อาเมะเด็นเซ็ทสึ : นิทานวสันต์

ลำดับตอนที่ #2 : หมู่บ้านพระอาทิตย์

หนึ่งในบรรดาเกาะแก่งทั้งหลายเป็นที่ตั้งของหมู่บ้านไทโยหรือหมู่บ้านพระอาทิตย์

หมู่บ้านสงบสุขที่ประกอบการกสิกรรมและการประมงเลี้ยงชีพ  บ้านเรือนเรียงประปราย

สร้างจากต้นมะพร้าวและมุงหลังคาด้วยใบมะพร้าว  ชาวบ้านใช้ชีวิตอย่างสมถะและสอด

คล้องกับวิถีแห่งธรรมชาติ  หมู่บ้านพระอาทิตย์ไหลเลื่อนผ่านสายธารกาลเวลา  ราวกับ

แม่น้ำอ่อนช้อยอ้อยอิ่งท่ามกลางไออุ่นแห่งฤดูใบไม้ผลิ  ท้องทะเลมีปลา  ผืนนามีข้าว 

ห้วงนภามีเทพเจ้าคอยปกปักรักษา  ปีใดหมู่บ้านพระอาทิตย์ได้ผลผลิตข้าวจำนวนมาก

เป็นพิเศษ  ชาวบ้านจะจัดงานเฉลิมฉลอง  ดอกไม้ไฟเบ่งบานระยิบระยับเต็มท้องฟ้า  มี

การแข่งขันทำขนมโมจิของหญิงสาว  การแข่งขันดื่มเหล้าสาเกของชายหนุ่ม  และการ

เล่นละครฟ้อนรำเพื่อสรรเสริญบูชาอะมาเทระสึ เทพธิดาแห่งแสงสว่าง


ทว่า ยังมีความกลัดกลุ้มแฝงเร้นท่ามกลางความสุขเกษมเปรมปรีดิ์  ในขณะนั้น หัวหน้า

หมู่บ้านพระอาทิตย์นามนัตสึและศรีภรรยานามฮารุมีอายุย่างเข้าเลขสี่แล้ว  แต่ทั้งคู่ยังไม่

มีบุตรสืบสกุลร่วมกันเลย  ความกังวลนี้หยั่งรากในจิตใจของทั้งสองมานานปี  ฮารุจึง

ตัดสินใจไปพบมิโกะเพื่อปรึกษาปัญหา 


มิโกะคือร่างทรงประจำหมู่บ้าน  ซึ่งต้องเป็นสาวพรหมจรรย์ที่เข้าสู่พิธีกรรมตามขนบ

ธรรมเนียมโบราณเพื่อถวายตัวรับใช้เทพเจ้า  มิโกะเป็นผู้นำในการประกอบพิธีกรรมต่างๆ

ของหมู่บ้านเช่นพิธีบวงสรวงเทพเจ้า พิธีแต่งงาน เป็นอาทิ  รวมถึงการแก้ไขปัญหา

ประดามีของชาวบ้านซึ่งไม่สามารถอาศัยกำลังของมนุษย์ได้  ต้องให้มิโกะเป็นสื่อกลาง

เพื่อติดต่อขอความช่วยเหลือจากเทพเจ้า


วันหนึ่ง ฮารุจึงได้ไปพบมิโกะหลังจากเสร็จภาระงานบ้านงานเรือน  มิโกะได้เล่าขานถึง

ตำนานเก่าแก่ว่า ผู้ใดประสงค์สิ่งของอันใดหรือพรอันประเสริฐไซร้  ให้เดินทางไป

นมัสการอะมาเทระสึที่ถ้ำอาเมโนะอิวาโตะ หรือถ้ำศิลาสวรรค์  ถ้ำกลางทะเลลึกที่อะมา

เทระสึจะลงมาจากสวรรค์เพื่อบำเพ็ญตบะทุก ๆ คืนเดือนมืด


“แล้วข้าจะไปยังถ้ำแห่งนั้นได้อย่างไร  ในเมื่อมันอยู่กลางทะเลลึก”  ฮารุกล่าว


“อะมาเทระสึเป็นเทพที่ชอบช่วยเหลือมนุษย์ แต่นางก็ชอบพิสูจน์ความมุ่งมาดปรารถนา

ของมนุษย์เช่นกัน”  มิโกะไขขาน


“เช่นนั้น ข้าจะให้ท่านพี่นัตสึเกณฑ์คนหนุ่มต่อเรือที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้าเพื่อพาข้าไปยังถ้ำอาเมโนะอิวาโตะ”


“หาได้ไม่”  มิโกะตวาด  “เจ้าจำต้องเดินทางโดยลำพัง  และห้ามบอกเล่าเรื่องนี้แก่ผู้ใด

ทั้งสิ้นแม้กระทั่งสามีของเจ้า  อีกสองคืนจะเป็นคืนเดือนมืด  เวลายามสองของคืนนั้นจะ

เป็นช่วงเวลาที่มืดมิดที่สุดแห่งปี  จงไปที่ชายหาดทิศตะวันตก  ยามนั้นน้ำทะเลจะเหือด

หายราวกับแห้งระเหยไปในผืนทราย  หนทางสู่ถ้ำอาเมโนะอิวาโตะจะเปิดออก  จงจาริก

ไปตามหนทางแปดหมื่นสี่พันชาคุ  เจ้าจะพบทางเข้าถ้ำ

“ระวังให้จงหนัก  ถ้ำอาเมโนะอิวาโตะเป็นนิวาสถานแห่งเทพเจ้า  มนุษย์มิสมควร

ย่างกรายเข้าใกล้ สถานที่แห่งนี้มืดมนยิ่งกว่ายามราตรี  เงียบงันยิ่งกว่าความสงัด  และ

เย็นเยียบยิ่งกว่าลมหายใจของปีศาจ  บรรยากาศอันน่าสะพรึงนี้ จะกัดกินประสาทสัมผัส

ทั้งหกของเจ้าอย่างตะกรุมตะกราม แล้วฉีกกระชากสติสัมปชัญญะของเจ้าออกเป็นริ้ว ๆ

ในเวลาอันรวดเร็ว  นอกจากนี้ ยังไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าจะมีการทดสอบใดรอเจ้าอยู่ระหว่าง

การเดินทางครั้งนี้”


มิโกะเว้นจังหวะให้ฮารุชั่งตวงความรู้สึก 


“เจ้ายังต้องการจะไปที่แห่งนั้นอีกหรือไม่”


“ข้าจะไป”  ฮารุตอบอย่างไม่ลังเล


สองคืนต่อมา...


คืนนั้นนัตสึกลับจากการประชุมหมู่บ้านประจำเดือนเมื่อตอนพลบค่ำ  บ่นอุบถึงปัญหา

คาราคาซังกับเจ้ามืดคุโรยามิ และคะแนนเสียงของกรรมการหมู่บ้านที่เริ่มจะเอนเอียงไป

หาเจ้าคนเห็นแก่ตัวนั่น  ฮารุไม่เข้าใจสิ่งที่สามีพูดเท่าใดนักจึงได้แต่นวดเฟ้นให้สามีผ่อน

คลาย


“ท่านพี่กลับมาเหนื่อย ๆ อยากจะแช่น้ำร้อนสักหน่อยไหม  ข้าต้มน้ำไว้ให้แล้ว”  ฮารุ

อยากเอาใจสามี


“เจ้าคุโรยามิเสนอให้หมู่บ้านเราสร้างโรงถลุงแร่”  นัตสึกลัดกลุ้มเสียจนไม่ได้ใส่ใจคำพูด

ของฮารุ  “หนำซ้ำยังอยากให้พวกเรามีโรงผลิตอาวุธ  มันอ้างว่าเพื่อสร้างตลาดทางการ

ค้าและนำพาความเจริญให้แก่หมู่บ้าน  อ้ายคนเห็นแก่ได้ !  ข้าว่าพวกเราประกอบอาชีพ

เกษตรกรรมกันก็ดีอยู่แล้ว  หมู่บ้านพระอาทิตย์อาจจะเคยประสบปัญหาภัยแล้งแต่ด้วย

เมตตานุภาพของอะมาเทระสึพวกเราก็ยังมิเคยต้องอยู่อย่างอดอยากสักที”  บ่นเสร็จก็ซด

สาเกรวดเดียวหมดจอก  เขาก็เป็นเสียอย่างนี้  จริงจังกับทุกสิ่งทุกอย่างจนบางครั้งก็มาก

เกินไป ฮารุคิด  แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนอย่างนี้ฮารุจึงรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทุกครั้งที่

ได้อยู่เคียงข้างชายผู้นี้  ดังนั้น สิ่งละอันพันละน้อยใดที่นางจะพอแบ่งเบาให้สามีได้  นาง

ก็จะปฏิบัติด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง  และไม่ว่านัตสึจะปรารถนาสิ่งใดนางก็จะทำทุกวิถี

ทางเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมาแม้ต้องเสี่ยงชีวิตของตนก็ตาม


เวลานี้นัตสึอยากมีทายาทเป็นที่สุด  ตามกฎของหมู่บ้าน ตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน

สามารถสืบทอดทางสายเลือดได้หากทายาทของหัวหน้าหมู่บ้านคนเก่ามีคุณสมบัติ

เหมาะสม  ฮารุตระหนักดีว่าตำแหน่งผู้นำหมู่บ้านของนัตสึกำลังถูกสั่นคลอน  เขาไม่ใช่

คนกระหายอำนาจ ทว่า เขาคงไม่อาจจะทนได้หากอำนาจนั้นต้องตกไปอยู่ในมือของคน

ไม่ดี  ทางเดียวที่นางจะช่วยได้คือการมีบุตรเพื่อสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านพระ

อาทิตย์


นัตสึดื่มมากเสียจนเมาหลับไป  ใบหน้ากร้านแดดของชายหนุ่มยามหลับใหลดูอ่อนโยน

เหมือนเด็กเล็ก ๆ  ริมฝีปากกลางพุ่มเคราขยับพะเยิบพะยาบส่งเสียงกรนดังสนั่น  ฮารุจึง

สบโอกาสดับฟืนไฟและเผ่นออกมา


บรรยากาศของคืนที่มืดที่สุดแห่งปีชวนให้สลด  ท้องฟ้าดำทะมึนไร้จันทราและดารา 

หรีดหริ่งเรไรหลบลี้หนีหาย  ลมทะเลก็ไม่พัดพาอย่างที่เคย  วังเวงเสียจนไม่ได้ยินเสียง

ของความเงียบ  ราวกับสรรพสิ่งถูกตรึงไว้กับความมืดมนอนธกาล  มีเพียงมนุษย์เพศ

หญิงนางหนึ่งกับคลื่นซัดหาดที่อาจหาญต่อกรกับความมืด


ฮารุมุ่งหน้าสู่ทิศทางที่พระอาทิตย์เพิ่งอันตรธานไป  รองเท้าที่สานจากฟางข้าวของนาง

บดอัดเม็ดทราย ส่งเสียงดังสวบสาบประเดี๋ยวประด๋าวพลันจางหายไปในกระแสสงัด  แว่ว

เสียงตีกลองสองครั้งบอกเวลายามสองดังมาจากหมู่บ้านเบื้องหลัง  หญิงสาวหยุดเดิน

หันหน้าไปมองทิศทางของเสียงกลอง   ท้องฟ้าเหนือบริเวณนั้นยังมีควันไฟลอยเอื่อย

จากหมู่บ้านพระอาทิตย์  ความเงียบชวนอึดอัดเข้ายึดครองบรรยากาศอีกครั้ง  หญิงสาว

หยุดนิ่งเนิ่นนาน  ลมวูบหนึ่งโชยมาจากความว่างเปล่าพัดต้องร่าง  หญิงสาวกลับหลังหัน

สู่เส้นทางเดิม  ย่ำเหยียบเท้าหนักแน่นจนความเงียบแตกกระเจิง


ชายหาดฝั่งตะวันตกแปรสภาพไปอย่างน่าตกใจ  บริเวณที่ควรจะเป็นผืนทะเลสีนิลกลับ

กลายเป็นผืนทรายสุดลูกหูลูกตา  ปูเสฉวนตัวจ้อยคืบคลานไปตามเงามืด  ปลาโชคร้าย

ไขว่คว้าแอ่งน้ำพอประทังชีพ  หย่อมปะการังผุดพ้นผืนทรายเหมือนโครงกระดูกสัตว์

โบราณ


หนทางสู่ถ้ำอาเมโนะอิวาโตะได้เปิดออกแล้ว ณ บัดนี้