คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : เชื่อใจเซเวอรัส....(-_-)
เสียงกรีดร้องดังระงมประสานกันของเหล่าผู้เสพความตาย จากความพอใจของเคร้าช์ มีกฎหมายให้ใช้คำสาปโทษผิดสถานเดียวกับคนที่เป็นผู้เสพความตาย หรือ ต้องสงสัยได้ทันที แล้วกับคนที่เป็นผู้เสพความตายแน่แท้อย่างเซเวอรัส จะไปเหลืออะไรเล่า........... ร่างบางดิ้นพราดๆ พร้อมกับส่งเสียงโหยหวนอยู่บนพื้น
และก่อนที่เค้าจะเสียสติเพราะความเจ็บ ทุกอย่างก็กลับเป็นเหมือนตอนแรก เซเวอรัสหายใจหอบฮักๆ อยู่กับพื้น
"ให้ชื่อผู้เสพความตายคนอื่นมา แล้วเราจะพิจารณา อีแค่พวกโง่ๆ ถ้าแกเป็นสายให้ดัมเบิลดอร์จริง คงไม่ถึงกับยอมสละชีวิตหรอกมั๊ง ไอ้หนู"
"ขอโทษ............. ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่า ผู้เสพความตายไม่ได้อยู่ในหมู่พวกคุณเหมือนกัน............... ขืนพูดอะไรออกไม จอมมารมีหวังกระทืบผมตายคาเท้าแน่"
คำตอบนั้นเรียกเสียงหัวเราะได้เล็กน้อย เพราะเจ้าตัวคนพูดก็ถูกกระทืบมาเต็มที่ ก่อนจะถูกพามาที่นี่
"ชั้นจะไม่ใช้คำสาปกรีดแทงก็ได้ เพราะมันเจ็บแค่ชั่วประเดี๋ยวประดาว.......... แต่ ชั้นจะทำให้แกอยากกลับไปเกิดใหม่เลยล่ะ" เคร้าช์ว่า "ไอ้เด็กเลือดผสม ได้ยินจากลูกชั้นเหมือนกันว่า พ่อแกเป็นมักเกิ้ล แล้ว............ แกนี่น่าจะรู้จักวิธีทรมานแบบมักเกิ้ล เยอะพอควรนะ"
.............................ใช่สิ เค้าโดนประจำเลย............................
"บางที..................... แกอาจจะอยากเห็นเลือดของตัวเองก่อนแล้วค่อยพูด ใช่มั้ย..." ไม่มีคำตอบจากอาจารย์สอนปรุงยา และนั่นกลายเป็นการท้าทายสำหรับเคร้าช์ "เอาล่ะ......... ชั้นถือว่าแกท้า"
ร่างบางถูกลากออกจากคุกที่กักขัง ไปยังที่ใหม่ที่ทะมึนทึบกว่านั้น เด็หนุ่มถูกจับถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ก่อนที่จะถูกโยนเข้าไปในห้องมืดๆ ที่มีแสงสลัวๆ จากคบเพลิง ในขณะที่ผู้เสพความตายคนอื่นๆ นั่งอยู่ในอัสคาบันอย่างหดหู่ เพราะถูกผู้คุมวิญญาณสูบเอาความรื่นรมณ์ไป เซเวอรัสกลับถูกทรมานเหมือนแม่มดยุคโบราณที่ถูกจับมาสอบสวน
เสียงกรีดร้องดังออกจากลำคอของเค้า........ ร่างกายเหมือนกำลังจะขาดออกเป็นชิ้นๆ ที่คือค่าตอบแทนความต้องการที่จะส่งข่าวให้ดัมเบิลดอร์.........
"วิสลี่ย์" มูดดี้กระซิบ "เดี๋ยวช่วยบอกผู้คุมให้ตัดผมของสเนป สอดซองส่งไปให้ดัมเบิลดอร์ที"
"สเนป.........? เค้าอยู่ที่นี่เหรอครับ" อาเธอร์ถามอย่างประหลาดใจ
"ใช่........... พูดตามตรง ชั้นไม่เชื่อว่าเจ้าเด็กนั่นจะเป็นสายให้ดัมเบิลดอร์จริงๆ หรอกนะ แต่ ชั้นคาใจเรื่องที่เจ้านั้นบอกว่า ต้องการพบดัมเบิลดอร์ หรือ พอตเตอร์ มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นน่ะ"
****************************************
"ศาสตราจารย์สเนปยังไม่กลับมาเหรอ"
"ยังเลยค่ะ นี่ก็ 3 วันเข้าไปแล้ว" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตอบ เธอส่งซองให้อาจารย์ใหญ่ "นี่มาจากอลาสเตอร์"
ดัมเบิลดอร์รับไปดู ก่อนจะหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อถ้อยคำบนซองคือ 'ผู้เสพความตายที่เป็นเจ้าของเส้นผมในซองอ้างว่า เป็นสมาชิกลับๆ ของภาคีนกฟีนิกซ์ ตอนนี้ถูกทรมานอยู่ที่อัสคาบัน' อัลบัส ดัมเบิลดอร์เทของที่อยู่ในซองขณะที่ลิลี่แวะมาหาถึงที่พอดี และทั้งเค้าและเธอก็ต้องตาค้างกับภาพกองผมเป็นมันเยิ้มที่คุ้นแสนคุ้น
"เซเวอรัส............." ลิลี่หยิบกองผมขึ้นมาแล้วพูดอย่างตระหนก "ผม......... ผมของเซเวอรัส"
เจมส์โผล่เข้ามาพร้อมกับแฮร์รี่ในอ้อมแขน เด็กหนุ่มดูงงกับภาพกองผมที่ภรรยาสาวกำไว้ในมือ เวลานั้นอัลบัสรู้สึกอัศจรรยืใจกับความรักที่เธอมีให้เค้า แม้จะเห็นแค่เส้นผมก็ยังจำได้
"ทำไม............. ผมของเซเวอรัสถึงถูกตัดออกล่ะ เกิดอะไรกับเค้า..."
"เค้าอยู่ที่อัสคาบัน สาวน้อย และหวังว่าเค้าจะปลอดภัย พวกเธอจะไปกับชั้นมั้ย"
"แน่นอนครับ ผมไปแน่" เด็กหนุ่มส่งแฮร์รี่ให้มิเนอร์ว่า ก่อนจะเปลี่ยนใจเอากลับมา "อย่าดีกว่า......... ตอนนี้แฮร์รี่มีอันตราย และผมไม่อยากให้คุณเดือดร้อน"
"ให้มิเนอร์ว่าดูแลเถอะเจมส์ มิเนอร์ว่า คุณต้องไม่ให้ใครรู้ว่าตอนนี้แฮร์รี่อยู่ที่นี่"
"ค่ะ" เธอรับแฮร์รี่ไว้แล้วเดินออกไป"
***************************************
"ว่าไง.................... นอกจากที่จับมาได้แล้วยังมีใครอีก แกน่าจะรู้เยอะนะ เพราะพวกนั้นระบุตรงกันว่าแกเป็นคนโปรดของคนที่แกก็รู้ว่าใครนี่ ไอ้หนู"
................พร้อมใจกันบอกว่ากู ไอ้พวกบ้า จำไว้......................
"นายของแกคิดแผนชั่วอะไรขึ้นมาอีก"
เซเวอรัสถ่มน้ำลายผสมเลือดใส่หน้าเคร้าช์เป็นคำตอบ ทำให้อีกฝ่ายโมโหจัดจนตบหน้าคว่ำ เด็กหนุ่มแทบจะสลบในตอนนั้น
"นี่" พามุนจิกผมที่ตอนนี้ความยาวของมันเหลือแค่ประบ่าของเด็กหนุ่มขึ้นมา "โดนซะขนาดนี้แล้วไม่คิดจะพูดอะไรรึไง ไอ้พวกชั่ว"
"ว่าแต่คนอื่น............... ความจริงพวกแกมันก็ชั่วพอๆ กับผู้เสพความตายนั่นล่ะ"
เท้าแข็งถูกเหวี่ยงเข้าที่กราม เซเวอรัสรู้สึกเหมือนสติสตังค์กำลังจะลอยหาย ร่างบางแน่นิ่งอยู่กับพื้น จมอยู่ในกองเลือดของตนเอง ได้ยินเสียงเหมือนดังมาจากขอบฟ้าว่า "ไปเอาน้ำกรดมา" หรืออะไรที่คล้ายๆ แบบนั้น
นี่เค้ากำลังจะตายเหรือเปล่านะ................ มีคำกล่าวว่าคนใกล้ตายมักได้เห็นนิมิต
แล้วที่เค้าเห็นตอนนี้คือนิมิตเหรอ........... อา......... มันคงจะใช้........
ภาพพ่อกับแม่ที่ทะเลาะกัน ข้าวของถูกเหวี่ยงกระจักกระจาย
ร่างของเค้าเอง ที่ลอยไปตามแรกกระทืบของพ่อ
ภาพที่พวกพอตเตอร์กลั่นแกล้ง ล้อเลียน
ทุกอย่างล้วนแต่เป็นภาพความสิ้นหวัง
ยกเว้น.................
.........เด็กผ้หญิงผมแดงที่อุ้มแมวดำ.......
..............ผู้หญิงสาวผมแดงอุ้มทารกผมยุ่ง...............
ลิลี่............. อยากพบเธอเหลือเกิน........... อยากพบเหลือเกิน..............
******************************************
"จะบ้าเหรอ!!!!!! จะเอาน้ำกรดไปทำอะไร!!! นั้นมันเด็กนะ"
อลาสเตอร์ มู๊ดดี้เสียงดังราวกับฟ้าร้อง แต่เคร้าช์ก็เสียงดังแทบจะไม่แพ้กัน "เด็กบ้าอะไร มันอายุตั้งเกือบ 22 แล้ว ที่สำคัญ เป็นผู้เสพความตายด้วย!!!!!!!!!!"
"อลาสเตอร์"
"อ้าว........... อัลบัส มาพอดี" มู๊ดดี้หันมาหาดัมเบิลดอร์ ข้างหลังของชายชราใส่แว่นคือเจมส์ กับ ลิลี่ "พอตเตอร์ด้วยรึ"
"ที่ว่าน้ำกรดนั่นมันอะไร............ ที่สำคัญ เด็กหนุ่มอายุราวๆ 22 ที่พูดถึงน่ะ ใช้เซเวอรัส สเนปรึเปล่าคะ" ลิลี่ยิงคำถามอย่างร้อนรน เคร้าช์กับมูดดี้มองหน้ากันก่อนที่จะตอบพร้อมๆ กัน
"ใช่............"
"พาเราไปพบเค้าเดี๋ยวนี้" ดัมเบิลดอร์สั่งเสียงเฉียบขาด
ทั้ง 3 ถูกพาไปยังคุกใต้ดินที่ทั้งอับทั้ชื้น ลิลี่พยายามที่จะไม่คิดว่าเซเวอรัสอยู่ในที่แบบนี้ และจะอยู่ในสภาพใหนเมื่อเจอกัน
...............พระเจ้า เธอรักเค้า ขอเพียงเค้าปลอดภัยเธอก็ไม่ต้องการอะไรอีก..........
ประตูคุกเปิดออก เจมส์ดึงลิลี่ไว้ และบอกให้เธอรอ......... แต่ลิลี่ไม่อาจรอได้แม้แต่วินาทีเดียว เธอต้องการให้แน่ใจว่าเค้าไม่เป็น แต่ดัมเบิลดอร์สั่งเสียงเข้มให้เธอรอข้างประตู และท่าทางตระหนกนั้นก็ยิ่งทำให้เด็กสาวหวาดหวั่นมากขึ้น
เจมส์ตัดสินใจมองเข้าไปข้างในบ้าง เมื่อเห็นท่าทางของดัมเบิลดอร์ ชายชราไม่เคยตัวสั่นแบบนี้มาก่อน อย่างน้อยก็เท่าที่เค้าจำได้
.................และภาพที่เห็นก็ทำให้เด็กหนุ่มกลั้นหายใจ.................
เซเวอรัส สเนป นอนจมกองเลือดในสภาพเปลือย แสงวูบวาบจากตะเกียงทำให้มองเห็น ร่างบางมีบาดแผลฉีกขาดพาดอยู่บนเนื้อขาวเนียล ตั้งแต่ท้ายทอยลงไปจนถึงข้อเท้าเหมือนถูกเฆี่ยนด้วยแส้ และเนี้อตัวก็มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ บอกให้รู้ว่าถูกหวดด้วยของแข็ง
ลิลี่ซึ่งรอฟังนานจนทนไม่ไหว ตัดสินใจโผล่พรวดเข้าไปดู ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาร่างของเซเวอรัสที่นอนนิ่ง แต่ถูกเจมส์คว้าไว้ก่อนที่จะถึงตัว หน้าของเธอซีดจัดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ชั้นจะดูเอง..................." เสียงของอัลบัสแหบพร่า
มือเหี่ยวผอมของชายชราจับที่ปลายผมที่ถูกตัดออกไป ดวงตาพิจารณามองแขนและขาซ้ายที่ทำมุมประหลาด............ กระดูกหักอย่างไม่ต้องสงสัย ก่อนจะจับร่างนั้นพลิกกลับมา
"อย่ามองลิลี่!!!!!!!!" ดัมเบิลดอร์กอดร่างของเซเวอรัสไว้แน่นและสั่นไปทั้งตัว น้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ นี่ไม่ใช่เวเวอรัส.......... นี่ไม่ใช่เซเวอรัส.............
แต่ความจริงคือใช่................... เค้าปฏิเสธความจริงไม่ได้อยู่ดี..........
............เธอจะบอกจะไรชั้น ตื่นขึ้นมาบอกชั้นเถอะ...............
...........เพราะชั้นเชื่อใจเธอ........และจะเชื่อทุกอย่าง.................
*************************************
TBC.
ความคิดเห็น