Project Defense Mechanism #001 Reaction Formation

ข้อมูลเบื้องต้น

“เวลาแบบนี้  อยู่กับพี่แล้วผมสบายใจที่สุดเลย”

         ฉันยิ้มพลางฉุดมือเขาให้ลุกขึ้น

เนื้อเรื่อง

ประตูห้องถูกเปิดขึ้นกลางดึก
ในขณะที่ฉันกำลังเคลิ้มหลับ ดวงตาของฉันเบิกโพลงในความมืด
แล้วค่อยปรับสายตามองไปที่ประตู 
มีใครบางคนเดินตรงมาที่ฉัน 
ไม่ซิ...เขาเดินเลี่ยงไม่ยังอีกด้านหนึ่งของเตียงนอนแล้วค่อยๆ
ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ฉันเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง
แล้วลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้า

“ผมทะเลาะกับพี่เค้าอีกแล้วพี่”  เสียงของเขาดังขึ้นทำลายความเงียบ

“บอกแล้วว่าอย่าคบคนแก่”  ฉันบอก มันก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้นหรอก
ความจริงแล้วอายุห่างกันแค่ปีเดียว ระหว่างเขากับเธอคนนั้นและระหว่างฉันกับเขา
คำพูดของฉันสามารถกระตุกมุมปากของเขาได้เล็กน้อย ฉันทุ่มผ้าเช็ดตัวใส่เขา
เขาลุกขึ้นนั่ง

“เวลาแบบนี้  อยู่กับพี่แล้วผมสบายใจที่สุดเลย”
ฉันยิ้มพลางฉุดมือเขาให้ลุกขึ้น

“ไม่ต้องมาปากดีเลยแก”  ฉันพูดแก้เก้อแล้วดันหลังเขาเข้าห้องน้ำ  เสียงน้ำจากฝักบัวดังแข่งกับเสียงฝนด้านนอก 
เสียงน้ำที่ชำระร่างกายเขาระคนกับเสียงฝนที่กำลังเซาะใจเบาๆ ที่เปราะบาง
ใช่...ตอนนี้หัวใจของฉันช่างเปราะบางเหลือเกิน

..................................................................................................................................................

แสงอาทิตย์ตัดกับขอบระเบียงห้อง
สะท้อนเข้าเปลือกตาทำให้ฉันตื่น
ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ภายใต้วงแขนที่ไม่เคยเป็นของฉันมาก่อน
ฉันเอื้อมมือไปหยิบรีโมทมาเปิดแอร์ทำให้อ้อมกอดนั้นคลายออก
ฉันจึงลุกไปปิดประตูบานเลื่อนกระจกที่ตรงระเบียงแล้วรูดม่านปิดทับอีกชั้น แล้วความมืดก็มาเยือนที่ห้องของฉันอีกครั้ง
ฉันค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเขาเบาๆด้วยกลัวว่าเขาจะตื่น

“พี่นี่ช่างรู้ใจผมจริงๆ”  เสียงของเขาดังขึ้นในความมืด
ฉันเอื้อมมือไปลูบผมของเขา ไล่ไปตามไรผมและกรอบหน้าที่ชุ่มเหงื่อ ฉันพยายามมองตาเขาในความมืดแต่ก็ไม่พบอะไรเลย
เขารวบมือของฉันละดึงให้ล้มตัวลงนอน พาตัวฉันกลับเข้าสู่วงแขนนั้นอีกครั้ง

ฉันพลิกตัวหันหลังให้กับเขาค่าที่ไม่อยากให้เขาได้ยินเสียงลมหายใจที่ติดขัดของฉันถนัดนัก
การกระทำนั้นยิ่งกลับทำให้วงแขนของเขารัดแน่นขึ้น ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอ
ความสากของหนวดที่เคลียอยู่ตรงหัวไหล่ ริมฝีปากที่ประทับบางๆ บนแผ่นหลัง
และความเป็นชายที่ร้อนฉ่าตรงบั้นท้ายที่เกือบจะเปลือยเปล่าของฉัน

แม้จะมีเสียงกรนเบาๆของเขาที่ข้างหู
แต่ฉันก็ยังรับรู้ได้ถึงเสียงของนาฬิกาผนังที่ดังเป็นวินาทีต่อวินาที
ฉันปิดเปลือกตาลงจมสู่ภวังค์อีกครั้ง  สิ่งที่นอกเหนือจากนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้น....

………………………………………………………………………………………………………………..

ที่ลานจอดรถของคณะ
เวลา 5 โมงเย็น แต่เพราะเป็นฤดูหนาว ท้องฟ้าจึงดูมืดกว่าปกติที่ควร
พญาสัตบรรณส่งกลิ่นฟุ้งกระจายคล้ายดอกลั่นทมแต่กลิ่นมันกรีดลึกกว่านั้น
กลิ่นของตัวแทนแห่งการลาจาก
เป็นสัญลักษณ์ให้รับรู้ว่าฤดูกาลแห่งกาลลาจากเวียนมาอีกหน  นับตั้งแต่ครั้งแรกเมื่อฉันต้องจากเพื่อนสมัยมอปลายเพื่อเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย

“ไหนว่าบอมไม่ชอบคนอายุมากกว่าไง”  ฉันทวงถามถึงคำปฏิเสธรักของเขา
เมื่อรู้ข่าวว่าเขาเรื่องคบกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนของฉัน

“ก็ผมบอกพี่ไปแล้วว่าผมรัก
และเคารพพี่แบบพี่ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน”

6 ปีผ่านมาแล้ว
คำตอบนั้นของเขายังดังก้องอยู่ในหัวใจ

……………………………………………………………………………………………………………….

เขายังหลับอยู่บนเตียงของฉัน
นาฬิการบอกเวลาบ่าย 3 โมง ของวันที่ 13 กันยายน 2554
ฉันตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวันและเก็บห้อง

23/09/2548

Byenior สนุกมั๊ยพี่ อยากบอกว่ายังกินไม่อิ่มเลย
เดินออกไปถ่ายรูปแป๊บเดียวกลับเข้ามาพนักงานเก็บของไปหมดแล้ว  อืม....บอมเข้าเรื่องเลยนะ ก็อยากจะขอบคุณในหลายๆ
สิ่ง หลายๆ อย่าง ที่พี่ทำให้กับผม  การที่มีคนมาชอบเรามันเป็นสิ่งที่ดี
และผมก็รู้สึกดีกับเค้า แต่การที่เรื่องมันเป็นแบบนี้
มันไม่ได้แปลว่าผมรังเกียจพี่ เปล่าเลย
ผมเคยบอกพี่ไปแล้วว่าผมเคารพและรักพี่เหมือนพี่ของผม และมันจะไม่เป็นไปมากกว่านั้น
ผมจะรักพี่สาวคนนี้ของผมตลอดไป ผมอยากให้ความสัมพันธ์แบบนี้อยู่กับผมตลอดไป
เพราะผมไม่อยากเสียความรู้สึกดีๆ ที่ผมเคยมี พี่นัทคือพี่นัท
ผมอยากให้พี่กลับมาสดใส ร่าเริง บ้าๆ บอๆ เหมือนเดิม
เป็นคนเดิมที่ผมเจอในช่วงที่มาสอบ คนเดิมที่ผมเจอตอนช่วงรับน้อง คนเดิมที่ผมรู้จัก
ความหวังของผมคงจะเป็นจริง...ซักวัน

จดหมายที่ยังถูกเก็บไว้กับความรู้สึกเดิมๆ  เขาจะรู้มั๊ยว่ามันยังคงอยู่....