คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ความหลังอันไกลโพ้น(-_-)
…ดาวมีมากมาก…
..อยากดูเมื่อไหร่ก็ดูได้....
...ดูให้ยาวนานเท่าที่อยากจะดู...
….ดาวไม่หนีเธอไปไหนหรอก…. ชั่วกาลนาน...
น้ำตาที่เอ่อล้นที่ดวงตาคู่สวยหลังกรอบแว่นค่อยไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ.. จากนั้นเสียงสะอื้นไห้ก็ดังขึ้น ทำไมมันเป็นแบบนี้…. นี่เค้าไม่มีหนทางที่จะได้พบสวนลึกลับที่เซเวอรัสซ่อนเอาไวจริงๆ น่ะเหรอ.... ไม่ว่าจะพยายามชดเชยให้มากเท่าไหร่ก็ไม่มีทางที่เยื้อชีวิตของอาจารย์สอนปรุงยาที่เวลานี้เค้ารักมากว่าใครทั้งหมดไว้ได้จริงๆ นะเหรอ
"ทำไมเธอร้องไห้"
"เซเวอรัส........ ฮึก......... เซเวอรัส" เด็กหนุ่มคร่ำครวญ
เนวิลล์และรอนมองกันและกันแล้วพยายามปลอบโยนแฮร์รี่
"ผมขอโทษ.... ขอโทษที่ทำร้ายคุณ... แต่ผมรักคุณ รักคุณมากจริงๆ" แฮร์รี่กระซิบ
ต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมยกโทษให้ผม....!?!?!?
เซนเทอร์หนุ่มตัวหนึ่งมองเค้าอย่างเห็นใจไม่นานนักก็หันไปตกลงอะไรบางอย่างกับเซนเทอร์อื่นๆ ก่อนจะหันมาพูดกับเด็กหนุ่มทั้ง 3 คน "เราจะลองถามดูว่ามียูนิคอนตัวไหนยอมให้กรีดเลือดได้บ้าง เธอรอได้มั้ย"
แฮร์รี่ลุกขึ้นนั่ง ประกายแห่งความหวังปรากฏชัดในดวงตา
เซนเทอร์กลุ่มนั้นเดินจากไป… ทิ้งให้แฮร์รี่นั่งรอด้วยความหวัง นาทีนั้นแม้รอนและเนวิลล์จะไม่ชอบสเนปแต่เค้าทั้งคู่ก็ยิ้มออกมาได้บ้างแล้ว
ร่างผอมซีดในชุดสีดำทรุดร่างลงหน้าป้ายหลุมศพของคน 2 ที่ไม่เคยเลือนหายจากความทรงจำ คนที่รักมาก กับคนที่แค้นมาก เดรโกตะลึงมองป้ายหลุมศพทั้งสองด้วยความรู้สึกพิศวง
...ลิลี่ พอตเตอร์ กับ เจมส์ พอตเตอร์...
"ผมมาเยี่ยม...." เซเวอรัสพูดพลางหายใจหอบลึก "ไม่เจอกันนานนะลิลี่.. พอตเตอร์.."
มือเรียวบางวางกุหลาบสีขาวที่หลุมศพของลิลี่… รักบริสุทธิ์ที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน และกุหลาบสีเหลืองที่หลุมศพของเจมส์... เพื่อนที่ดีที่สุด พลางพูดตะกุกตะกักเหมือนคนกำลังจะขาดใจ "สิ้นสุดกันจริงๆ ซะทีนะ พอตเตอร์.... ในที่สุด เราก็ได้เป็นเพื่อนกันจริงๆ ซะที"
เซเวอรัสไออย่างรุนแรงจนเดรโกต้องรีบเข้ามาประคอง เด็กหนุ่มเห็นบาดแผลที่เหมือนกับก่อนที่จะกินยากลับคืนมาจนหมด เพียงแต่เซเวอรัสยังไม่ตาบอด หูหนวก หรือเป็นใบ้เท่านั้น แต่กระนั้นร่างสูงก็ลนลานจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก
"อาจารย์…. อาจารย์"
"ชั้นไม่.... ไม่เป็น...ไร" ริมฝีปากที่ชอกช้ำด้วยบาดแผลปริแตกพยายามยิ้ม "ตอนนี้เราเหลือแต่สวน... สวนลับของชั้นกับลิลี่… เท่านั้น"
"พอเถอะครับ" เดรโกกระซิบทั้งน้ำตา "อาจารย์ไม่ไหวแล้ว เชื่อผมซักครั้งเถอะ... พักหน่อยเถอะ"
"เดรโก.... ได้โปรด.. พาชั้นไปที"
"ไม่ครับ.... ได้โปรด พอเถอะนะ"
"เดรโก...ชั้นสัญญาว่าจะพาเธอไปดูสวนลับของชั้นจำได้มั้ย.." เซเวอรัสอ้อนวอน เดรโกมองภาพนั้นผ่านน้ำตาที่เอ่อล้นของตนอย่างปวดร้าว "เพราะงั้น.. ได้โปรด… อย่าให้ชั้นมีอะไรคาใจอีก"
ใบหน้าสวยพยักรับช้าๆ ในที่สุดก็ค่อยๆ พยุงร่างบางให้ยืนขึ้น ท่ามกลางหิมะขาว ไม่มีอะไรอยู่ในสายตาของเดรโกได้เลยนอกจากความเศร้าที่เย็นเยือกที่อาบอิ่มไปด้วยกลิ่นอายของการพลัดพราก
***************************************************
"แฮร์รี่.................!!!!"
เสียงของจินนี่ดังมาจากกระจกที่ซีเรียสเคยให้เค้าไว้ กระจกที่แฮร์รี่ฝากจินี่ไว้เพื่อให้รายงายเรื่องของเซเวอรัสให้เค้ารู้ หากมีเรื่องไม่ดีเกิด ตอนนี้หัวใจของแฮร์รี่เต้นแรงจนควบคุมไม่ได้
"มีอะไร"
"เธอได้มารึยัง" เสียงของเธอคล้ายจะร้องไห้
"ได้มาแล้ว มียูนิคอนตัวหนึ่งยอมให้เรากรีดเลือดของมัน" รอนตอบ "ตอนนี้เรากำลังจะไป"
"เร็วเข้า สเนปกำลังจะไม่ไหวแล้วนะ"
หัวใจของแฮร์รี่แทบจะหยุดเต้น "เธอว่าไงนะ แล้วตอนนี้เค้าอยู่ไหน ขอพูดกับเค้าได้มั้ย"
"เค้าไม่อยู่..."
"อะไรนะ!!!!"
"เดรโกพาสเนปออกไปแล้ว" จินนี่พูดต่อไป "เฮอร์ไมโอนี่กับศาสตราจารย์ลูปินกำลังพยายามติดต่อเดรโกอยู่ หวังแต่ว่าเค้าจะยังไม่เป็นอะไรไป"
ร่างสูงที่รีบอยู่แล้ว ยิ่งรีบกว่าเก่า นี่เค้าจะต้องเสียเซเวอรัสจริงเหรอ!?!?
ขาผอมๆ ที่เคยก้าวอย่างคล่องแคล่วและรวดเร็วใจเสื้อคลุมสีดำปลิวสะบัด บัดนี้ก้าวช้าลงจนหน้าใจหาย เดรโกที่กึ่งอ้มกึ่งพยุงร่างบางของเซเวอรัสเองก็เดินราวกับคนตาย ไม่รู้ไม่เห็นอะไรอีกแล้วไปจนกระทั้งสัมผัสได้ถึงอากาศที่อบอุ่นผิดปกติ จึงเงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้าอย่างพิศวง
เบื้องหน้าคือพื้นที่ราวๆ 5 - 7 ไร่ ที่ถูกล้อมรั้วไว้ แล้วจัดเป็นสวนดอกไม้ที่งดงามอย่างยากจะบรรยาย ที่สำคัญต้นไม้ทุกต้น ดอกไม้ทุกดอกบานสะพรั่งราวกับเป็นเรื่องไม่จริง
"เป็นเวทมนตร์ของชั้นกับลิลี่" เซเวอรัสกระซิบ "ลิลี่ตายแล้ว แต่ชั้นยังอยู่.. เวทมนตร์จะเสื่อมถ้าเราตายทั้งคู่ เราเคยสัญญากันว่าจะแต่งงานกันที่นี่"
"แต่เธอไปแต่งงานกับเจมส์ พอตเตอร์" เดรโกเริ่มจับต้นชนปลายได้
"อืม"
"แล้วมีแฮร์รี่เกิดขึ้นมา"
"ใช่..."
"แล้วเธอก็ตั้งชื่อลูกว่าแฮร์รี่... ราวกับจะบอกว่าเป็นลูกของเธอกับอาจารย์.... ทั้งๆ ไม่ได้อยู่ด้วยกันตามสัญญา"
เซเวอรัสพยักหน้า น้ำตาไหลพราก
"มันคงรู้สึกเหมือนถูกหักหลังสินะครับ… แต่อย่างไรก็ดี ชื่อนี้ช่วยแฮร์รี่ไว้จนได้ เพราะบางครั้งอาจารย์เผลอคิดถึงคำสัญญา.. อาจารย์ปกป้องเค้าเพราะชื่อนี้มีความหมายต่ออาจารย์มากเหลือเกิน"
"แฮร์รี่... ลิลี่เป็นคนเสนอ เพราะแม่ชื่อลิลี่ ส่วนพ่อชื่อเซวี่" เซเวอรัสหัวเราะแห้งๆ อย่างยากลำบาก
เดรโกเข้าใจในที่สุด.... แฮร์รี่คือเด็กในบทกวี.... ใบหน้าของคนที่เกลียด ดวงตาของคนที่รัก แต่บางครั้งก็เหมือนเห็นเงาของตัวเองในตัวแฮร์รี่ แฮร์รี่ต้องใส่เสื้อผ้ามักเกิ้ลใหญ่ๆ เก่าๆ เหมือนอาจารย์ของเค้าในตอนเด็ก มีผมสีดำที่แทนที่จะดำสนิทมันกลับอมแดงนิดๆ เหมือนกับผมของเจมส์ แต่ถ้าคิดอีกแง่หนึ่ง มัน.... มันอาจจะเป็นผมของอาจารย์ผสมกับลิลี่ก็ได้ มีคุณธรรมของลิลี่ มีไหวพริบปฏิภาณที่เหมือนอาจารย์
แต่การที่เด็กคนนี้เหมือนเจมส์มาก ทำให้อาจารย์ไม่อาจคิดต่อเด็กคนนี้เหมือนที่ลิลี่หวังได้ ทุกครั้งที่มองแฮร์รี่ มันเตือนให้อาจารย์คิดถึงอดีตที่ปวดร้าวเสมอ
เดรโกน่าจะรู้สึกมาตั้งนานแล้วว่าการแสดงความเกลียดชังนั้นมันโจ่งแจ้งและมากมายเกินเหตุ เห็นได้ชัดว่าเป็นพฤติกรรมแบบปากว่าตาขยิบ รักมาก แต่แกล้งทำเป็นเกลียด กลัวคนจะรู้เลยทำให้มันโจ่งแจ้ง จนมากเกินไป
นกฮูกขาวตัวหนึ่งบินมาหาเดรโก เด็กหนุ่มจำได้ทันทีว่าเป็นเฮ็ดวิก มันเอากระจกเงาคุ้นๆ ติดมาด้วย
"เดรโก ได้ยินเรามั้ย"
"เกรนเจอร์…. ว่าไง เสียงแทบไม่ได้ยิน"
"ศาสตราจารย์สเนปอยู่ไหน"
เดรโกมองดูศาสตราจารย์สเนปของเค้าที่ทรุดร่างลงกับพื้นแล้วเลือดกำเดาก็ไหลลงมาจากรูจมูกหยดลงสู่กลีบดอกไว้สีขาวอย่างปวดร้าว แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจปิดเสียง
....เราจะไม่ได้ยินเสียงใครทั้งนั้น แต่พวกเค้าที่อยู่อีกฝั่งจะได้ยินเสียงของเรา...
…ถึงเวลาแล้วครับอาจารย์.. ที่จะบอกความจริงให้พวกนั้นรู้เสียที….
ความคิดเห็น