ดอกเหมย

ขอชี้แจงก่อนนะคะ

นิยายชุดบุปผางามสามฤดูนั้นมีทั้งหมดสามเรื่องคะ ได้แก่

โบตั๋นเร่รัก ( ฤดูใบไม้ผลิ )

ดอกเหมยร้อยรัก ( ฤดูหนาว )

เบญจมาศคอยรัก ( ฤดูร้อน )

 

เรื่องที่สอง

ดอกเหมยร้อยรัก

เรื่องย่อ เป็นเวลาหกปีแล้วกระมั้ง ที่ “ ดอกเหมย” แห่งช้าติงเช่นนาง แต่งงานเข้ามายังจวนชินอ๋อง ถึงท่านอ๋องจะดีกับนางเช่นไรแต่นางก็ยังมิเคยได้รับความรักจากเขาแม้แต่เสี้ยวหนึ่ง แต่ชั่งเถอะ นางรักเขาปรนนิบัตร เขาให้เป็นอย่างดีก็คงจะพอแล้วกระมั้ง แต่กลังจากการแท้งอันเกิดจากอุบัติเหตุโดยมีเขาเป็นสาเหตุนางก็ได้ตัดสินใจหย่าขาดกับเขา ... ความรักของนางคงจะต้องจบได้แล้วกระมั้ง แต่ทว่าทำไมกัน ทำไมเขาถึงมิยอมหย่ากับนาง

 

แนะนำตัวละคร

ท่านหญิงจินสุ่ย – ท่านหญิงรองแห่งจวนชินอ๋อง มีความอ่อนหวาน สุภาพเรียบร้อย เก่งโคลงกลอน และดีดพิณ แต่งงานออกไปอยู่จวนเอินเก๋อชินอ๋อง ทุกวันปรนนิบัตรสามีเป็นอย่างดีแต่ว่านางยังมิเคยได้รับความรักจากเขาเลยแม้แต่น้อย

 

 

เอินเก๋อหม่าเหริน – อ๋องผู้สง่างาม ใจบุญสุนทร แต่หลังจากที่ขับไล่พระชายารองผู้แสนที่จะเป็นที่รักของเขาออกจากจวนไปด้วยข้อหาชู้ เขาก็มิเคยมองหญิงคนไหนอีกเลย แม้กระทั่งจินสุ่ยก็ตาม

 

 

ท่านหญิงจินฮัว – ท่านหญิงใหญ่แต่งจวนชินอ๋อง มีความซุกซนเป็นที่หนึ่ง ไม่แพ้คามงามในตัวนางเลยแม้แต่น้อย ถึงนางจะเก่งในเกือบทุก ๆ เรื่อง แต่ว่าเรื่องของความรักนี้สิ ทำให้นางต้องผิดหวังแล้วผิดหวังอีก นี่สวรรค์จงใจแกล้งนางหรือนี่

 

ท่านหญิงจินเสวี่ย – ท่านหญิงแห่งจวนชินอ๋อง ที่มีทั้งความเก่ง และงดงามในตัวเอง นางเป็นบุตรีคนเล็กของเก๋อหลันชินอ๋อง มีนิสัยไม่ยอมใครซุกซน

 ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุก ๆ คอมเม้นนะคะ ^ ^  

ในตอนนี้เรื่องราวทั้งหมดก็ได้จบลงแล้วเดี๋ยวไรท์เตอร์นั้นจะ
ขอทำการรีไรท์ไปเรื่อย ๆ ทีละบทนะคะ




ตอนพิเศษ ( ลูกใครหว่า )
 

ในเช้าวันหนึ่งจินสุ่ยลืมตาขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตาเบา ๆ หลังจากที่ให้กำเนินบุตรชายสมดังใจแล้วก็หลับไปอย่างอ่อนเพลีย เอินเก๋อหม่าเหรินมองร่างบางของภรรยาพร้อมกับฉีกยิ้มออกมาบาง ๆ และแล้วนางก็ตื่นเสียที

จินสุ่ยนั้นหรี่ตามองสามีที่นั่งอยู่ด้านข้างพร้อมกับบุตรชายของนาง เขายิ้มให้นางอย่างนั้นหรือ … นานแค่ไหนแล้วหนอที่มิได้เห็นรอยยิ้มของเขา

“จินสุ่ย ขอบใจเจ้ามากนะ ข้าจะตั้งชื่อให้เขาว่า ผิงจี้”

“ลูกผิงอย่างนั้นหรือ ก็มิเลวนะเจ้าคะ”

“แต่ว่า …”

“มีอะไรหรือเจ้าคะ”

“ลูกชายข้าใยมีหน้าตาละหม้ายคล้ายคนข้างบ้านเช่นนี้เล่า”

“อ๊ะ ! ไม่จริงหน่า” หญิงสาวรีบดีดตัวลุกขึ้นเพื่อที่จะดูใบหน้าของบุตรชายของนาง

“คิคิ ๆ ข้าล้อเล่น ลูกข้าก็ต้องเหมือนข้าสิ จริงหรือเปล่าล่ะ” ชายหนุ่มยื่นทารกน้อยให้กับหญิงสาวก่อนที่จะโอบไหล่ของนางเอาไว้เบา ๆ  … ชีวิตของเขาคงจะไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะ มีเพียงแค่ภรรยาที่แสนดีเช่นนางกับบุตรชายที่น่ารักก็คงจะเพียงพอ