คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ทุกย่างก้าวอันปวดร้าว(-_-)
“..............ตามหาชั้นด้วยสติปัญญาของเธอ.......…”
เฮอร์ไมโอนี่อ่านข้อความหวัดๆ เบียดๆ ที่สเนปทิ้งไว้ให้เธอซ้ำไปซ้ำมาอย่างว้าวุ่นจนไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้คนที่พอจะช่วยอะไรพวกเธอได้ก็มีแค่ลูปินเท่านั้น ส่วนรอนและเนวิลล์ออกตามแฮร์รี่ไปแล้ว ทำไมถึงยังมีแก่ใจมาเล่นเกมกับเธออีกนะ แล้วเดรโก ทั้งๆ ที่รู้เต็มอกว่าการเคลื่อนไหวแต่ละครั้งจะเผาผลาญพลังมากแค่ไหนแท้ ทำไมยังกล้าพาออกไปอีก
เจ้าชายเลือดผสมเชี่ยวชาญด้านการปรุงยาจนน่าตกใจ งั้นเค้าน่าจะรู้ว่ายาอะไรเป็นยาอะไรจากการดมกลิ่น เห็นสีได้มั้ยนะ จะว่าไปแล้วสเนปเคยเยาะเย้ยน้ำยาของแฮร์รี่ว่าอะไรบ้างนะ...............?
สเนปไม่ได้ดูน้ำยาของนักเรียนทุกคนตลอดเวลา แต่เค้าสามารถบอกได้ทุกครั้งว่าใครพลาดอะไรไปบ้าง เห็นได้ชัดว่าแค่กลิ่นหรือสีเค้าก็สมารถบอกได้ว่ายาอะไรเป็นยาอะไร.............
แล้วถ้ามีกลิ่นยาติดเสื้อเดรโกไป แล้วยังยาที่เอาไปให้ดื่มด้วย สเนปจะสามารถอ่านใจเธอออกได้มั้ยนะว่าเธอกำลังคิดจะปรุงยาอะไร...............?
ไม่น่า แค่นั้นไม่น่าจะรู้
.........แต่ถ้าสเนปอ่านเธอออกล่ะ เค้าสอนเธอมาตั้ง 6 ปีเชียวนะ..........
เด็กสาวรู้สึกถึงหัวใจที่กระทบกับซี่โครง........... ถ้าเค้ารู้ เค้าต้องคาดเดาได้ว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นอีก ตาเค้ามองเห็น และสภาพจิตใจที่ถดถอยของเดรโกจะทำให้สเนปพินิจใจเดรโกได้มั้ย............. ถ้าได้ ก็จะรู้ว่าตอนนี้พวกเธอคิดจะทำอะไร และในฐานะอาจารย์สอนปรุงยาที่เธอยอมรับโดยไร้ความลำเอียงหรืออคติใดๆ วว่าเค้าเก่งที่สุด เค้าคงรู้ผลของยาที่เธอกำลังจะปรุงโดยไม่อยาก โอกาสของมันเท่าที่เธอคำนวณ ไม่น่าเกิน 1 ใน 10
สเนปไม่คิดจะเสี่ยงกับโอกาสแค่ 10% รึ รึว่าเธอไม่เชี่ยวชาญพอจนให้เค้าต้องมาคำนวณใหม่และได้ขอสรุปว่า ไม่มีโอกาสที่จะสำเร็จ
ไม่น่า.......... เธอพลาดขนาดนั้นเลยเหรอ............
“............เป็นคำตอบที่ลอกมาจากตำรามาตรฐานแทบคำต่อคำเลยนะ.........…”
เฮอร์ไมโอนี่ทรุดลงอย่างใจหาย เป็นครั้งแรกที่เธอคิดถึงคำพูดเยาะเย้ยของสเนปในฐานะคำสอนของครู คนที่คิดประดิฐศาสตร์มืดและสูตรยาสารพัดสูตรได้ด้วยตนเองอย่างสเนป คงพอใจคำตอบที่ไม่เข้าท่า แต่ผ่านการกลั่นกรองทางความคิดมาแล้วมากกว่าคำตอบที่ใครๆ ก็หามาได้โดยการอ่านหนังสือและท่องจนขึ้นใจ
และตอนนี้......... ในฐานะลูกศิษย์ คงไม่สายถ้าเธอจะยึดคำสอนที่ทำให้เธอไม่พอใจมาตลอดเอาไว้..........
คนเรา........... ถ้าคิดว่าตัวเองมีโอกาสตายมากกว่าอยู่ เค้าจะทำอะไรกันนะ........... แน่นอนว่าไม่ใช่การทิ้งความหวังสุดท้ายแน่ๆ สเนปสอนอะไรเธอไว้บ้างนะ.......... “เราต้องยืดหยุ่นและหาวิธีใหม่ๆ เสมอ”
...............ทำสิ่งที่เราไม่มีโอกาสทำ หรือไม่เคยคิดจะทำ.............
เด็กสาวรีบไปที่เตาผิงทันที คราวนี้ขอให้เธอคิดถูกด้วยเถอะ......................!!!
“ศาสตราจารย์มักกอนนากัลคะ!!!”
“คุณเกรนเจอร์” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลอ้าปากค้างอย่างพิศวง ก่อนจะลุกจากกลุ่มอาจารย์มาที่เตาผิง “เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า”
“เห็นศาสตราจารย์สเนปบ้างมั้ยคะ”
“เซเวอรัส......... ทำไม”
“ช่วยให้คนไปดูที่สุสานของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์แล้วส่งข่าวมาด่วนเลยนะคะ ว่าเห็นช่อดอกไม้ที่พึ่งวางอยู่รึเปล่า ที่สำคัญ ถ้าเห็นช่วยถามลักษณะคนที่ไปเยี่ยมหลุมศพให้ด้วยนะคะ”
แม้จะเป็นคำขอที่แปลกพิกล แต่มิเนอร์ว่าก็จัดการให้โดยเร็ว และไม่นานลูปินก็มาที่ห้องผู้ป่วยของสเนปอย่างร้อนรนพร้อมกับนกฮูก และเฮอร์ไมโอนี่ก็แน่ใจชัด............
เดรโกกับสเนปไปเยี่ยมหลุมศพของดัมเบิลดอร์จริงๆ......................
*****************************************************
“ชั้นอยากดื่มชาร้อนๆ ซักถ้วยจัง........... แล้วก็เค้ก........ ชั้นไม่เคยได้กินเค้กวันเกิดตัวเองมาก่อนเลย”
เสียงที่อ่อนละโหยทำให้เดรโกอ่อนใจ แม้จะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ากินเข้าไป แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายเพียงแต่พูดเรื่อยเปื่อยก็ยังอดตามใจไม่ได้ เพราะเด็กหนุ่มรู้ดี นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เด็กหนุ่มร่างสูงค่อยๆ เช็ดเหงื่อที่พรูออกมาทั้งๆ ที่อากาศเย็นจัดให้ แล้วพาไปที่ร้านเบอร์เกอรี่มักเกิ้ลที่เห็นแต่ไกลๆ
ชุดพ่อมดทำให้ทั้งสองดูสะดุดตา แต่เดรโกไม่แคร์ เพราะอย่างน้อยๆ พวกมักเกิ้ลก็ไม่ได้รู้จักอาจารย์ของเค้าในฐานะผู้เสพความตาย หรือฆาตกรชั่วช้าที่ฆ่าดัมเบิลดอร์
เค้กก้อนเล็กๆ และชาอุ่นๆ ทำให้รู้สึกสดชื้นได้ไม่นาน เพราะหลังจากที่เดินออกมาจากร้านได้เพียง 20 ฟุต ร่างบางก็อาเจียนทุกอย่างออกมาจนหมด เพราะตอนนี้ร่างกายของชายตรงหน้ารับอะไรไม่ได้นอกจากน้ำเท่านั้น
“อยากได้ดอกลิลี่..........แม่ก็ชอบดอกลิลี่” ร่างผอมพูดอย่างยากลำบาก “แต่พ่อ........ พ่อไม่ชอบดอกไม้ เพราะงั้นให้เค้าจัดไม้ประดับให้ดีกว่า”
“งั้นผมว่าดอกฟอร์กิฟมีน๊อทดีกว่ามั้ยครับ แปลว่าอาจารย์ไม่ลืมพวกเค้าไง” เสียงของเดรโกแห้งผาก
“นั่นสิ........ เรา ไป.......กันเถอะ”
“ผมไปเองครับ........... อาจารย์นั่งพักนะครับ”
“งั้นขอดอกกุหลาบให้อีกช่อ สีขาวนะ แล้วก็สีอีกช่อสีเหลือง...........ขอบคุณ”
เดรโกวิ่งไปที่ร้านดอกไม้อย่างรวดเร็วที่สุดเพื่อหนีจากภาพหน้าสลดตรงหน้า ในใจกรีดร้องอย่างทรมาน ทว่าเป็นการกรีดร้องที่ไร้เสียงโดยสิ้นเชิง
"ชั้นจำตาสีเขียวคู่นั้นได้ตั้งแต่แรกที่เจอเธอ.........
จำใบหน้าที่ชั้นแค้นเสมอได้ทันทีที่พานพบ............
ความรวดร้าวในอดีตทำให้ชั้นไม่กล้าคว้าความสุขไว้...........
จึงทำร้ายเธอซ้ำๆ แม้อยากมีความสุขมากเพียงใด.........
เธอเห็นชั้นดั่งคนที่ฆ่า พ่อ-แม่ของเธอ...............
เห็นเป็นคนชั่วช้าที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัย........
สิ่งที่จะชดใช้ให้เธอได้คงมีแค่ลมหายใจ................
ที่ยังคงไว้ รอให้เธอบดขยี้มัน.....................
นานแค่ไหนแล้วที่ยอมเป็นนกน้อยในกรง...........
และกล้ำกลืนความเจ็บช้ำไว้ภายในใจ..............
ไม่อาจบอกเธอได้ว่ารักเธอมากเพียงใด................
เพราะกลัวใจที่ขุ่นแค้นของเธอจะเหยียบย้ำมัน...........................
นกสีขาวสุดท้ายก็ไม่อาจโผบิน........................
เฝ้าสกัดกลั้นน้ำตามิให้ไหลรินและล้นหลั่ง................
ขาก็ไร้เรี่ยวแรงเฉกเช่นหัวที่ไร้พลัง....................
คอยแต่วันที่ความตายจะคืบคลานเข้ามา..................…"
“อาจารย์เริ่มแต่งบทกวีอีกแล้ว”
“เหรอ..........…”
“ใครเป็นคนที่อยู่ในบทกวีนั่นกันแน่ครับ”
“ลูกของเธอ”
“เธอที่อาจารย์จะเอาดอกกุหลาบขาวไปเยี่ยมเหรอครับ”
“อืม.............…” เสียงนั้นแผ่วจนแทบจะเหมือนเสียงกระซิบ ร่างผอมลุกจากหลุมศพของพ่อกับแม่ช้าๆ
“พ่อของอาจารย์เป็นมักเกิ้ลเหรอครับ”
“ใช่........…”
แต่แล้วร่างผอมก็ซวนเซล้มลงกับพื้นอีกครั้ง แต่เคราะห์ดีเดรโกรับเอาไว้ก่อนที่หัวจะฟาดพื้น ก่อนจะเบิกตา กว้างอย่างตระหนกเมื่อเห็นชัดว่ารอยช้ำที่แฮร์รี่ฝากเอาไว้ทั่วร่างเริ่มกลับมาอีกครั้ง
“ชั้นรู้สึกเพลียน่ะ” พูดพลางขยับมือข้างที่เคยถูกหักนิ้วอย่างเจ็บปวด เพราะรอยช้ำและความเจ็บปวดที่หวนกลับมาอีกครั้ง “เรายังต้องไปที่ก๊อดริกโฮโล่อีก”
“ใครคือเจ้าของกุหลาบสีเหลืองครับ” เสียงของเด็กหนุ่มแทบจะไม่ใช่เสียงของมนุษย์
“สามีของเธอ”
“เธอที่อาจารย์รักเหรอครับ”
เซเวอรัสพยักหน้า
เวลาค่อยๆ ผ่านไปช้าๆ ร่างที่เคยเดินไปด้วยกันเริ่มเปลี่ยนมากึ่งอุ้มกึ่งพยุง ขณะที่บาดแผลที่ปิดไปแล้วของร่างผอมกะหร่องและซีดจัดค่อยๆ ปริแยกออกช้าๆ ตอนนี้เดรโกใช้พลังไปมากเกินกว่าที่ร่างกายที่ยังบาดเจ็บจะรับไหว ในที่สุดร่างกายของเค้าก็อุทรออกมาด้วยเลือดกำเดาที่ไหลลงมา เด็กหนุ่มปาดเลือดออกแล้วค่อยๆ เดินต่อไป
ไกลออกไปเด็กหนุ่มอีกคนกำลังวิ่งไล่ตามสัตว์วิเศษอย่างบ้าคลั่งอย่างที่เค้าไม่มีทางทำได้ในอดีต...........เคยได้ยินว่า แม้แต่คนใกล้ตายก็จะรอดชีวิต ถ้าได้ดื่มเลือดยูนิคอร์น แต่มันเป็นการกระทำที่เลวร้ายที่สุด แต่..................
ตอนนี้แฮร์รี่พร้อมที่จะทำมันแล้ว ร่างผอมสูงวิ่งไล่ตามยูนิคอนเพียงเพื่อจะเอาเลือดของมันมา
ต่อให้ต้องขายวิญญาณให้ปีศาจเค้าก็ต้องช่วยเซเวอรัสให้ได้..................
"แต่นั่นจะทำให้เค้าต้องถูกสาป เธอทนได้หรือ ถ้าคนที่เธอรักมากกว่าทุกอย่างจะต้องทุกข์ทรมาน"
เสียงของเซนเทอร์ตัวหนึ่งดังขึ้นเมื่อแฮร์รี่เท้าหลังของยูนิคอนหนุ่มทำให้เค้ากระเด็น หล่นลงมานอนกับพื้นอย่างหมดสภาพ เด็กหนุ่มถูกขัดขวางอย่างสิ้นเชิง ไม่มีหนทางที่จะดึงชีวิตของคนที่เค้ารักที่สุดเอาไว้จริงๆ หรือ
ความคิดเห็น