[Avengers-Yaoi-](StevexTony) I hope you don't know.

ข้อมูลเบื้องต้น

"คุณคิดว่าคุณเป็นใคร"

"อัจริยะ มหาเศรษฐี เพลย์บอย แถมยังใจบุญ"

-----------------
เป็นชายที่น่ารังเกียจ ไม่มีความเสียสละ ไม่ใช่วีรบุรุษ ไม่ควรยกย่องมีเกียรติ  โรเจอร์คิดอย่างหงุดหงิด

คร่ำครึหัวโบราณซะไม่มี  คิดว่าแคร์รึไง กลับบ้านไปได้แล้วปู่!  คนอย่างโทนี่สตาร์คไม่ใช่พวกยอมง่ายๆแบบนั้นหรอกน่ะ!


 

--------
คนนึงคิดว่าตัวเองล้ำเลิศยิ่งกว่าใครในสามโลก

อีกคนเคารพสิทธิให้กับสตรีและพลเมือง อุทิศชีวิตให้แก่ชาติแบบไม่นึกถึงผลประโยชน์

"คนแบบนั้นหน่ะ ยอมไม่ได้หรอก!"
 

เนื้อเรื่อง

สงครามทิ้งทั้งคราบน้ำตาไว้บนใบหน้าของประชาชน


สิ่งที่เราทำสมควรได้รับว่าเป็นวีรบุรุษจริงหรอ?

กลุ่มคนทยอยมากล่าวงขอบคุณกับกลุ่มอะเวนเจอร์สอย่างสุดใจ
สาวผมบลอนด์ อมยิ้มน้อยๆ แล้วกล่าวขอบคุณเขาที่ช่วยเธอเอาไว้

โรเจอร์แอบคิดว่า แต่ผมก็ช่วยคนอกหลายคนไว้ไม่ได้


ตรงกันข้ามกับ

พ่อคุณอัจริยะ ที่นั่งรถเซอร์ปอร์ต (เขาเรียกว่าสปอร์ตค่ะ พ่อคุณหลงยุค) ใส่สูทเนี้ยบ กระตุกรอยยิ้มใส่กลุ่มผู้หญิงหลายคน

สตีฟยอมรับว่าเขาเกือบฆ่ากันตายไปข้างนึงกับโทนี่ตอนที่ยังรวมกลุ่มกันอยู่  แต่เขาก็ต้องขอบคุณโทนี่ก็ช่วยชีวิตเขาไว้ตั้งหลายครั้ง

แต่ทุกครั้งที่เห็นชายตรงหน้าทำท่าทีเหมือนตัวเองล้ำเลิศมันก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ อาจเป็น ทัศนคติแบบทหารในตัวคอยกระซิบบอกว่า มันไม่ดีเลยที่จะแบบนั้น และแน่นอนว่า โรเจอร์เองภูมิใจกับเกียรติยศของความเป็นทหารอยู่ไม่น้อย

เป็นมิตร...คำพูดนี้ดังอยู่ในหัว เพราะจนกว่าแมนแฮตตันจะฟื้นฟูเสร็จ เขาต้องไปอาศัยกับโทนี่ที่บ้านสุดแสนจะ----อลังการงานสร้างอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ตามที่เจ้าตัวชอบอวดนักหนา (ตอนแรกบรูซจะไปด้วย แต่กลายเป็น ดร.แบนเนอร์กลับอยากไปซุกตัวอยู่ในห้องแลบฯใหญ่มากกว่า)

"เหม่ออะไรอยู่ พ่อยอดชาย ไปกันยัง?"  โทนี่นั่งเต๊ะท่าในรถคันงามของเขา แล้วตะโกนเรียกชายหนุ่มกำยำร่างสูงผมบลอนด์ที่ใส่เสื้อเชิ๊ตเชยๆกับกางเกงโทรมๆ

น่าหมั่นไส้ โทนี่ใส่สูทเนี้ยบราวกับจะไปงานที่ไหน แต่โรเจอร์สะกดอาการการอยากต่อว่าตักเตือน แล้วหอบของขึ้นรถ

"นายครับ พอคุณพอตไม่อยู่ นายเลยหาอะไรมาแทนที่หรอครับ"  เสียงอิเล็กทริกดังขึ้นระหว่างทาง
"หุบปากไปหน่า จาวิส" โทนี่เอ็ด

อยู่ดีๆ เพลงไสตล์แบดบอยก็ดังขึ้น

"เพลงนี้หวังว่าคุณเคยฟัง"
"ไม่"

"หรอ" โทนี่เลิกคิ้ว "เพลงนี้ก็เก่าน่ะ"

เหมือนโดนอะไรทุบหัวสตีฟอย่างจัง

ในที่สุดก็มาถึงตึกสูงที่มีป้าย สตาร์คแสดงความเป็นเจ้าของอยู่เด่นหรา อยู่มาตั้งนาน และสตีฟก็อดตื่นตาตื่นใจกับเทคโนโลยีในบ้านนี้ไม่ได้ มันดูอลังการกว่าของนิค ฟิวรี่มาก

ทั้งสองลงจากรถ กัปตันอมเริกายกกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองเดินตามโทนี่ขึ้นไปขึ้นบน

"เอ่อ มีห้องนอนสองห้อง แต่คุณต้องนอนกับผมน่ะ ห้องเพพเพอร์เข้าไม่ได้ เดี๋ยวกลับมาโดนวีนอีก"

"เอ่อ เดี๋ยวผมนอนโซฟาตรงนี้ก็ได้"

"อื้ม" โทนี่ยักไหล่ "ตามใจ แต่โซฟาตรงนี้ไม่มีเครื่องปรับอากาศน่ะ  มันจะตัดไฟทั้งหมดตอนกลางคืน"

โรเจอร์ ทำหน้ามึนๆ สุดท้ายก็ต้องกระเป๋าเสื้อผ้าไปห้องของสตีฟ

ผนังด้านในเป็นกระจกยาวทั้งแทบ มองเห็นวิวได้ชัดเจน
เตียงกว้างเบาะสีขาวสะอาดเอี่ยม ทีวีจอเบ้อเริ่ม ห้องน้ำแถมอ่างจากุดชี่ในตัว

บอกว่าหรูหราขนาดไหน ก็หรูหราเท่านั้นแหละ

"ทั้งหมดสั่งการด้วยเสียง"   โทนี่พาเข้าไปชมในห้องน้ำ ไม่มีก็อกหรือสวิตส์

สตาร์กหันมามองชายหนุ่มร่างสูงกว่า
"หือ?"

"หืออะไร สั่งอะไรสิ ลองดู"

"เอ่อ......น้ำ"------ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"จาวิส" โทนี่เอ่ยเรียบ แล้วเสียงอิเล็กทริกก็ดังขึ้น

"ครับนาย"

"หมอนี่อาจสั่งแปลกๆ แต่ก็ช่วยทำตามที่เขาบอกด้วยน่ะ" สตาร์คสั่งอย่างหน่ายๆ แล้วเดินออกไป จากห้องน้ำที่ใหญ่หรูหราและโออ่าราวกับห้องน้ำของโรงแรมห้าดาว


ชายหนุ่มพ่อมหาเศรษฐีพาโรเจอร์ชมทุกห้องทุกชั้น  ส่วนโรเจอร์ก็จำได้ และใช้งานเป็นแค่ ห้องน้ำ ห้องนอน และห้องครัว----แต่แค่นี้ก็รอดตายแล้วล่ะ


และแล้วพระอาทิตย์ก็ทิ้งในท้องฟ้าปกคลุมด้วยความมืดด้วยยามค่ำคืนโดยมีพระจันทร์เปล่งแสงประกายเรืองๆ กับดาวน้อยใหญ่กระจายเต็มฟากฟ้า เป็นวิวที่สวยทีเดียว ยิ่งมาชมบนตึกอนุรัษ์สิ่งแวดล้อมของสตาร์กยิ่งเหมือนมันอยู่ใกล้ และสวยยิ่งกว่า

โรเจอร์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ (เขาทะเลาะกับจาวิส ทำน้ำไหลนองเลอะห้องน้ำ จนสุดท้ายก็เปลี่ยนใจสั่งแค่เอาน้ำไหลพอทำความสะอาดร่างกายและสระผม ก่อนจะสาบาญว่าจะไม่ยุ่งกับอ่างอาบน้ำใช้ยากอีกต่อไป)

ชายหนุ่มใส่เสื้อยืดสีขาวสบายๆ มาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพาดบ่า ผมที่เพิ่งสระเสร็จถูกเช็ดให้เปียกหมาดๆ

เห็นพ่อจอมโอ้อวดยืนจิบไวน์ขาวอยู่นอกระเบียง โทนี่ไม่ใส่เชิ๊ตเวลาอยู่บ้าน เขาใส่เสื้อยืดสบายๆ กับกางเกงขายาวหลวมๆ

"สวย  ว่ามั้ย"  โทนี่เอ่ยลอยๆ เมื่อสตีฟมายืนข้างๆ ลมด้านนอกเย็นสบายมาก

"ใช่  มันสวยมาก"  โรเจอร์เงยหน้ามองขึ้นไป   เวลานี้ โทนี่ดูผ่อนคลาย ไม่กวนประสาท และ สงบ


บอกไม่ถูก แต่สตีฟชอบโทนี่เวลาเป็นแบบนี้ และให้ความรู้สึก....น่าเอ็นดูขึ้นมาหน่อย

"ดื่มกับผมหน่อยมั้ย"  โทนี่หันมา นัยตายังคงดูสดใส

"ก็ดี  แค่นิดเดียว"

โทนี่เดินกลับเข้าไป  ไปเอาไวน์มาให้กัปตันอเมริกา  ไวน์สีใสกระเพื่อมในแก้วทรงสูงเบาๆ  โรเจอร์จิบไปหน่อยเดียว

โทนี่ดื่มจนหมด หันมามอง แล้วยิ้มสบายๆให้เบาๆ

"ผมว่า----มันก็ ดึกแล้ว ผม ผมนอนดีกว่า"  ยิ่งมองดู ก็เหมือน โทนี่ดูน่าเอ็นดูกว่าตอนปกติ ทำเอาสตีฟ ไม่กล้าดุเรื่อง เขาใช้เงินพร่ำเพรื่อ

พลิกตัวไปมาเป็บรอบที่ร้อยบนเตียงสุดไฮโซของสตาร์ก แต่ตัวเจ้าของเตียงยังไม่ยอมเข้ามานอนซักที

จนตัดสินใจออกมาดูว่า ไม่ใช่กินเหล้าจนเมาตกตึกไปแล้ว

พบว่าโทนี่หลับอยู่บนโซฟา

"ไหนว่าจะตัดไฟทั้งหมดแล้วนอนไม่ได้ไง"  โรเจอร์พึมพำแล้ว เดินเข้าไปพยุงสตาร์คขึ้นมา

ตัวเบากว่าที่คิด อาจเป็นเพราะเขาตัวใหญ่กว่าก็ได้ เบากว่าตอนใส่เกราะ---แน่นอน

ถึงจะดูขัดเขินหน่อย แต่ก็ไม่มีใครรู้หรอก

สตีฟถือวิสาสะอุ้มช้อนโทนี่ขึ้นมาทั้งตัว (ใครมาเห็นคงขำกันก๊าก เขาคิด) 
รู้สึกเหมือนอุ้มหมาอัลเซเชี่ยนที่ตัวไม่ใหญ่มาก  ตัวค่อนข้างเบา และอุ้มสบายมากทีเดียว


โรเจอร์ เดินผ่านประตูออโต้เข้ามาในห้องนอนค่อยๆวางชายจอมกวนประสาทลงบนเตียงอีกฝั่ง (เตียงนี่มันใหญ่จะตาย) แล้วโยนผ้านวมห่มทับให้

"ราตรีสวัสดิ์น่ะ"

ไม่รู้เส้นประสาทอะไรพลิกพลาด  โทนี่ สตาร์คเวลาหลับดูมีเสน่ห์กว่าตอนตื่นและอ้าปากพูดจริงๆ

สตีฟหลับตาปี๋แล้วประทับริมฝีปากบนเหนือขมับของโทนี่อย่างรวดเร็วแล้วถอนออกทันที (ใช้เวลาไม่ถึง หนึ่งวินาที สตีฟสาบาญ)
แล้วเดินกลับไปที่เตียงนอนอีกฝั่ง ก่อนจะนอนหันหลังให้

ได้ยินเสียงโทนี่ ละเมอ งึมงำออกมาว่า "งืม....."  ก็ทำเอาสตีฟสะดุ้งแล้วโหนกแก้มแอบแดง ดีที่ไม่มีใครเห็น หรือ---ดีที่โทนี่ไม่เห็น

น่าแปลกรึเปล่าว่า โทนี่ละเมอจนมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มเองแล้วเสียงละเมอ งึมงำอู้อี้ออกมาจากใต้ผ้าห่มฟังดูเหมือนพูดว่า "ราตรีสวัสดิ์" 

....หวังว่านายคงไม่รู้น่ะ  โรเจอร์แอบภาวนาแล้วหลับตาลง


--------------
THE END

ติดตาม part#II

ที่นี่