ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ( exo ㅣ❥kaihun ) `missing hase ♡

    ลำดับตอนที่ #5 : TEIL 4 ❥ are you magic ?

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 150
      5
      21 ก.ย. 57

    4th PHASE

    “  เสกให้พี่เป็นของนายทีสิ

    .

    .

    .

    .

     

                    การนอนอ่านไขว่ห้างอ่านหนังสือบนโซฟาของเซฮุนถูกขัดขึ้นเมื่อจงอินกลับมาถึงห้องในตอนบ่าย เจ้าของห้องเท้ามือสองข้างบนที่วางแขนของเฟอร์นิเจอร์หนังนิ่มสีน้ำตาล ก้มลงมองเซฮุนที่เอาหัวพาดอยู่ มือใหญ่เอื้อมไปเขี่ยปลายจมูกรั้นของคนที่อ่านหนังสือต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างมันเขี้ยว

     

                    “ไง...”  ตอนนั้นล่ะ เจ้ากระต่ายถึงเงยหน้าขึ้นมามอง

                    “สวัสดีตอนบ่ายฮะ” จงอินยกศีรษะเซฮุนขึ้นแล้วเบี่ยงนั่งลงแทนที่จากนั้นถึงวางหัวเซฮุนลงบนตัก ลูบผมคนอายุน้อยกว่าเล่นอย่างเพลิดเพลิน

                    “อยู่แต่บ้านเบื่อหรือเปล่า ขอโทษนะที่ไม่ค่อยได้อยู่เป็นเพื่อน” เซฮุนยกยิ้มจางแล้วส่ายหน้าไปมา พึมพำว่าไม่เป็นไร

                    “ออกไปเดินเที่ยวกันดีกว่า ไม่ไกลจากตรงนี้มีทะเลสาปด้วยนะ”

                    “เอาสิฮะ” ร่างบางตอบรับแล้วผุดลุกขึ้นนั่ง เดินไปหยิบแจ็คเก็ตหนังพอดีตัวของตนมาสวมเช่นเดียวกับจงอิน

                   

                    พวกเขาออกเดินโดยมือของเซฮุนถูกรับไปกุมไว้อย่างเคย จงอินพาเซฮุนเดินเลาะข้างถนน  สองข้างทางที่กำลังลากเท้าผ่านเต็มไปด้วยต้นไม้สีขจี ดอกไม้ผลิบานส่งกลิ่นเรียกพวกผึ้งที่ส่งเสียงหึ่งลอยมาตามลม ขณะที่เซฮุนกำลังกวาดสายตากินบรรยากาศทั้งหมดอยู่ จงอินก็เหลือบไปเห็นสัตว์ตัวเล็กนอนอยู่บนพื้นยางมะตอยสีเข้ม ตอนที่มือใหญ่คลายออกนั้นเองเซฮุนจึงหันไปสนใจคนข้างตัวที่บัดนี้วิ่งออกไปกลางถนนเรียบร้อยแล้ว โชคยังดีที่ไม่มีรถวิ่งผ่านมา

                   

    จงอินช้อนลูกฮัสกี้สีเทาขาวขึ้นมาในอ้อมกอด สีหน้าดูกังวลและตกใจมากขณะที่เดินกลับมาหาเซฮุน เจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนไม่ได้ร้องเพียงแต่นอนหลับไปจนน่าใจหาย ขนที่เคยสะอาดเปื้อนไปด้วยสีแดงของเลือดซึ่งไหลจากบริเวณขาหลังข้างซ้าย


                    เพราะแบบนั้น เส้นทางของจงอินและเซฮุนจึงเปลี่ยนไป พวกเขาเดินไปที่ป้ายรถบัสที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วจับรถเข้าไปในเมือง ไล่ถามคนแถวนั้นอยู่ครู่เดียวก็พบกับร้านสัตวแพทย์ที่ตามหา

                    เซฮุนเห็นจงอินพูดภาษาเยอรมันกับผู้ช่วยที่คลีนิคอย่างลุกลี้ลุกลน และตอนที่เธอรับเจ้าลูกสุนัขไปสีหน้านั้นก็ฉายความหนักใจอย่างเห็นได้ชัด

                    “เราจะพยายามอย่างเต็มที่นะคะ” หญิงสาวผมบลอนด์เข้มกล่าวแค่นั้นก่อนจะหายเข้าไปในห้องตรวจ เซฮุนเอื้อมมือไปคว้าจงอินที่เดินร้อนรนไปมาให้ยืนนิ่ง ออกแรงบีบเบา ๆ อย่างพยายามปลอบประโลม

                    “เซฮุน... มันน่าสงสารชะมัดให้ตาย” จงอินคนที่อยู่ตรงหน้าเซฮุนตรงนี้นั้นเหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อคืน แต่ไหนแต่ไรมาเขาถูกสอนให้รักสัตว์โดยเฉพาะกับสุนัขเพราะมันทำให้นึกถึงลูก ๆ พูดเดิ้ลทอยสามตัวที่อยู่เกาหลี เขามักจะอ่อนไหวเหมือนเด็ก ๆ เมื่ออยู่กับพวกมัน

                    “อยากออกไปสูบบุหรี่ไหม?

                    เมื่อคนอายุมากกว่าพยักหน้าเซฮุนก็เดินนำออกไปทันที พวกเขาเอนหลังผนังปูน จงอินจุดบุหรี่สูบโดยเอนหัวพิงไหล่เซฮุน ส่วนมืออีกข้างนั้นวาดโอบเอวคอดไว้อย่างออดอ้อน ร่างบางก็พาดแขนโอบคอหนาไว้เช่นกัน

                    “มันยังไม่ตายใช่ไหมเซฮุน มันจะรอดใช่ไหม? เสียงทุ้มพึมพำถามคำถามเหมือนเด็ก ๆ

                    “พี่อยากให้มันรอดไหมล่ะครับ”

                    “แน่นอน.. อยาก..อยากสิ” ใบหน้าเรียวก้มมอง ตามเสียงแล้วยิ้มแม้รู้ว่ามันอาจจะไม่ควร

                    “ลองขอสิฮะ เคยได้ยินไหมว่าโลกเราน่ะเต็มไปด้วยคำขอ ความหวังและคำอวยพร... ลองดูสิฮะ อาจจะมีใครได้ยินแล้วทำคำขอมันเป็นจริงขึ้นมาก็ได้” เซฮุนกระชับอ้อมกอดจนจงอินเงยหน้าขึ้นมามอง บนใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มขำเจืออยู่ราวกับไม่ค่อยเชื่อที่เซฮุนพูด

                    “ไม่ลองไม่รู้นะ”

                    “ฮืม... ก็ได้ ต้องทำยังไงล่ะ” จงอินซัดควันยาสูบอีกรอบ

                    “แค่พูดมันออกมาฮะ” เด็กหนุ่มผิวเข้มใช้ดวงตาสีนิลสบเข้าไปในเนตรกลมสีน้ำตาลอ่อน ราวกับว่าเซฮุนนั้นคือท้องฟ้า คือเทวดา คือเวทมนตร์ที่จะบันดาลความหวังของเขาให้เป็นจริงได้ แล้วกล่าวคำสารภาพความหวังที่จะให้เจ้าลูกฮัสกี้ตัวเล็กได้มีลมหายใจต่อออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน  เซฮุนพยักหน้ายิ้มให้จงอิน คนในอ้อมกอดยืดตัวกดจูบบนปลายคางเรียว ในที่สุดก็โดนฝ่ามือเซฮุนฟาดข้อหารุ่มร่าม แต่ถึงอย่างนั้นเซฮุนก็ยังยิ้มอยู่ดี เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจดังจากจงอินคนที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำด้านในในเวลาต่อมา ตอนเดินผ่านห้องตรวจถูกกั้นด้วยกระจกใส จงอินเห็นลูกสุนัขที่ยังนอนไม่ฟื้นกับเหล่าหมนุษย์ที่สวมชุดสีขาวหน้าตาคร่ำเครียดกำลังช่วยกันรักษาชีวิตน้อย ๆ ไว้อย่างสุดฝีมือ


    จงอินยกมือขึ้นลูบหน้าก่อนจะเดินเลยต่อหายเข้าไปในบานประตูที่มีสัญลักษณ์เพศติดไว้ จัดการธุระส่วนตัวแล้วเดินออกมาวักน้ำขึ้นล้างหน้าล้างตา ส่องกระจกแล้วเผลอยิ้ม เมื่อเหลือบไปเห็นริมฝีปากตัวเองก็ทำให้นึกถึงปากเล็กเป็นกระจับของเจ้ากระต่ายตัวเล็กซ้อนทับขึ้นมา อวัยวะที่มักแสดงออกหลาย ๆ อย่างได้อย่างน่ารักที่สุด ทั้งตอนตวัดเป็นเส้นโค้งยามยิ้ม หรือยามเอื้อนเอ่ยให้เสียงหวานลอดออกมา แวบหนึ่งของความคิด ดูจากรูปการณ์จูบในวันนั้นคงไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับเซฮุนแหง ก็เจ้าตัวเล่นมีสเน่ห์ขนาดนั้น ไม่ต้องเดาก็คงรู้ว่ามีคนมาเทียวล้อเทียวขื่อมากมายแน่นอน และก็จงอินทั้งอิจฉาและเกลียดคนที่ได้สัมผัสมันเป็นคนแรกขึ้นมากระทันหัน แต่เชื่อเถอะว่าหากจงอินเป็นคนแรกของเซฮุน เขาคงไม่ปล่อยน้องไปไหนแน่ ๆ

    เขารู้ว่ากำลังทำตัวเหมือนคนใจง่าย แต่กับเซฮุนมันไม่เคยง่ายที่จะฝืนตัวเอง ยิ่งเมื่อน้องไม่ได้ปัดป้องยิ่งทำให้ได้ใจ แม้จะกลัวเวลาสิบสี่วันผ่านไปขนาดไหน แต่จงอินก็พยายามปลอบตัวเองว่ามันจะไม่จบลงเพียงเท่านั้น แต่เขาก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเซฮุนเลย น้องจะมีแฟนหรือเปล่าก็ไม่รู้ น้องมีใจให้หรือเปล่าก็ไม่รู้ จงอินทำได้แค่พยายามตีความจากกิริยาท่าทางทั้งหมดที่เห็นและคิดเข้าข้างตัวเอง

    ท้ายที่สุดแล้วชายหนุ่มก็เลือกจะกดความคิดในหัวไว้ซักมุมในรอยขดสมอง สะบัดสองมือในอ่างล้างหน้า เช็ดมือแล้วเดินออกไปด้านนอกอีกครั้ง ตรงหน้าห้องตรวจ เซฮุนยืนอยู่กับผู้หญิงที่ดูจะเป็นสัตวแพทย์ หล่อนหันมามองจงอิน ถามว่าเขาพูกภาษาเยอรมันได้ไหม เมื่อพยักหน้า เธอจึงเล่าอาการของลูกสุนัขที่ยังนอนเพลียอยู่ที่เดิมให้ฟัง


    “เราช่วยมันสำเร็จค่ะ มันเสียเลือดไปเยอะ กระดูกตรงขาก็แทบจะเรียกได้ว่าโดนป่น ราวกับปาฏิหาริย์เลยล่ะค่ะที่มันยังมีชีวิตอยู่ได้ ตอนนี้อาการทุกอย่างปกติแล้ว แต่คงยังให้พวกคุณเข้าไปดูมันไม่ได้นะคะ” คำขอบคุณถูกเอ่ยซ้ำๆ โดยจงอิน เขากันมายิ้มให้เซฮุนและเซฮุนก็ยิ้มตอบ แขนแกร่งคว้าร่างขาวมารัดแน่นแล้วค่อยคลาย เอื้อมมือมาเอามือของเซฮุนไปกุมประสานไว้

    หญิงสาวไถ่ถามจงอินต่อเรื่องลูกหมา ทางคลีนิครับหน้าที่ช่วยสืบหาเจ้าของจากแท็กบนปลอกคอส่วนค่ารักษาพยาบาลในวันนี้นั้นจงอินก็จำเป็นต้องดูแล แต่เขาก็เต็มใจทำ

    “จริง ๆ แล้วเรามีเวทมนตร์ใช้ไหมฮาซ” คิ้วเรียวของเซฮุนขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยินจงอินพูดแล้วค่อย ๆ คลายเป็นเลิกคิ้วในเวลาต่อมา

    “ตลกแล้ว” เซฮุนส่ายหัวไปมา

    “เสกให้พี่เป็นของนายทีสิ” จงอินเปลี่ยนจากจับมือมาคว้าแขนเซฮุนไปกอดอย่างอารมณ์ดีขณะที่พวกเขาเดินออกมาจากคลีนิค แก้วตาสีน้ำตาลของคนอายุน้อยกว่ากลอกเป็นวงให้กับท่าทางของอีกฝ่าย ถึงอย่างนั้นบนใบหน้าก็ยังคงมีรอยยิ้มบางและปื้นสีชมพูแต้มอยู่

    “พะ พี่มัน.. เพ้อเจ้อสุด ๆ”






    /

     


    สรุปแล้วก็ไปไม่ถึงทะเลสาปในเมื่อกว่าจะเสร็จธุระก็เย็นย่ำพอตัว แถมเซฮุนก็ยังบ่นว่าหิวจึงลงเอยด้วยการแวะซื้อของสดกับขนมปังและขนมกรุบกรอบไปตุนที่หอ

    เซฮุนพันเส้นสปาเก็ตตี้เข้ากับส้อมอย่างระมัดระวังเพราะเขาไม่ได้กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารหรือยืนพิงเค้าท์เตอร์ แต่อยู่บนโซฟาโดยมีหนังสือเล่มที่อ่านค้างอยู่ในมือ และจงอินนอนหนุนอยู่บนตัก มีจานอาหารที่เซฮุนละเมียดอยู่นานวางอยู่บนที่วางแขน วันนี้เจ้าของห้องยังไม่ได้ไปสูบบุหรี่แต่กลับรื้อเกมเพลย์สเตชั่นสามออกมาต่อเข้ากับทีวี นอนเล่นบนตักเซฮุนแทน ไม่ใช่ว่าไม่ชวนเซฮุนเล่นด้วย แต่หลังจากโน้มน้าวอยู่ร่วมห้านาที ร่างขาวก็ยังปฏิเสธ บอกว่ายังอ่านหนังสือไม่จบ ไว้โอกาสหน้า ซึ่งจงอินก็ไม่ได้ขัด แค่ยืมตักแทนหมอนให้ได้อยู่ใกล้ ๆ ก็เท่านั้น


    “วันนี้ไม่ออกไปสูบบุหรี่เหรอครับ” เซฮุนพลิกหน้ากระดาษแผ่นต่อไปและอ่านต่อ หูได้ยินเสียง GAME OVER! ดังขึ้นจากทางทีวี จงอินเหลือบตามองใบหน้าหวาน วางจอยสติ๊กลง ก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำวางแขนบบนตักเซฮุนแล้ววางคางตัวเองตามลงไป คนอายุน้อยกว่าจึงเลื่อนหนังสืออกจากระดับสายตาก้มลงมาประสานสายตาด้วย

    “ก็ฮาซไม่ไป”

    “อาบน้ำแล้วนี่ฮะ ให้ไปรมควันบุหรี่อีกก็ไม่เอาด้วยนะ วันนี้กะจะนอนเร็วด้วย เพลีย ๆ”

    “งั้นไปนอนกัน” ว่าจบจงอินก็ผุดลุกขึ้น เซฮุนมองตามและจู่ ๆ ร่างผอมก็โดนวงแขนแกร่งสอดเข้าที่ข้อพับและคอ จำใจต้องปล่อยมือจากพ็อคเก็ตบุ๊คที่ถือให้มันร่วงผล็อยลงบนโซฟา จงอินยกเซฮุนขึ้น แต่แล้วก็ต้องวางลงใหม่

    “หนัก!

    เซฮุนหันเราะร่าชอบใจ แขนสองข้างยังพาดรัดอยู่บนลำคอของจงอิน ตัวยังคงพาดอยู่บนชายหนุ่มผิวแทน จงอินย้ายมือจากที่รองข้อพับอยู่เป็นโอบเอวคอดไว้หลวม ๆ พาดแขนอีกข้างคล้องคอเซฮุนมองกระต่ายน้อยที่หัวเราะจนตาหยี ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าตนนั้นตกอยู่ภายใต้เงื้อมมือของจงอินอีกครั้ง เจ้าถิ่นใช้นัยน์ตาสีเข้มของตนมองเซฮุนราวจะกลืนไปทั้งตัวหากทำได้ ไล่ไปทีละส่วน ตั้งแต่หน้าผากที่ปกคลุมด้วยกลุ่มผมยุ่ง ๆ เพราะโดนเสยอยู่เรื่อย ๆ คิ้วเรียวเป็นทรง ลงมายังเนตรใสแจ๋วสองข้าง จมูกโด่งรั้นและบางทีก็มีสีชมพูจาง ๆ แต้มเหมือนกระต่าย ถึงเรียวปากอิ่มสีชาดเรื่อยถึงโครงหน้าเรียวกับจุดเล็ก ๆ ใต้สันกรามด้านข้าง มันน่าสัมผัสไปเสียทุกส่วนแต่ใจจงอินก็ยังไม่กล้าพอ จึงเลือกที่จะทำเพียงจูบลงตรงขมับข้างขวา และจุดต่อสันกรามใต้ติ่งหู กลิ่นหอมลอยฟุ้ง ผสมกับกลิ่นจางของบุหรี่ที่ยังติดปลายเส้นผม แม้ยากจะยั้งแต่จงอินก็เลือกจะหยุด เขาเลือกจะให้เกียรติน้องและรอจนกว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง เขาหวังว่านั่นก็คงอีกไม่นาน


    “ถ้าเหนื่อยก็ไปนอนซะนะ ห่มผ้าอุ่น ๆ นะครับ” ผละใบหน้าออกมาเผยยิ้ม มือใหญ่วางลงและลูบผมเซฮุนอย่างเคยมือ


    เซฮุนวาดยิ้ม ทำให้จงอินตกใจด้วยการโน้มตัวไปกดจูบบนแก้มสาก ๆ เช่นกันฮะ...

     

     

                    หลง... จงอินหลงรักเซฮุนเข้าอย่างจัง



     

    100%



    ‘pyoylli.♡ -  ฝากติดตาม #ต่ายหายไคฮุน ด้วยนะคะ !
    ใจสุดดด ร้อยเปอร์เลย ๕๕๕๕ ลงช้าเนอะแล้วยังเนือยอีก ฮ่าาา
    แต่ถ้าชอบไม่ชอบยังไงคอมเม้นท์บอกกันได้เลยเน้อ หรือติดแท็กก็ได้ เมนชั่นก็ได้~
    ขอบคุณสำหรับทุกคนที่แวะเข้ามาอ่าน เฟบ โหวต คอมเม้น นะคะ แค่วิวขึ้นเราก็ได้ใจแล้วล่ะ
    ถ้ารอเรื่องนี้ก็แวะไปอ่านช็อทฟิคได้นะคะ เดี๋ยวจะกลับมาอัพเดทเนอะ มีคู่อื่นด้วย ชานแบคอะไรพวกนี้เนาะ
    แล้วก็จะมีไคฮุนลงอีก รอไม่นาน ฮ่าาาา

    @_88kraisis

     

     
    seven dwarf.

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×