เพื่อนแชท

นิยายแนวหวานแหวว

เรื่อง เพื่อนแชท

ผู้แต่ง ดอกบัวสีเทา

กลุ่มเป้าหมาย เหมาะสำหรับบุคคลทั่วไป

กริ๊งก่อง กริ๊งก่อง กริ๊งก่อง เสียงข้อความไลน์ดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะมุมห้อง ซึ่งเจ้าของมือถือเครื่องนั้นกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนอน เมื่อเธอตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ได้ยินเสียงนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดอ่าน ข้อความว่า “ ก๊อก ๆ อรุณสวัสดิ์ มินมิน ตื่นหรือยังสายแล้วนะ แต่งตัวไปเรียนได้แล้ว ” มินมินคือชื่อเจ้าของโทรศัพท์มือถือ เธอเป็นนักศึกษาหญิง ชั้นปีที่สอง คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง มินมินเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความเป็นผู้หญิงเลย ห้าว ๆ แต่ก็มีมุมที่อ่อนโยน เธอมีความสนใจเกี่ยวกับเกมอย่างมาก เวลาว่างชอบเล่นเกมเป็นชีวิตจิตใจ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่เคยทิ้งการเรียน อาจจะตื่นสายบ้างเป็นเรื่องธรรมดา มินมินอ่านข้อความแล้วตอบกลับไป ”อรุณสวัสดิ์จ้า ตื่นแล้ว กำลังแต่งตัวจ้า ” มินมินตอบกลับแชทเพื่อนชายของเธอ แล้ววางโทรศัพท์มือถือรีบแต่งตัวไปเรียน เพราะตอนนี้เวลา 08 : 30 น. ใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว ต้องรีบแต่งตัวไปเช็กชื่อให้ทันเก้าโมง มินมินต้องใช้เวลาในการปั่นจักรยานไปเรียนอีก 10 นาที  ถึงมหา’ลัย มินมินเข้าเรียนตามปกติ เธอชอบแชทในเวลาเรียน ซึ่งหนึ่งในการแชทนั้นจะมีข้อความจากเบสต้า เพื่อนชายต่างสาขาของเธอเสมอ 

ข้อความในห้องแชท 

เบสต้า : มินมินเธอถึงห้องเรียนหรือยัง 

มินมิน : ถึงแล้ว รีบมากวันนี้ 555

เบสต้า : ฉันบอกเธอแล้วเมื่อคืนให้รีบนอนก่อนเที่ยงคืน

มินมิน : แล้วใครชวนเล่นเกมจนถึงตีหนึ่งอ่ะ เล่นเกมจบก็คุยเรื่องเกมกับนายต่อ

เบสต้า : 555 ฉันไม่ได้ชวนคุยซะหน่อย

มินมิน : จ้า เดี๋ยวเราเรียนก่อนนะ

เบสต้า : โอเค ไว้เจอกันในเกมตอนเย็นนะ ตั้งใจเรียนด้วย อามินมิน

มินมิน : ส่งสติ๊กเกอร์แมวยิ้มกลับไป

ถึงเวลาสี่โมงเย็น มินมินเลิกเรียนปั่นจักรยานกลับมาหอพักของเธอ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เล่นโทรศัพท์มือถือสักพักก็เผลอนอนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ดึกแล้ว มินมินมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง “อ้าว นี่สามทุ่มแล้วฉันยังไม่ได้ไปซื้อข้าวเลยนะ โอยยยย วันนี้อดกินข้าวเย็นอีกแล้ว ยัยขี้เกียจ! ” มินมินโกรธตัวเอง คืนนั้นเธอก็อดกินข้าวมื้อเย็น ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอต้องทำการบ้านแล้ว “ทำการบ้านเสร็จแล้วค่อย ไปอาบน้ำนอน” มินมินคิด เมื่อเธอทำการบ้านไปได้สักพัก กริ๊งก่อง กริ๊งก่อง กริ๊งก่อง เสียงนั้นดังมาจากโทรศัพท์มือถือของเธอ ที่วางอยู่บนโต๊ะทำการบ้านของเธอ “ใครนะ แม่ทักมาหรือเปล่า” มินมินสงสัย หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอ่านข้อความจากไลน์นั้น 

เบสต้า : มินมิน ทำอะไรอยู่ เล่นเกมกัน 

มินมิน : เบสต้าเล่นก่อนเลย เดี๋ยวเราทำการบ้าน อาบน้ำเสร็จจะตามเข้าเกมนะ

เบสต้า : รีบทำสิ อยากเล่นด้วย

มินมิน : เดี๋ยวเราตามไป

เบสต้า : มาแบกหน่อย รีบมานะเดี๋ยวเราเล่นรอ

มินมิน : โอเค

มินมินวางโทรศัพท์มือถือแล้วกลับจับปากกาเขียนการบ้านต่อไป ทำการบ้านเสร็จเวลาสี่ทุ่ม แล้วเธอก็ไปอาบน้ำ ขณะที่เธอกำลังอาบน้ำ กริ๊งก่อง กริ๊งก่อง กริ๊งก่อง เสียงไลน์ดังขึ้นอีกครั้งจากโทรศัพท์มือถือของมินมิน เธออาบน้ำเสร็จก็มาหยิบโทรศัพท์เปิดดูเวลา เห็นข้อความในโทรศัพท์ 

เบสต้า : มาหรือยัง รออยู่นะ มาแบกหน่อย

มินมิน : กำลังเข้าเกม 

เบสต้า : นานจัง ทำไมไม่เห็นออนไลน์

มินมิน : ใจเย็น ๆ โหลดอยู่ 

มินมิน : ออนแล้วเชิญเข้าห้องหน่อย (ห้องเกม)

เบสต้า : เชิญแล้ว กดยอมรับสิ เล่นตัวจังเลย 55

มินมิน : ไม่ได้เล่นตัว เน็ตมันช้า

จากนั้นทั้งสองคนก็เล่นเกมออนไลน์ด้วยกัน จนถึงเวลาตีหนึ่ง เสียงข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เบสต้า : พอมั้ย พรุ่งนี้ค่อยเล่นใหม่

มินมิน : ใช่ๆ พอ ๆ ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย

เบสต้า : เกมที่เล่นตานั้นตลกมากเลย  ตัวโกงฝ่ายตรงข้ามทำอะไรเราไม่ได้  555

มินมิน : จริง 555 ช็อตนั้นเราเห็น

หลังจากนั้นทั้งสองคนกุยเรื่องเกมกันไปเรื่อย ๆ มีมุกตลก หยอกล้อ ให้หัวเราะกัน จนถึงเวลาตีสอง

มินมิน : เราง่วงแล้วอ่ะ

เบสต้า : เราก็ง่วงแล้วเหมือนกัน

มินมิน : เรานอนก่อนนะ

เบสต้า : ฝันดี ๆ

มินมิน : ฝันดีนะ

ในชีวิตประจำวันของมินมินก็จะวนอยุ่แบบนี้ซ้ำ  ๆ ผ่านไปหลายเดือน มินมินมีความรู้สึกดีต่อเบสต้า  มินมินคิดว่าเบสต้าก็คงจะรู้สึกเหมือนที่มินมินรู้สึก เป็นความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อน  นับวันยิ่งคุยกันทุกวันมินมินยิ่งรู้มากขึ้น แต่มินมินรับรู้ได้ว่า เบสต้าเปลี่ยนไป ไม่ทักมาชวนเล่นเกม ชวนคุยเหมือนอย่างเคย มินมินจะรอเบสต้าทุกคน ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ มินมินรู้ว่าเบสต้ามีแฟน       แฟนของเบสต้าเป็นรุ่นน้อง เธอเป็นดาวสาขา เป็นผู้หญิงเพอร์เฟ็คมาก  มินมินจึงถอยห่างจากเบสต้า ไม่แชท ไม่ทัก รู้สึกว่าต้องตัดใจจากเบสต้า พยายามไม่ให้คิดมากกว่าคำว่าเพื่อน

เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์

กริ๊งก่อง กริ๊งก่อง กริ๊งก่อง เสียงข้อความไลน์ดังขี้นมาจากโทรศัพท์มือถือของมินมิน ตอนนั้นเป็นเวลาสองทุ่มครึ่ง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอ่านข้อความ

เบสต้า : มินมินทำอะไรอยู่หรอ เล่นเกมกันมั้ย

มินมิน : ตอนนี้เรายุ่งมากเลย (จริง ๆ ว่างแต่ไม่อยากคุย)

เบสต้า : เรามีเรื่องอยากปรึกษา เราเลิกกับแฟนแล้วนะ 

มินมิน : เอ้า เพิ่งคบกันทำไมเลิกกันแล้ว

เบสต้า : เราเป็นคนบอกเลิกเขาเอง เขาคบซ้อน คบกับเราแต่แอบคุยกับคนอื่น 

มินมิน : เบสต้าแน่ใจแล้วหรอ อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะ

เบสต้า : แน่ใจแล้ว มั่นใจมาก จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้รักเราเลย  ถ้าเขารักเราเขาคงไม่แอบคุยกับคนอื่นแบบนี้

มินมิน : ไม่เป็นไรนะ ไม่มีเขาเบสต้าก็ยังมีเพื่อน ๆ อีกหลายคนที่รักเบสต้านะ

เบสต้า : ต่อไปนี้เราจะไม่จริงจังกับใครแล้ว จริงจังที่ไรเสียใจทุกที 

มินมิน : ทุกคนไม่ได้ใจร้ายเสมอไปหรอกนะ 

มินมินคุยแชทเป็นเพื่อนปลอบใจเบสต้าจนถึงเที่ยงคืน 

มินมิน : นอน ๆ อย่าคิดมาก หาใหม่ 555

เบสต้า : มินมินจะนอนแล้วหรอ จริง ๆ เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยนะ มินมินนี่เก่งเรื่องความรักจัง ให้คำปรึกษาได้ตลอด

มินมิน : จะนอนแล้ว ง่วงแล้ว เบสต้าก็นอนได้แล้วนะ  ฝันดีนะ

เบสต้า : ฝันดี ๆ 

หลังจากคืนนั้นมินมินกับเบสต้าก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม ชวนกันเล่นเกม ชวนไปดูหนัง ไปกินข้าว ไปทำอะไรด้วยกันหลาย ๆ อย่าง เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน มีการบ้านก็ช่วยกันทำ จนเพื่อน ๆ ของมินมินและเบสต้าต่างก็คิดว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกัน แต่ทั้งสองคนก็ปฎิเสธเสมอว่าเป็นแค่เพื่อนกัน ลึกๆแล้วความรู้สึกของมินมินนั้นเปลี่ยนไปนานแล้ว ไม่เคยคิดว่าเบสต้าเป็นแค่เพื่อน มันมากกว่าคำว่าเพื่อน เวลาผ่านไปมินมินรู้สึกมากขึ้น แสดงออกว่ารู้สึกดีกับเบสต้ามากขึ้น เบสต้ากลับยิ่งออกห่างจากมินมิน เธอรับรู้ถึงความเปลี่ยนไปของเบสต้า เย็นวันศุกร์เวลา ห้าโมงเย็น มินมินไปหาเพื่อน  เอี๊ยดดดด เสียงเบรกจักรยานของมินมิน จอดที่หน้าหอพักแห่งหนึ่ง มินมินเดินเข้าไปในหอพัก เธอหยุดที่ห้อง A5 ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตู

มินมินเรียกชื่อเจ้าของห้อง “มึงงงงงง มุกมึงอยู่ห้องป่าว เปิดประตูให้หน่อย “ แอร๊ดดดดดด เสียงเปิดประตู หน้าประตูคือมุก เจ้าของห้อง ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของมินมิน นั่นเอง

มุก : มึงมีอะไร

มินมิน : มาเล่นด้วย ขอเข้าไปหน่อย

มุก : ก็นึกว่ามีอะไร เข้ามา ล็อคประตูด้วย

มินมิน : กูมีเรื่องอยากปรึกษา

มุก : ปรึกษาทางแชทก็ได้ คุยกันอยู่ตลอด

มินมิน : ไม่อยากมาหา กูว่าเบสต้ามันเปลี่ยนไป มึงก็รู้ใช่มั้ยว่ากูชอบมัน มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่จะทักมาชวนไปนู้นนี่นั่น 

มุก : กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่ามึงอะคิดมาก มันไม่ได้คิดอะไรกับมึง ก็เหมือนเพื่อนสนิทกันปกติป่ะมึง เมื่อไรมึงจะรู้สึกตัวว่ะ

มินมิน : ถ้าไม่รู้สึก ทำไมต้องทักมาทุกวันด้วยว่ะ ชวนไปนู่นไปนี่ บอกฝันดีทุกคืน เรียนสาขาเดียวกันก็ไม่ใช่ เพื่อนก็มีเยอะแยะ จะมาคุยกับกูทุกวันทำไมถ้าไม่รู้สึกอะไร หรือว่ากูจะบอกชอบมันดีวะ จะได้ไม่ต้องค้างคาใจ มาคิดมากอยู่อย่างนี้ เอาจริง ๆ คือเหนื่อยมากตอนนี้

มุก : ถ้าพูดแล้วไม่เชื่อ ก็ลองบอกชอบไปเลยจะได้ไม่ค้างคาใจ

มินมินหันหน้าไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง เธอมองเห็นเวลาในตอนนั้นคือเวลา สามทุ่มสิบนาที 

มินมิน : เห้ยยย สามทุ่มแล้วหรอมึง มืดแล้วต้องรีบปั่นจักรยานกลับ แถวนี้ทางเปรี่ยวซะด้วย ต้องกลับแล้ว วันนี้สบายใจขึ้นแล้ว ขอบใจนะมึง เจอกันวันจันทร์นะ 

มุก : อ้าว จะกลับแล้วหรอ งั้นก็ขับรถดี ๆ ระวังตัวด้วย 

มินมินกลับมาที่หอพักของเธอ จากหอพักของมุกใช้เวลาปั่นจักรยานมาถึงหัวพักของเธอประมาณ 15 นาที มินมินเปิดประตูเข้าห้อง ล็อคประตู รีบไปอาบน้ำ กลับมาทำการบ้าน ถึงเวลาสี่ทุ่มครึ่งมินมินก็นั่งรอเบสต้าว่าเขาจะทักมาชวนเล่นเกมมั้ย “วันนี้ทำไมไม่ทักมานะ หรือเราจะทักไปดีนะ ”มินมินคิดในใจ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ตอนนี้เวลาตีหนึ่งสิบห้านาทีแล้ว ก็ยังไม่มีเสียงกริ๊งก่องของไลนืดังขึ้น มินมินตัดสินใจเข้านอน เธอคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ “จะบอกชอบเบสต้าดีมั้ย””ถ้าบอกแล้วเขาเปลี่ยนไปล่ะ” เธอเถียงกับตัวเองอยู่อย่างนั้นหลายวัน เธอเข้าไปอ่านกระทู้พันทิป กับข้อสงสัยว่าจะบอกชอบเบสต้าดีหรือไม่ เธออ่านหลาย ๆ อย่าง จนดูเหมือนหมกหมุ่นอยู่แต่กับเรื่องนี้  ผ่านไปหลายวันหลายคืน

ถึงเช้าวันที่ 13 เมษายน เวลา 7 โมงเช้า กริ๊งก่อง กริ๊งก่อง กริ่งก่อง เสียงไลน์ดังจากโทรศัพท์มือถือของมินมินที่วางอยู่บนหัวเตียงดังขั้น มินมินรู้สึกตัวเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาอ่านข้อความ

เบสต้า : มินมิน ตื่นยัง แฮปปี้สงกรานต์เดย์

มินมิน : แฮปปี้ ๆ จ้า 

เบสต้า : วันนี้ไปเล่นน้ำที่ไหน

มินมิน : ยังไม่รู้เลย กะว่าจะนอนอยู่บ้านนี่แหล่ะ แดดร้อน

เบสต้า : เอ้า ว่าจะชวนไปเล่นด้วยกัน มีเรา มีก็อต มีเอ็กซ์ แล้วก็มีมินมิน55  ไปเล่นด้วยกันนะ ไอ้ก็อตมันชวน ที่ข้าวสาร เดี๋ยวเราไปรับนะ แต่งตัวรอเลย

มินมิน : หืมมมม เอาจริงดิ 

เบสต้า : ไปนะ ไปเล่นด้วยกัน รีบแต่งตัวเลย

มินมิน : โอเค จะรอ 

หลังจากจบบทสนทนาในห้องแชท มินมินวางโทรศัพท์มือถือแล้วรีบไปแต่งตัว เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง มินมินมานั่งรอเพื่อน ๆ ที่หน้าหอพัก ตอนนี้เป็นเวลา 9 โมง 25 นาที เอี๊ยดดดดด เสียงรถเก๋ง มาจอดที่หน้าหอพักของมินมิน เปิดกระจกรถมองไปข้างในเห็นชายผิวขาว ผมสีน้ำตาล แต่งตัวสไตล์อ้ปป้าเกาหลี ตะโกนออกมาจากข้างในรถ “มินมิน มาสิขึ้นรถเลย” ชายคนนั้นที่ขับรถแล้วตะโกนออกมาก็คือ เบสต้านั่นเอง  “อ้าว มาแล้วหรอ รอตั้งนาน 555 ”มินมินตอบกลับ แล้วเปิดประตูขึ้นรถไป ถึงถนนข้าวสาร ทุกคนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ก็มีเหตุการณ์เกิดขึ้นกับมินมิน เธอโดนคนอื่นวิ่งชนจนหกล้ม ทำให้มีแผลที่หัวเข่า เบสต้ามองเห็น จึงรีบเข้าไปช่วย แล้วพามินมินเข้าไปนั่งพักในร้านคาเฟ่  ส่วนเพื่อนคนอื่นก็เล่นน้ำกันต่อไป

เบสต้า : เจ็บมั้ย ไหนขอดูแผลหน่อย

มินมิน : เจ็บนิดเดียวเอง ก็แค่หกล้ม 

เบสต้า : แค่อะไร ดูเลือดสิ ไหลขนาดนี้ ไปหาหมอเถอะ

มินมิน : มันเยอะตรงไหนนิดเดียวเอง 

เบสต้า : ไม่เยอะก็ไม่เยอะ ไม่ไปก็ไม่ไป รอตรงนี้นะเดี๋ยวไปซื้อยามาล้างแผลให้

มินมิน : โอเค 

เบสต้าไปซื้อยามาล้างแผลให้มินมิน ให้มินมินนั่งรอในร้านคาเฟ่ เวลาผ่านไปได้สักพัก เบสต้าก็กลับมา พร้อมกับสำลีและน้ำยาล้างแผล 

เบสต้า : กลับมาแล้ว ไหนยื่นขามาจะแผลให้ 

มินมินยื่นขาออกไปแล้วให้เบสต้านั่งลงกับพื้น แล้วทำแผลที่หัวเข่าของมินมิน มินมินมองดูเบสต้าด้วยสายตาที่อ่อนโยน แล้วเธอก็คิดในใจว่า “ทำไมดีกับเราจัง เราจะบอกชอบนายดีมั้ยนะ ถ้าไม่บอกก็อาจจะเสียนายไป ถ้าบอกก็อาจจะเสียนายไปเหมือนกัน ” ในขณะที่เบสต้านั้นกำลังมุ่งมั่นอยู่กับการทำแผล มินมินจึงตัดสินใจบอกชอบเบสต้า

มินมิน : เบสต้า เราชอบนายนะ เราคิดเรื่องนี้อยู่หลายวัน เราเก็บมันมานานแล้ว เราไม่อยากเก็บความลับนี้ไว้อีกแล้ว วันนี้เราบอกชอบนายไป พรุ่งนี้เราอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกต่อไป นายอาจจะหายไปจากชีวิตเรา เราไม่รู้ว่านายรู้สึกอย่างไรกันแน่ เราสับสนมาก เพราะฉะนั้นนานอย่าทำดีกับเรามากไปกว่านี้เลย เรามันไม่ซื่อสัตย์ต่อความเป็นเพื่อน 

หลังจากที่พูดจบน้ำตาของมินมินก็ไหลออกมา เบสต้าที่กำลังทำแผลอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามอง แล้วก็วางมือจากการทำแผล เงียบไปสักพัก แล้วตอบกลับมินมินว่า 

เบสต้า : เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว เราไม่เคยมีเพื่อนต่างสาขาที่เป็นผู้หญิงแบบนี้เลย เราวางใจมินมินให้เป็นเพื่อนที่ดีนะ 

มินมิน : ไม่เป็นไร เราโอเค

มินมินส่งยิ้มให้กับเบสต้า พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาโดนไม่ได้ตั้งตัว แล้วมินมินก็วิ่งหนีออกไป เรียกแท็กซี่ให้กลับมาส่งที่หอพัก เธอร้องไห้ฟูมฟามอยู่บนเตียงน้ำตาเปียกหมอน ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น มีเสียงผู้หญิงเรียกถามมาว่า “มินมิน ทำอะไรอยู่ เปิดประตูให้หน่อย พี่มาหา ” เสียงนั้นคือเสียงของมีนาพี่สาวของมินมิน  มินมินลุกขึ้นจากเตียงแล้วเปิดประตู แอร๊ดดด ร้องไห้วิ่งเข้าสวมกอดพี่สาวของเธอ