คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Dream 10 :: มนุษย์กับเทพสวรรค์ มันต่างกันนะทงเฮ
10
มนุษย์กับเทพสวรรค์ ... มันต่างกันนะทงเฮ
เมื่อฮีชอลกลับจากการเที่ยวกับครอบครัวที่ยาวกว่ากำหนดกลับเดิมถึงสามอาทิตย์ก็ต้องแปลกใจกับลุคใหม่ของเพื่อนรักตัวเอง เปรียบให้เห็นภาพก็คงจะเป็นยาจกกับเจ้าชาย
ตอนนี้คิมคิบอมของเขาหล่อเหลาประดุจถูกถอดออกมาจากแม็กกาซีนยังไงยังงั้น
“ชั้นก็ว่านายหน้าตาโอเคอยู่หรอกนะ แต่ไม่คิดว่าจะหล่อขนาดนี้”
“อ่า จริงเหรอฮีชอล”
ถูกใครชมก็ไม่เขินเท่าฮีชอลกับทงเฮอีกแล้ว
“นี่ของแท้ป่าววะ แกแอบไปทำตอนชั้นไม่อยู่หรือเปล่า”
ฮีชอลจับจมูกที่โด่งเป็นสันบิดไปมา
“เปล่านะฮีชอล เนี่ยของแท้ ชั้นรับประกัน” คยูฮยอนขัดตาทัพความสงสัยทั้งหมดไว้
“จริงเหรอคยู แต่นายเป็นอะไรฮะจู่ๆ ถึงมาจับเพื่อนชั้นแปลงโฉมเนี่ย”
“เอ่อ..”
“ฮั่นแน่ ไอ้นี่มีจุดประสงค์แน่ จับมันมาเค้นความซิ”
คิบอมหัวเราะเบาๆ กับภาพที่ฮีชอลตรงเข้าไปดึงหู คยูฮยอนแล้วเค้นให้พูดความจริง ใบหน้าหล่อเหลาที่มองกี่ครั้งหญิงสาวก็พากันเห็นว่าโลกทั้งใบมันสดใสขึ้นมาทันตาได้แต่แอบชื่นชมอยู่เงียบๆ
เพราะไม่ว่าใคร หน้าตาสะสวย ทรวงทรงองเอวจะสะโอดสะองขนาดไหน คิมคิบอมก็ไม่เคยให้ใจมามากกว่าคำว่าเพื่อนเลยสักคน
หรือคิบอมจะแอบชอบฮีชอล?
ไม่สิ คงไม่ใช่ สายตาของคิบอมเวลาที่มองเพื่อนสนิทตัวเองมันก็ไม่มีอะไรเกินเลยนี่นา หรือทุกคนที่ผ่านเข้ามายังไม่มีใครถูกใจคิบอมกันแน่นะ
เดาใจไม่ถูกเลยจริงๆ
“โอ๊ยๆๆ ฮีชอลชั้นเจ็บนะ” คยูฮยอนร้องโวยวาย
“บอกชั้นมาสิคยู อยากรู้อ่ะ”
“ก็ไม่มีอะไรไงเล่า”
“ไม่เชื่อว๊อย เห็นชั้นโง่หรือไงกันนะ”
“โอ๊ย เจ็บ ฮีชอลชั้นเจ็บจริงๆ แล้วนะ”
“ทำอะไรคยูฮยอนน่ะ”
เสียงทุ้มกดต่ำจนแทบจะคำราม สายตาวิบวับที่เคยฉายแววเจ้าชู้บัดนี้มีแต่ความขุ่นอารมณ์
ใครกล้าทำอะไรคยูฮยอนของเขาได้เจอดีแน่
“โอ๊ะ ชเวซีวอน พ่อหนุ่มฮ็อตชื่อดังของโรงเรียน ยังไงเนี่ยคยูฮยอน ไหนบอกไม่ชอบหน้าไง ออกหน้าออกตาเกินไปแล้วนะนายน่ะ”
“อ..อะไรเล่า ไม่มีอะไรสักหน่อยฮีชอล” คยูฮยอนที่นอกจากหูแดงแล้วหน้ายังแดงไม่แพ้กัน
“ไม่ต้องมาแหล ถ้าไม่บอกชั้นให้ชั้นถามคุณชายชเวนี่ก็ได้นะ เอาไงล่ะ”
“ก..ก็ถามสิ มีอะไรต้องปิดบังล่ะ” เพราะเชื่อว่าตัวเองกำชับซีวอนไว้แล้วคนปากไวเลยไม่มีอะไรให้กลัว
“นี่ซีวอน” ฮีชอลรับคำท้าแทบจะทันที
“อะไร”
“นายกับคยูฮยอนเป็นอะไรกัน”
ตาใสๆ ของคนที่ปั้นหน้าถมึงทึงตวัดฉับมามอง จ้องบังคับให้ซีวอนต้องเอ่ยคำที่เคยถูกสั่งให้พูดไว้ออกมา
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน” ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉย แต่นั่นล่ะพิรุธตัวใหญ่ๆ ของพ่อหนุ่มเจ้าเสน่ห์สอยไม่เลือกของโรงเรียน
“งั้น... ชั้นก็จีบนายได้ใช่มะ”
“ห..หา!!!”
เวลานี้คนที่สั่งนักสั่งหนาว่าให้บอกเขาว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันได้แต่ตะโกนลั่น พูดจริงเหรอฮีชอล!!!
“พี่ยุนจ๋า~ ให้เค้าไปหาคิบอมได้อ๊ะยางงง เค้าขี้เกียจ รอแล้ว” ทงเฮปั้นเสียงหวานสุดชีวิต อ้อนพี่ชายคนดีที่ขังเขาไว้ด้วยบาเรียอย่างเคยบังคับให้รอบิดาตนเอง
“ทงเฮ พี่ไม่ห้ามทงเฮเรื่องผู้ชายคนนั้นแล้วก็จริง แต่ให้รู้บ้างว่าอะไรเป็นอะไร อีกไม่นานท่านพ่อก็จะมาแล้ว อดทนหน่อย”
“งั้นพี่ปล่อยเค้าได้ป้ะ เค้าไม่อยากถูกขังนี่ เค้าจะนั่งรอป๊าป่ะดีๆ เลย”
“พี่ไม่อยากโง่ให้น้องหลอกซ้ำซากอีกแล้ว นั่งเฉยๆ เถอะทงเฮ”
“เชอะ! พี่ยุนบ้า!!”
ทงเฮทำได้แค่นั้นแล้วก็ปั้นหน้ามุ่ย กอดอกอย่างงอนเต็มอัตรา สะบัดหน้าหนีไม่พอใจ
พี่ยุนใจร้าย สู้คิบอมของทงเฮก็ไม่ได้
ฉับพลันบังเกิดแสงสว่างวูบวาบเป็นประกาย เสียงวาบดังขึ้นเบาๆ ก่อนร่างของบิดายุนโฮจะปรากฏขึ้นตรงหน้า
“ป๊าป่ะ!!!”
ตึง!!!
ทงเฮถลาไปหาบิดาในทันที ทว่าบาเรียที่แข็งแกร่งก็ทำให้ร่างเล็กต้องก้นจ้ำเบ้าอย่างเสียไม่ได้ ยุนโฮเห็นอย่างนั้นก็รีบคลายเวทและประคองร่างน้องตัวเองขึ้นมาทันที
“เชอะ พี่ยุนไม่ต้องมาโดนตัวเค้าเลยนะ ป๊าป่ะ ทงเฮงอนพี่ยุนแล้ว”
“เอ้าๆๆ อะไรกันพวกเจ้านี่ โตๆ กันแล้วยังต้องง้อต้องงอนกันอยู่อีก”
ทงเฮวิ่งไปกอดพ่อแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ยุนโฮ ชินดงสวมกอดบุตรตนเองอย่างเอ็นดู ส่ายหน้าให้กับพฤติกรรมเด็กๆ ที่เห็นกันมาแต่อ้อนแต่ออด
“ป๊าป่ะขอโทษทีนะที่มาช้า พอดีลุงคิวปิดน่ะชวนคุยซะเพลิน”
“อย่างงี้ต้องโทษลุงคิวปิดเนอะป๊าป่ะ เนอะๆๆ”
ทงเฮได้ทีรีบออดอ้อน ยุนโฮเห็นแบบนั้นก็รีบย้ำ
“ท่านพ่อ วันนี้ท่านไปหารือกับท่านลุงคิวปิดเรื่องทงเฮไม่ใช่เหรอครับ”
ตั้งแต่กาลนั้นที่เขาไปเพื่อฟังเหตุผลที่มหาเทพคิวปิดบอกกับทงเฮว่าให้เข้าฝันของคิบอมก็ไม่ได้เรื่องอะไรขึ้นมานอกจากนั้นแล้วน้องเขายังกลายเป็นบุคคลแห่งโชคชะตาไปซะอีก
ไม่รู้ว่านึกสนุกอะไรถึงเล่นกันแบบนี้ แต่ยุนโฮรับไม่ได้จริงๆ แม้จะไม่ใช่น้องแท้ๆ แต่ยุนโฮก็รักและหวงแหนราวคลานตามกันมา ทงเฮน่าเอ็นดูและเคารพเขาเสมอ แม้จะดื้อบ้างแต่ก็ถือว่าในระดับที่ยุนโฮไม่ถือสา แต่การดื้อด้านที่จะติดตามมนุษย์คนนั้นไปไหนมาไหนแบบนี้มันเกินไปแล้ว
“จริงสิทงเฮ ยุนโฮบอกป๊าป่ะว่าเจ้ารักกับมนุษย์งั้นเหรอ”
“จริงฮะป๊าป่ะ” ทงเฮรับเสียงใส “คิบอมน่ารักมากนะฮะ ใจดีแล้วก็ไม่เคยดุทงเฮเลยด้วย ทงเฮรักคิบอมมากที่สุดเลย”
“รักมากกว่าป๊าป่ะหรือเปล่า”
“หูยยย ใครจะกล้ารักมากกว่าล่ะฮะ แต่ถ้ามากกว่าพี่ยุนล่ะก็ไม่แน่” ทงเฮเหลือบสายตาโกรธเคืองไปทางยุนโฮ ไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆ แล้วคราวนี้
“ทงเฮ!!!”
“ยุนโฮ อย่าเสียงดังใส่น้องสิ”
“ใช่ๆ”
“แต่ท่านพ่อ...”
“ให้พ่อคุยกับน้องเองนะ”
ยุนโฮยอมแพ้ พี่ชายหันมามองทงเฮอย่างน้อยใจด้วยสายตาที่ทำให้คนขี้งอนรู้สึกผิดที่ละเลยความรู้สึกของพี่ชายตัวเองไปแล้ว
“พี่ยุนโฮ ทงเฮขอโทษนะฮะ” ยุนโฮเดินไปไม่รอฟังคำนั้น ตาใสหันรีหันขวางทำหน้าไม่ถูก หน้าเสียจนแทบจะร้องไห้
“ป..ป๊าป่ะ พี่..พี่ยุนโกรธทงเฮแล้ว พี่ยุนไม่ฟังทงเฮเลย พี่ยุนไม่รักทงเฮแล้ว ฮือๆ พี่ยุน พี่ยุน...”
“เพราะทงเฮไม่ค่อยสนใจพี่ยุนหรือเปล่า พี่ยุนเค้าก็น้อยใจทงเฮเหมือนกันนะ”
“ก..ก็ทงเฮไม่รู้นี่ ทงเฮไม่ได้ตั้งใจ ทงเฮขอโทษ ฮึก...”
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง คนดีของป๊าป่ะไม่ขี้แยสิ”
“ฮือ.. แต่พี่ยุน พี่ยุนไม่รักทงเฮแล้ว”
“งั้นทงเฮก็ไปง้อพี่ยุนสิจ๊ะ ง้อพี่เค้าเดี๋ยวพี่เค้าก็หายงอน ทงเฮแล้ว”
“จ..จริงๆ นะป๊าป่ะ” ดวงเนตรใสเริ่มมีประกายแห่งความหวังขึ้นมาแล้ว
“ป๊าป่ะเคยโกหกทงเฮสักครั้งเหรอ”
“ม..ไม่เคย”
“งั้นไปง้อพี่ชายทงเฮเร็ว”
ทงเฮวิ่งตามหายุนโฮจนวุ่นไปหมด ก่อนจะเห็นชายหนุ่มที่คุ้นเคยยืนทอดอารมณ์อยู่ในอุทยาน ร่างเล็กถลาเข้าไปกอดจากทางด้านหลังแล้วร้องไห้จ้า
“ฮือๆๆ พี่ยุน ทงเฮขอโทษ ทงเฮรักพี่ยุนนะ พี่ยุนอย่าเกลียดทงเฮนะ อย่าเลิกรักทงเฮนะ”
“เห็นพี่สำคัญด้วยเหรอ”
“ฮึก.. ทงเฮขอโทษ ขอโทษนะพี่ยุน ฮือๆๆ”
“เฮ่อ...”
ชองยุนโฮเคยต้านทานน้ำตาอีทงเฮได้นานซะที่ไหน ชายหนุ่มหันกลับไปกอดตอบอ้อมแขนเล็กๆ ที่รัดเขาไว้แน่นอย่างหวนแหน
“พี่ยุนยกโทษให้ทงเฮแล้วนะ ฮือๆ”
“พี่ไม่โกรธทงเฮหรอกนะ แต่ทงเฮทำให้พี่เสียใจ ทงเฮเห็นผู้ชายคนนั้นสำคัญกว่าพี่แล้วใช่มั้ย”
“ป..เปล่านะ ทงเฮเปล่า”
“ตอบตามความเป็นจริงสิทงเฮ”
“..ฮึก ทงเฮขอโทษ”
“ถ้าพี่ขอร้องอะไรน้องสักอย่าง ทงเฮจะทำให้พี่ได้มั๊ย”
“ได้ ได้สิพี่ยุน ทงเฮทำให้พี่ยุนได้หมดเลย”
“งั้น...”
“แต่ยกเว้นอย่างเดียวนะพี่ยุน”
ทงเฮมองเขาทั้งน้ำตา “อย่าให้ทงเฮเลิกพบกับคิบอม พี่ยุน... ทงเฮขอโทษ แต่ตอนนี้ทงเฮขาดคิบอมไม่ได้แล้ว ฮึก..ทงเฮรักคิบอม รักคิบอมจริงๆ นะพี่ยุน...”
“...”
“ถ้าไม่มีคิบอม ทงเฮรู้สึกเหมือนทงเฮจะตาย... ทงเฮอยู่ไม่ได้พี่ยุน ฮือๆๆ ทงเฮทำไม่ได้ ทงเฮขอโทษ ฮือๆๆ”
“...”
ยุนโฮไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่เขาจะขอคือสิ่งเดียวที่ทงเฮทำให้เขาไม่ได้
“ทงเฮ...”
“ป๊าป่ะ!! ฮือๆๆ”
ทงเฮวิ่งไปกอดพ่อแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม ชินดงกอดปลอบลูกชายและเฝ้ามองยุนโฮด้วยความสงสาร
“ยุนโฮ” ผู้เป็นพ่อเรียกด้วยความอาทร “ลูกปกป้องน้องอย่างถึงที่สุดแล้วนะ”
น้ำตาและเสียงร่ำไห้ของทงเฮกัดกินใจยุนโฮให้เจ็บปวดจนแทบคลั่ง ดวงตาเรียวสวยของน้องชายบัดนี้บวมช้ำจนน่าสงสาร
เทพหนุ่มผู้รักน้องดั่งแก้วตาดวงใจเอ่ยเรียกทงเฮด้วยน้ำเสียงผะแผ่ว
“ทงเฮ...”
ร่างเล็กเดินกลับมาหายุนโฮทั้งน้ำตา ชายหนุ่มยิ้มให้น้องชายบางๆ
“พี่จะไม่บังคับทงเฮแล้ว ทงเฮอยากจะรักคิบอมก็รักไป พี่จะไม่ห้ามน้องอีกแล้ว”
“จ..จริงเหรอพี่ยุน” ความหวังกลับมาในนัยน์ตาสีชา
“อืม หยุดร้องไห้ได้สักทีนะเจ้าตัวป่วน”
“ม..ไม่ป่วนนะ” เสียงทงเฮสั่นเครือ แก้ตัวทั้งน้ำตา
“ไม่ป่วนอะไรล่ะ ทำพี่หัวหมุนไปหมด” มือเล็กป้ายน้ำตาจนพี่ชายคนดีกลัวว่าน้องจะเจ็บยิ่งกว่าเดิม จับมือเล็กให้นิ่งแล้วเป็นฝ่ายเกลี่ยหยดน้ำบนใบหน้าให้อย่างอ่อนโยน
“ทงเฮสัญญานะพี่ยุน ทงเฮจะไม่ดื้อกับพี่ยุนอีกแล้ว”
“สัญญาแล้วนะทงเฮ”
“สัญญาๆ พี่ยุนไม่เกลียดทงเฮแล้วใช่มั๊ย...”
“น้องพี่เป็นเด็กดีขนาดนี้ พี่จะเกลียดลงได้ยังไง”
“ฮึก.. จริงๆ นะพี่ยุน”
“จริงสิ เพียงแต่...”
“แต่อะไรเหรอพี่ยุน” เสียงใสของทงเฮเริงร่าเหมือนเก่า สะกดยุนโฮจนไม่กล้าเอ่ยประโยคที่เหลือ ร้อนถึงชินดงต้องพูดแทน หากเลือกได้ เขายอมแลกอายุขัยนับร้อยปีแลกกับสิ่งนี้เพื่อทงเฮเองเสียยังจะดีกว่า
“มนุษย์กับเทพสวรรค์ ...มันต่างกันนะทงเฮ”
อยากกอดทงเฮ
เผื่อเขาจะหายเศร้า T T''
ความคิดเห็น