คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Dream 9 :: รอยจูบกับความซื่อสัตย์
9
รอยจูบ กับ ความซื่อสัตย์
ดวงตากลมๆ แอบมองพฤติกรรมของพี่ชายตัวเองเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็น
“อื้อ พอแล้ว ดื้อใหญ่แล้วนะเดี๋ยวนี้”
แองเจิลหน้าหวานราวบุตรีแห่งเทพีเอ่ยปากห้ามคนที่เข้ามาคลอเคลีย
“เจ้าก็อย่าน่าชังให้ข้าอดใจไม่ไหวนักสิ แจจุง”
“อย่าโทษข้าแบบนี้นะ ท่านนั่นแหละที่ไม่รู้จักพอ เดี๋ยวถ้าทงเฮมาเห็นจะเป็นอย่างไร”
“ไม่หรอก ป่านนี้น้องข้าคงไปเที่ยวเล่นในความฝันมนุษย์เหมือนอย่างเคยนั่นแหละ”
ยุนโฮบอกแล้วขยับใบหน้าเข้าใกล้ แจจุงจำต้องทนยอมให้ความหลงใหลในรักเข้าครอบงำ โอนอ่อนหลับตาพริ้มรอรับจูบหวานอย่างเต็มใจ
พี่ยุนโฮกับพี่แจจุง ... ดูดปากกัน
แต่คิบอมเรียกสิ่งนี้ว่า ... จูบ
...จูบ...
ทงเฮอยากจูบบ้าง ...
คนน่ารักจ้องคิบอมตาแป๋วอยู่ในห้วงแห่งนิทรา คิบอมทำตางงๆ แล้วมองกลับมาไม่ได้พูดอะไร
มือน้อยเอื้อมขึ้นไปจับแก้มพองของคิบอมอย่างชอบใจ ปากยิ้มตาก็ยิ้มตามไปด้วย ร่างสูงยอมให้เขาจับเขาคลึงแก้มไม่เคยบ่น ปล่อยให้ทงเฮเล่นหน้าตัวเองจนหนำใจ
แต่แล้วคิบอมก็ต้องงง เมื่อจู่ๆ นิ้วขาวก็เลื่อนมาจับริมฝีปากล่างของเขา
“ทงเฮ”
“หือ”
“ทำอะไรน่ะครับ”
“คิบอม จุ๊บๆ กัน”
“ห..หา” ร่างสูงทำหน้าปะหลักปะเหลือกแล้วถอยกรูดหนี “ทงเฮ รู้ตัวหรือเปล่าครับว่าพูดอะไรออกมา”
“รู้ซี่ นะบ๊อมบอมน๊า ทงเฮอยากจู๊บบบ จุ๊บๆๆ”
เด็กน้อยดูภาพที่น่าสนใจแล้วนำมาทำตามจนเสียนิสัย เป็นครั้งแรกที่คิบอมนึกอยากตื่นจากฝันแสนหวานที่เค้าพายุทะมึนจากความไม่พอใจของคนตัวเล็กเริ่มปรากฏ
“คิบอม จุ๊บ!!” ทงเฮตัวน้อยสั่งปานเป็นพ่อคิบอม มันคงจะดูน่ากลัวถ้าร่างเล็กไม่ทำยื่นปากจู๋มาให้แล้วขมุบขมิบบอกให้จูบ “บอกให้จุ๊บ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงหา จุ๊บๆ !!”
คิบอมส่ายหน้าแทนคำตอบ ...เท่านั้นล่ะ เท่านั้นจริงๆ
“ฮึก!! คิบอมบอกว่าจะสอน แต่คิบอมก็ไม่สอน!!!” เด็กจอมป่วนกวนหัวใจร้องไห้โฮ
“ฮือๆๆ คิบอมโกหกทงเฮใช่มั๊ย ตัวเองหลอกเค้าใช่มั๊ย ฮือๆๆ คิบอมผิดสัญญา แง๊ๆๆ”
ทงเฮทรุดตัวลงไปแล้วทุบแดนแห่งฝันอย่างเด็กถูกขัดใจ น้ำตาใสๆ ไหลพรากอย่างหงุดหงิดและอึดอัดใจ
“ฮือๆๆ ฮือ...”
“ก็ได้ครับ ก็ได้ครับทงเฮ ผมยอมแล้ว”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกปล้นจูบทั้งที่เป็นฝ่ายทำเขาแท้ๆ
คิบอมยอมแพ้ในที่สุด ตัวเขาอ่อนแอเกินกว่าจะทำใจกล้าทนเห็นน้ำตาของคนที่รักได้ แม้จะรู้สึกผิดที่ตัวเองคล้ายเป็นคนฉวยโอกาสหาเศษหาเลยกับทงเฮแต่มันก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าทำตามที่คนในฝันต้องการแล้ว
“ทงเฮ... หลับตาก่อนสิครับ”
“หลับตา? ไม่เอา ทงเฮจะดู”
เด็กดื้อแพ่งจะดูให้ได้คิบอมก็เลยจนปัญญา ดวงหน้าคมคายร้อนฉ่าพลางประคองใบหน้าหวานของทงเฮที่จ้องมองมาด้วยแววตาซื่อๆ ระคนดีใจ แล้วเป็นฝ่ายยื่นหน้าลงไปเพื่อฝังจูบเข้าที่ริมฝีปากอิ่มสีชมพูสวย
ทงเฮรับจุมพิตที่แสนดีด้วยความรู้สึกที่แสนหลากหลาย สัมผัสแผ่วเบาเนิ่นนานไม่วาบหวามทว่าอ่อนโยนเกินสิ่งใด
“เอ่อ พอใจแล้วนะครับ -///-”
คิบอมแก้มแดงปลั่งถอนใบหน้าออกมา ผิดกับทงเฮที่กะพริบตาปริบๆ แล้วจ้องเขาพลางลูบริมฝีปากตัวเองไปมาเพราะได้รับสัมผัสพิเศษ
“ทงเฮ... ทงเฮ...” ใบหน้าแสนสวยเรียกชื่อตัวเองซ้ำๆ
“อะไรเหรอครับทงเฮ?”
“ทงเฮอยากจูบคิบอมอีก”
“คิบอม~ ทงเฮเบื่อ~” ทงเฮบ่นแล้วถูแก้มไปมากับแขนหนาอย่างออเซาะแบบที่รู้ดีว่าทำแล้วคิบอมจะชอบ
“เล่นโดมิโนมั้ยครับ”
“ไม่เอา เบื่อแล้ว”
“ผมอ่านหนังสือให้ฟังเอามั้ย”
“โฮ๊ย ยย นี่อ่ะของเบื่อเลย”
“แล้วทงเฮอยากทำอะไรล่ะครับ
“เราไปเข้าฝันของคนอื่นกันดีมะ?”
“หืม? ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอทงเฮ”
“ก็ไม่แน่ใจอ่ะ ขอเค้าไปถามแองเจิลกายก่อนได้ป้ะ”
“นานมั้ยครับ” ใช่ว่าเวลาในห้วงแห่งความฝันมันจะเนิ่นนาน ทุกคืนคิบอมต้องคอยภาวนาให้เช้านี้มาช้ากว่าที่เคย
“อ้า ก็...” ทงเฮเอียงคออย่างน่ารัก “ไม่รู้อ่ะ คิบอมจะไปกับทงเฮมั้ยล่ะ ทงเฮจะพาคิบอมไป”
“ด..ได้เหรอครับ”
“ได้” ...มั้ง
“ฮยอกแจ เมื่อไหร่งานของนายจะเสร็จ ชั้นเบื่อแล้วนะ”
“ท่านฮันกยอง ถ้าท่านเบื่อก็ไปก่อนเราก็ได้”
ร่างเล็กรอมชอมให้คนเอาแต่ใจเป็นใหญ่อยู่เสมอ
“เรื่อง เดี๋ยวแองเจิลกายตนอื่นมีหวังได้หัวเราะเยาะชั้นน่ะสิ”
“ก็ปล่อยเค้าไปซี่ จะดีจะชั่วอยู่ที่ตัวจะไปกลัวปากใครเขาทำไม”
“นายนี่บ่นอีกแล้ว รีบๆ ทำงานให้เสร็จเถอะ” แองเจิลหนุ่มรีบตัดบทเมื่อเห็นทีท่าว่าแองเจิลคิวปิดตัวน้อยตั้งท่าจะบ่นเขาอีกแล้ว
กาลก่อนเพียงแค่ไปช่วยคิวปิดปากแดงคนนี้จับคู่ก็ถูกครหาจากแองเจิลสังกัดอื่นๆ ให้ทั่วไปหมดว่าเขาตกหลุมรักคิวปิดตนนี้ ครั้นเขาจะเป็นฝ่ายปฏิเสธว่าไม่ใช่ก็คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก
ถ้าไม่ใช่ว่าใครๆ ก็เลือกที่มาถามฮยอกแจก่อนว่าอะไรเป็นอะไร และที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้นคือเจ้าคิวปิดอินโนเซนส์คนนี้ดันตอบไปว่า “เราไม่ได้มีใจให้ท่านฮันกยองเสียหน่อย”
แองเจิลคนอื่นๆ เลยพากันหัวเราะเยาะว่าเกี้ยวเขาแต่เขาไม่เอายังมีหน้าตามตื้อ ปฏิเสธก็ไม่ได้ทำอะไรก็ไม่ทันคงมีแต่สวมรอยตกกระไดพลอนโจนบังคับให้ฮยอกแจเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่
“เรากับท่านฮันกยองกำลังคบหาดูใจกัน ยามนั้นเราแค่งอนง้อเลยตอบไปแบบนั้น แท้จริงยังรักกันดี”
เลยกลายเป็นว่าแองเจิลตัวน้อยอยู่หนใดย่อมมีแองเจิลหนุ่มติดตามอยู่ด้วยทุกแห่งหน เป็นการประกาศต่อทวยเทพว่าเขาเองไม่ได้ไร้น้ำยา
แม้ตอนแรกฮยอกแจจะปฏิเสธจนแทบจะไม่อยากพบหน้าฮันกยองก็เถอะ แต่แองเจิลกายผู้มากเล่ห์และเจนภพเจนสวรรค์คนนี้ก็สามารถเกลี้ยกล่อมจนยอมได้
“ฮยอกแจ เวลานายไม่บ่นน่ะก็เซ็กซี่ดีอยู่หรอกนะ แต่ทำไมชอบพูดมากเสียจริง”
“เราพูดตามที่เห็นควรนะท่าน” ตัวเล็กร้องงอนๆ ไม่ชอบใจเลยสักนิดที่ถูกติเตียนจากคนๆ นี้
“เออๆๆ”
ฮันกยองนั่งเฝ้าฮยอกแจไปอีกครู่ใหญ่ ต้องรอให้ ฮยอกแจตรวจสอบบัญชีรายชื่อคู่รักบนโลกมนุษย์เสร็จก่อนถึงจะพาไปที่วิหารกลางเพื่อทำงานของตนเองได้บ้าง เหตุที่ต้องหอบหิ้วฮยอกแจไปด้วยน่ะเพราะมีหลายสายตาคอยจับจ้องแองเจิลกายอย่างเขาอยู่ไม่น้อย ทำสิ่งที่เป็นการรักษาหน้าตนเองไว้คงมีประโยชน์สำหรับฮันกยองมากกว่า
“ฮยอกจี้!!!”
“ทงเฮ?” เสียงมาก่อนตัว ครู่เดียวร่างของทงเฮก็วิ่งผ่านภาพมายาเคลื่อนที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าฮยอกแจ แถมยังพาชายหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายมนุษย์มาด้วยนี่สิ
วาบ!
ฮันกยองสะบัดมือผ่านหน้าคิบอมหนึ่งครั้งก่อนเกิดเสียงดังวาบ อำพรางร่างคิบอมเสร็จก็หันมาดุทงเฮ
“โอเนย์รอสอีทงเฮ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงกล้าฝ่าฝืนกฎสวรรค์ด้วยการนำมนุษย์มาเพ่นพ่านถึงที่นี่!”
แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็นแองเจิลผู้รักสนุกแต่หากกล่าวถึงความรับผิดชอบต่อหน้าที่ฮันกยองก็ไม่ได้ละเลย ความสัมพันธ์ของทงเฮกับคิบอมเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถก้าวก่ายได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่การที่นำมนุษย์ขึ้นมายังแดนสวรรค์ถือว่าผิดกฎสวรรค์อย่างร้ายแรง
“ล..แล้วทำไมต้องดุด้วยล่ะ ท..ทงเฮกลัวนะ”
ทงเฮวิ่งไปหลบหลังคิบอมแล้วโผล่มาแต่หัว
“ทงเฮ ผมว่าเรากลับกันดีกว่าครับ” คิบอมไม่อยากอยู่นานให้คนตัวเล็กถูกติเท่าไหร่นัก
“ฮ..ฮันกยอง ท่านละเว้นทงเฮสักครั้งไม่ได้เหรอ”
ฮยอกแจถามคนข้างๆ อย่างหวั่นเกรงนิดๆ เพิ่งจะเคยเห็นแองเจิลหนุ่มทำเสียงเข้มก็วันนี้ สรรพนามในสวรรค์ชั้นฟ้าก็เพิ่งจะเคยได้ยินจากปากฮันกยองเป็นครั้งแรก
“ไอ้ได้น่ะได้ แต่เจ้ามีเหตุผลพอหรือเปล่าโอเนย์รอสอีทงเฮ”
“ก็..ก็ทงเฮ... อ๊า ตัวเองอย่าดุทงเฮสิ ทงเฮกลัว”
“ทงเฮอยากจะมาถามว่าเขาสามารถพาผมเข้าไปในฝันของคนอื่นได้หรือเปล่าครับ”
คิบอมรับหน้าแทน ถึงจะหงิม ติ๋ม ไม่สู้คน แต่เพื่อ ทงเฮคิบอมสู้ตายครับ!!
ฮันกยองมองกริยาหวาดกลัวเขาของทงเฮแล้วคิดได้เพียงอย่างเดียวก็คือน่ารักมาก ทว่าสีหน้าดุๆ นั่นก็ยังทำให้ทงเฮกลัวอยู่ดี
แรงกระตุกชายผ้าจากอีกคนเรียกให้ฮันกยองหันไปมอง
“ท่านก็ตอบคำถามทงเฮสิ เพื่อนข้าจะได้พาผู้ชายคนนี้กลับไป”
“ใช่ๆ ตอบทงเฮดิ” พอมีคนหนุนหลังให้เด็กน้อยก็เริ่มป่วน
“มันก็ได้ ไม่ถือว่าผิดกฎของโอเนย์รอส”
“เย่ๆ ทงเฮพาคิบอมไปเข้าฝันของคนอื่นดีกว่า ทงเฮไปแล้วนะฮยอกจี้ วันหลังจะมาหา บ๊ายบาย”
“เดี๋ยว!!” เสียงเข้มทำให้ทุกอย่างชะงัก
“แต่นายต้องพาพวกชั้นไปตรวจสอบการกระทำของพวกนายด้วย”
โอเนย์รอสหน้าหวานปฏิเสธไม่ได้ก็ยอมที่จะพาฮันกยองกับฮยอกแจมาด้วย ทงเฮจะไม่อารมณ์เสียเลยถ้าเกิดสีหน้าของฮันกยองมันไม่ดุเขาตลอดเวลาแบบนั้น
ทงเฮไม่ชอบคนดุ
ทงเฮชอบคนใจดีแบบคิบอมมากกว่า
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะทงเฮ” ฮยอกแจที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยอดถามไม่ได้
“แองเจิลฮันกยองชอบดุเค้า เค้ากลัวอ่ะฮยอกจี้”
“อ๋อ นึกว่าเรื่องอะไร”
ฮยอกแจหันไปเรียกคนที่เดินรั้งสุดให้มาหา แองเจิลหนุ่มถามว่ามีอะไรร่างเล็กก็ตอบไปว่า
“ท่านอย่าทำหน้าดุใส่ทงเฮนักสิ ทงเฮกลัวท่านนะ”
ได้ยินก็หันไปทางทงเฮที่เกาะแขนคิบอมแน่นแต่ยังเหล่ๆ มาทางเขา
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ดุก็แค่ในสวรรค์เท่านั้นล่ะ แต่นี่บนโลกมนุษย์ โอเนย์รอสน่ารักๆ น่ะชั้นเอ็นดูจะตายไป”
“จริงนะ” ทงเฮหยุดเดินทันที
“อื้ม เด็กน่ารักๆ น่ะชั้นไม่ดุหรอก”
“อ๊า ตัวเองนี่ก็ใจดีเหมือนกันนะ ทงเฮชอบตัวเองแล้ว”
คำพูดที่ไม่ได้ติดใจคิดอะไรของทงเฮถึงกับทำให้มนุษย์ผู้มีเลือดเนื้อจับต้องได้บนโลกแห่งความจริงอย่างคิบอมใจหาย
คำว่าชอบทงเฮยังพูดมันออกไปได้ง่ายดายขนาดนี้ แล้วคำว่ารักที่บอกกับเขาล่ะ...
“ชั้นก็ชอบทงเฮ” ประโยคนี้ของฮันกยองทำเอาฮยอกแจ สะดุ้ง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับใจตัวเอง มันโหวงเหวงและเคว้งคว้างยิ่งกว่าตอนเดินทางผ่านช่องว่างของกาลเวลา ทุกอย่างมันดูว่างเปล่าไปหมด
“อะไรเนี่ย เข้าฝันคนอื่นไม่เห็นสนุกเลย มนุษย์นี่คิดแต่เรื่องของตัวเองทั้งนั้น น่าเบื่อ”
ใช่ น่าเบื่อ จะแกล้งให้สัตว์ประหลาดโผล่มาก็ไม่ได้ คิบอมบอกว่าแกล้งคนน่ะมันบาปแถมเป็นสิ่งไม่ดี เจอเทศน์มาแบบนี้ทงเฮจะทำยังไงได้ ทุกอย่างมันก็หมดสนุกน่ะสิ
“มนุษย์มันก็แบบนี้แหละ” ฮันกยองพูดอย่างชินชา เหล่มองคนข้างตัวที่ดูเงียบๆ ไปตั้งแต่เมื่อกี้ไปพลาง
“คิบอม ทงเฮอยากเล่นอะไรสนุกๆ นี่นา พรุ่งนี้วันเสาร์แถมพ่อแม่คิบอมก็ไม่อยู่ นอนยาวถึงเย็นยังได้เลย คิบอมไม่มีอะไรให้ทงเฮพาไปเล่นมั่งเหรอ”
“ไปสวนสนุกมั้ยล่ะครับทงเฮ”
“สวนสนุก? เครื่องเล่นบางอย่างมันก็น่าเบื่อนะ”
ฮันกยองเอ่ยแทรก ชีวิตในแบบมนุษย์น่ะเขาทดลองทำทุกอย่างมาหมดแล้ว
“แล้วทำอะไรดีล่ะพี่ฮันกยอง”
ทงเฮผละจากการกอดแขนคิบอมมาจับแขนฮันกยองแล้วแกว่งไปมา ภาพที่คนมองทั้งสองเห็นแล้วหัวใจกระตุกวูบ
ไม่อยาก...
ไม่อยากให้สองคนใกล้ชิดกันเลยจริงๆ
คิบอมรู้สึกหึง...
ฮยอกแจรู้สึกหวง...
“เรียกพี่แบบนี้น่ารักดีนี่นาทงเฮ”
“น่ารักแล้วพี่ฮันกยองพาทงเฮไปเล่นอะไรสนุกๆ หน่อยได้มั๊ยอ่ะ ทงเฮเบื๊อเบื่อ~”
“มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะทงเฮ”
“เห? อะไรอ้ะ”
ฮันกยองจิ้มแก้มตัวเองแทนคำตอบ หอมแก้มงั้นเหรอ..?
และก่อนที่คิบอมจะทันได้ท้วงคนถูกขอก็ร้องเสียงดัง
“ฮื้อ ไม่เอาอะ ทงเฮทำกับคิบอมคนเดียว ตัวเองก็ไปทำกับฮยอกแจสิ”
ทงเฮทำกับคิบอมคนเดียว...
ทงเฮทำกับคิบอมคนเดียว...
“แต่ชั้นอยากให้ทงเฮทำให้ชั้นนี่ นิดนึงน่า”
“ม่ายอาววว” ทงเฮยืนยันคำเดิม จะถามอีกกี่ครั้งคำตอบก็จะเป็นคำเดิม “ถึงทงเฮจะไร้เดียงสา แต่ทงเฮก็รู้จักความซื่อสัตย์นะ”
ซื่อสัตย์กับคนที่ตัวเองรักยังไงล่ะ
ขณะที่คิบอมกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คนที่ถูกลืมอยู่ด้านหลังก็ได้แต่ยิ้มเศร้าๆ ยืนมองแผ่นหลังของแองเจิลกายที่คอยมาป้วนเปี้ยนอยู่กับตัวเองทุกวันพร้อมทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอ
“ฮ..ฮยอกจี้ ตัวเองเป็นอะไร”
เหลือบไปเห็นเพื่อนตัวเองทำท่าจะร้องไห้ทงเฮก็ตกใจ ผละจากคิบอมไปหาแองเจิลตัวเล็กทันที
“ป..เปล่าหรอกทงเฮ ร..เรากลับก่อนดีกว่านะ เที่ยวให้สนุกล่ะ”
“อ๊า เดี๋ยวซี่ จะรีบไปไหนล่ะ เค้าอยากให้ฮยอกจี้อยู่ด้วยนี่นา” ทงเฮเริ่มงอแง
“พอดีเรานึกได้ว่ามีงานอีกเยอะที่ต้องสะสางให้ทันก่อนคืนเรเดียนไนท์น่ะ เราคงต้องกลับจริงๆ”
กฎข้อแรกของเทพสวรรค์คือห้ามพูดปด ฮยอกแจไม่ได้โกหกแต่ประการใด เป็นเรื่องจริงที่เพราะฮันกยองมาวุ่นวายลากให้ไปไหนมาไหนเกือบทุกกาลในช่วงนี้ทำให้งานของเขาไม่เดิน หน้าเลยสักอย่าง
“จริงเหรอ แย่จังอ่ะ งั้นไม่เป็นไร แต่ถ้าฮยอกจี้จะกลับให้พี่ฮันกยองไปส่งฮยอกจี้ด้วยสิ”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ ชั้นยังอยากอยู่ต่อนะ”
“พี่ฮันกยองจะให้ฮยอกจี้กลับคนเดียวเหรอ ใจร้าย”
พอถูกคนน่ารักในสายตาเขาว่าให้แบบนั้นฮันกยองก็ปั้นหน้าเซ็ง เดินมาหาฮยอกแจที่ก้มหน้าก้มตาพยายามไม่มองหน้าเขาแล้วเอ่ย
“เอ้า จะกลับก็กลับสิ”
“ถ..ถ้าท่านไม่อยากทำก็อย่าฝืนเลย ไปกับทงเฮเถอะ”
น้ำเสียงสั่นแต่พยายามรักษาให้มันดูปกติมากที่สุด ฮันกยองได้ยินแล้วจึงตอบสั้นๆ “ตามใจ”
“..ทงเฮ เราไปก่อนนะ ท่านคิบอม ลาก่อนนะฮะ ...”
ไม่มีสักคำที่เอ่ยกับฮันกยอง หรืออาจอยากจะพูดแต่ไม่รู้จะสรรหาถ้อยคำอะไรมาใช้กับคนๆ นี้
คนที่ทำให้เขาต้องกลับมาพร้อมน้ำตาที่หลั่งริน
เจ็บ...
เจ็บจังเลย...
เจ็บที่หัวใจไปหมดแล้ว...
ความคิดเห็น