คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Dream 13 :: หัวใจรัก
13
หัวใจรัก
เช้าวันนี้ ผมตื่นขึ้นพร้อมหัวใจที่ว่างเปล่าเหมือนทุกวัน
ในใจก็ภาวนาว่าทงเฮจะรอคอยผมอยู่ในความฝัน
ทงเฮ... ผมคิดถึงทงเฮนะครับ
สี่ปีแล้วครับ นับตั้งแต่ที่เขาจากผมไปพร้อมสัญญาของเรา ผมกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิมเหมือนก่อนนี้ที่เขายังไม่เข้ามาในชีวิต ผมตัดทุกสิ่งทุกอย่างออกจากความสนใจและกลับมาเป็นคนเดิม รอคอยเขาในทุกค่ำคืน
เพียงแต่...
เขาผิดสัญญา เขาบอกให้ผมรอเขาสามปี แต่นี่มันผ่านมาแล้วสี่ปี สี่ปีกับหัวใจของผมที่แตกสลายและรอคอยเพียงทงเฮ
ทงเฮผิดสัญญาที่ให้ไว้กับผมเหมือนครั้งนั้น ครั้งที่เขาบอกจะมาหาผมแต่เค้าก็ปล่อยให้ผมรอเก้อ แต่ไม่เป็นไรครับ ทงเฮ ผมบอกทงเฮแล้วใช่มั๊ย
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ผมก็จะรอทงเฮ
ในคืนหนึ่งที่ผมเฝ้าคิดถึงทงเฮเหมือนทุกวัน คำพูดที่เขาเคยบอกผมว่าเขาจะจดจำเรื่องราวของเราไม่ได้จนกว่าจะพบหน้าผมทำให้ผมคิดได้ว่ามีโอกาสที่เขาจะกลายเป็นมนุษย์แล้ว
เพียงแต่ยังไม่เจอผมเท่านั้น
เวลานั้น... ทางเดียวที่ผมคิดออกคือการเป็นที่รู้จักของคนทั่วประเทศ คือผมต้องเป็นนักแสดง
ผมต้องอยู่ในที่ๆ ทงเฮสามารถมองเห็นผมได้ตลอดเวลา
ผมต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขากลับคืนมา
“คิบอม อีกสิบนาทีนะ”
“ครับ”
คิบอมตอบรับผู้จัดการส่วนตัว วันนี้เขามีถ่ายละครตอนสุดท้ายก่อนปิดกล้องในย่านช็อปปิ้งของวัยรุ่น ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ แล้วสวมโค้ทก่อนลงจากรถ
“กรี๊ดดดดดด!!!! คิบอมโอป้า!!”
“คิบอมโอป้า!!”
“อ๊าย ยยยยย หล่อเป็นบ้าเลย!!”
คิบอมยิ้มให้แฟนคลับบางๆ แล้วเดินไปเข้าฉากที่มีดาราสาวโกอารายืนอยู่ก่อนแล้ว
“คิบอม... คิบอม!!”
คิบอมหันขวับ เสียงที่คุ้นเคยดังแทรกอยู่ในบรรดาเสียงเรียกมากมายของเด็กสาวที่ตะโกนออกมาเป็นชื่อเขา
“ทงเฮ...” ชายหนุ่มพึมพำ สายตามองหาคนที่รอคอยในคลื่นผู้คนมากมาย “นี่เราหูฝาดไปอีกแล้วเหรอ เฮ่อ..”
แม้รู้ดีว่าโอกาสที่แทบเป็นศูนย์ในการหาตัวทงเฮก็ไม่อาจปล่อยให้มันหลุดลอยไปได้ แต่เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว และทุกครั้งที่คิบอมวิ่งเข้าไปในกลุ่มคนมากมายเพื่อเรียกหาทงเฮก็ไม่มีเลยสักครั้งที่คนๆ นั้นจะปรากฏตัว
มันบ่อยจนผู้จัดการยื่นคำขาดว่าหากเขาไม่หยุดพฤติกรรมนี้คงต้องมีเรื่องคุยกันยาว คิบอมเลยจำต้องเข้าใจว่า
ตัวเขาคงคิดถึงทงเฮมากเกินไปจริงๆ
“พี่ยุน ทำไงดี คิบอมไม่สนใจทงเฮเลย”
“ใจเย็นๆ ทงเฮ ชิ บ้าชะมัด เป็นถึงแองเจิลแต่กลับใช้มนตราอะไรไม่ได้เลย”
“พี่ยุน! ช่วยทงเฮคิดก่อนสิ ทงเฮคิดถึงคิบอมจะบ้าตายแล้วนะ”
“รู้แล้วน่า พี่ก็คิดอยู่เนี่ย”
ทงเฮร้อนใจจนแทบบ้า จดจำเรื่องทั้งหมดได้ในทันทีที่ปลายเท้าแตะลงบนพื้นดิน เหตุที่เขาจำเรื่องทุกอย่างได้ก็เพราะบิลบอร์ดยักษ์ที่โฆษณาแว่นตายี่ห้อหนึ่ง ใบหน้าคุ้นเคยของชายผู้เป็นที่รักนำพาเรื่องราวทั้งหมดกลับคืนหลังจากดวงวิญญาณแองเจิลแตกสลาย ...กลายเป็นมนุษย์เดินดินธรรมดา
“พี่คิดออกแล้ว!”
“ยังไงพี่ยุน!!”
“เราก็ไปดักรอคิบอมที่บ้านสิ”
“แต่พี่ยุน ถึงทงเฮจะจำเรื่องของเราได้ แต่ทงเฮจำเรื่องบ้านคิบอมไม่ได้หรอก”
“อ้าว”
“คิดวิธีอื่นสิพี่ยุน”
...
.....
“โอย หัวจะแตก พี่คิดไม่ออกหรอกทงเฮ ไอ้มนุษย์บ้านั่นคิดพิเรนทร์อะไรถึงมาเป็นดาราวะเนี่ย เห็นหน้าง่ายแต่เข้าถึงตัวยากชิบ”
“คิบอมคงอยากให้ทงเฮจำเรื่องของเราได้... ถ้าทงเฮจำได้ คิบอมแน่ใจว่าทงเฮไม่มีวันยอมอยู่เฉยหรอก” ทงเฮพูดอย่างมั่นใจ ซาบซึ้งในความรักที่คิบอมมั่นคงให้ตนเองตลอดมา
“ตะโกนเลยมั๊ยล่ะ เงียบๆ อย่างนี้น่ะ”
“ไม่เอา เดี๋ยวคิบอมเสียงาน”
“ทงเฮ น้องรอมานานมากแล้วนะ กะอีแค่งานแค่นี้ คิบอมมันยอมให้พังดีกว่ายอมเสียน้องแน่ๆ”
“ทงเฮรู้ แต่ทงเฮไม่อยากทำให้คิบอมเดือดร้อน”
“โธ่เว๊ย คิดไม่ออกแล้วนะเนี่ย!”
ไอ้นู่นก็ไม่ได้ไอ้นี่ก็ไม่ได้ ชองยุนโฮปวดหัวจนแทบบ้า
“พี่ยุนๆ คิบอมพักแล้ว เดินไปทางนู้นกัน” ทงเฮลากแขนยุนโฮไปเดี๋ยวนั้น
แฟนคลับคิบอมถูกสั่งให้เงียบเพราะนักแสดงคนอื่นกำลังเข้าฉากอยู่ ส่วนคิบอมนั่งหน้าเครียดท่องจำบทในมือต่ออย่างตั้งใจ
“คิบอม!!! คิบอม!! หูหนวกแล้วหรือไงนะ” ทงเฮหงุดหงิด แต่ไอ้การตะโกนเรียกคิบอมแล้วด่าต่อเนี่ยมันเป็นสิ่งผิดหูของคนในที่นั้นเป็นที่สุด
“นี่หยุดนะ!” เด็กสาวคนหนึ่งพูด เธอมีป้ายไฟที่เขียนว่า ‘คิมคิบอม’ อยู่ในมือ
“ตะโกนทำไมยะ พวกเราเป็นแฟนคลับที่ดีนะ ห้ามรบกวนการทำงานของโอป้าเด็ดขาด”
“ต..แต่ทงเฮไม่ได้รบกวนนะ ทงเฮต้องเจอคิบอมนี่นา” ทงเฮมองหายุนโฮ แต่กลุ่มเด็กสาวที่ล้อมวงเข้ามานั้นมันบดบังจนมองแทบไม่เห็น
“ที่นี่น่ะใครๆ เค้าก็อยากเจอคิบอมโอป้าทั้งนั้นแหละ เงียบปากของนายไปซะเถอะ”
“ต..แต่..”
“ชั้นบอกให้เงียบไง!”
“พี่ยุน ฮึก.. พี่ยุน พี่ยุนช่วยทงเฮด้วย”
“ผู้ชายบ้าอะไรร้องไห้ง่ายชะมัด”
“ทงเฮ!”
“พี่ยุน..” ยุนโฮตรงเข้ามาหาน้องทันที ปล่อยให้ห่างตัวแป๊บเดียวก็เกิดเรื่องซะแล้ว นี่บทเรียนการเป็นมนุษย์ที่เรียนมาไม่ได้นำมาใช้อะไรบ้างเลยหรือไงนะ
“พาน้องนายกลับบ้านไปกินนมแม่ซะเถอะ โตแต่ตัวซะเปล่า ขี้แยเป็นบ้า”
“หยุดพูดนะเจ้ามนุษย์”
“อ..ไอ้บ้านี่หลุดมาจากโรงพยาบาลไหนเนี่ย”
คิบอมหันไปตามเสียงอึกทึกที่ดังอยู่ในกลุ่มแฟนคลับของเขา ร่างสูงเรียกทีมงานที่เดินผ่านมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“แฟนคลับนายน่ะสิทะเลาะกัน มีเด็กผู้ชายร้องไห้ด้วยนะ น่าสงสารเป็นบ้าเลย ถูกผู้หญิงรังแกซะน่าสงสารเชียว แต่...เฮ้ย! คิบอม นายจะวิ่งไปไหนน่ะ คิบอม!!”
คิบอมไม่สนใจฟัง คำว่าเด็กผู้ชายร้องไห้คือสิ่งเดียวที่สั่งให้เขาวิ่งไปทันที
“ค..คิบอมโอป้า!”
“หลีกทางหน่อยครับ”
“กรี๊ดดดด คิบอมมี่!!!”
คิบอมแทรกตัวจากกลุ่มเด็กสาวมาได้สำเร็จ ภาพที่ประจักษ์อยู่เบื้องหน้าทำชายหนุ่มรู้สึกชาวาบไปทั้งสรรพางค์กาย
สองสายตาประสานเข้าด้วยกัน ปลดล็อคหัวใจที่แน่นิ่งมาเนิ่นนานให้กระตุกวูบราวกับถูกกระตุ้นด้วยพลังงานมหาศาล
“ท..ทงเฮ”
ทุกสรรพสิ่งรอบด้านตกอยู่ในความเงียบ ราวกาลเวลาได้หยุดไหลผ่าน ม่านน้ำตาเข้ามาบดบังภาพตรงหน้าให้เลือนราง หากนี่เป็นเพียงความฝัน คิมคิบอมพร้อมจะแลกทุกอย่างกับมัน ขอแค่เขามีคนตรงหน้าที่รอคอยมาเนิ่นนานอยู่ด้วยกันตลอดไป
“คิดถึง ฮึก.. ทงเฮคิดถึงคิบอม”
“ผมก็คิดถึงทงเฮ คิดถึง คิดถึง คิดถึง...” คิบอมพูดพร่ำซ้ำๆ ให้คนในอ้อมกอดที่รัดรึงเขาไว้แน่นอย่างโหยหาไออุ่นของกันและกันมาตลอดรับรู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร
ผู้คนรอบข้างต่างยืนอึ้ง บ้างก็ร้องอย่างเจ็บใจบ้างก็คว้ากล้องมาถ่ายกันเมามัน
“ทงเฮคิดถึงคิบอม คิดถึงตลอดเวลา คิดถึงกอดอุ่นๆ ของคิบอม คิดถึงคำว่ารักของคิบอม แล้วทงเฮก็คิดถึงจูบของคิบอมมากเลย...”
อ้อมกอดที่รัดแน่นจนทั้งสองหายใจติดขัดทว่ายังยืนยันที่จะปล่อยให้มันเป็นเช่นนี้ คิบอมฝังจูบลงบนต้นคอขาวหนักๆ ด้วยหัวใจที่โหยหามาเนิ่นนาน
“ผมรักทงเฮนะครับ”
“แล้วทงเฮก็คิดถึงคำว่ารักของคิบอมที่สุดด้วย ฮือๆๆ”
“อย่าร้องไห้สิครับทงเฮ ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของทงเฮอีกแล้ว”
“อ..อื้อ ทงเฮจะไม่ร้อง ทงเฮจะไม่ร้อง” เด็กดีของ คิบอมป้ายน้ำตาออกจากใบหน้าจนเกลี้ยงเกลา
“แต่คิบอม...”
“ครับ”
“ทงเฮ...” ทงเฮผู้ไม่เคยเขินอายต่อการแสดงความรักเอานิ้วชี้มาจิ้มๆ กันด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง
“ทงเฮอยากจุ๊บคิบอมอ่ะ คิบอมรู้ป่าว ทงเฮไม่ได้จุ๊บกับใครเลยนอกจากคิบอม ทงเฮเคยลองจุ๊บกับหมอนข้างด้วย แต่มันไม่จั๊กจี๋เหมือนจุ๊บกับคิบอมเลย คิบอม เราจุ๊บกัน... อื้อ..”
ไม่ต้องกล่าวอะไรอีกแล้ว คิบอมเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว มือหนาเชยคางมนขึ้นมารับจุมพิตหวานที่ตนเองก็รอคอยที่จะมอบให้เพียงคนๆ นี้เท่านั้นเหมือนกัน
ทงเฮหลับตาพริ้ม ไม่ว่าจะนานแค่ไหนจูบของคิบอมก็ทำให้ทงเฮรู้สึก...จั๊กจี๋ได้ตลอดเลย เพราะคิบอมทำแบบนี้ไงทงเฮ ถึงได้ชอบให้คิบอมจูบทงเฮที่สุดเลย
“อยู่กับผมตลอดไปนะครับทงเฮ”
.
“คิมคิบอมจะมีอายุขัยเพิ่มขึ้นดังเดิมเมื่อเจ้าเอ่ยคำลากับเขา โอเนย์รอสตัวน้อยของข้า อย่าเพิ่งน้อยใจต่อชะตารักของเจ้าไปเลย คืนเรเดียนไนท์ที่กำลังจะถึงในอีกสามปีข้างหน้าตามเวลาโลกมนุษย์ คือคืนที่วิหคราตรีของราชินีจันทราจะถูกมอบให้เนื้อคู่แห่งโชคชะตา
และเจ้า... อีทงเฮ หากเจ้าดื่มน้ำตาวิหคราตรีขณะดวงจันทร์ลาลับในคืนที่สองหมื่นแปดพันราตรี เจ้าจะสิ้นอายุขัยแห่งเทวาและกลายเป็นมนุษย์”
“จริงเหรอลุงคิวปิด!”
“จริงเช่นนั้นโอเนย์รอสตัวน้อย แต่เจ้าฝืนลิขิตสวรรค์ เจ้าย่อมต้องได้รับโทษ เมื่อเจ้ากลายเป็นมนุษย์ เมื่อนั้นความทรงจำเกี่ยวกับมนุษย์ผู้นั้นจะหมดสิ้นไป”
“แต่.. ฮึก แต่ทงเฮไม่อยากลืมคิบอมนี่ ทงเฮไม่อยากลืมคิบอม”
“ไม่ต้องห่วงแองเจิลน้อย เพียงแค่เจ้าพบหน้ามนุษย์ผู้นั้น ความทรงจำทั้งหมดก็จะหวนกลับมา”
“เพียงแต่ว่า... หากเจ้าดื่มมันในขณะที่เนื้อคู่ของเจ้าปราศจากหัวใจรักเจ้าแล้ว ดวงวิญญาณของเจ้าจะดับสูญไปตลอดกาล แม้แต่มหาเทพทั้งเจ็ดก็มิอาจช่วยเจ้าได้”
“...”
“การเดิมพันครั้งนี้ แลกกับหัวใจรักที่มั่นคงต่อเจ้าของมนุษย์ผู้นั้นเพียงผู้เดียว เจ้าพร้อมจะเสี่ยงมั้ยอีทงเฮ”
“ทงเฮเชื่อ ทงเฮเชื่อคิบอม”
“เจ้าเอาอะไรมารับประกันโอเนย์รอสตัวน้อย ว่ากันว่าหัวใจมนุษย์นั้นไซร้ยากลึกหยั่งถึง”
“...เพราะทงเฮเชื่อใจคิบอม คิบอมจะรักทงเฮ เหมือนที่ทงเฮจะรักคิบอมไม่เปลี่ยนแปลง ถึงเราจะจากกันสิบปีร้อยปี คิบอมก็จะรักทงเฮเหมือนเดิม”
Before Valentine J
ในที่สุดทงเฮก็ได้เจอกับคิบอมซะที สมการรักฉบับคิบอมทงเฮโดยอาศัยครึ่งหนึ่งของฝันและความเป็นจริงแก้ได้สำเร็จแล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามเสมอมาค่ะ
ด้วยรักและขำขันเสมอ :)
k.d.mintasy
***รักงานตลาดฟิคอย่างมีสาเหตุ รักพี่บอลลูนด้วย ๕๕๕
ถ้ายังไม่จุใจติดตามสเปได้ในเล่มนะคะ >.< ฟิคยังมีอยู่จ้า
ความคิดเห็น