ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : อุปสรรค
ก๊อกๆๆ
"อ้าว เซน แฮซมาเเล้วเหรอ?"
เสียงหญิงวัยกลางคนที่จัดแต่งเสื้อผ้าตัวเองปลายเตียงพยาบาลทักคนมาเยือน
"ครับแม่ แม่แต่งตัวเสร็จแล้วใช่ไหม? เราจะได้ออกจากโรงพยาบาลกัน"
แฮร์รี่ถามแม่ตัวเอง
"จ๊ะ เสร็จแล้ว อาการก็ดีขึ้นแล้วด้วย เซนกับแฮซไม่ต้องห่วงแม่นะลูก"
"ผมดีใจที่คุณน้าหายดีนะครับ"
เซนเป็นฝ่ายพูดบ้าง
"แม่ว่าเรียกแม่ก็ได้นะ ขอบใจเซนมาก ที่ดูแลทั้งแม่ทั้งเจ้าแฮซ"
เธอคลี่ยิ้มใจดีไปยังเซน
"ผมว่าเราไปกันเถอะครับ"
แฮร์รี่เดินไปหยิบกระเป๋าเก่าๆของเเม่ตัวเอง แล้วค่อยพูด
"ไปครับคุณน้า เอ่อ คุณแม่"
เซนเดินไปพยุงเธอด้วยท่าทีเขินเล็กน้อยที่ต้องเรียกเธอว่าแม่
"แม่ก้มหัวหน่อยนะ พอดีรถเซนมันเตี้ยๆ เดี๋ยวหัวแม่โดนขอบประตูรถ"
แฮร์รี่เตือนแม่ตัวเองที่กำลังจะเข้าไปนั่งในรถสีแดงของเซน
"เเฮซ จะให้ฉันไปส่งแม่นายที่บ้านจริงๆเหรอ?"
เขาพูดกับร่างโปร่งขาวซึ่งนั่งข้างๆคนขับข้างหน้า
"อื้ม"
เเฮร์รี่พยักหน้า
"ทำไมไม่ยอมให้แม่นายไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดฉันล่ะ"
"เซน อย่าเลยลูก ให้แม่กลับไปอยู่บ้านเถอะ แม่ไม่เป็นไรแล้ว"
แอนน์รีบสวนขึ้นทันที
"คือผมเป็นห่วงน่ะครับ ต้องอยู่คนเดียวแบบนั้น ผมว่าย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะนะครับแม่"
เซนยังคงท้วงไม่เลิก
"เซน ฉันเกรงใจนาย เดี๋ยวฉันแวะมาดูแม่ฉันบ่อยๆได้ นายไม่ต้องห่วงนะ"
แฮร์รี่เสริม
"ใช่จ๊ะเซน แม่อยากอยู่บ้านตัวเองด้วย ไม่อยากไปไหน"
แอนน์ว่า
"โอเคครับๆ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านล่ะกันครับ"
เซนยอมจำนน กลั้นใจไม่เป็นห่วงแม่ของคนที่ตัวเองรัก
..แกร๊ก...
เสียงเปิดประตูรั้วเหล็กเก่าๆบ้านของแฮร์รี่ได้ถูกเปิดออก ลำเเขนหนาของเซนโอบหลังแอนน์เดินเข้าบ้านให้สะดวก
ทั้งสองคนช่วยกันยกกระเป๋าและพยุงร่างหญิงกลางคนขึ้นบันได เข้าไปในห้องจนเสร็จ
"ขอบใจเซนมากนะที่ดูแลแม่"
เธอยิ้ม
"ไม่เป็นไรครับ แม่แฮซก็เหมือนแม่ผม"
"เห้ย แม่ฉันคนเดียวก็พอ ฮ่าๆ"
แฮร์รี่เเซวเซนเล่น
"เออน่า ฉันเป็นว่าที่ลูกเขยนะ "
เซนก็สวนกลับจนอีกฝ่ายหน้าแดง คนที่นั่งมองจากบนโซฟาต่างยิ้มตาม
"พอเลยๆ เดี๋ยวก็เถียงจนไม่ได้กินข้าวพอดี นี่จะเที่ยงแล้วนะ"
แอนน์ว่า
"จริงด้วย งั้นแม่รอก่อนนะ เดี๋ยวผมกับเซนไปทำอาหารก่อน"
"อืม"
เธอพยักหน้าจนเห็นทั้งสองเดินเข้าครัวเรียบร้อย
"ครับนาย"
เสียงชายฉกรรจ์คนหนึ่งพูดกรอกเสียงใส่มือถือดังขึ้นที่หน้าบ้านของเเอนน์
"ผมกับสองคนที่เหลือตามรถของคุณหนูมาถึงหน้าบ้านเด็กผมหยิกแล้วครับ"
เขายังว่าต่อ
"เเต่เรายังลงมืออะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้ทั้งคุณหนูและเจ้าเด็กนั่นยังอยู่ภายในบ้าน"
เขาว่าเสียงเครียด พลางส่องตาเข้าไปในบ้านไม่วางตา
"อืม งั้นรอก่อน"
เสียงเข้มชายวัยกลางคน ผู้ที่อยู่เบื้องหลังการมาเยือนของชายชุดดำสามคนได้กรอกคำสั่งลงไป
ภายในครัว
"เซน แค่กๆ นายทำบ้าอะไรเนี่ย พริกไทยทำไมไม่ใส่ต่ำๆ แค่กๆ ฉุนเว้ย ฮัดชิ้ว!"
เสียงไอของแฮร์รี่ดังขึ้นเพราะผงพริกไทยที่ลอยคลุ้งไปทั่วบ่นชายข้างๆ
"ก็รู้ แต่ก็อยากให้ไออ่ะ"
เซนวางขวดพริกไทยลงแล้วพูด
"นายบ้าป่ะเนี่ย? ชอบให้คนไอ จามจนน้ำหูน้ำตาไหลหมดเเล้วเนี่ย ฮัดชิ้ว!"
แฮร์รี่เอามือปิดจมูกจามไม่เลิก
"ก็นายจะได้ ไอ เลิฟ ยู ต่อหน้าฉันไง ฮ่าๆๆ"
เซนหัวเราะลั่นครัว
"โหย ไอ้เซนบ้า คิดได้ไง ฮ่าๆ"
แฮร์รี่หยุดจามแล้วเอามือมาผลักหัวไหล่เซนเบาๆอย่างแกล้งหยอก
"เขินอาเด หน้าเเดงเชียว"
เซนยังแซวไม่เลิก
"ใครเขิน? ฉันจามจนหน้าแดงต่างหาก พูดไรไม่รู้ นู่นแกงจืดเดือดแล้ว"
แฮร์รี่เปลี่ยนเรื่องไปยังซุปใสในหม้อซึ่งกำลังเดือดได้ที่ ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว
แล้วทั้งสองก็ช่วยทำอาหารอย่างมีความสุข เซนหยอกเเฮร์รี่บ้าง แฮร์รี่เองก็แกล้งกลับบ้าง บางทีชายผมหยิกเผลอเข้าหน่อย เซนก็เดินไปโอบเขาจากทางด้านหลัง
สายตาผู้เป็นแม่อย่างเเอนน์ที่เดินเข้ามาในห้องครัว พอเห็นภาพความสุขของลูกชายที่เธอรักมากที่สุด แอนน์เองก็พลอยยิ้มตามและหายห่วงไปได้มากทีเดียว
"เซน แม่ฝากแฮซด้วยนะ"
เธอพูดเบาๆกับตัวเอง และคลี่ยิ้มบางๆก่อนที่จะเดินออกไปนั่งตามเดิม
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...
"แม่จัดโต๊ะเสร็จแล้ว มาทานข้าวกัน"
แฮร์รี่พูดดังขึ้นในห้องครัว
"เดี๋ยวฉันไปพาแม่นายมานะ"
เซนอาสา แล้วเดินไปที่แอนน์จนนั่งเก้าอี้โต๊ะอาหารเรียบร้อย
การสนทนาระหว่างกินข้าวเต็มไปด้วยความสุข เสียงหัวเราะของชายสองหญิงหนึ่งดังไปทั่ว สร้างรอยยิ้มค่อนข้างเหี่ยวย่นตามวัยแอนน์เป็นอย่างดี
"แม่ครับ เดี๋ยวผมมาหาใหม่นะ ไปเก็บเสื้อผ้ามาอยู่ที่นี่ก่อน"
แฮร์รี่พูดกับแม่ตัวเองที่ห้อง หลังจากเก็บโต๊ะอาหารเสร็จ
"ความจริงแม่อยู่ที่นี่คนเดียวก็ได้นะ ลูกไม่ต้องลำบากไปกลับหรอก"
แอนน์ว่า
"โถ่แม่ แม่เป็นแบบนี้ผมจะทำอย่างนั้นได้อย่างไง"
แฮซเข้ามาจับมือเธอไว้ ทำสายตาเป็นห่วง
"จริงด้วย ยังไงผมก็สามารถมารับมาส่งแฮซได้อยู่เเล้ว แม่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวผมพาแฮซมาที่นี่ใหม่"
เซนพูดอีกคน
"จ๊ะ ยังไงก็ขับรถดีๆนะ"
เธอพูดลาแก่ชายทั้งสองคน
ทางด้านชายชุดทำทั้งสามคน
"ฮัลโหล นายครับ คุณหนูกับเจ้าเด็กนั่นไปจากบ้านแล้วครับ นายจะให้พวกผมจัดการเลยไหม?"
เสียงเข้มของชายชุดดำคนเดิมพูดใส่มือถือ
"อืม จะรออะไรล่ะ จัดการตามแผน คราวนี้ล่ะ เจ้าเซนลูกรัก แกต้องเลือกแล้วล่ะ หึ!"
เสียงทรงอำนาจพูดเย้ยหยันอย่างสะใจ
ก๊อกๆๆ
"ใคร? แฮซเหรอ"
เสียงแอนน์ตะโกนถามออกไปเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู
"...."
แต่ฝ่ายนอกห้องกลับเงียบไม่ส่งเสียงตอบกลับมา จนแอนน์ต้องเดินไปเปิดประตูให้จบๆไป
"พวกคุณเป็นใคร?"
ทันทีที่แอนน์เปิดประตู หนังตาที่ค่อนข้างหย่อนคล้อยก็เลิกขึ้น แล้วเพ่งมองชายชุดดำสามคนนั้นอย่างสงสัยและไม่ละสายตา
"คุณคือแอนน์ แม่ของแฮร์รี่ใช่ไหมครับ?"
เสียงหนึ่งในชายชุดดำพูดขึ้น
"ใช่ค่ะ แต่ทำไม มีเรื่องอะไรกับแฮซลูกชายฉันเหรอ?"
เธอรีบถาม
"หึ กับลูกชายคุณ ยังไม่เป็นอะไรตอนนี้หรอกครับ แต่นับจากนาทีนี้ต่างหาก"
ชายอีกคนพูดขึ้นอย่างมีเลสนัย
"หมายความว่ายังไง?" เธอถามเสียงขุ่น
"พวกเรา จัดการ!"
ไม่มีคำตอบมาเเก้ข้อสงสัยของเเอนน์ แต่ชายทั้งสามต่างหากที่เดินเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ
"นี่! พวกคุณ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ ก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจ!"
แอนน์เเผดเสียงดังลั่น เมื่อชายคนนึงเริ่มปัดของที่วางบนโต๊ะอาหารร่วงหล่นกับพื้น เกลื่อนไปหมด
..เคร้ง เพล้ง...
เสียงบรรดาจานชาม เเจกันต่างๆ กระทบกับพื้นห้องเสียงดังลั่น จนแอนน์ไม่สามารถอยู่เฉยได้ รีบเดินไปโทรศัพท์ หวังจะโทรหาตำรวจ
"เห้ย ยัยป้าจะไปโทรเเจ้งตำรวจ จับมันไว้!"
เสียงคนที่น่าจะเป็นหัวหน้าสั่งอีกคนให้ไปจับตัวแอนน์ให้นั่งกับโซฟา
"ไอ้อันธพาล ไอ้พวกเลว ปล่อยฉันนะ แล้วออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!! ปล่อย!"
เธอดิ้นไปมาหวังให้พ้นจากการเกาะกุมของชายชุดดำคนนึงที่จับเธอให้ตรึงนั่งกับโซฟา
"เห้ย ปล่อยให้ส่งเสียงดังอยู่ได้ เอาผ้ามาปิดปากซะสิ! หนวกหู"
ชายชุดดำคนนึงสั่งเสียงเข้ม
"ไม่นะ อื้อ"
เเอนน์ส่งเสียงได้เเค่นั้น เพราะว่าคนที่จับเธอนั่งบนโซฟา เอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากเธอจนไม่สามารถพูดอะไรได้อีก พร้อมๆกับเเขนเธอที่ถูกมัดประสานกันแน่น
"อื้อออ"
"หึ แค่นี้ก็จบ พวกเราลุยต่อ เอาให้บ้านและข้าวของมันพังไปเลย"
หลังจากนั้น อะไรที่ตั้งอยู่ในบ้านเก่าๆหลังนี้ ก็ถูกผู้ชายสามคนจัดการทำลายจนไม่มีสภาพชิ้นดี
ทีวี ตู้เย็น เครื่องครัว ห้องนอน หมอน ทุกอย่างพังเละไปหมด ตามคำสั่งของคนที่มีอิทธิพลว่าจ้างทั้งสามมาทำแบบนี้
น้ำตาของแอนน์ไหลพรากอย่างห้ามไม่หยุด เสียงสะอื้นส่งออกมาเพียงเบาๆผ่านผ้าเช็ดหน้าอย่างหมดหวัง บ้านที่เธออยู่มาตั้งนาน สภาพไม่มีคำว่าดีเหลืออยู่เลย
แต่ทว่า!!
ดวงตาของเธอต้องเบิกโพลง พร้อมๆกับร่างกายที่ขยับตัวอย่างแรงไปมา เมื่อสิ่งที่พวกชายชุดทำจะทำลายอันต่อไป คือสิ่งที่เธอหวงมากที่สุดในชีวิต
แฟ้มรวบรวมรูปถ่ายของพ่อแม่เธอ และรูปของแฮร์รี่ตอนเด็กๆ สิ่งที่ล้ำค้าที่สุดตอนที่เธอสิ้นหวัง เธอจะมีความทรงจำดีๆพวกนี้เป็นกำลังใจ
แต่ตอนนี้ มันกำลังถูกไฟแชคที่มีประกายไฟจ่อที่มุมกระดาษอย่างรอเวลามอดไม้ทั้งหมด
"อื้อ!! อ่อย อ่าเอาอ่ะ(ปล่อย อย่าเผานะ)!!"
แอนน์ดิ้นร้องขอด้วยน้ำตา และเสียงที่เล็ดลอดออกมาเพียงนิดเดียว
แต่ดูเหมือนจะไร้ผล
เพราะดวงตาของเธอ ส่อประกายข้างในเห็นเป็นเพลิงไฟสีเเดงลุกไปทั่วแฟ้มรูปภาพพวกนั้น จนสติของแอนน์เลือนหายไปกับดวงตาปิดสนิท
ด้านเซนและเเฮร์รี่
...ฟรึบ....
เสียงรูดซิบกระเป๋าเสื้อผ้าจากมือแฮร์รี่ให้ปิดสนิทลง พร้อมๆกับสัมภาระที่อัดแน่นอยู่ในนั้น
"แฮซ นายไปฉันคงเหงาน่าดู"
เสียงเซนอ่อนละห้อย เมื่อเเฮร์รี่ต้องไปนอนบ้านแม่ตัวเองจนกว่าจะหายป่วย
"โถ่เซน นายก็ไปหาฉันได้นี่"
เขาเอื้อมมือไปจับแก้มทั้งสองข้างของเซนให้คลี่ออก เพื่อให้อีกฝ่ายยิ้มแทนทำหน้าเศร้า
"เเฮซ เราต้องโทรคุยกันบ่อยๆนะ"
เซนโผลเข้ากอดร่างสูงจากด้านหลังแน่น แล้วเอาหน้าซุกอย่างกับคนในอ้อมกอดจะหายไปตลอด
แฮร์รี่เริ่มชะล่าใจสงสารคนที่กอดเขาจากด้านหลังอยู่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามือหนาของเซน ค่อยๆเปลี่ยนตำแหน่งมาลูบไล้ที่ต้นขาของเขาเเล้ว
"นายไป ฉันก็ต้องอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว ไม่มีใครมามาทะเลาะด้วย เเล้วก็เตียงของเรา คงต้องเหงา ไม่มีใครมาขย่มเล่น"
เซนเอามือลูบไล้ที่เดิมไปมา แล้วเลื่อนขึ้นไปแตะที่ก้นงอนๆของเเฮร์รี่ พลางคลึงไปอย่างนั้น
"เเรกๆก็ดี แต่ประโยคหลังฉันว่ามาจากความหื่นของนายโดยเฉพาะเลยนะ เอ้ะ! ฉันว่าที่ก้นฉัน.."
"อะไรเหรอ?"
เซนคลี่ยิ้มเผยให้เห็นเคี้ยวฟัน รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ใครๆเห็นก็ต้องหลงใหล ซึ่งยกเว้นในสถานการณ์นี้
"นายจับก้นฉัน เวลาแบบนี้ยังจะหื่นอีกเหรอออ!"
แฮร์รี่เขินหน้าแดงมากกว่าจะโกรธอีกฝ่าย เขากลบเกลื่อนโดยวิธีตบมือเซนเเรงๆจนต้องเอามือออก
"โห่ย! จับนิดจับหน่อยทำหวง"
เซยบ่นอุบอิบ
"ก็มันใช่เวลาไหมล่ะ?"
แฮร์รี่บ่น
"โอเคๆ นายต้องรีบไปสินะ งั้นขอจูบทีสิ"
เซนที่ยืนเผชิญหน้ากับชายผมหยิกด้วยสายตาออดอ้อน ก็ทำให้แฮร์รี่ที่ไม่ได้อยากไปไหนไกลต้องพยักหน้าลงพร้อมๆกับดวงตาที่ปิดสนิท
สัมผัสบางเบาบนริมฝีปากสู้ไม่ได้กับความร้อนที่ระอุออกมาจากปากเขาทั้งสอง ลิ้นร้อนของเซนดำเนินหน้าที่เข้าไปชิมความหวานด้านในปากของอีกฝ่ายที่เผยอรอรับสิ่งนั้นอย่างเต็มใจ
"อื้ม"
เสียงในลำคอเเฮร์รี่เผยออกมาเบาๆกับความนุ่มลึกของจูบเซนที่ไม่ว่ากี่ครั้งก็สร้างความหวาบหวามให้เขาได้เสมอ
เวลาผ่านไปสักพัก ริมฝีปากทั้งคู่ก็ค่อยๆผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง สายตาก็ไม่ได้ละไปจากกันเเละกัน
"เซน ฉันว่าฉันต้องไปหาแม่ตอนนี้แล้วล่ะ ไม่อยากปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวนานๆ"
จู่ๆเเฮร์รี่ก็ต้องพูดออกมาก่อนที่เขาทั้งคู่จะทำอะไรมากกว่านี้
"อืม ได้สิ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
เซนว่าแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของ เเฮร์รี่ จากนั้นก็พากันเดินไปที่ลานจอดรถ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
...แกร๊ก...
เสียงเเฮร์รี่เปิดประตูรั้วเหล็กเก่าๆที่บ้านของตัวเองดังขึ้น โดยมีเซนเดินตามมาด้วย
"เซน ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ"
แฮร์รี่พูดออกมาตามลางสังหรณ์
"ฉันว่านายคิดมากไปป่าว ไม่น่าจะมีไรนะ"
อีกฝ่ายที่เดินข้างๆพยายามปลอบใจ
"อืม ฉันว่ารีบเดินเข้าบ้านหาแม่เถอะ ใจไม่ดีเลย"
เพียงแค่นั้น ทั้งสองก็รีบก้าวขาเดินอย่างไวให้ไปถึงตัวบ้านเร็วๆ ซึ่งหน้าบ้านทุกอย่างก็แลดูเป็นปกติ จนชายผมหยิกแอบโล่งใจ
แต่ทว่า พอมือทั้งสองของชายตาสีเขียวมรกตเปิดประตูเข้าไปในบ้าน สายตาอ่อนโยน กลับเปลี่ยนเป็นแววตาวาวโรจน์ด้วยความตกใจ
"แม่!!!"
เสียงเข้มใสๆของแฮร์รี่ตะโกนไปยังร่างของแอนน์ที่เป็นลมสลบอยู่บนโซฟา เซนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน รีบเดินตามแฮร์รี่ไปยังร่างหญิงวัยกลางคนทันที
"แม่ ฟื้นสิแม่"
แฮร์รี่ตะโกนพลางเขย่าร่างที่ไร้สติไปมา น้ำตาก็เอ่อล้นกองอยู่ที่ขอบตาทั้งสอง
สายตาของเซนผละออกมาจากร่างของทั้งสองที่โซฟามามองรอบๆบ้าน ซึ่งเห็นเป็นข้าวของกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น ไม่ว่าจานชามที่แตก กรอบรูปที่หล่นเศษกระจกละเอียดกับพื้นกว้าง
ดวงตาคมกริบจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้น และคิ้วที่หนาของเซนขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย พลางใช้ความคิดว่า
'ทำไมบ้านถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ ใครที่เป็นคนทำ?'
เซนครุ่นคิดในใจ
"เซน ทำไงดีแม่ยังไม่ฟื้นเลย ใครกันนะที่บุกมาในบ้าน ทำลายข้าวของและแม่ฉันอย่างนี้ ถ้าฉันรู้จะไม่ปล่อยแน่!"
แฮร์รี่พูดน้ำเสียงโกรธเคือง
"ใจเย็นนะแฮซ ฉันว่าแม่นายอาจจะแค่เป็นลม สลบไป แต่เรื่องที่เกิดขึ้น ฉันว่ามันต้องมีเงื่อนงำอะไรสักอย่าง"
เซนลูบหลังปลอบแฮร์รี่ไปมา
"แม่ ฟื้นสิแม่ แม่"
เขาร้องเรียกสติแอนน์ให้กลับคืนมาอยู่สักพัก
"แค่กๆๆ"
ไม่นานดวงตาแอนน์ที่ปิดสนิทก็ค่อยๆลืมขึ้นมา พร้อมกับเสียงกระแอมไอ จนแฮร์รี่รีบกอดร่างนั้นไว้หลวมๆอย่างคนโล่งใจ
"แม่ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้ แม่เป็นไงบ้าง?"
ชายผมหยิกรีบถามร่างในอ้อมกอดรัว
"มีคนบุกมาที่บ้าน แค่กๆ แล้วทำลายข้าวของทุกอย่าง รวมถึง..."
เธอเว้นช่วงคำตอบ เพราะน้ำตาใสไหลลงมาอาบแก้มเหี่ยวย่นช้าๆ
"แฟ้มภาพถ่ายครอบครัวเราที่แม่รักมาก ถะ ถูกพวกมันเผาทิ้งไปต่อหน้าต่อตา แฮซ"
แอนน์พูดได้เท่านั้นก็ต้องโผลเข้ากอดแฮร์รี่แน่นด้วยความเสียใจ
"แม่ ใจเย็นๆนะ"
แฮร์รี่เองเมื่อเห็นแม่เจ็บปวดก็เสียใจตามไม่แพ้กัน
"แม่บอกว่ามีคนบุกมาที่บ้าน ซึ่งฉันว่าไม่น่าใช่โจร ของมีค่าไม่ได้เอาไปเลย เจตนาทำลายข้าวของชัดๆ พวกมันทำเพื่ออะไร? ใครส่งพวกมันมา?"
เซนหันไปพูดกับแฮร์รี่ที่หันมาสนใจคำพูดของเซนเช่นกัน
"จะอะไรยังไงก็แล้วแต่ ฉันคงปล่อยไว้ไม่ได้ เซน ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย ฉันว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับแม่ฉัน ดังนั้นเรากลับคอนโดเถอะ"
แฮร์รี่พูด
"อืม แล้วค่อยไปคิดต่อที่บ้าน ส่วนแม่ครับ ผมเสียใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นนะครับ ผมกับเเฮซจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครทำ แม่กลับไปกับพวกผมนะ"
เซนเดินไปช่วยแฮร์รี่พยุงร่างแอนน์ขึ้น
จนทั้งสามพากันไปที่รถ แล้วตรงไปยังคอนโดเซนทันที
อีกด้านหนึ่งของคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์
"ท่านครับ งานที่ท่านสั่ง พวกผมสามคนทำสำเร็จแล้วนะครับ เรื่องเงิน.."
ชายชุดดำคนหนึ่งพูดท้วงขึ้นให้ร่างหนาที่นั่งบนเก้าอี้ ค่อยๆหมุนมันมาหาพวกเขาทั้งสาม
"หึ พวกแกนี่เห็นแก่เงินกันจริงๆ ฮ่าๆ แต่ก็นะ พวกแกก็สมควรที่จะได้รับมัน"
ชายหน้าเข้มใบหน้าคล้ายเซน เพราะเป็นผู้ให้กำเนิดเขาพูดเสียงเย้ยหยัน แล้วเพยิดหน้าไปยังลูกน้องข้างๆให้เอาเงินว่าจ้างให้แก่ชายทั้งสาม
"เงินดีแบบนี้ มีเหรอพวกผมจะทำพลาด ป่านนี้คุณหนู และสองแม่ลูกคงทำอะไรกันไม่ถูก"
ชายอีกคนนับเงินในมือไปมา แล้วพูดเสียงเข้ม
"เป็นแบบนั้นยิ่งดี ไอ้เซน ลูกอวดดีจะได้รู้สักทีว่า สมควรทำยังไง ฮ่าๆ"
เสียงหัวเราะเข้มดังกังวานในห้องทำงานส่วนตัว ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นตรึงขรึมอีกครั้ง พร้อมกับประโยคถัดไป
"แต่ว่าเซน เมื่อแกอยากอวดดีกับฉันมากขนาดนี้ ปัดชื่อเสียง อำนาจจากการหมั้นกับเจดทิ้งไปหาเกย์นั่น"
เขายกมุมปากเชิดขึ้น แล้วเอามือขึ้นยกท้าวประสานหลวมๆอย่างมีเลสนัย
"ความเดือดร้อนกับคนรอบข้างตัวแก มันก็ต้องดำเนินต่อไป มันไม่จบง่ายๆ จนกว่าแกจะยอมฉันเอง เซน!"
เสียงเข้มกำชับต่อหน้าลูกน้องและชายชุดดำที่เขาว่าจ้างไปเมื่อกลางวัน ให้ได้รับรู้คำพูดที่เขา
'เอาจริง'
+++++++++++++++
พ่อเซนนั่นเองที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังทั้งหมด แต่ว่าเห็นทีเขาจะไม่หยุดแค่นี้ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
เซนกับแฮซ จะรักกันได้ไหมเนี่ย?
ติดตามอ่านกันตอนต่อไปนะ
****
ขอโทษคนที่ตามอ่านเรื่องนี้จริงๆ ตอนนี้นุ๊กสอบเสร็จแล้ว
จึงมีเวลาอัพมากขึ้น
ยังไงฝากคอมเม้นท์ โหวต แชร์กันด้วยนะคะ
แฮร์รี่เเซวเซนเล่น
แต่ดูเหมือนจะไร้ผล
จนทั้งสามพากันไปที่รถ แล้วตรงไปยังคอนโดเซนทันที
จึงมีเวลาอัพมากขึ้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น