ขอแค่ให้ได้อ่าน

ข้อมูลเบื้องต้น

ก่อนอื่นที่อยากจะบอกว่านี่มันไม่ใช่นิยาย เรียกมันว่าบทความเถอะ บทความนี้ผมไม่ได้แต่งขึ้น แต่มันมาจากส่วนลึกในจิตใจของผม ผมพยายามจะก่อรูปธรรมให้เป็นบทความให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ และจะขอมอบบทความนี้ให้ผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ผมรู้สึกดีกับเธอ แต่ไม่เคยได้บอกความรู้สึกกับเธอเลย ซึ่งผมก็ไม่รู้เลย ว่าเธอจะได้อ่านมันรึเปล่า แต่อย่างน้อย ก็ขอให้ผมได้ถ่ายทอดความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอคนนั้น ถ้ามีโอกาส และผมโชคดี หวังว่าเธอคนนั้นจะได้อ่านบทความนี้ของผม แม้ว่าเธอคนนั้นจะไม่รู้ว่าที่แท้จริงแล้วผู้หญิงที่ผมกล่าวถึงนี้ก็คือตัวเธอเองก็ตาม ใครก็ตามที่ได้อ่านบทความนี้ แม้ว่าคุณจะไม่รู้ว่าผมเป็นใคร และไม่รู้ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร แต่ผมอยากให้คนที่ได้อ่านบทความนี้ ช่วยเป็นสักขีพยานด้วย ว่า

"ผมรักเธอ"

เนื้อเรื่อง

อาหารที่เธอทำ มันจะอร่อยมั้ยนะ แล้วในชีวิตนี้ ฉันจะมีโอกาสได้ลองชิมมันรึเปล่า
มือของเธอ มันจะนุ่มและอบอุ่นมั้ยนะ แล้วในชีวิตนี้ ฉันจะมีโอกาสได้กาสได้กุมมันมั้ย
ในชีวิตนี้ มันจะมีโอกาสมั้ย ที่สิ่งที่ฉันฝันไว้มันจะเป็นจริง

      ฉันได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองหลายร้อยคำถาม ได้แต่เพ้อฝัน ได้แต่คิดว่ามันจะเป็นจริงได้สักวัน ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงนั้น เราแทบจะไม่ได้เข้าใกล้กันเลย เราไม่ใช่คนที่รู้จักกันมานาน เราไม่ได้สนิทกัน แต่ทำไมฉันถึงได้เป็นแบบนี้ ทั้งที่แต่ก่อน ฉันเป็นคนที่ทะเยอทะยาน เห็นแก่ตัว นิสัยไม่ดี น่ารังเกียจ และไม่เคยคิดที่จะทำตัวดีเลยไม่ว่าใครจะว่ายังไงก็ตาม แต่ทำไม ฉันถึงได้มาปรับปรุงตัวเอง พยายามทำตัวให้ดีขึ้น เพราะเธอแค่คนเดียว ทำไปทั้งหมดเพื่อให้เธอหันมาสนใจ แต่แล้ว เธอก็ไม่ได้สนใจฉัน เรื่องนั้นฉันรู้ผลลัพธ์ดีอยู่แล้ว ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่สนใจ แต่ทำไมยังดื้อรั้นพยายามอยู่ได้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน....
       ที่จริงความรู้สึกแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเป็น ฉันเคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงหลายคน แต่ว่า ไม่นานมันก็หายไปเอง แต่ความรู้สึกที่มีต่อเธอ ถึงตอนที่่ฉันเขียนบทความนี้ก็ 5 ปีมาแล้ว มันยังไม่จางหายไป ความรู้สึกนี้ สามารถที่จะเรียกมันว่าความรักได้ไหม และตัวเธอเองก็คงจะรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน แต่คงจะรู้สึกกับ คนอื่น ที่ ไม่ใช่ฉัน แต่มันก็คงไม่สำคัญว่าเธอจะรู้สึกแบบนี้กับใคร 
      ถ้าจะให้เดาความคิดของเธอที่มีต่อฉัน มันอาจจะเป็นความรังเกียจ ความกลัว หรือว่าเธอจะคิดกับฉันในทางบวกหรือลบฉันก็ไม่มีทางรู้ แต่สำหรับความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอ ถึงแม้ว่ามันยากที่จะอธิบาย แต่เชื่อเถอะ ว่ามันจะไม่มีวันทำร้ายเธอเลยท
      ถ้าความรู้สึกนี้มันคือความรัก ฉันก็คงจะพูดได้ว่า ความรักมันทำให้คนปกติกลายเป็นคนโรคจิตได้ในระดับหนึ่ง ทุก ๆ วัน ฉันจะดูรูปของเธอ และคิดถึงแต่หน้าเธอทุก ๆ เวลา จากเป็นคนไม่เชื่อเรื่องดวงเรื่องโชคลาภ ก็อธิษฐานกับทุกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จากที่ฉันเคยปิดกันตัวเอง เก็บตัวอยู่ในมุมมืดเงียบ ๆ ก็พยายามแสดงตัวออกมาเพื่อให้เป็นจุดสนใจ เผื่อว่าเธอจะหันมาสนใจบ้าง จากที่เคยทำอะไรไม่ค่อยยั้งคิด ก็กลายเป็นคนที่จะทำอะไรก็กังวลว่ามันจะเป็นการกระทำที่ทำให้เธอรู้สึกแย่รึเปล่า ถ้าหากว่านี่มันคือความรักจริง ความรักมันก็คงจะยิ่งใหญ่่ถึงขนานเปลี่ยนจิตใจของมนุษย์ได้เลย
     และสุดท้ายนี้ ไม่ว่าพรุ่งนี้ฉันตื่นมา แล้วมันจะเป็นยังไงก็ตาม ฉันก็คงจะยังรู้สึกเหมือนเดิม แม้ไม่รู้ว่า วันใดวันหนึ่งความรู้สึกนี้มันจะหายไปมั้ย แต่ในตอนนี้ เวลานี้ วันนี้ ฉันยังรู้สึกแบบนี้อยู่ "ฉันยังรักเธอ แม้ว่าเธอจะไม่รักฉันก็ตาม"