คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Dream 11 :: จูบสุดท้าย
11
จูบสุดท้าย
“ป..ป๊าป่ะหมายถึงอะไร”
“ทงเฮ กฎสวรรค์บัญญัติไว้ว่าหากแองเจิลตนไหนมีความรักกับมนุษย์ มนุษย์ผู้นั้นจะถูกลิดรอนอายุขัยในทุกๆ คืนที่จันทร์เต็มดวง”
“ม..ไม่จริง”
“ลูกรัก อายุขัยของคิมคิบอมสั้นลงเรื่อยๆ นับแต่เขาและลูกบอกรักกัน หากเจ้ายังรักกับเขา ไม่พ้นเดือนหน้าเขาจะตายจากเจ้าไป”
“ไม่จริง!!! ป๊าป่ะโกหกทงเฮ!!! ป๊าป่ะโกหก!!! ฮือๆๆ โกหกทงเฮทำไม ฮือๆๆ”
“โอเนย์รอสตัวน้อยของข้า” เสียงเรียบที่เต็มไปด้วยความอาทรจากมหาเทพคิวปิดที่ทงเฮคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัว เครายาวสีขาวลู่ลมไหวนิดๆ ก่อนถูกท่านลุงคิวปิดลูบมันเบาๆ
“ฮือๆ ลุงคิวปิด ลุงล้อทงเฮเล่นใช่มั้ย ไม่จริงใช่มั้ย”
“ข้าเกรงว่ามันจะเป็นความจริงนะเด็กน้อย”
“ล..ลุงโกหก!! ถ้ามันจะเป็นแบบนี้ทำไมลุงคิวปิดถึงบอกให้ทงเฮเข้าฝันคิบอม ทั้งป๊าป่ะทั้งพี่ยุนรวมหัวกันแกล้งทงเฮ!”
มหาเทพทั้งสามได้แต่มองโอเนย์รอสตัวน้อยร้องไห้โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย มหาเทพคิวปิดผู้ชักนำให้ทงเฮตกบ่วงรักของมนุษย์ยิ่งรู้สึกสะเทือนใจ
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมคิบอมต้องตายเพราะทงเฮด้วย ทงเฮก็แค่รักคิบอม... ทงเฮกับคิบอมก็แค่รักกันเท่านั้นเอง ฮือๆๆ”
“มันคือลิขิตของสวรรค์”
“ทงเฮไม่สนลิขิตบ้าบออะไรทั้งนั้น!! ทงเฮไม่อยากให้ คิบอมตาย ทงเฮไม่อยากให้คิบอมตาย… ฮือๆๆ ลุงคิวปิด ทำยังไงก็ได้ ทำยังไงก็ได้ ฮึก... ช่วยคิบอมที ช่วยคิบอมที… อย่าให้เขาตาย อย่าให้เขาตายเลยนะ ได้โปรด”
สองขาที่ไร้เรี่ยวแรงคลานไปหาร่างของชายชรา มือเล็กกำชายผ้าที่ยาวถึงพื้นของมหาเทพคิวปิดไว้แน่นแล้ววิงวอน ยุนโฮสงสารน้องชายของเขาขึ้นมาจับใจ
เทพสวรรค์มีเป็นร้อยเป็นพัน ทำไมชะตารักบ้าๆ นั่นถึงต้องลิขิตให้เป็นทงเฮ ทำไม...
“หากเจ้ายืนยันแบบนั้น มันก็พอมีวิธีนะเด็กน้อย”
“ทงเฮครับ ทงเฮ ทงเฮ”
“ห..หา อะไรอ่ะคิบอม”
“ทงเฮเป็นอะไรครับ เหม่อๆ นะวันนี้ ผมถามทงเฮนะว่าวันนี้จะไปเล่นที่ไหน” คิบอมยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกที ทงเฮส่ายหน้าช้าๆ จนคิบอมแปลกใจ
“ทงเฮไม่อยากไป ทงเฮอยากอยู่กับคิบอม”
“หืม...?” แม้จะงงๆ แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดจะปฏิเสธกอดเล็กๆ ของทงเฮที่รัดตัวเขาไว้แน่น ซ้ำยังกอดตอบอย่างอ่อนหวานด้วยรักทั้งหมดที่มีจนหัวใจทงเฮรู้สึกสั่นไหวไปทั้งดวง
“คิบอมรักทงเฮมั๊ย”
“ถามอะไรอย่างนั้นล่ะครับ” ชายหนุ่มจับท้ายทอยแก้เขิน “ผมรักทงเฮมากเลยนะครับ”
“ทงเฮก็รักคิบอมนะ”
“วันนี้มาแปลกนะครับ ไม่ค่อยอ้อนเลย” คิบอมถามยิ้มๆ
“คิบอม”
“ครับผม” น้ำเสียงชายหนุ่มเต็มไปด้วยความสุข มันสุขเสียจนทงเฮอดคิดในใจไม่ได้ว่าหากไม่มีทงเฮอยู่ในฝันอีกต่อไป คิบอมจะยังยิ้มได้แบบนี้อีกหรือเปล่า
“คิบอมจุ๊บทงเฮหน่อยสิ”
“อ่า ทงเฮ วันนี้แปลกไปจริงๆ นะครับ” คิบอมรู้สึกผิดสังเกตจริงๆ
“ไม่แปลก ทงเฮยังรักคิบอมเหมือนทุกวัน” ชายหนุ่มได้ยินคำว่ารักจากปากทงเฮในทุกคืนที่พบหน้า การมีชีวิตอยู่โดยปราศจากคำๆ นี้ของคนๆ นี้มันช่างเป็นโลกที่เงียบเหงาเกินจะมีชีวิตอยู่ต่อไป
ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งรักและอยากจะทะนุถนอมทงเฮให้มากขึ้นกว่าเดิมจนแทบจะปล่อยให้ห่างไกลไปไหนไม่ได้เลย
โอเนย์รอสตัวน้อยเห็นสายตาที่คิบอมมองมาก็น้ำตารื้น พยายามป้ายออกไม่ให้คิบอมเห็นแต่ก็ไม่ทัน
“ทงเฮ! ร้องไห้ทำไมครับ”
“ก็ทงเฮซึ้งนี่ ทงเฮไม่อยากจากคิบอมไปไหนเลย ทงเฮกลัว”
“กลัวอะไรครับเด็กดี”
“ทงเฮกลัว... กลัวว่าวันนึงคิบอมจะไม่รักทงเฮ”
“ทงเฮ... คิดอะไรแบบนั้นล่ะครับ ทงเฮรู้อะไรมั้ยครับ ผมเคยวาดฝันไว้นะว่าสักวันเราอาจจะแต่งงาน อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าและใช้เวลาในบั้นปลายชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข”
“แต่ถ้าทงเฮอยู่ในความฝันของผมตลอดไป สิ่งเหล่านั้นมันก็อาจจะลดเวลาลงครึ่งหนึ่ง ฮะๆ ผมเคยคิดที่จะตายเพื่อจะได้อยู่กับทงเฮด้วยนะครับ”
“คิดอะไรโง่ๆ!!! ทำไมคิบอมถึงคิดแบบนี้!!! ชีวิตของคิบอมน่ะกว่าได้กลับคืนมาเราต้องเสียอะไรไปบ้างรู้ตัวมั้ย!!! แล้วคิดจะมาตายเพื่อทงเฮแบบนี้น่ะเหรอ คนที่ฆ่าตัวตายน่ะไม่มีวันได้ไปสวรรค์หรือลงนรก อย่าได้คิดอะไรแบบนี้อีกเป็นอันขาดเลยนะคิมคิบอม!!!”
“ท..ทงเฮ ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วยล่ะครับ”
คิบอมผงะ ทงเฮผละจากกอดแล้วจ้องหน้าเขาอย่างจริงจังจนเหมือนไม่ใช่เด็กน้อยคนก่อน วันนี้ทงเฮดูเครียดและซีเรียสไปหมด
“ทงเฮ... ทงเฮขอโทษ”
“ทงเฮ ทงเฮมีอะไรในใจใช่มั๊ย บอกผมเถอะนะครับ ผมใจไม่ดีเลย”
“คิบอมฟังทงเฮหน่อยนะ”
เสียงใสหม่นหมองอย่างน่าสงสาร
คิบอมทำได้เพียงพยักหน้ารับช้าๆ ด้วยหัวใจที่ถูกบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก
“ไม่ว่าจะเป็นโลกมนุษย์ นรกภูมิหรือแดนสวรรค์ก็ไม่มีใครรักทงเฮเท่าคิบอมอีกแล้ว เวลาพี่ยุนกับป๊าป่ะไม่อยู่ทงเฮก็มีคิบอมอยู่กับทงเฮ ถ้าวันไหนไม่มีคิบอมแล้วทงเฮก็ไม่รู้ว่าทงเฮจะไปพูดกับใคร ไม่มีคิบอมแล้วทงเฮก็คงจะกอดใครไม่อุ่นเท่านี้ ไม่มีคิบอมแล้วทงเฮก็ไม่รู้ว่าทงเฮจะยิ้มออกได้ยังไง”
“ทงเฮ...”
“ทงเฮก็แค่... ฮืก อยากบอกให้คิบอมรู้เอาไว้ โลกของ ทงเฮที่ไม่มีคิบอมทุกอย่างมันน่ากลัวไปหมดเลยจริงๆ”
ไม่มีคิบอม ไม่มีคิบอม ไม่มีคิบอม
ทงเฮรู้สึกเกลียดคำนี้ขึ้นมาจับใจ
“ฮือๆๆ ทงเฮรักคิบอม ทงเฮรักคิบอม”
“ทงเฮ”
คิบอมได้แต่กอดร่างอ้อนแอ้นที่กำลังร้องไห้อย่างหนักไว้แน่นและรู้สึกสงสารจนแทบบ้า ไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น กับทงเฮผู้สดใสราวแสงตะวันของเขา
“คิบอม...”
“ครับทงเฮ”
“จูบทงเฮที”
น้ำเสียงออดอ้อนครั้งนี้กลับฟังดูอ้อนวอนจนน่าใจหาย
คิบอมไม่รอช้า ไม่ใช่จุมพิตเพราะอารมณ์ปรารถนาหรืออารมณ์ใคร่เข้าครอบงำ มีเพียงความรู้สึกที่อยากจะเอ่ยแทนคำปลอบใจทั้งหมดทั้งมวลที่ส่งผ่านไปกับสัมผัสพิเศษ
“คิบอมจำได้มั๊ย” คนในอ้อมอกเงยหน้ามาถาม
“วันที่ ทงเฮบอกว่าทงเฮไม่มีตัวตนบนความเป็นจริง ไม่มีเลือดเนื้อเหมือนที่คิบอมมี”
“จำได้สิครับ”
“วันนี้ทงเฮ... จะเป็นแบบนั้นเหมือนคิบอมแล้วนะ”
“จ..จริงเหรอทงเฮ” คิบอมดูตื่นตกใจ
“คิบอมอยากให้ทงเฮมีตัวตนบนโลกของคิบอมมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“คิมคิบอมจะมีอายุขัยเพิ่มขึ้นดังเดิมเมื่อเจ้าเอ่ยคำลากับเขา โอเนย์รอสตัวน้อยของข้า อย่าเพิ่งน้อยใจต่อชะตารักของเจ้าไปเลย คืนเรเดียนไนท์ที่กำลังจะถึงในอีกสามปีข้างหน้าตามเวลาโลกมนุษย์ คือคืนที่วิหคราตรีของราชินีจันทราจะถูกมอบให้เนื้อคู่แห่งโชคชะตา
และเจ้า... อีทงเฮ หากเจ้าดื่มน้ำตาวิหคราตรีขณะดวงจันทร์ลาลับในคืนที่สองหมื่นแปดพันราตรี เจ้าจะสิ้นอายุขัยแห่งเทวาและกลายเป็นมนุษย์”
“จริงเหรอลุงคิวปิด!”
“จริงเช่นนั้นโอเนย์รอสตัวน้อย แต่เจ้าฝืนลิขิตสวรรค์ เจ้าย่อมต้องได้รับโทษ เมื่อเจ้ากลายเป็นมนุษย์ เมื่อนั้นความทรงจำเกี่ยวกับมนุษย์ผู้นั้นจะหมดสิ้นไป”
“แต่.. ฮึก แต่ทงเฮไม่อยากลืมคิบอมนี่ ทงเฮไม่อยากลืมคิบอม”
“ไม่ต้องห่วงแองเจิลน้อย เพียงแค่เจ้าพบหน้ามนุษย์ผู้นั้น ความทรงจำทั้งหมดก็จะหวนกลับมา”
“ผมน่ะ รู้จักการรักใครสักคนก็เพราะทงเฮ” คิบอมเอ่ยยิ้มๆ ด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข “ชั่วชีวิตนี้ของผมไม่กล้ามอบความรู้สึกแบบนี้ให้ใครอีกแล้ว ถ้าเขาไม่รักผมอย่างที่ทงเฮรักผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง”
เพียงแค่ได้ฟังประโยคนี้อีทงเฮก็ไม่เหลือเวลาให้ลังเลใจอีกต่อไป โอเนย์รอสตัวน้อยที่ความรู้สึกนั้นแสนจะเปราะบางเอ่ยเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้คิบอมฟัง
น้ำเสียงสั่นถ่ายทอดแต่ละประโยคออกมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย ทว่าสายตาที่จ้องมองชายหนุ่มที่รักเบื้องหน้ายังคงเป็นสิ่งเดียวที่สวยงามเกินกว่าหาอะไรมาเปรียบเปรย
“ม..ไม่จริงใช่มั้ยทงเฮ ทงเฮล้อผมเล่นใช่มั้ย”
“ฮึก... ทงเฮก็อยากให้มันเป็นแค่เรื่องล้อเล่น ท..ทงเฮไม่อยากให้คิบอมตาย”
“ผม..ผม...ผมไม่ยอม ผมไม่ยอมให้ทงเฮไปไหน ทงเฮอย่าทำแบบนี้กับผมนะครับ”
คิบอมอ้อนวอนทั้งน้ำตา โลกทั้งใบของชายหนุ่มพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตาด้วยคำพูดของทงเฮ
‘ทงเฮอยู่กับคิบอมต่อไปไม่ได้อีกแล้ว’
“ผมไม่ยอมนะทงเฮ...”
“ค..คิบอมอย่าร้อง.. ฮึก อย่าร้องไห้สิ ถ้าคิบอมร้องไห้แล้วใครจะปลอบทงเฮล่ะ ฮือๆๆ คิบอมอย่าร้องไห้นะ”
มือเล็กปาดน้ำตาชายหนุ่มทั้งที่ตนเองน้ำตานองหน้า ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยดวงใจที่แสนเศร้า
“อย่าไปเลยนะทงเฮ ผมขาดทงเฮไม่ได้นะครับ...”
“ถ้าทงเฮไม่ไป คิบอมจะตายนะ ฮึก...”
“ผมยอม ผมยอม ผมยอมตายเพียงแค่ทงเฮไม่จากผมไปไหน อย่าทิ้งผมไปนะทงเฮ ผมขอร้อง ผมขอร้อง”
“แต่ทงเฮยอมให้คิบอมตายไม่ได้”
“ทงเฮ ได้โปรด...” ชายหนุ่มวิงวอนทั้งน้ำตา
“ทงเฮต้องไปนะคิบอม ฮึก.. คิบอมสัญญากับทงเฮได้มั้ย”
“อย่าไปทงเฮ ได้โปรด ทงเฮ...”
“คิบอมสัญญากับทงเฮนะว่าคิบอมจะรอทงเฮ สัญญากับทงเฮสิ คิบอมจะรักทงเฮตลอดไป คิบอมสัญญากับทงเฮสิ สัญญาสิคิบอม ฮือๆๆ สัญญาสิ...”
“ผมสัญญา ฮึก.. ผมสัญญาครับทงเฮ”
“ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฮึก.. คิบอมก็ห้ามเลิกรักทงเฮนะ ถ..ถ้าทงเฮเป็นมนุษย์เมื่อไหร่ ทงเฮจะตามหาคิบอมให้เจอ แล้วเราจะอยู่ด้วยกัน ฮึก.. อยู่ด้วยกันตลอดไปเลย”
“...จะอีกกี่วัน กี่เดือน หรือนานเป็นปี ผมก็จะรอทงเฮ รอทงเฮจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตผม และจะไม่หยุดตามหาคุณแม้ความตายจะมาพรากผมไป เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะครับทงเฮ”
“ฮือๆๆ ทงเฮรักคิบอมนะ ทงเฮรักคิบอม คิบอมสัญญากับทงเฮแล้วนะ ...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน คิบอมอย่าเลิกรักทงเฮนะ”
“ผมสัญญา ผมสัญญา ผมสัญญาครับทงเฮ...”
“ทงเฮจะร้องเพลงให้คิบอมฟังนะ ฮึก.. คิบอมจำไว้ให้ดีนะ”
“ครับ..ครับทงเฮ”
“ยูอามายซันชายน์ มายโอนลี่ซันชายน์ ยูเมคมีแฮปปี้ เวนไซอาเกรย์ ฮึก... ยูเนเวอร์โนเดียร์ ฮาวมัชไอ.. ฮึก เลิฟยู... พลีสดอนเทคมายซันชายออเว... ฮือๆๆ”
จูบสุดท้ายอันแสนแผ่วเบาที่ฝังลงบนริมฝีปากสีหวานนั้นอ่อนโยนเต็มไปด้วยหัวใจรัก ทงเฮหลับตาพริ้มตอบรับจูบอ่อนหวานที่ชายหนุ่มบรรจงมอบให้อย่างนุ่มนวลในค่ำคืนแห่งภวังค์อันเป็นนิจนิรันดร์
จุมพิตแห่งพันธสัญญานี้เนิ่นนานในกาลเวลาและหนักแน่นในความรู้สึกที่จะอยากจะบอกเป็นพันเป็นล้านว่าพวกเขาทั้งสองต่างรักกันและกันมากแค่ไหน
ทงเฮรู้แล้วว่าคิบอมรักทงเฮมากแค่ไหน
ทงเฮก็รักคิบอมมากเหมือนกันนะ
ลาก่อน...
มนุษย์ผู้เป็นโลกของทั้งใบของอีทงเฮ
มีเรื่องจะสารภาพค่ะ
คือฟิคเรื่องนี้ ต้นฉบับและทุกสิ่งทุกอย่างได้หายไปพร้อมกับสวีทฮาร์ทจากฝีมือการย้ายโฟลเดอร์แบบ Move here และกด cancle แบบโง่ๆ ของมินเองค่ะ เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมถึงยังลงไม่จบจนถึงวันนี้ T^T
แต่วันนี้ไม่รู้อะไรดลใจ มาเปิดคอมเครื่องของพ่อ แล้ว…..
โอ๊วววววว ฟิคหนู เศษส่วนของหนู T^T
ด้วยประการละฉะนี้แล …
ปล. เรื่องนี้ยังมีขายอยู่นะจ๊ะ ^ ^
ความคิดเห็น