[Touken Ranbu] Mikatsuki x Yamanbagiri - Pocky Day

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่ได้เขียนนิยายลงเด็กดีเสียนาน แอบรู้สึกไม่คุ้น 555

เรื่องนี้เป็น Pairing : Mikatsuki x Yamanbagiri
อันเกิดจากความอยากเขียนและไร้สติของซานิวะผู้ติ่งน้องผ้าห่มอยู่เป็นนิจ...
( จริงๆ แล้วซานิวะคนนี้เป็น AllManba ค่ะ lol )
ส่วนที่เลือกเขียนคู่ปู่เพราะช่วงนี้ถูกไซโคบ่อยเกินไปค่ะ เหอออ...

สำนวนอาจจะไม่สวยนัก เพราะไม่ใช่คนที่เขียนหนังสือได้ดีอะไร
แต่อย่างไรก็ขอขอบคุณทุกท่านที่(หลง)เข้ามาอ่านค่ะ

*หมอบคำนับติดพื้น*


 

Cr. รูปไอคอนเรื่อง :
http://www.pixiv.net/member_illust.php?mode=medium&illust_id=48891933



 

เนื้อเรื่อง

                 “มิคาสึกิ”

                ขนมแท่งเรียวยาวอันเล็กเคลือบด้วยบางอย่างมีสีน้ำตาลรูปร่างแปลกตาถูกยื่นมาจ่อปาก ชวนให้คนถูกเรียกต้องมองอย่างสงสัย

                “อะไรหรือ?”

                “ป๊อกกี้น่ะ เห็นนายท่านเรียกอย่างนั้น”

                “เห... ขนมจากยุคของนายท่านสินะ”

                กล่าวจบก็อ้าปากงับเจ้าขนมแท่งนั้นเข้าไปเคี้ยวเสียงดังกรุบๆ

                “อืม รสชาติดีเหมือนกันนะ ฮะๆ”

                “ข้าก็ว่าอย่างนั้น”

                ว่าจบมือเล็กก็หยิบขนมนั่นขึ้นมาใส่ปากตนบ้าง ทั้งสองนั่งเงียบกันอยู่สักพักใหญ่ๆ ร่างบางก็ทำหน้าเหมือนนึกบางอย่างขึ้นมาได้

                “นี่ ข้าได้ยินมาจากนายท่านว่ามีวันของเจ้าขนมนี่ด้วยละ”

                “หืม...อย่างนั้นหรือ”

                “อืม แล้วก็มีเกมประจำของวันนี้ด้วยนะ”

                ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองคนตัวเล็กข้างๆ อย่างสนอกสนใจทันที พลางยิ้มน้อยๆ อย่างที่ทำให้อีกฝ่ายเป็นประจำแล้วเอ่ยถามต่อ

                “งั้นหรือ แล้วมันเล่นยังไงละ”

                “ก็...”

               มือเล็กหยิบป๊อกกี้ขึ้นมาอีกแท่ง ก่อนเริ่มอธิบายกติกา

               “ให้สองฝ่ายคาบเจ้านี้ไว้คนละด้าน แล้วค่อยๆ กัด... น่ะ”

               ว่าแล้วก็คาบเจ้าขนมนั่นไว้ประกอบคำอธิบาย พลางยื่นปลายอีกด้านให้อีกฝ่าย

               “ฮะๆ น่าสนุกจังนะ ถ้าอย่างนั้น...”

               ไม่รอช้า ร่างสูงตอบรับคำชวนด้วยการกัดที่ปลายอีกด้านทันที ก่อนทั้งสองจะค่อยๆ กัดขนมแท่งเรียวยาวนั่นให้สั้นลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่ง...

               “...อึก!?”

               เด็กหนุ่มชะงักทันที เมื่อเพิ่งรู้สึกตัวว่าใบหน้าคมคายนั้นอยู่ใกล้เพียงคืบจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของอีกฝ่ายที่เป่าลดลงใบหน้าตน และเมื่อคิดจะผละออก อีกฝ่ายก็ก็รวบทั้งขนมที่เหลือและริมฝีปากอิ่มเข้าไปพร้อมกัน

               “อื้อ!”

               ชายหนุ่มฉวยจังหวะที่คนตัวเล็กอ้าปากด้วยความตกใจ ส่งลิ้นร้อนเข้าไปหยอกลิ้นเล็กก่อนกวาดไปทั่วโพรงปาก ตักตวงความหวานจากอีกฝ่ายอย่างหื่นกระหาย

               มือหนาข้างหนึ่งดันท้ายทอยอีกฝ่ายไว้เพื่อให้ได้องศาที่สามารถรับสัมผัสได้มากที่สุด และเพื่อไม่ให้สามารถหนีไปได้ ส่วนมืออีกข้างโอบเอวบางให้เข้ามาแนบชิดมากขึ้น

               “ฮื้อ...อึก...”

               เสียงครางประท้วงในลำคอดังให้ได้ยินเป็นพักๆ มือบางกำสาบเสื้ออีกคนแน่น ลมหายใจที่ถูกช่วงชิงไปใกล้หมดลงเต็มที... เห็นดังนั้น ร่างสูงจึงจำยอมถอนริมฝีปากออก ปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ ซึ่งร่างเล็กก็หอบหายใจรีบโกยอากาศเข้าปอดทันที

               “ฮื้อ... ทำอะไรของเจ้ากัน!”

               เสียงหวานร้องประท้วง ก่อนจะได้รับเสียงหัวเราะที่คนตัวเล็กคิดว่ามันกวนประสาทที่สุดกลับมา

               “ก็เจ้าดันน่ารักจนข้าอดใจไว้ไม่ไหวนี่นา”

               “จ..เจ้านี่มัน...”

               “ฮะๆ แต่ว่านะเด็กน้อยของข้าเอ๋ย...”

               วงแขนแกร่งโอบกอดร่างบางมาแนบชิด พลางกระซิบเสียงพร่าใส่ใบหูเล็กที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อ

               “ตัวเจ้าน่ะ หวานกว่าขนมนั่นอีกนะ ยามัมบะกิริ”

               “ฮ...ฮะ?!”

               “ข้าอดใจไม่ได้แล้วจริงๆ นั่นแหละ ฮะๆ”

               “อ่ะ ด...เดี๋ยว! อื้อ!!”

               แล้วเสียงหวานถูกกลืนหายไปอีกครั้ง ก่อนร่างเล็กจะถูกดันให้นอนลงไปกับเสื่อทาทามิ... หลังจากนั้นก็แว่วเสียงหวานดังออกมาห้องของหนึ่งในห้าดาบใต้หล้าตลอดช่วงบ่ายจนเกือบถึงช่วงเวลาอาหารเย็น...

おわる （？）

*แอบไม่ทันวันที่ 11 เดือน 11 ง่ะ #แย่ว์
เขียนเสร็จอย่างรวดเร็วด้วยความเผาแบบกำลังเกรียมได้ที่ (?)
ลังเลอยู่ร่วมชั่วโมง กว่าจะตัดสินใจเอาลงได้ ฮะๆ //ซับ

ขอกราบขอบพระคุณอีกครั้งสำหรับผู้ที่(บังเอิญหลง)เข้ามานะคะ //หมอบคำนับติดพื้น



 

First Write : 12/11/58 || 1.30 am
Edit : 12/11/58 || 1.11 pm