คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ★ 1ST RIOT
1ST R I O T
ความวุ่นวายที่หนึ่ง : แผนการของคนแปลกหน้า
แอลมองคนที่นั่งเล็มไอศกรีมอยู่หน้าทีวีอย่างทึ่งๆ จำได้ว่าก่อนออกไปโรงเรียนเขาสั่งอีซองยอลแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้รีบกลับบ้านตัวเอง ตบหน้าคิมแอลทีและบอกซิว่านี่เป็นแค่ภาพลวงตา เขาคิดมากไปเอง...
“แอลกุน~! กลับมาแล้วเหรอ ( l _ l )/ ”
หลอน... ภาพลวงตาพูดได้
“เฮ้ ตบตัวเองทำไม อยากได้คนช่วยตบหรือเปล่า…”
“ทำไมยังอยู่นี่อีกอ่ะ บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้กลับไปได้แล้ว”
“นายบอกตอนไหน ตอนเช้าน่ะเหรอ นายพูดแบบนั้นเหรอ รู้ไหมฉันอุตส่าห์นั่งแปลภาษาขนมปังของแอลกุนแทบตาย ทีหลังอย่าพูดเวลาคาบขนมปังอยู่อีกนะ”
“ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับไปได้แล้ว ซะทีเหอะ อยู่กับนายฉันปวดหัวจะแย่ ( - * - )”
“ใจร้ายอีกแล้ว ฉันหนีออกจากบ้าน ไม่มีที่ไป พอใจยัง ( . _ . )” ซองยอลทำแก้มป่องอีกรอบและทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา เบะปากและตวัดมองแอลพร้อมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“…………………….”
“ฉันทำใจไม่ได้ที่พ่อพาผู้หญิงคนอื่นนอกจากแม่เข้ามาในบ้าน เลยหนีออกมา โลกสวยๆของฉันมันพังครืนและอีซองยอลกำลังอยู่ในช่วงอาฟเตอร์ช็อค โอเคป่ะ ( . _ . )”
“…………………….”
“ฉันไม่มีใครแล้วนี่นา ให้อยู่ด้วยแปปเดียวเถอะนะ ถ้าฉันทำใจเรื่องที่โลกพังได้เมื่อไหร่จะรีบไป” ช้อนตามองอย่างน่าสงสารและกระพริบตาปริบๆเหมือนที่ชอบทำ แอลเบือนหน้าหลบสายตานั้นก่อนจะกระแอมเบาๆเหมือนทำอะไรไม่ถูก
“แล้วเพื่อนล่ะ ไม่มีซักคนหรือไง ไม่ไปอยู่บ้านเพื่อนล่ะ?”
“ถ้าไปอยู่บ้านเพื่อนก็ถูกส่งกลับไปบ้านอ่ะดิ ฉลาดหน่อยเด้ )- 3 -”
“รับไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“ไม่เป็นฉันนายไม่รู้สึกหรอก ก็โลกของฉันมันสวยตลอดมานี่นา ( . _ . )”
“แอนตี้บ้านเล็กเหรอ?”
“ก็... ไม่เชิง แต่ก็... เอาเถอะ จะพูดงั้นก็ได้ นี่ยอมรับตรงๆเลยนะ”
คนอายุน้อยกว่ากระตุกยิ้มขำๆและส่ายหัว นอกจากคุณหนูแล้วยังโลกสวยอีก คนอะไร
“อยากฟังเรื่องตลกมั้ย เผอิญฉันเป็นลูกบ้านเล็กล่ะ : )”
“โม้”
“จริง”
“ฉันแอนตี้บ้านเล็กยกเว้นนายแล้วกัน เอาจริงๆก็ไม่ได้แอนตี้หรอก แค่ยังรับไม่ค่อยได้”
“มันก็แอนตี้ป่ะล่ะ ไง รู้แล้วยังอยากจะอยู่อีกไหม? ฉันไม่ใช่พวกใจดีซะด้วยสิ” แอลแกล้งกดยิ้มร้ายและเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เหมือนหมาป่าเจ้าเล่ห์กำลังขู่ลูกแกะไม่รู้เดียงสา
“อยู่เหมือนเดิมแหล่ะ”
เด็กเอาแต่ใจตีหน้าตายและละเลียดไอศครีมในมือต่อ
“ถ้าอยู่ได้ก็ลองอยู่ดูสิ”
“แน่นอน ฉันอยู่ได้ (l – l )…. เอ๊ะ เดี๋ยวๆ พูดแบบนี้ก็แสดงว่ายอมให้อยู่แล้วอะดิ ( * - * )”
“เอ่อะ…………………….” อยากจะตบปากตัวเองโทษฐานไปท้าทายในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็ใครจะไปรู้ว่าอีซองยอลจะกล้าอยู่จริงๆ จะกลับตัวตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วสินะ...
“ยิปปี้! แอลกุนน่ารักสุด เดี๋ยวแบ่งไอศกรีมให้แท่งนึง”
“ไม่ต้องมาดีใจ แค่ทดลองอยู่สองอาทิตย์เต็มที่”
“เดือนนึงเหอะ”
“สามอาทิตย์”
“สี่...”
“สาม...”
“สี่นะนะ ( ; - ; )” อีซองยอลต่อและกระพริบตาปริบๆ
“สามขาดตัว ฉันไม่ได้ตั้งให้นายต่อนะ อยู่บ้านชาวบ้านไม่ใช่ซื้อกางเกง”
“นายคิดว่าตัวเองฮามากสินะ... (l – l )”
“……………………..”
ดวงตาสีดำสนิทตวัดมองซองยอลดุๆจนคนตัวเล็กคอตกเหมือนเด็กโดนผู้ปกครองว่า
“สี่สัปดาห์เหอะน้า~”
“……………………..”
“จะไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่วุ่นวาย จะช่วยหารค่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอาหารด้วย นะๆ”
“……………………..”
“สี่นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะๆๆๆๆๆ ถ้าไม่ให้อยู่สี่อาทิตย์ไปเลิกพูด นะ นะ นะๆๆๆๆ”
“พูดไปดิ...”
“นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นายรู้ไหมว่าถ้าพูดมากๆฉันจะขาดอากาศหายใจ นะ นะนะนะนะ แล้วก็ตายกลายเป็นผีมาหักคอนายในห้องนี้เนี่ยแหล่ะ นะนะนะนะนะนะนะนะ”
“กลัวเกิ๊นนน... - _ -”
“นะนะนะนะนะนะนะนะนะนะนะๆๆๆๆๆๆๆนะนะนะนะนะนะนะนะนะนนะนะ”
“- _ -”
“นะนะนะนะนะนะนะๆๆๆ แอลกุนะนะนะนะนะนะนะนะนะนะนะๆๆๆๆๆๆๆ”
“=_=”
“แฮ่ก น้า นะนะนะนะนะนะนะน นะ นะ นะ น่านะ นะ TT__TT”
“เฮ้อ... เออ ก็ได้” ….ยอมเพราะกลัวคนขาดใจตายคาห้องหรอกนะ - _ -
“ยิปปี้! ( * - * )/”
ซองยอลกระโดดไปมาเหมือนกระต่ายและยิ้มกว้างจนตาโตๆนั่นหยีลง แอลมองท่าทางนั่นและส่ายหน้าเบาๆ
...น่าสนใจดีแฮะ เขาจะอยู่กับคุณหนูเอาแต่ใจ โลกสวย ที่แอนตี้บ้านเล็กแบบเขาได้ยังไงกัน จะให้อยู่ถือซะว่าหาคนหารค่าห้องแล้วกัน
“นี่ต้มรามยอนให้กินทีดิผู้อาศัย” แอลหันไปสะกิดคนที่จดจ่อดูทีวีอยู่ข้างๆ
“หา? ต้มไม่เป็นอ่ะ รามยอนเป็นไง เหมือนราเม็งป่ะ ( ‘ – ‘ )”
“ไม่เคยกินรามยอนเนี่ยนะ?”
“อือ”
“โคตรคุณหนูเลย!” ตากลมตวัดมองคนพูดก่อนจะหรี่ตาลงอย่างไม่ค่อยพอใจ หมัดเล็กชกเข้าที่ต้นแขนใหญ่เบาๆข้อหาพูดคีย์เวอร์ดที่ไม่ถูกใจ
“อย่าเรียกว่าคุณหนูขอที”
“ฮ่าๆ คุณหนูลี”
“ถ้าไม่ติดว่านายให้ฉันอยู่ด้วยจะเตะนายให้เลือดกบปากเลย - _ -+ ”
“ลองเตะดูดิ”
“ชิ ฉันน่ากลัวมากกว่าที่นายคิดนะเว้ย ว่าแต่จะกินรามยอนเหรอ สอนทำหน่อยสิ อยากลองกินอ่ะ ( l – l )”
แอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินนำเข้าไปในครัวโดยไม่ลืมจะกวักมือเรียกคุณหนูซองยอลมาด้วย
จัดการวัตถุดิบมาวางกอง ชีส รามยอนและไข่หนึ่งฟอง ซองยอลยืนมองแอลหยิบโน่นนี่ด้วยท่าทางตื่นเต้น
“รามยอนนี่เหมือนราเม็งป่ะแอลกุน (l – l )”
“อือ เหมือน”
“ราเม็งเค้าไม่ใส่ชีสหรอกนะแอลกุน เป็นป่ะเนี่ย?” คนโดนขัดชะงักมือจากเตาแก๊ซและหันมามองค้อนคนถาม ซองยอลจึงได้แต่กระพริบตาปริบๆและก้มหน้าลงอย่างยอมแพ้
“โอเคๆ จะอยู่นิ่งๆก็ได้ ( . _ . );”
“ดี” แอลขานรับด้วยน้ำเสียงเบาเหมือนกับกำลังบ่นกับตัวเอง ผู้สังเกตการณ์ยืนเท้าเค้าท์เตอร์ทำอาหารมองวิธีทำอย่างตั้งใจ ก่อนจะวิ่งกายไปครู่หนึ่งและกลับมาพร้อมกับสมุดบันทึกสีขาวซึ่งมีกากเพชรรูปดาวเล็กๆประดับอยู่ทั่วทั้งเล่ม กับดินสอแท่งหนึ่ง ปากอิ่มบ่นขมุบขมิบและลงมือจดยิกๆลงในสมุดของตัวเอง
“ทำอะไรน่ะ”
“จดวิธีทำ (‘ – ‘ )”
“รามยอนเนี่ยนะ? ก็ต้มน้ำ ใส่ไข่ รามยอน เครื่องปรุง แล้วก็วางชีสข้างบน แค่เนี้ย” ตาคมหันมาเบิกกว้างและมองซองยอลอึ้งๆ
“ก็คนมันไม่เคยนี่หว่า แล้วเสร็จยังอ่ะ หอมดีนะ”
“เสร็จแล้ว แต่นายจะไม่ได้กิน ถ้วยนี้ของฉัน อยากกินไปต้มเองดิ”
“ไม่เอาแบบนี้ดิแอลกุนนนนนน อย่าเลวได้ป้ะ ฉันยังไม่เคยกินเลยนะชีวิตนี้ กินด้วยไม่เยอะหรอกนะๆ นี่มันตั้งหม้อนึง จะกินคนเดียวเลยหรือไง” เบะปากและกระพริบตาปริบๆอ้อนเหมือนเคย มันเป็นวิธีที่ใช้ได้ผลทุกคน ไม่เว้นแม้แต่กับคนแปลกหน้าเช่นคิมแอล เชื่ออีซองยอลเถอะ!
“ไม่ นี่มันห่อเดียวเอง”
“แต่ในตู้ไม่มีอีกแล้ว หมดแล้ว ( ; A ; )”
“ออกไปซื้อดิ” ไหวไหล่อย่างไม่แยแสและเริ่มตักรามยอนในถ้วยของตัวเองกิน
“แอลกุนนนน~”
“ไม่!” แอลส่ายหัวและเดินไปนั่งกินรามยอนอย่างมีความสุขที่หน้าทีวี หยิบเฮดโฟนอันใหญ่มาสวมและเปิดเล่นเพลงเสียงดังในไอพอดพาตัวเองเข้าสู่โลกส่วนตัวและหนีออกจากโลกที่มีอีซองยอลอยู่
ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนกอดสมุดหน้างออยู่ในครัว
...คนบ้าอะไรทั้งเปิดทีวีทั้งฟังเพลง! >:( ฮึ่ยยยยย!!
“ถ้าหายเฮิร์ทเมื่อไหร่ฉันจะบอกพ่อให้ส่งคนมาหักคอนาย! แบร่! >:(”
เอาล่ะ อีซองยอลชักไม่มั่นใจแล้วว่าเขาควรจะอยู่กับคนคนนี้อีกไหม เหตุผลมีอยู่ห้าข้อ คือหนึ่ง
แอลคิมใจร้ายเกินไป
เหตุผลที่สอง แอลคิมใจร้ายเกินไป
และสามสี่ห้าก็คือแอลคิมใจร้ายเกินไป
คนบ้าอะไรใจดำชะมัดเลย! ให้คนที่ไม่รู้จักที่รู้จักทางมาซื้อรามยอนคนเดียวอ่ะนะ!! ดูแลดีเว่อร์อ่ะ! ขนาดป๊ากะม๊ายังไม่เคยใจร้ายกับอีซองยอลขนาดนี้นะ(ในกรณีที่ยังไม่เหมารวมเรื่องที่พาเมียน้อยเข้าบ้านน่ะนะ...) นี่ยังดีที่อาจุมม่าข้างล่างอพาร์ทเม้นท์ช่วยพาไป ชิ!
หรือเขาควรจะไปอยู่กับเพื่อนจริงๆ? ไม่นะไม่ โอกาสเสี่ยงต่อการโดนเกลี้ยกล้อมหรืออุ้ม(?)กลับบ้านมีสูงมากเกินไป
ย๊า! อีซองยอลอยากจะบ้าตาย ( ; A ; )
พูดไปพูดมาก็เหมือนว่าเขากำลังหนีเสื้อปะจระเข้ชัดๆ หนีปัญหาที่บ้านแต่ต้องมาอยู่กับต้นเหตุของปัญหา ซึ่งก็คือ ‘บ้านเล็ก’ เขาโกหกแอลไป ว่าไม่ได้แอนตี้บ้านเล็ก แต่จริงๆน่ะเหรอ... อย่าให้ได้พูด ถ้ารับได้แล้วเขาจะหนีมาทำไมล่ะ แต่ก็จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาไม่มีที่ไปแล้วนี่ แถมจะว่าไปแอลก็ไม่ได้ผิดที่เกิดมาเป็นลูกบ้านเล็ก... คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้นี่นะ .......นี่คิดแบบนางเอกเว่อร์เลยนะเนี่ย! แต่เอาจริงๆนะ นิสัยของหมอนั่นเริ่มสร้างอคติขึ้นในใจอีซองยอลห้าเปอร์เซ็นครึ่งแล้ว ตอนแรกอุตส่าห์ให้คะแนนใจดีไปตั้งสิบเปอร์เซ็นที่ยอมให้เขาเข้ามาในห้องเมื่อคืน ชิ ชิ ชิ ชิ!
รอดูเถอะ อีซองยอลจะเอาชนะแอลคิมให้ได้ ภายในสี่สัปดาห์แอลคิมจะต้องกลายเป็นหนึ่งในคนที่ยอมแพ้ต่อลูกไม้ของอีซองยอล... สาบานด้วยทอเบิลโรนโหลนึงเลยเอ้า! :l
l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l
TO BE CONTINUED...
( from s-pyoy. ) ตอนนี้สั้นมากเว่อ เลยเอาตัวอย่างตอนต่อไปมาให้แอบอ่านกันค่ะ! เดี๋ยวจะรีบเอามาลงให้น้า :D
อยากอ่านไวไวช่วยกันเม้นเพิ่มสปีดให้ได้นะคับบบ!
ตัวอย่าง 2nd RIOT ;D
“อะ... อา อ๊ากกกกกกก ไม่นะแอลกุน อ๊า....”
“เฉยเหอะ... จะเกร็งทำไมล่ะ..”
“กะ... ก็มัน... อ๊า ....”
“ไม่เคยล่ะสิ หึ....”
“กะ... ก็ไม่เคย นะ น่ะสิ... อ๊ะ อ๊ากกกกกก แอลกุน เอาออกๆ อ๊ากกก”
เสียงหวานดังลอดแทนที่ความเงียบของเวลากลางคืน ไฟสีส้มสลัวส่องลอดผ่านช่องเล็กๆตรงประตู ริมฝีปากอิ่มถูกกัดแน่นเพื่อกักเก็บเสียงอันน่าอายของตัวเองไว้ คนที่เป็นต้นเหตุหัวเราะในลำคอเบาๆกับท่าทางของร่างบางอย่างพอใจ
.
“อะ... อา อ๊ากกกกกกก ไม่นะแอลกุน อ๊า....”
“เฉยเหอะ... จะเกร็งทำไมล่ะ..”
“กะ... ก็มัน... อ๊า ....”
“ไม่เคยล่ะสิ หึ....”
“กะ... ก็ไม่เคย นะ น่ะสิ... อ๊ะ อ๊ากกกกกก แอลกุน เอาออกๆ อ๊ากกก”
เสียงหวานดังลอดแทนที่ความเงียบของเวลากลางคืน ไฟสีส้มสลัวส่องลอดผ่านช่องเล็กๆตรงประตู ริมฝีปากอิ่มถูกกัดแน่นเพื่อกักเก็บเสียงอันน่าอายของตัวเองไว้ คนที่เป็นต้นเหตุหัวเราะในลำคอเบาๆกับท่าทางของร่างบางอย่างพอใจ .
.
.
.
"ก็บอกว่าเจ็บไง! T ___ T ไม่เลิกแกล้งจะร้องจริงแล้วนะ!”
.
.
.
“นี่... ฝันดีนะ..........................”
:) Shalunla
ความคิดเห็น