[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #17 : คำขอของเดรโก(-_-)

หมัดแล้วหมัดเล่ากระแทกลงบนผนังจนมือที่บาดเจ็บนั้นเจ็บสาหัสยิ่งกว่าเก่า ด้วยหวังเพียงว่าสิ่งที่กลับมาจะเป็นเสียงที่ยังก้อง ไม่ใช่จังหวะที่รู้สึกได้ว่ากำลังกระทบอยู่กับมือและทรวงอก  แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมานอกจากความเงียบและความรวดร้าว  เซเวอรัส  สเนป รับรู้ได้ถึงความเจ็บที่กระแทกกลับคืนมาหากไม่อาจจะได้ยินเสียงใดๆ ได้อีก

มองไม่เห็น............ หูไม่ได้ยิน............. สื่อสารไม่ได้.................

และอีกครั้งที่อ้อมแขนอันอบอุ่นดึงเค้ามากอดแนบแน่น  รู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลลงมาที่ไหล่  การสะอื้นที่ปราศจากเสียงร้องใดๆ  มือที่ชุ่มเลือดยกขึ้นมาลูบผมเบาๆ ปลอบโยนคนทั้งสองให้หายจากความเจ็บปวดที่ยากจะทานทนได้

เค้ารู้สึกถึงกรอบแว่นที่แนบอยู่ข้างศีรษะ  ขอเพียงได้ยินเสียงเค้าก็จะรู้ว่านั่นคือใคร...............

อนิจจา........... เค้าไม่อาจจะรับรู้อะไรได้อีกแล้ว............

"เซเวอรัส"

ไม่มีคำตอบใดหลุดออกมา  แฮร์รี่เดินเข้าไปหาพร้อมกับนั่งลงข้างเตียง  หากร่างผอมบางยังคงเอนกายพิงหมอน  พลางทอดสายตาไปไกลลิบ  แม้จะไม่เห็นรู้ได้ยินเสียงไดๆ ได้อีกก็ตาม  แฮร์รี่เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก  แต่ก็พยายามที่จะสื่อสาร

"คุณรักแม่ของผมสินะครับ"

"........................................."

"คุณเลยปกป้องผมมาตลอด  ผมขอโทษที่ไม่เคยพยายามจะเข้าใจมาก่อน............ ผมมักคิดมาตลอดว่าคุณเป็นคนที่ทำให้ผมทรมาน  แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าคุณทรมานมากขนาดไหนที่ได้เห็นผม"

"......................................"

"ผม............. ผมขอโทษ............ ผมเสียใจที่ทำร้ายคุณ........... ผมเสียใจจริงๆ นะ" แฮร์รี่ละลักละลำพูดพลางเอามือกุมหัวอย่างเจ็บปวด  น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ "ต้องทำยังไง............... ต้องให้ผมทำยังถึงจะยอมยกโทษให้ผม"

มือเรียวบางที่บอกช้ำขยับ  เมื่อหยดน้ำใสๆ ที่อุ่นจัดหยดลงมากระทบที่หลังมือ อีกครั้งที่เซเวอรัสหันมาแล้วพยายามที่จะคลำหาใบหน้าของแฮร์รี่  มือที่ผอมแห้งป้ายไปทั่วใบหน้าของเด็กหนุ่ม  แล้วในที่สุดก็คำถามที่แทบจะไร้เสียงก็หลุดออกมา

....................เธอร้องไห้หรือแฮร์รี่..............

"เซ................"

...................ร้องไห้ทำไมอีก  เธอคงไม่ได้มีเรื่องนะ.................

เด็กหนุ่มกอดร่างผอมหนังหุ้มกระดูกเอาไว้แนบแน่น  แน่นจนคนถูกกอดอึดอัด  ทำไมเค้าไม่เคยรู้ว่าอาจารย์ประจำวิชาปรุงยาที่เค้าเรังเกียจแสนรังเกียจจะตัวเล็กมากขนาดนี้  เล็กจนรู้สึกว่าไม่อาจจะปล่อยให้อยู่ในโลกตามลำพังได้  แต่คนตัวเล็กๆ แบบนี้ได้ช่วยชีวิตเค้าไว้อย่างน้อยๆ ที่เห็นกับตาก็ 2 ครั้ง

และตอนนี้.............คงไม่เป็นไรนะถ้าเค้าจะช่วยชีวิตคนๆ นี้ไว้บ้าง.................

คงไม่เป็นไรนะ  ถ้าเค้าจะให้อภัยคนๆ นี้ในทุกๆ สิ่งที่คนๆ นี้ได้กระทำ.................

คงไม่เป็นไร  ที่เค้าจะสาบานว่าจะปกป้องคนๆ นี้ตลอดไป..............

และคงไม่สายเกินไป  ถ้าเราจะเริ่มต้นกันใหม่..................

.....................เดรโกเหรอ.......................

นิ้วเย็นเขียนข้อความลงบนผ่ามือ '.........ใช่ครับ.............'

.............ชั้นได้กลิ่นหอมของดอกลิลี่..................

'.........ผม รู้ ว่า อาจารย์ ชอบ เลย เอา มา ฝาก.........'

............เวลานี้มีดอกลิลี่ด้วยเหรอ............

'...........ลิลี่ ช่อ นี้ สาม ปี มา แล้ว ครับ  มัน อยู่ ได้ ด้วย เวทมนตร์.......... ผม แอบ รู้ว่า อาจารย์ มี สวนลับ เลย ลอง ทำบ้าง แต่ก็ ได้แค่ นี้...........'

..............เธอรู้จักสวนลับของชั้นด้วยเหรอ..........

'.........พ่อ เล่า ให้ ผม ฟัง..............'

..............ลูเซียส น่ะเหรอ...........

'..............ครับ อาจารย์......... อาจารย์ พาผม ไป สัก ครั้ง ได้ ไหม ครับ........'

............เดรโก ชั้นไม่สามารถ..........

'............โปรด......... สัญญา.........' นิ้วเรียวสั่นระริก น้ำตากำลังไหลออกจากดวงตาคู่สวย '..........โปรด สัญญา.......'

..............ก็ได้..............

เดรโกก้มลงกอดอดีตอาจารย์ประจำบ้านสลิธีรีน ต้องมีสักวันแน่นอน  ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรอาจารย์จะต้องหายให้ได้  ใช่แล้ว............

ถึงตาจะมองไม่เห็นก็ช่าง..................

ถึงจะพูดไม่ได้เค้าก็ไม่สน................

ถึงจะเดินไม่ได้ก็ไม่เป็นไร.............

แม้หูจะไม่ได้ยินก็ตาม  เราจะอยู่ด้วยกัน  อยู่ด้วยกันตลอดไป....................

"ศาสตราจารย์คะ!!!!!"

เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องสุดเสียงเมื่อร่างบางเกร็งกระตุกเหมือนคนกำลังจะช๊อก  พลางหายใจราวกับคนกำลังจะขาดใจ  แล้วเด็กสาวก็ตัดสินใจวางทุกอย่างและวิ่งออกไปตามหมอเมื่อร่างผอมเริ่มไอถี่ๆ แรงๆ จนเลือดสีสดไหลทะลักออกมาจากปากและรูจมูก

หมอและพยาบาลรวมทั้งพวกแฮร์รี่พุ่งผ่านประตูเข้ามาเมื่อร่างบางเริ่มขับเลือดออกช่องทางขับถ่ายทั้งสองคนชายเสื้อนอนตัวยาวและที่นอนสีขาวชุ่มไปด้วยเลือดคาวคลุ้ง  เวลานั้นเองที่แฮร์รี่และเดรโกหมดความรู้สึกเกลียดชังต่อกันแล้ววิ่งไปประคองร่างของเซเวอรัสพร้อมกันโดยไม่สนใจเลือดที่คาวจัดที่กำลังเปื้อนพวกเค้าทั้งคู่

..................เซเวอรัสกำลังเข้าขั้นโคม่า...................

"พอแล้ว!!!" แฮร์รี่ตะโกนอย่างเจ็บปวด "พอได้แล้ว.......... เลิกทรมานผมกับเดรโกซะที"

วูบหนึ่งเดรโกนึกอยากจะเหวี่ยงกำปั้นใส่หน้า  แต่ก็ต้องปัดความคิดนั้นออกเพราะคำพูดต่อมา

"จำได้มั้ยว่าคุณเคยขอร้องให้ผมยกโทษให้คุณ  ศาสตราจารย์... ตอนนี้ผมยกโทษให้คุณแล้ว  ผมไม่ต้องการให้คุณตาย  คุณเป็นอาจารย์ของผม  เป็นแล้วก็ไม่ใช่แค่คนที่รักแม่ผม  แต่คุณเป็นเหมือนพ่อของผมด้วย" แฮร์รี่ร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น  ด้วยความรู้สึกเจ็บใจว่าทำไมคำพูดที่ตรงกับความรู้สึกที่แท้จริงมากขนาดนี้ไม่หลุดออกมาตอนที่อีกฝ่ายยังไม่หูหนวก "ผมไม่อยากให้คุณตาย  ได้ยินมั้ย  ผมต้องการให้คุณมีชีวิตอยู่.......... ผมยอมให้คุณขนาดนี้แล้วคุณยังจะไปจากผมอยู่อีกเหรอ  พ่อ!!! คุณนี่ช่างร้ายกาจมากจริงๆ ทั้งๆ ที่ขอร้องให้ผมยกโทษให้  แต่พอผมยกโทษให้แล้วกับไม่รับเอาไป"

...................ร้ายกาจที่สุด....................

จนกระทั้งสภาวะลมหายใจเริ่มกลับเข้าที่  ร่างบางจึงสงบแล้วค่อยๆ หลับตาลงช้า  ด้วยความเจ็บปวดว่าเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งตนจะไม่สามารถควบคุมร่างกายตามใจนึกได้อีกต่อไป

.................จะไม่สามารถจับไม่กายสิทธิ์หรือปรุงยาได้อีก....................

นี่คือสิ่งที่จะชดใช้ให้  ความผิดบาปมากมายที่ทำมาได้สนองคืนเค้าอย่างรุนแรง  แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม  เค้าจะไม่ร้องขอความเห็นใจจากใครทั้งนั้น 

.............ท่านอาจารย์ใหญ่  ขอบคุณที่ยอมไว้ใจผมแม้กระทั่งนาทีสุดท้ายของชีวิต...............

...................ตอนนี้ผมกำลังจะคืนชีวิตของผมที่ได้รับมากจากท่านกลับไป.....................

แฮร์รี่และ เดรโกร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก  แม้กระทั้งตอนที่ออกมาจากห้องผู้ป่วยก็ยังร้องไห้  และที่สุดความเกลียดชังที่มีต่อกันมายาวนานก็จบลงด้วยการที่ทั้งคู่กอดกันและกันและร้องไห้  เฮอร์ไมโอนี่  จินนี่ และ ลูปินเองก็ร้องไห้เหมือนกัน  แม้แต่รอนกับเนวิลล์เองก็ยังรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก  นาน........... นานมาก  กว่าจะมีหนึ่งคำที่หลุดจากปาก

"เลือดยูนิคอน"

"แฮร์รี่............ เธอต้องไม่นะ" จินนี่เบิกตากว้างอย่างตกใจ

"แต่นี่เป็นทางออกสุดท้ายแล้ว............ ต่อให้เซเวอรัสมีแค่ครึ่งชีวิตและถูกสาปชั้นก็จะแลก  ในเมื่อโวลเดอร์มอร์มีความสุขกับชีวิตแบบนั้นได้ เซเวอรัสก็ต้องมีได้  

แล้วเราทุกคนจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน

จะจบเรื่องทุกอย่างลงเหมือนโลกในไฟชำระอันศักดิ์สิทธิ์.............

จะทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังโดยไม่หันกลับไป..............

แล้วเราจะเริ่มต้นใหม่ ไม่ว่าจะปวดร้าวแค่ไหน...................

ผมให้โอกาสคุณ  คุณให้โอกาสผม  แล้วเราจะไปด้วยกัน..................

ไปยังที่ๆ เราจะได้เห็นดาวบนท้องฟ้า  ที่ๆ เราไม่เคยไป  ที่ๆ ไม่มีใครรู้จากเรา  ไม่มีดัมเบิลดอร์  ไม่มีโวลเดอร์มอร์  ไม่มีเด็กหัวบากที่ชอบแหกกฎกับอาจารย์สอนปรุงยาที่ขี้หงุดหงิด แต่จะมีพ่อเลี้ยงที่พึ่งแต่งงานกับแม่ของลูกชายใส่แว่นเรื่องมากคนหนึ่ง  ที่นั่น  เราจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน  และผมจะดูแลคุณเอง.................