คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : หัวใจที่ยังเต้นอยู่
เพียงแค่ให้หัวใจเท่านั้น!
แต่... เอาเข้าจริงๆ มันไม่ง่ายเลย!
มีดถูกโยนลงบนพื้น และอัลหยิบมันขึ้นมาด้วยมือสั่นเทา เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะทำตามสัญญารึไม่ เค้ากลัวว่ามันจะเจ็บเหลือประมาณ แต่เมื่อคิดถึงเซเวอรัสที่น่าสงสารเค้าไม่อาจจะทิ้งมีดลงไปได้ เค้าจะทิ้งมีดได้ยังไงเมื่อเค้ากำลังจะช่วยคนที่สำคัญที่สุด
ความเจ็บพุ่งพรวด ทรมานแทบจะทนไม่ไหว!
เลือดไหลออกจากอกตกลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว อัลมองไปที่ราชินีไอซิสอย่างขอความเมตตา ก่อนจะนึกได้ว่าเธอคืออะโพคาลิฟ-ฟา! อัลหอบสะท้าน น้ำตาไหลเป็นสาย แต่ยิ่งหอบก็ยิ่งทรมานมากขึ้น
กับความพยายามยามที่ยากลำบาก ไม่เคยต้องเจ็บขนาดนี้มาก่อน มีดแหวกอกให้กว้างขึ้น ดึง! มันออกมาอย่างอยากเย็น!
หัวใจเต้นตุบๆ ในมือ หลังจากที่ตัดขั้วมันออกหมดแล้ว
กับสติสัมประชัญญะที่หลุดลอย
เคยสงสัย ว่าทำไมเซเวอรัสทำโง่ๆ ออกไปได้อย่างมากมายเพราะความรัก!?
ตอนนี้ อัลคิดว่าเข้าใจมันแล้ว...
................................
.................
..............................................
.............................
"อัล...?"
"........."
"อัล!?"
เสียงร่ำไห้ดังไปทั่วห้อง เค้าไม่เข้าใจ ไนจัส--ฮาเดส--ราชาโอซิรีสบอกเค้า! ว่าจะได้พบอัลอีกครั้ง! แล้วนี่อะไร!? ให้ดูศพของอัลนี่เหรอ!? เซเวอรัสกอดเด็กหนุ่มร้องไห้คร่ำครวญ หัวใจได้ถูกพรากออกจากอกของเค้าแล้ว และเซเวอรัส... พริบตาเดียว เค้าเสียลิลี่ไปถึงสองครั้ง!
"คืนเค้าให้ผมเถอะ ได้โปรด ผมจะทำทุกๆ สิ่ง!!"
ราชาโอซิรีสมองดูใบหน้าที่อาบด้วยน้ำตา ตาสองข้างชุ่มด้วยความเจ็บปวด เข้าไปหาเซเวอรัส และจูบซับน้ำตาให้ก่อนจะพูดอย่างแผ่วเบา "เอาหัวใจของเธอให้เค้า แล้วเค้าจะกลับมา"
ราวกับการเล่นตลก! เซเวอรัสไม่ลังเลแม้แต่น้อย เค้าควักหัวใจตัวเองด้วยมีดเล่มเดียวกับที่อัลใช้ ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น หัวใจของเค้าถูกวางลงบนอกที่ว่างเปล่าของอัลและรอดูปาฏิหาริย์
หัวใจถูกเชื่อมเข้ากับขั้ว... แผลที่อกสมานตัว
เซเวอรัสมองดูมันอย่างไม่กระพริบตา
สุดท้ายลมหายใจกลับสู่เด็กหนุ่ม
และเสียงที่ดังขึ้น "เซ---!"
"อัล... อัล..." สเนปครางอย่างมีความหวัง
เมื่อดวงตาเปิดออก ดวงตาสีเขียวจ้องมาที่เค้า เซเวอรัส สเนปโผลเข้ากอดเด็กหนุ่ม ดีใจที่สุดในโลก! อัลมองดูรอบอย่างประหลาดใจ เมื่อเซเวอรัสละเค้าจากอ้อมแขน อัลจ้องและเห็นแผลเหวอะหวะที่อกที่ค่อยๆ ปิดตัวลงอย่างช้าๆ ของเซเวอรัส
"เซวี! ทำไม!?"
"เจ้าตายไปแล้วไม่สามารถตายได้อีก" คำตอบทำให้อัลหันไปมองฮาเดสที่ยืนอยู่อีกด้าน "เค้าเสียวิญญานไปแล้วย่อมไม่สามารถตายได้ นับเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากนะ"
"หมายความว่าไง!?" อัลรู้สึกสยอง
"อัล พอตเตอร์... แม้จะเป็นร่างไร้วิญญาน แต่เมื่อบุคลิกภาพยังอยู่ ก็สามารถกู้คืนวิญญาณกลับมาได้นะ... และเมื่อวิญญานกลับมา ร่างที่ปราศจากหัวใจย่อมไม่สามารถดำรงชีวิตได้ แปลว่าเซเวอรัส สเนปจะสามารถตายอย่างมนุษย์ธรรมดา ซึ่งอาจจะหลายพันปีข้างหน้า และเจ้า ถึงตอนนั้นก็ถอดหัวใจคืนให้เค้าซะหรือจะตายก็ย่อมได้"
นั่นคือทางสำหรับอนาคตเหรอ? พวกเค้าถูกเวทมนตร์ห้อมล้อม กลับ... คืนสู่โลก!
ความคาดหวังสุดท้ายของผมคือการปลดปล่อยคุณจากคำสาปที่แสนเศร้า
ความคาดหวังสุดท้ายของคุณคือการที่ผมจะมีความสุข
เซเวอรัส... ตอนนี้ความคาดหวังของเราเป็นจริงแล้ว
แล้วความคาดหวังของโลกล่ะ!?
"อัล"
ดวงตาสีเขียวเปิดออกมารับรู้โลกแห่งความจริง เซเวอรัสจริงๆ อา...! ไม่น่าเชื่อเลย!? อัลดึงเซเวอรัสที่นั่งข้างๆ ลงมากอดแนบอก
"คุณตัวเล็กกว่าผมอีก!"
"เธอสูงขึ้นต่างหาก"
ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังกอดกัน เสียงกระแอมก็ปลุกทั้งคู่ให้ตื่นขึ้นมาสู่ความจริง
"หวานชื่นจริงๆ นะให้ตายสิ!"
"อาเทน่า!?" อัลยันตัวขึ้น พลางมองรอบๆ พวกเค้าอยู่ในป่าที่ไม่รู้จัก อาเทน่ายิ้ม ข้างกายเธอคือคู่แฝด อะพอลโล่และอาร์เทมีส รวมทั้งทอม ริดเดิ้ล "พวกคุณทำไมอยู่ที่นี่!"
"ชั้นมารอต้อนรับจตุราชาคนใหม่น่ะสิ"
"จตุราชาคนใหม่เหรอ!?" อัลอ้าปากค้าง
"เซเวอรัส เธอช่วยเข้ามาแทนที่เฟรย์ได้มั้ย"
"ผมเหรอ!?!"
"ใช่... เพราะอะพอลโล่กับอาร์เทมีสต้องไปแล้ว"
"แต่ผม..." เซเวอรัสมองไปทางอัลอย่างลังเลใจ
"อยู่หลายๆ คนสิดี... อัลก็มาแทนที่ไลชาด้วยก็ได้... เท่ากับว่าเรามีมนุษย์อมตะครบสี่คนแล้ว"
"แต่ผมไม่มีพลังมากขนาดนั้นหรอกครับ!" อัลแย้ง
"มีสิ... มันอยู่ในนี้" ทอมแตะอกอัล
"ในนี้?"
"ความรักไง! ชั้นเห็นมันมากพอที่จะเชื่อในมันนะ!" ทอมเงยหน้าขึ้นฟ้า "ตอนนี้ชั้นเป็นมนุษย์อมตะแล้ว ในวันที่ชั้นไม่ต้องการมัน แต่ว่า ชั้นก็จะอยู่ในตำแหน่งจตุราชาแทนเอมิเรีย อย่างน้อยก็เพื่อชดใช้บาปที่ก่อมาตลอด"
เซเวอรัสเดินเข้าไปจับไหล่เค้า "ผมก็จะช่วยคุณเหมือนกัน"
"แล้วพวกคุณจะไปไหนล่ะ" อัลหันไปถามฝาแฝดอย่างกังวล
"ไปไหนก็ได้... มันได้เวลาที่นกจะต้องเป็นจากรังแล้ว และเราก็อยู่กับแม่มานานเกินไป ควรจะมีชีวิตเป็นของตัวเองซะที" อะพอลโล่ว่า "แต่ยังไงก็ตาม... ชั้นจะไม่แยกจากอาร์เทมีสเด็ดขาด!"
"แล้วใครว่าชั้นจะแยกจากเธอกันยะ!" อาร์เทมีสแลบลิ้น "ว่าแต่..." อาร์เทมีสเดินตรงเข้ามามองอัลกับเซเวอรัสสลับกัน "ระหว่างนายสองคน ใครจะเป็นฝ่ายรับกันล่ะ ในเมื่อเป็นผู้ชายทั้งคู่แล้วนี่?"
"อาร์เท--!" ทอมพยายามขัดจังหวะ แต่เจ้าหล่อนพูดต่อไปราวกับเค้าเป็นแค่แมลงวันเล็กๆ ที่หล่อนไม่เสียเวลาแม้แต่จะปัดให้เมื่อย แถมหยิบกล้องออกมา
"ถ้าพวกนายขึ้นเตียงชั๊วะช๊ะกันเมื่อไหร่ล่ะก็...ถ่ายวีดีโอเก็บไว้ให้ด้วยนะ แล้วชั้นจะกลับมาเอา!" แล้วก็ยัดกล้องใส่มือเซเวอรัส
"ม่ายยยย!!!" ทอมตะโกน หน้าแดงกล่ำ "ใช่แล้ว! อาร์เทมีส! หยุดความคิดบ้าๆ นั่น! มันไม่ตลกเลยนะ!!"
"ใช่สิ ทอม... คุณเองก็ร่วมกับพวกเค้าด้วยนะ มันต้องเป็นวีดีโอวายที่เจ๋งมากๆ แน่!"
"วายเหรอ?" เซเวอรัสหันไปมองอาเทน่า
"เป็นศัพท์ของพวกมักเกิ้ลน่ะ หมายถึงพวกรักร่วมเพศในการ์ตูน ลูกสาวชั้นคลั่งมาตั้งแต่สมัยเป็นสาวแล้ว เห็นผู้ชายหล่อๆ เป็นไม่ได้ ต้องจินตนาการว่าพวกเขาเป็นเคะเป็นเมะกันไปหมด แม้แต่พี่ชายตัวเองเธอยังไม่ล่ะเว้น" กริฟฟินดอร์ในร่างผู้หญิงถอนใจ
พวกเค้าไปแล้ว...
อะพอลโล่กับอาร์เทมีส...
ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์...
พวกเค้าหายหน้าหายตาไปจากพวกเรา...
อัลปาดน้ำตา มีหลายคนเหลือเกินที่จากนี้ไปเค้าจะไม่ได้พบอีก แต่เมื่อมือของเซเวอรัสตบไหล่เค้าเบาๆ ก็รู้สึกดีขึ้น
"จากนี้ไปผมจะไม่ได้เจอทุกคนอีกแล้ว.... ทั้งพ่อแม่ พวกลุงพวกป้า... ผมจะไม่ได้ไปงานวันแต่งงานของสกอร์กับโรซี่ ไม่ได้พบพวกเดอสลี่ย์... ผมไม่ได้พวกเดอสลี่ย์แต่พอคิดว่าจะไม่ได้เจออีกแล้วก็อดใจหายไม่ได้!"
"ชั้นก็ใจหายที่จะไม่ได้เจอลูเซียสแล้วก็พวกที่โบสถ์เหมือนกัน" เซเวอรัสพูดเงียบๆ อัลล้มลงนอนที่ตักเค้าขณะมองดูอาทิตย์ตกดิน
"เซเวอรัส..."
"อืม"
"ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณคงเจ็บปวดมากสินะ"
"แต่ตอนนี้หายหมดแล้ว"
"จริงเหรอ!?"
"ใช่..." เค้าเอามือกุมอกอัลเช่นที่อัลกุมอกตัวเอง รู้สึกถึงเสียงหัวใจเต้น
...หัวใจของเซเวอรัส...
อัลรู้ว่าอาร์เทมีสคงผิดหวังน่าดู เพราะเซเวอรัสจะไม่มีวันมีความสัมพันธ์ทางเพศกับอัล แม้ว่าอัลจะเป็นลิลี่ที่กลับชาติมาเกิดก็ตาม เพราะความรักของเซเวอรัสมันไม่ใช่เซ็กส์ มันเป็นการให้และการถ่อมใจ และเซเวอรัสไม่อาจจะทำผิดต่อการแต่งงานของลิลี่กับเจมส์ได้แม้จะไม่ชอบเจมส์ก็ตาม
มันออกจะเป็นการผิด แต่ความรักไม่ใช่เรื่องเพศ มันเป็นความรู้สึกที่รู้ซึ้งถึงแสงสว่าง
เซเวอรัสรู้เช่นกันว่าตนไม่สามารถแตะต้องเด็กคนนี้ได้ แม้จะเป็นลิลี่กลับชาติมาเกิด แม้จะไม่มีพันธะอีกแล้ว แต่สายใยของเค้าที่รักแฮร์รี่มันมีมากเกินไป จนไม่แม้แต่จะแตะต้องลูกของแฮร์รี่ผู้เป็นเสมือนลูกของเค้า
แค่ได้อยู่กับคนที่รักก็เพียงพอแล้ว...
"อาเทน่า"
"ว่าไงทอม"
"คุณยังไม่ตอบผมเลย"
"อะไร"
"ทำไมคุณไม่ทิ้งตำแหน่งจตุราชาไปซะที"
"ไม่ใช่ว่าไม่ทิ้งนะ แต่ทิ้งไม่ได้น่ะ"
"ทำไม!?" ทอมรอที่จะฟังมาตลอด
"เพราะมันเป็นสิ่งที่ชั้นได้ขอจากไนจัสไว้น่ะ"
"ขออะไร... ขอเป็นจตุราชาเหรอ!?"
"ขอที่จะท่องอยู่ในโลกตลอดไปอย่างไม่มีวันแตกดับ"
"...ทำไม!?!" ทอมพิศวงในคำตอบ
"เพราะชั้นกลัว"
"กลัว..!"
"กลัวที่จะต้องตาย"
กับความเงียบอันร้ายกาจ... ทอมหัวเราะลั่นเมื่อรู้ความหมาย นี่เองที่กริฟฟินดอร์เป็นหอของผู้กล้า เพราะความขลาดกลัวนี่เองที่ทำให้คนแสวงหาความกล้า! สุดท้ายแล้วสิ่งที่ลอร์ด โวลเดอร์มอร์หวังก็คือสิ่งที่กริฟฟินดอร์หวังรึเนี่ย!?
อนิจจา... โลกช่างเล่นตลกนัก!
"แล้วเธอล่ะ รู้รึยังว่าอะไรทำให้ตัวเองอยู่ที่สลิธีรีนนอกจากเป็นลูกหลานของซัลลาซาร์"
"เพราะผมรู้ว่าผมอยู่คนเดียว"
คำตอบนั้นแผ่วเบา แต่แจ่มชัด ทอมคิดถึงความหลังท่ามกลางสายฝน ร่มที่ยื่นออกมา ร่างในชุดสีดำที่ยอมตากฝนแทนเค้าและยิ้มอย่างใจดี
...มีลูกแมวน้อยมานั่งขดแถวนี้ด้วย...!?
เพียงคำพูดนั้น ความเหงาและความมืดบอดมลายหายไปกับตา เมื่อจับมือที่ยื่นออกมา ความอบอุ่นแล่นไปทั่วร่าง
แต่ความกลัวผลักเค้ากลับไปที่เดิม
...ทำไมล่ะ...
...ผมจะอยู่ที่นี่และ...
...อีกนานแค่ไหน...
...จนกว่าจะเช้า...
"โลกิ!" ทอมหลุดปาก
"คิดถึงเค้าเหรอ"
ทอมพยักหน้า เช็ดน้ำตาบ้าง "ผม! ฆ่าเค้าได้ยังไงกัน!"
"เค้ายังอยู่... ในใจเธอนะ ตราบเท่าที่หัวใจเธอยังเต้น เค้าจะอยู่ตลอดไป"
...มีชีวิตอยู่ในหัวใจ!...
"ผมรู้... กระนั้น! ผมก็คิดถึงเค้าอยู่ดี!"
"งั้นก็บอกเค้า... เค้าต้องฟังอยู่แน่ๆ"
วันนั้น ทอมไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกคนรู้ดี ท้ายที่สุดแล้ว เค้าอาจจะไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลยก็ได้ เพราะโลกิกับมานาเกียจะไม่ถือโทษ บางที อาจจะไม่มีใครถือโทษอีกแล้วสำหรับอาชญากรรมทั้งหมดที่ทอมกระทำในนามโวลเดอร์มอร์
บาปของเค้าได้รับการอภัยแล้ว!
-------------------------------------------------------------
"ชั้นฝันเห็นอัล"
จินนี่พูดในเช้าวันที่แจ่มใส แสงแดดยามเช้าที่อ่อนหวานส่องผ่านใบหน้าอันทรุดโทรมของเธอ หลังจากที่อัลตายอย่างลึกลับเธอก็ตรอมใจจนล้มป่วย บัดนี้ผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก
"เหรอ... เค้ามีความสุขมั้ย" แฮร์รี่ถามหลังจากประหลาดใจอยู่นาน
"มันแปลกๆ ชั้นเห็นเค้าอยู่กับศาสตราจารย์สเนป"
"เหรอ... แล้ว..."
"เค้ามีความสุขดี"
"เธอเองก็เหมือนกัน... รีบหายเถอะนะ" พูดพลางตักยาให้เธอ "แล้วเราจะได้ไปเยี่ยมเค้าด้วยกัน"
"ชั้นขอโทษนะแฮร์รี่!" เธอร้องไห้ออกมา
"จินนี่! เป็นอะไรไป!"
"เธออยู่ข้างๆ ชั้นและดูแลชั้นมาตลอด แต่ชั้นกลับไม่เห็นเธอ! ชั้นเอาแต่คิดว่าตัวเองไม่สามารถลืมความทุกข์ได้โดยไม่รู้ว่า! ขณะที่ชั้นทำแบบนี้เธอก็ทุกข์อย่างแสนสาหัสเช่นกัน!"
"ไม่เป็นไรน่า! ที่รักของชั้น!" แฮร์รี่อดร้องไห้ไม่ได้ "ไม่เป็นไร!"
พวกเค้ากอดกันแนบแน่น...
หลังจากนั้นหลายเดือน จินนี่แข็งแรงพอที่จะไปเยี่ยมอัลที่สุสาน อดแปลกใจไม่ได้ที่มีคนไปมากขนาดนั้น ทั้งพวกวิสลี่ย์และมัลฟอย พวกเค้าต้องการมาดูจินนี่ที่แข็งแรงขึ้น
กับการไว้อาลัย... การวางดอกไม้ กับความรู้สึกสุดพรรณาและการปลอบโยน
ท้ายสุด ทุกคนจากไป ก่อนที่อีกคนที่รอเวลาอยู่นานจะเข้ามา
ลูเซียส มัลฟอยวางดอกไม้ที่หลุมศพของอัล... แต่
รู้สึกว่ามีบางสิ่งที่แปลกออกไป...!?!
ลูเซียส มัลฟอยมองตรงไปที่คนสองคนที่ยืนอยู่ไกลๆ ในชุดดำ แม้จะเห็นไม่ชัดแต่พอรู้ว่าเป็นใคร
กับการส่งสัญญาณบางอย่าง ลูเซียสสัมผัสป้ายหลุมศพอัลและมั่นใจ
ศพของอัลไม่อยู่ที่นี่!?!
สองคนนั้นต้องรู้!
และรอยยิ้มที่รู้สึกได้แม้จะมองไม่เห็น ลูเซียสแน่ใจว่าอัลได้กลับมาจากความตายแล้ว!
ในฐานะลูกชายของกริฟฟินดอร์ เค้าไม่ได้ถูกลบความทรงจำ
หนึ่งปีที่เค้าไม่ได้มาที่นี่... ศพของอัลได้ถูกนำออกไป และตอนนี้คงอยู่ที่ไหนซักแห่งกับเซเวอรัส ซึ่งเค้าไม่รู้...
รู้แค่จะไม่ได้พบกันอีก...
สองคนนั้นเดินเค้ามา ลูเซียสถามเบาๆ "อัลกับเซเวอรัสสบายดีมั้ย"
"ถามโดยไม่คิดจะทักทายน้องชายน้องสาวของตัวเอง" อาร์เทมีสพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "เราไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกันนะ! เพราะพ่อของเธอก็คือแม่ของเรา!"
"อาร์เทมีส..." อะพอลโล่ปรามน้อง
วูบหนึ่งใบหน้าที่ทั้งเจ็บปวดและอิจฉาปรากฏในดวงตาของลูเซียส
"...ขอโทษ... เมื่อกี้ชั้น..." อะพอลโล่เหมือนจะรู้ว่าเหตุแห่งความเจ็บคือตน
"นายไม่ผิดหรอก... ชั้นแค่เจ็บไม่ดูเวลา" ลูเซียสกัดฟันกรอด "ทำไมชั้นเจ็บขนาดนี้เมื่อเสียเธอ! ทั้งๆ ที่ชั้นแทบไม่ได้อยู่กับเธอ! ชั้นไม่เข้าใจเลย!"
"ลูเครเซียคือชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของนาย ถ้าชั้นเสียอาร์เทมีสบ้างชั้นคงบ้าไปแน่ๆ นายน่ะ... เข้มแข็งจริงๆ"
"เข้มแข็งบ้าอะไร! ตอนที่ชั้นตื่นที่โรงพยาบาล! รู้มั้ยว่าชั้นเจ็บปวดแค่ไหน! พวกนายเล่นลบความทรงจำคนอื่นยังพอทน แต่นี่ถึงกับทำลายหลักฐานของเหตุการณ์ทั้งหมดด้วย! ชั้นถ่อไปที่โลกมักเกิ้ลโดยหวังว่าจะได้อะไรซักอย่างที่เป็นของดูต่างหน้าน้องสาว! แต่นี่กลับกลายเป็นว่าชั้นบ้าไปคนเดียว! เพราะไม่มีอะไรเป็นหลักฐานว่าชั้นเคยมีลูเครเซียอยู่ด้วยซ้ำ!" น้ำตาของลูเซียสไหลทะลักราวกับเขื่อนแตก "ก่อนจะทำอะไรทำไมไม่รอชั้นก่อน! ให้ชั้นได้เก็บอะไรซักอย่างไว้เป็นของดูต่างหน้าลูเครเซียก็ยังดี!!"
ฝาแฝดกอดลูเซียสไว้ "นายไงของดูต่างหน้าลูเครเซีย! นายที่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอและมีชีวิตที่แบ่งปันกับเธอมาคนละครึ่งตั้งแต่เกิด! นายเท่านั้นที่จะทำให้เราไม่มีความลืมหล่อน!"
น้ำตาของพวกเค้าไหลรวมเป็นหนึ่งเดียว แม้คนมากมายจะลืมแต่ถ้าเราไม่ลืมว่าเกิดอะไรขึ้นก็พอ
อีกไม่นานฝนจะตกลงมา และชำระความเศร้าที่เหลือไปหมด
และจะไม่มีใครเป็นทุกข์อีก...
ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป...
The End
*จบจนได้นะ สำหรับเรื่องนี้ ระหว่างนี้ก็มีเรื่องพลิกตำนานปราสาทกาลเวลาที่ยังพิมพ์โดยไม่รู้จะจบตอนไหน แต่เป็นเรื่องของลูเซียส-เซเวอรัสเป็นหลัก ขอบคุณครับที่ตามอ่านจนจบสำหรับเรื่องนี้นะ
ความคิดเห็น