คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : TEIL 3 ❥ aphrodite
“พี่ว่าพี่หลงนายเข้าแล้วล่ะเซฮุน”
.
.
.
.
.
นับเป็นโชคดีที่วันนี้อากาศเป็นใจ จงอินไม่มีคลาสเรียนและเขากำลังจะพาเซฮุนออกไปปั่นจักรยานเล่น มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เช้าหลังจัดการขนมปังปิ้งไปคนละสองแผ่นครึ่ง จงอินจับเซฮุนให้นั่งลงบนที่นั่งข้างหลังแม้จะรู้ว่ามันผิดกฏหมายแต่ในฐานะที่พวกเขาไม่ได้จะปั่นออกไปในเมืองหรือถนนใหญ่เพราะฉะนั้นมันคงไม่หนักหนาสาหัสอะไร ตอนแรกเซฮุนโวยวายจะไปเช่าจักรยานในเมืองเนื่องจากไม่อยากเป็นภาระ แต่เมื่อโดนจงอินจับมือลากขึ้นนั่งบนยานพาหนะสองล้อ ยึดมือขาวข้างหนึ่งมาวางไว้ตรงหน้าท้องตัวเองโดยไม่ยอมปล่อยทั้งที่เริ่มออกตัวปั่น สุดท้ายก็ต้องยอม
ที่แรกที่จงอินแวะคือทุ่งกว้างๆ ที่มีหญ้าและดอกหญ้าขึ้นสูงจนเกือบถึงเอวของทั้งสอง ตามความคาดหมาย กระต่ายน้อยกระโดดลงจากจักรยาน เดินลงไปในทุ่งนั้นพร้อมรอยยิ้ม มือที่ยังจับกันเป็นตัวช่วยลากให้จงอินเดินตามลงมาด้วย ไม่ไกลจากตรงนั้นมีอณาเขตซึ่งเต็มไปด้วยหญ้าสีเขียว มันโดนกั้นออกจากตรงที่ทั้งสองอยู่โดยรั้วที่ทำจากลวดกับไม้ที่สูงพอจะกั้นม้าสองสามตัวที่ยืนเขี่ยหญ้าอยู่ด้านใน แต่ก็โปร่งมากพอที่จะทำให้เซฮุนสามารถมองเห็นพวกมันได้เช่นกัน
เซฮุนสาวเท้าผ่านพืชแห้ง ๆ เข้าไปใกล้รั้วนั่นมากขึ้น ใกล้กับตรงที่มีม้าสีขาวยืนอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลทอประกายตื่นเต้น แหงนหน้าขึ้นมองเจ้าสัตว์ตัวใหญ่ซึ่งก็จ้องเซฮุนกลับ ร่างบางเผยยิ้มเหมือนเด็ก ๆ ยื่นมือออกไปด้านหน้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วแตะลงบนขนนิ่มสีขาวสะอาด
“ไง...” เสียงหวานเอ่ยทักพลางลูบม้าตัวนั้นอย่างเบามือไปเรื่อย ๆ แม้จงอินจะปรามว่าให้ระวังแต่ก็ยังไม่เลิก
“มันใจดีฮะ ดูสิ เฮ้ๆ..”
เจ้าม้าสีขาวตัวนั้นก้มลงมาหยอกคลอเคลียเซฮุนจนร่างบางต้องเขยิบออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ ทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของคนผิวแทนทั้งสิ้น สีหน้าของเซฮุนในตอนนี้เหมือนกับเด็กที่เพิ่งได้ของขวัญวันเกิดเป็นสัตว์เลี้ยงตัวใหม่และกำลังเห่อมันอย่างมาก เจ้าตัวขาวนั่นก็พอกัน หยอกเซฮุนเล่นราวกับเป็นเจ้าของ แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นภาพที่บริสุทธิ์และน่ามองแค่ไหนแต่พอเห็นท่าว่าแก้มเซฮุนอาจเปียกเพราะน้ำลายแล้วก็ต้องรีบกระตุกมือดึงน้องออกมา
“สนใจเจ้านั่นมากกว่าพี่ที่พาเป็นคนพามามันใช่ได้หรือ”
มือใหญ่คว้าส่วนเดียวกันของเซฮุนมาประคองไว้ทั้งสองข้างทำให้ได้รับความสนใจเต็มเปี่ยมอีกครั้ง เนื่องจากเซฮุนหันมายิ้มให้ตาหยีและมันดูน่าหยิกจนจงอินอยากจะขอซื้อเก็บไว้ดูคนเดียว
“พี่จงอินมาที่นี่บ่อยไหมฮะ เคยเจอมันไหม มันน่ารักมากเลยนะ พี่จงอินพามาหามันบ่อย ๆ ได้ไหม” ยังหรอกเซฮุนยังสนใจมันอยู่ดี...
“ไม่บอก ไม่พามาหาแล้ว นายชอบมันมากกว่าพี่แล้วใช่ไหมฮาซ”
เซฮุนหลุดขำเพราะท่าทีของคนตรงหน้า นอกจากจะกรอกตาประชดประชันแล้ว ยังฉุดให้เซฮุนเดินตามห่างจากคอกม้านั่นออกมาอีก เซฮุนหันไปโบกมือลาและส่งจูบให้สิ่งมีชีวิตสี่ขาที่เขาเพิ่งทำความรู้จักในโดยไม่รู้ว่าคนผิวเข้มที่กำลังงอนแอบหันมาเห็นพลางส่งเสียง ‘เหอะ’ เบา ๆ ในลำคอของตัวเอง
เมื่อห่างออกมาสักหน่อย จงอินถึงหยุดเดินแล้วหันกลับมามองคนข้างหลังอีกที ภาพที่เห็นตอนนี้แทบทำให้จงอินลืมความขุ่นเล็ก ๆ ในใจ หรือแม้แต่วิธีปริปากพูดจา... เซฮุนค่อยๆ เอียงคอแล้วใช้ตาแป๋วๆ ใต้โครงรูปสระอิมองมาพร้อมรอยยิ้มเต็มแก้ม มือข้างหนึ่งยังคงจับกันอยู่ส่วนอีกข้าง เซฮุนเอามันไพล่ไปด้านหลัง
“คนอะไรชอบทึกทักไปเองชะมัด แต่ก็... ดีกันนะ”
นิ้วก้อยถูกส่งไปเป็นตัวต่อรองตรงหน้าอีกฝ่ายที่อายุมากกว่า
“หืม ไม่ดีหรอ?” เซฮุนเลิกคิ้ว
“อยากดีด้วยจริง ๆ นะ..นะ ดีกัน :)” คราวนี้กระดิกนิ้วเหมือนเด็ก
มือหยาบปล่อยเซฮุนเป็นอิสระ หันไปรื้อกล้องดีเอสแอลอาร์ออกมาและพันสายเข้ากับข้อมือแทนที่จะเอามาคล้องคอ เซฮุนยกมือขึ้นปิดหน้าในตอนแรก เหมือนจะเขินแต่ริมฝีปากก็ยังยิ้ม
“ฮาซ... เอามืออกเร็ว” เอื้อมไปคว้าฝ่ามือบางดึงออกได้ข่างหนึ่งทั้งที่กล้องยังแนบอยู่บนใบหน้า จงอินจ้องมองท่าทางของเซฮุนต่อจากนั้นผ่านกระจกทรงโค้ง ร่างบางยังคงใช้มืออีกข้างปิดหน้าฝั่งเดียวและวิ่งห่างออกไปนิด ๆ เรียวลิ้นแลบออกมาอย่างขี้เล่น เสียงชัตเตอร์ยังคงดังต่อเนื่องและเซฮุนก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป จากเขินอายในตอนแรกเป็นหยอกล้อกล้องเล่นอย่างร่าเริง
ภาพมากมายเกิดขึ้นโดยทุกอันจะติดแขนของเด็กหนุ่มที่โดนชักจูงอย่างทุกลักทุเลเพราะต้องประคองเครื่องมือเก็บความทรงจำไว้ด้วยมือเดียวเพราะข้อมืออีกข้างถูกเซฮุนจับไว้และลากไปมาเมื่อวิ่งไปไกลจนเหนื่อยและกลับมาเมื่อจงอินไม่ยอมเดินตาม เซฮุนหันหลังเด็ดดอกแดนดีไลออนที่เป็นปุยขึ้นมาเป่า แล้วค่อยหันไปเด็ดต้นข้าวที่ดูแห้งต้นหนึ่งขึ้นมาแทน ใช้มันปัดแหย่จงอินเล่นแล้วยิ้มจนเห็นฟันเขี้ยวที่ซ่อนอยู่
เล่นซนกระโดดไปกระโดดมาให้จงอินถ่ายรูปเรื่อย ๆ ในที่สุดก็เหนื่อยและทิ้งตัวลงนั่งโดยไม่ถือตัว จงอินลดกล้องลง ยกยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งชันเข่าลงข้าง ๆ ทันทีที่ไหล่ของคนอายุมากกว่าอยู่ใกล้ เซฮุนก็เอนหัวซบลงกับบ่ากว้างทันที จงอินหัวเราะเบา ๆ ชานหนุ่มยกกล้องขึ้นมากดไล่ดูภาพที่เพิ่งถ่ายไปเรื่อย ๆ เซฮุนก็เหมือนกัน
“กระต่าย กระต่าย กระต่าย กระต่ายเต็มไปหมดเลย” เสียงทุ้มขึ้นจมูกเอ่ยขึ้นระหว่างกดนิ้วลงบนปุ่มเลื่อนรูป หันมามองคนที่ซบไหล่อยู่ก็เห็นเซฮุนเบะปากทีหนึ่งแล้วก็สนใจรูปต่อ พลันจงอินก็กดเปลี่ยนเป็นโหมดถ่ายภาพจึงได้รับสายตาฉงนจากกระต่ายน้อยกลับมา จงอินเหยียดแขนออกไปจนสุดพร้อมกับกล้องอันโตในมุมสำหรับถ่ายตัวเองและคนข้าง ๆ เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นตามด้วยเสียงโวยวายจากเซฮุน
“ยังไม่เห็นถามความสมัครใจเลย! ไหนเอามาดู”
“ถ่ายใหม่ไหมล่ะ”
“ให้ผมลองถ่ายนะครับ?” จงอินพยักหน้าหงึกหงักในขณะที่เซฮุนยิ้มจนตาเป็นพระจันทร์ สายหนังผสมผ้าถูกคลายออกจากข้อมือหนา เปลี่ยนมาเป็นบนข้อมือของเซฮุนแทน ทั้งหมดนั้นจงอินเป็นคนจัดแจงให้ทั้งหมด จากนั้นจึงสอนวิธีการใช้งานแบบเร็ว ๆ ให้และเซฮุนก็พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน
คราวนี้เป็นข้อแขนขาวที่ยื่นออกไป จงอินมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่วาดรอยยิ้มน่ารัก เขาเบนสายตาไปทางเลนส์กระจกบ้าง เซฮุนนับถอยหลังจนถึงเลขสุดท้าย ออกแรงกดปลายนิ้วลงบนปุ่ม ส่วนจงอินนั้น...กดริมฝีปากลงบนขมับของน้องอย่างแนบเนียน ทันใดนั้นผู้ถูกกระทับจึงหันควับกลับมาโดยไม่ได้รู้ว่าใบหน้าคมคายยังไม่ได้ถอยห่างออกไปแต่อย่างใด ปลายจมูกของทั้งสองแตะกันอีกครั้งความใกล้ทำให้จงอินสามารถใช้แก้วตาของกระต่ายน้อยตรงหน้าแทนกระจกที่สะท้อนภาพของเขาได้
จงอินห้ามไม่ได้กับการยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมสีอ่อนนุ่มนิ่มตั้งแต่เหนือขมับ ไล่ลงมาถึงโครงหน้างดงาม นิ้วหยาบลงสัมผัสที่เบาราวขนนกและเปี่ยมไปด้วยการถนุถนอม เซฮุนปรายตามองตามมือนั้นแล้วค่อยวกกลับมาที่ดวงหน้าคร้าม บนนั้นปรากฏแววตาชื่นชมที่จงอินไม่แม้แต่จะพยายามปกปิด เสียงกระแอมซ่อนความเอียงอายทำให้จงอินเผยยิ้มและยอมเอนตัวออกห่างโดยไม่แตะต้องใด ๆ ไปมากกว่านั้น
จงอินรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นไอ้บ้าที่โชคดีที่สุด เขาพบอะโฟรไดทีโดยไม่ต้องปีนขึ้นไปถึงเทือกเขาโอลิมปัส
/
ความร้อนยังไม่คลายไปไหนแม้จะเย็นย่ำแล้วก็ตาม เซฮุนยืนเหม่อมองออกไปบอกระเบียงในขณะที่จงอินยืนสูบบุหรี่อย่างเคย คนขี้ร้อนบ่นอุบถึงอุณาหภูมิที่สูงราวหน้าร้อนจนเจ้าตัวถอดเสื้อยืดที่สวมออกและยืนเปลือยท่อนบนตากลมอวดเรือนร่างดูดีหน้าท้องมีกล้ามเนื้อประดับไม่ได้ชัดเจนน่ากลัวเหมือนพวกที่โหมฟิตออกกำลังกายเป็นบ้าเป็นหลังแต่ก็พอจะตรึงสายตาของใครหลายคนได้ กระดูกเชิงกรานและไหปลาร้าเป็นแนวชัดจนนน่าอิจฉา ตรงสีข้างฝั่งซ้ายมีรอยสักรูปไม้กางเขนขนาดสูงประมานสองข้อนิ้วประดับอยู่
ทำไมจงอินจะไม่รู้สึกถึงสายตาของกระต่ายน้อยของเขาที่มองมาในตอนแรก แต่เซฮุนก็แค่พินิจอยู่ครู่เดียวเท่านั้น แล้วก็หันไปสนใจดาวที่ส่องแสงระยับในวันฟ้าเปิดแบบนี้ต่อแทน
แสงหนึ่งปรากฏและลากเป็นเส้นขึ้นบนท้องฟ้า...มันคือดาวตก ทั้งสองหันมามองหน้ากันและกันหลังจากแสงนั้นหายไปลับตา
“ขอพรทันไหมฮะ?”
“ไม่หรอก...”
“น่าเสียดายจัง” เซฮุนทำหน้าเสียดาย แต่จงอินกลับส่ายหน้าแล้วหัวเราะเสียงเบา
“รู้ไหม มีครั้งหนึ่งพี่เคยแอบเอาว้อดก้าที่ตั้งใจจะซื้อให้เพื่อนเป็นของขวัญออกมานั่งดื่มคนเดียวหน้าบ้านในปาร์ตี้ของมันนั่นล่ะ... ตอนนั้นน่ะมีดาวตกด้วยแต่ก็อธิษฐานไม่ทัน แต่พอดื่มไปจนเกือบค่อนขวด... ดาวก็ตกลงมาทั้งฟ้าเลย!”
คราวนี้เป็นเซฮุนบ้างที่ส่ายหน้า เสียงหัวเราะหวานใสดังขึ้นหลังจงอินพูดจบ มือเรียวยกขึ้นเสยผมที่หนึ่งก่อนจะตั้งคำถาม
“ถ้าสมมติว่ามีดาวตกตกลงมาใหม่ พี่จงอินจะขออะไรเหรอฮะ” กลีบปากอิ่มหนายกขึ้นที่มุมปาก มวนยาสูบถูกจรดขึ้น ชายหนุ่มรับเอาควันเข้าไปในร่างกายอีกทีก่อนจะผ่อนออกมา
“ก็คงขอ... ขอให้สองอาทิตย์มันยาวนานเท่าตลอดไปล่ะมั้ง” ภายหลังคำหวาน จงอินถือวิสาสะจับมือเรียวสวยที่เขาชอบกุม ยกมันขึ้นระดับหนึ่งแล้วก้มลงจรดริมฝีปากบนหลังมืออย่างนุ่มนวล ดวงหน้าแดงระเรื่อของเซฮุนเป็นสิ่งแรกที่ดวงตาคมเห็นเมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากนั้นร่างบางก็ถูกดึงเข้ามาในอ้อมกอดหน้าผากเนียนถูกประทับจูบแผ่วเบา เซฮุนหลับตาลงและวากยิ้มบนริมฝีปากโดยที่จงอินไม่ได้เห็น รับฟังเสียงแหบพร่ากระซิบเบาราวเสียงลม
“พี่ว่าพี่หลงนายเข้าแล้วล่ะเซฮุน”
แต่แน่นอน เซฮุนได้ยินมันชัดเจน
100%
#นี่กลัวสั้นไป . _ . มันจะเรื่อย ๆ แบบนี้ซักพักนะคะ แต่พอพีคก็จะพีคเลย หึ ๆ
รออ่านด้วยน้า เลิ้บบ :3
@_88kraisis
ความคิดเห็น