ใจ
“เอ่อ... ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ” ร่างบางผงกศีรษะขอโทษ สีหน้าของอีกฝ่ายทำให้เจ้าตัวรู้สึกไปว่า ถ้าหากว่ามือทั้งสองข้างของเธอไม่เต็มไปด้วยข้าวของเยอะแยะมากมายราวกับไปเหมาซื้อมาทั้งร้าน เธอคงจะยกมือไหว้ให้รู้แล้วรู้รอดกันไป
คนถูกขอโทษไม่ได้มีสีหน้าเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ เขาไม่ยิ้ม ไม่ได้ทำหน้าดุเหมือนโมโหเสียเต็มประดา แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ได้ทำให้มีนารู้สึกว่าเขายอมยกโทษ บางทีเขาอาจจะไม่รับรู้เสียด้วยซ้ำ
อะไรของเขา?
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันชั่วครู่ในขณะที่ยืนจ้องมองชายหนุ่มร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น คนทั้งคู่ยืนอยู่บริเวณฟุตบาทที่ไร้ซึ่งผู้คนพลุกพล่านเหมือนเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เพราะคนอื่นๆต่างรีบหามุมหลบฝน มีนาแหงนหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้งแล้วตั้งใจจะรีบเดินเลี่ยงไปเสีย แต่กลับถูกดึงความสนใจไปยังหญิงสาวผมลอนในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนดูเบาสบายที่วิ่งมาทางเขาและเธอ
“Kenzo kun ! Daishobu !?” เคนโซคุง ไม่เป็นไรใช่มั๊ย
เจ้าของผมลอนสีน้ำตาลเปลือกไม้หอบหายใจถี่แล้วรีบเอ่ยถามด้วยความห่วงใย แต่คนเจ็บก็ยังคงนิ่ง มีนารู้สึกเหมือนมีกำแพงกั้นกลางระหว่างคนทั้งสอง เหมือนแม่สาวคนสวยนั้นจะรู้จักเขาแต่เพียงฝ่ายเดียว ยูกิเองก็คงรู้สึกได้ถึงความเย็นชาของเคนโซ
คนญี่ปุ่นเหรอ...? มีนาพึมพำกับตัวเองในใจแล้วหันไปมองใบหน้าของคนทั้งคู่ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอควรจะกล่าวคำขอโทษที่ร่างสูงฟังแล้วเข้าใจ
“Ano… sumimasen…. Hontou ni Gomennasai” เอ่อ... ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ
นัยน์ตาเรียวยาวตวัดมาทางเจ้าของของผมซอยประบ่าในชุดเสื้อยืดคอกลม กางเกงสี่ส่วนสีชมพูอ่อน มีนาพยายามจะขยับยิ้มให้เขาแต่สายตาของคนมองทำให้เธอได้แต่ผงกศีรษะขอโทษแล้วแอบต่อว่าเขาในใจ บ้ารึเปล่า ฉันแค่เดินชนนะ ไม่ได้ไปเผาบ้านนายซะหน่อย
“Ano… “ เอ่อ... คือ...
ยูกิทำท่าทางเหมือนพยายามจะพูดบางอย่าง มีนาแอบเหลือบมองใบหน้าสวยซึ่งแต่งแต้มไว้ด้วยสีชมพูระเรื่อ สีหน้าของยูกิเหมือนคนจะขาดอากาศหายใจ ยิ่งเขาคนนั้นเมินใส่มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งทำเหมือนจะร้องไห้ออกมาจริงๆ
ร่างสูงล้วงมือกลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมตัวยาวสีดำสนิท นัยน์ตาว่างเปล่าทอดมองถนนเบื้องหน้า อีกไม่นานฝนคงตกลงมา... คงต้องรีบแล้วล่ะนะ เคนโซหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่วิ่งไล่ตามเขามาตั้งแต่เมื่อกี้ ยูกิเบิกตาเล็กน้อย ราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตา เจ้าตัวคิดไปด้วยซ้ำว่าชาตินี้ทั้งชาติเขาคงจะไม่ยอมมองหน้าเธออีกแล้ว
“uzei” น่ารำคาญ
ริมฝีปากบางเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ นัยน์ตาคู่คมจ้องหน้าของอีกฝ่ายราวกับจะบอกให้รู้ว่า ฉันตั้งใจจะพูดประโยคนี้ใส่หน้าเธอ... ทั้งที่เป็นคำพูดทำร้ายจิตใจคนฟัง แต่เขาก็ยังคงตีหน้านิ่ง ราวกับพูดเรื่องธรรมดาทั่วไป ดวงตากลมโตของสาวชาวญี่ปุ่นเริ่มแดงก่ำ จากมุมนี้มีนามองเห็นเพียงแค่ใบหน้าของยูกิเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าผู้ชายซึ่งกำลังยืนหันหลังให้เธอในตอนนี้มีสีหน้าแบบไหน
“Gomen...” ขอโทษนะ
ยูกิก้มศีรษะค้างไว้อย่างนั้น เธอไม่อยากจะเงยหน้าขึ้นมาให้อีกฝ่ายได้เห็นน้ำตา แต่ถึงเธอจะร้องไห้ เคนโซก็คงไม่สนใจอีกแล้ว... ร่างสูงหันหลังให้กับคำขอโทษ ท่อนขาเรียวยาวก้าวเดินหนีห่างออกมา ทิ้งน้ำตาของผู้หญิงคนนั้นไว้ข้างหลัง และผ่านหน้ามีนาไปราวกับว่า เหตุการณ์เมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่มีผู้ชายที่ล้มลงไปเพราะถูกชน ไม่มียัยผู้หญิงไทยที่พยายามจะทำตัวเหมือนมีจิตสำนึกดีเสียจนน่ารำคาญ และไม่มีผู้หญิงคนนั้นที่เขาไม่อยากเจอจนต้องวิ่งหนีมา
ในตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนต้องมนต์สะกด ใบหน้าของเขาที่ได้มองเห็นในระยะใกล้ เพียงชั่วเวลาไม่กี่วินาทีที่เขาเดินผ่านฉันไป... มันยังคงติดอยู่ในห้วงความรู้สึกฉันจนถึงตอนนี้ นัยน์ตาเรียวยาวว่างเปล่าคู่นั้น จะเป็นไปได้ไหมน้า ถ้ามันจะมีเงาของฉันอยู่ในนั้น ....
“อ๊ะ ! ตกลงมาแล้ว!!”
ร่างบางอุทานออกมาเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาที่หลบฝน ในขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงเมื่อครู่เดินห่างจากเธอออกไปเรื่อยๆ และผู้หญิงคนนั้นก็ได้หายไปจากตรงนั้น เธอหายไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ...
แปลกนะ เคนโซ... ทั้งที่เราสองคนวิ่งไปคนละทาง แต่ทำไมท้ายที่สุดแล้ว เราถึงกลับมาเจอกันอีกนะ หรือเป็นเพราะ... พระเจ้าต้องการให้ฉันได้พบกับเคนโซอีกครั้ง
ความคิดเห็น