ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

    ลำดับตอนที่ #20 : ความหลังอันไกลโพ้น(-_-)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.42K
      41
      22 ต.ค. 64

    …ดาวมีมากมาก…

    ..อยากดูเมื่อไหร่ก็ดูได้....

    ...ดูให้ยาวนานเท่าที่อยากจะดู...

    ….ดาวไม่หนีเธอไปไหนหรอก…. ชั่วกาลนาน...

    น้ำตาที่เอ่อล้นที่ดวงตาคู่สวยหลังกรอบแว่นค่อยไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ.. จากนั้นเสียงสะอื้นไห้ก็ดังขึ้น  ทำไมมันเป็นแบบนี้…. นี่เค้าไม่มีหนทางที่จะได้พบสวนลึกลับที่เซเวอรัสซ่อนเอาไวจริงๆ น่ะเหรอ.... ไม่ว่าจะพยายามชดเชยให้มากเท่าไหร่ก็ไม่มีทางที่เยื้อชีวิตของอาจารย์สอนปรุงยาที่เวลานี้เค้ารักมากว่าใครทั้งหมดไว้ได้จริงๆ นะเหรอ

    "ทำไมเธอร้องไห้"

    "เซเวอรัส........ ฮึก......... เซเวอรัส" เด็กหนุ่มคร่ำครวญ

    เนวิลล์และรอนมองกันและกันแล้วพยายามปลอบโยนแฮร์รี่

    "ผมขอโทษ.... ขอโทษที่ทำร้ายคุณ... แต่ผมรักคุณ  รักคุณมากจริงๆ" แฮร์รี่กระซิบ

    ต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมยกโทษให้ผม....!?!?!?

    เซนเทอร์หนุ่มตัวหนึ่งมองเค้าอย่างเห็นใจไม่นานนักก็หันไปตกลงอะไรบางอย่างกับเซนเทอร์อื่นๆ ก่อนจะหันมาพูดกับเด็กหนุ่มทั้ง 3 คน "เราจะลองถามดูว่ามียูนิคอนตัวไหนยอมให้กรีดเลือดได้บ้าง  เธอรอได้มั้ย"

    แฮร์รี่ลุกขึ้นนั่ง  ประกายแห่งความหวังปรากฏชัดในดวงตา

    เซนเทอร์กลุ่มนั้นเดินจากไป… ทิ้งให้แฮร์รี่นั่งรอด้วยความหวัง  นาทีนั้นแม้รอนและเนวิลล์จะไม่ชอบสเนปแต่เค้าทั้งคู่ก็ยิ้มออกมาได้บ้างแล้ว

     

     

     

     


    ร่างผอมซีดในชุดสีดำทรุดร่างลงหน้าป้ายหลุมศพของคน 2 ที่ไม่เคยเลือนหายจากความทรงจำ  คนที่รักมาก กับคนที่แค้นมาก  เดรโกตะลึงมองป้ายหลุมศพทั้งสองด้วยความรู้สึกพิศวง

    ...ลิลี่  พอตเตอร์  กับ  เจมส์  พอตเตอร์...

    "ผมมาเยี่ยม...." เซเวอรัสพูดพลางหายใจหอบลึก "ไม่เจอกันนานนะลิลี่.. พอตเตอร์.."

    มือเรียวบางวางกุหลาบสีขาวที่หลุมศพของลิลี่… รักบริสุทธิ์ที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน และกุหลาบสีเหลืองที่หลุมศพของเจมส์... เพื่อนที่ดีที่สุด  พลางพูดตะกุกตะกักเหมือนคนกำลังจะขาดใจ "สิ้นสุดกันจริงๆ ซะทีนะ พอตเตอร์.... ในที่สุด  เราก็ได้เป็นเพื่อนกันจริงๆ ซะที"

    เซเวอรัสไออย่างรุนแรงจนเดรโกต้องรีบเข้ามาประคอง  เด็กหนุ่มเห็นบาดแผลที่เหมือนกับก่อนที่จะกินยากลับคืนมาจนหมด  เพียงแต่เซเวอรัสยังไม่ตาบอด  หูหนวก หรือเป็นใบ้เท่านั้น  แต่กระนั้นร่างสูงก็ลนลานจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก

    "อาจารย์…. อาจารย์"

    "ชั้นไม่.... ไม่เป็น...ไร" ริมฝีปากที่ชอกช้ำด้วยบาดแผลปริแตกพยายามยิ้ม "ตอนนี้เราเหลือแต่สวน... สวนลับของชั้นกับลิลี่… เท่านั้น"

    "พอเถอะครับ" เดรโกกระซิบทั้งน้ำตา "อาจารย์ไม่ไหวแล้ว  เชื่อผมซักครั้งเถอะ... พักหน่อยเถอะ"

    "เดรโก.... ได้โปรด.. พาชั้นไปที"

    "ไม่ครับ.... ได้โปรด  พอเถอะนะ"

    "เดรโก...ชั้นสัญญาว่าจะพาเธอไปดูสวนลับของชั้นจำได้มั้ย.." เซเวอรัสอ้อนวอน  เดรโกมองภาพนั้นผ่านน้ำตาที่เอ่อล้นของตนอย่างปวดร้าว "เพราะงั้น.. ได้โปรด… อย่าให้ชั้นมีอะไรคาใจอีก"

    ใบหน้าสวยพยักรับช้าๆ ในที่สุดก็ค่อยๆ พยุงร่างบางให้ยืนขึ้น  ท่ามกลางหิมะขาว  ไม่มีอะไรอยู่ในสายตาของเดรโกได้เลยนอกจากความเศร้าที่เย็นเยือกที่อาบอิ่มไปด้วยกลิ่นอายของการพลัดพราก


    ***************************************************

     

    "แฮร์รี่.................!!!!"

    เสียงของจินนี่ดังมาจากกระจกที่ซีเรียสเคยให้เค้าไว้ กระจกที่แฮร์รี่ฝากจินี่ไว้เพื่อให้รายงายเรื่องของเซเวอรัสให้เค้ารู้ หากมีเรื่องไม่ดีเกิด ตอนนี้หัวใจของแฮร์รี่เต้นแรงจนควบคุมไม่ได้

    "มีอะไร"

    "เธอได้มารึยัง" เสียงของเธอคล้ายจะร้องไห้

    "ได้มาแล้ว มียูนิคอนตัวหนึ่งยอมให้เรากรีดเลือดของมัน" รอนตอบ "ตอนนี้เรากำลังจะไป"

    "เร็วเข้า สเนปกำลังจะไม่ไหวแล้วนะ"

    หัวใจของแฮร์รี่แทบจะหยุดเต้น "เธอว่าไงนะ   แล้วตอนนี้เค้าอยู่ไหน  ขอพูดกับเค้าได้มั้ย"

    "เค้าไม่อยู่..."

    "อะไรนะ!!!!"

    "เดรโกพาสเนปออกไปแล้ว" จินนี่พูดต่อไป "เฮอร์ไมโอนี่กับศาสตราจารย์ลูปินกำลังพยายามติดต่อเดรโกอยู่  หวังแต่ว่าเค้าจะยังไม่เป็นอะไรไป"

    ร่างสูงที่รีบอยู่แล้ว ยิ่งรีบกว่าเก่า นี่เค้าจะต้องเสียเซเวอรัสจริงเหรอ!?!?

     

     

     


    ขาผอมๆ ที่เคยก้าวอย่างคล่องแคล่วและรวดเร็วใจเสื้อคลุมสีดำปลิวสะบัด   บัดนี้ก้าวช้าลงจนหน้าใจหาย  เดรโกที่กึ่งอ้มกึ่งพยุงร่างบางของเซเวอรัสเองก็เดินราวกับคนตาย  ไม่รู้ไม่เห็นอะไรอีกแล้วไปจนกระทั้งสัมผัสได้ถึงอากาศที่อบอุ่นผิดปกติ  จึงเงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้าอย่างพิศวง

    เบื้องหน้าคือพื้นที่ราวๆ 5 - 7 ไร่  ที่ถูกล้อมรั้วไว้  แล้วจัดเป็นสวนดอกไม้ที่งดงามอย่างยากจะบรรยาย  ที่สำคัญต้นไม้ทุกต้น  ดอกไม้ทุกดอกบานสะพรั่งราวกับเป็นเรื่องไม่จริง

    "เป็นเวทมนตร์ของชั้นกับลิลี่" เซเวอรัสกระซิบ "ลิลี่ตายแล้ว  แต่ชั้นยังอยู่.. เวทมนตร์จะเสื่อมถ้าเราตายทั้งคู่  เราเคยสัญญากันว่าจะแต่งงานกันที่นี่"

    "แต่เธอไปแต่งงานกับเจมส์  พอตเตอร์" เดรโกเริ่มจับต้นชนปลายได้

    "อืม"

    "แล้วมีแฮร์รี่เกิดขึ้นมา"

    "ใช่..."

    "แล้วเธอก็ตั้งชื่อลูกว่าแฮร์รี่... ราวกับจะบอกว่าเป็นลูกของเธอกับอาจารย์.... ทั้งๆ ไม่ได้อยู่ด้วยกันตามสัญญา"

    เซเวอรัสพยักหน้า  น้ำตาไหลพราก

    "มันคงรู้สึกเหมือนถูกหักหลังสินะครับ… แต่อย่างไรก็ดี  ชื่อนี้ช่วยแฮร์รี่ไว้จนได้  เพราะบางครั้งอาจารย์เผลอคิดถึงคำสัญญา.. อาจารย์ปกป้องเค้าเพราะชื่อนี้มีความหมายต่ออาจารย์มากเหลือเกิน"

    "แฮร์รี่... ลิลี่เป็นคนเสนอ  เพราะแม่ชื่อลิลี่ ส่วนพ่อชื่อเซวี่" เซเวอรัสหัวเราะแห้งๆ อย่างยากลำบาก

    เดรโกเข้าใจในที่สุด.... แฮร์รี่คือเด็กในบทกวี.... ใบหน้าของคนที่เกลียด  ดวงตาของคนที่รัก แต่บางครั้งก็เหมือนเห็นเงาของตัวเองในตัวแฮร์รี่  แฮร์รี่ต้องใส่เสื้อผ้ามักเกิ้ลใหญ่ๆ เก่าๆ เหมือนอาจารย์ของเค้าในตอนเด็ก  มีผมสีดำที่แทนที่จะดำสนิทมันกลับอมแดงนิดๆ เหมือนกับผมของเจมส์  แต่ถ้าคิดอีกแง่หนึ่ง  มัน.... มันอาจจะเป็นผมของอาจารย์ผสมกับลิลี่ก็ได้  มีคุณธรรมของลิลี่  มีไหวพริบปฏิภาณที่เหมือนอาจารย์

    แต่การที่เด็กคนนี้เหมือนเจมส์มาก  ทำให้อาจารย์ไม่อาจคิดต่อเด็กคนนี้เหมือนที่ลิลี่หวังได้   ทุกครั้งที่มองแฮร์รี่  มันเตือนให้อาจารย์คิดถึงอดีตที่ปวดร้าวเสมอ

    เดรโกน่าจะรู้สึกมาตั้งนานแล้วว่าการแสดงความเกลียดชังนั้นมันโจ่งแจ้งและมากมายเกินเหตุ  เห็นได้ชัดว่าเป็นพฤติกรรมแบบปากว่าตาขยิบ  รักมาก  แต่แกล้งทำเป็นเกลียด  กลัวคนจะรู้เลยทำให้มันโจ่งแจ้ง  จนมากเกินไป

    นกฮูกขาวตัวหนึ่งบินมาหาเดรโก  เด็กหนุ่มจำได้ทันทีว่าเป็นเฮ็ดวิก  มันเอากระจกเงาคุ้นๆ ติดมาด้วย

    "เดรโก  ได้ยินเรามั้ย"

    "เกรนเจอร์…. ว่าไง เสียงแทบไม่ได้ยิน"

    "ศาสตราจารย์สเนปอยู่ไหน"

    เดรโกมองดูศาสตราจารย์สเนปของเค้าที่ทรุดร่างลงกับพื้นแล้วเลือดกำเดาก็ไหลลงมาจากรูจมูกหยดลงสู่กลีบดอกไว้สีขาวอย่างปวดร้าว  แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจปิดเสียง

    ....เราจะไม่ได้ยินเสียงใครทั้งนั้น  แต่พวกเค้าที่อยู่อีกฝั่งจะได้ยินเสียงของเรา...

    …ถึงเวลาแล้วครับอาจารย์.. ที่จะบอกความจริงให้พวกนั้นรู้เสียที….

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×