คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : การเต็มเติมชีวิตด้วยชีวิต
...คุณไม่ควรให้อภัยคนพรรค์นั้นเลย...
"แปลกนะ... ทั้งๆ ที่นายก็รู้เรื่องถึงขนาดนั้นแล้วนายจะยังให้อภัยดัมเบิลดอร์อีกเหรอ!"
เสียงของอัสลันเทียดังก้อง โลกินึ่งเงียบเหมือนอยู่ในความคิด ขณะที่ลูเซียสเดินเข้าไปใกล้ๆ สูงกว่าเซเวอรัส สูงประมาณหกฟุต(183 cm.) เป็นผู้ชายที่ดูดีอย่างไม่ต้องสงสัย แม้จะมีอายุมากแล้วก็ตาม ดวงตาของเค้า... มันไม่มีความโกรธหรือผิดหวัง แต่มันดูเศร้าๆ
แต่ช่วงเวลาที่ลูเซียสอยู่ที่นี่เค้าได้รู้อะไรอย่างหนึ่ง ดัมเบิลดอร์ต่างจากจอมมารตรงไหนกัน เค้าก็เคยเคลิบเคลิ้มไปกับการสร้างโลกที่พ่อมดเป็นหนึ่ง ควบคุมมักเกิ้ลด้วยกฎ และสโลแกน... เพื่อคนส่วนใหญ่!? อนิจจา เค้าแค่ไม่สามารถไปจนถึงเป้าหมายเมื่อคำสาปพิฆาตที่จะยิงน้องชายเพื่อช่วยเพื่อนร่วมอุดมการณ์พลาดไปโดนน้องสาว! ดัมเบิลดอร์สูญเสียยอมน้องนายแต่จะไม่ยอมสูญเสียน้องสาวใช่หรือไม่!? แล้วน้องสาวของดัมเบิลดอร์ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่!? ทำไมไม่มีใครรู้เรื่องเธอจนวันที่ศพของเธอมาตั้งอยู่ท่ามกลางความอาลัย... มีคนบอกว่าเธอเป็นสควิป... แม่ของเธออับอายจนต้องขังเธอไว้เหรอ!? อาชญากรรมที่น่ากลัวที่เกิดกับเซเวอรัส-จากการที่พ่อหวาดกลัวลูกที่เป็นพ่อมดมันเกิดอารีอันน่าด้วยหรือไม่!?
แล้วสถานการณ์กับเปลี่ยนไปอีกครั้งอย่างที่ลูเซียสไม่ทันตั้งตัว เค้าอยู่ที่ปราสาทฮอกวอร์ต และ เซเวอรัส เรวิน ฮัพเฟิลพัฟอยู่ที่นั่น!? ดวงตาสีทองของพ่อมดดำกวาดไปรอบๆ ทำให้ลูเซียสพลอยสังเกตรอบๆ ตัวไปด้วย เวลานี้เป็นตอนกลางคืน อาจจะเป็นช่วงปิดเทอมกลางภาค... ที่มีนักเรียนไม่มากเพราะไฟระยิบระยับจากหน้าต่างหอพัก
เค้าติดตามพ่อมดดำเข้าไปในปราสาท เห็นความคุ้นเคยของอีกฝ่าย ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลก ที่นี่คือปราสาทแห่งกาลเวลาพอๆ กับฮอกวอร์ตที่คนทั่วไปรู้จัก... โดยไม่ให้ใครเห็น ลอบลงสู่คุกใต้ดินเบื้องล่าง
กับการหาบางสิ่งในความมืด พบเข้าอย่างจังกับบางสิ่งและโจมตี!? ลูเซียสตกใจสุดขีดที่เห็น! เด็กผู้ชาย! ดวงตาสีเทาเบิกกว้าง เลือดที่ไหลหยดย้อยออกจากปาก และเรวิน ฮัพเฟินพัฟที่ดูตกใจไม่แพ้กัน ประคองร่างเด็กไว้แล้วค่อยๆ ร่ายคาถาช่วยชีวิต ไม่ใช้ไม้กายสิทธิ แต่เป็นเพียงมือและปาก
เด็กชายลืมตาขึ้น...
ลูเซียสก้มลงพิจารณาเด็กชาย... หน้าตาดี แต่มีอะไรบางอย่างที่น่าขนลุก มันเหมือนภาพของใครบางคนที่เค้ารู้จักมากๆ
"อย่าฆ่าผม!" เด็กชายพูดอย่างตกใจ "ผมสาบานว่าจะไม่บอกใคร"
"มาทำอะไรแถวนี้..." เรวิน ฮัพเฟินพัฟพูดขึ้น "นี่มันตีหนึ่งแล้วนะ อธิบายมาซิ"
"คุณเป็นอาจารย์รึไง! ผมไม่เคยเห็นคุณด้วยซ้ำ!"
"ไม่มีใครไล่อาจารย์รุ่นก่อนออกไปได้หรอก แม้จะไม่ได้มาสอนนานแล้วก็ยังมีพันธะสัญญาเป็นอาจารย์อยู่ ถ้าไม่เชื่อจะให้ชั้นหักคะแนนตรงนี้เลยมั้ยล่ะ เธออยู่บ้านไหน"
"กริฟฟินดอร์!" เด็กชายตอบ
"แบบนี้เด็กสลิธีรีนชัวส์" ฮัพเฟินพัฟเหยียดยิ้ม คล้ายเซเวอรัส สเนปอย่างประหลาด "มาทำอะไรที่นี่"
"มา... หาของ"
"ชั้นรู้เวลาที่คนโกหก... แม้ปากจะนิ่งและวางท่าสงบ แต่ใจของเธอสารภาพต่อชั้น"
"ผมชื่อทอม มาโวโล่ ริดเดิ้ล!" เด็กชายพูดและทำให้ลูเซียสขมวดคิ้ว ชื่อคุ้นๆ
"ครั้งนี้พูดความจริง" ฮัพเฟิลพัฟพยักหน้า "ชอบเดินสำรวจแบบนี้เหรอ บอกซิ ชั้นช่วยอะไรได้บ้าง ไม่ต้องกังวลอะไรเพราะชั้นจะไม่บอกใคร"
"ผมเชื่อคุณได้เหรอ"
"...ทำให้ชั้นชอบเธอจนได้นะ เสียดายชั้นคงไม่รับเธอเข้าสู่เพลมิล๊อค เพราะเพลมิล๊อคไม่ต้องการเด็กแบบนี้ แต่ถ้าจะเป็นเพื่อนคุยกันบ้างก็ดี เพราะชั้นยังมีธุระที่นี่อีกหลายรอบ" พูดแล้วดึงเอาบางสิ่งออกจากกระเป๋าแล้วหันหลัง จากไป "ถ้าโชคดีเจอกันอีกก็ดี"
"เดี๋ยว! อะไรคือเพลมิล๊อค!?"
"โรงเรียนสายอาชีพมั้ง!" ตอบแบบไม่แยแส
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว...
นับแต่วันที่ชั้นได้สมุดเล่มนี้มา...
นับจากวันที่โลกิตาย...
วันที่จอมมารล่มสลาย...
และวันที่...?
"ลูเซียส"
"หือ?"
"เป็นอะไร ทำไมนั่งเงียบนัก"
ลูเซียสมองดูเซเวอรัส... คนที่ไม่รู้อะไรเลย เกี่ยวกับดัมเบิลดอร์! หมอนั่นไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอกนะ แม้เค้าจะรู้เติมอกว่าจอมมารก็สารเลวพอกัน
"ปีนี่... ลูกชายชั้นจะอายุสิบเอ็ดขวบแล้ว"
"ก็แปลว่าเดือนกันยายนนี้ชั้นจะได้เจอเดรโกที่ฮอกวอร์ต"
"รวมทั้งแฮร์รี่ พอตเตอร์ด้วย"
เซเวอรัสดูขรึมขึ้นมาทันที "นั่นสินะ"
"นาย... ทำใจไม่ได้ที่จะได้เจอเด็กนั่นรึไง"
"เปล่า"
"เซเวอรัส..."
"อะไร..."
"ชั้นไม่ว่าอะไรที่นายจะชอบแฮร์รี่ พอตเตอร์บ้างหรอกนะ เพราะชั้นเองก็หวังว่าเดรโกจะชอบเค้าเหมือนกัน"
"เดรโกจะชอบเค้าหรือไม่มันไม่เกี่ยวกับชั้นเลยนะ"
"เกี่ยวสิ... เด็กนั่นมันลูกลิลี่นะเว้ย คนรักของนาย!"
"คนรักของผม แต่มีลูกกับคนอื่น!" เซเวอรัสกัดฟันกรอด
"ปากไม่ตรงกับใจ" ลูเซียสตบเข้าให้
"ว่าไงนะ!"
"รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ต้องมาเสแสร้งหรอก!" ลูเซียสลุกขึ้น "ชั้นอยากกินไอศครีม นายเอามั้ย"
"ไม่ต้อง..."
"บอกแล้วไง รักก็บอกรัก ชอบก็บอกชอบ"
"รู้แล้ว... ไปเอาให้ชั้นด้วย ราดนมเยอะ แต่ไม่เอาถั่ว"
ลูเซียสยิ้ม สะบัดเสื้อคลุมแล้วเดินไปที่ร้านขนมหวาน วูบหนึ่งเค้ารู้สึกเจ็บแปล็บที่ต้นแขนซ้าย ความกลัวทำให้ลูเซียสเหลียวหามัน ก่อนจะแอบถลกเสื้อดูเพื่อความแน่ใจ มันหายไปแล้ว! หายไปตั้งนานแล้ว!? แล้วความเจ็บปวดวูบหนึ่งนั่นมันอะไรกัน
"เป็นอะไรรึเปล่า...?"
เสียงนั้นทำให้ลูเซียสมองดูชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาเป็นมิตร แต่อะไรบางอย่างทำให้เค้าหายใจไม่ทั่วท้อง "ผมสบายดี" เค้าตอบ
"แต่ดูคุณไม่เหมือนคนสบายดี... ลูกน้องที่เอาตัวรอดคนเดียวและทิ้งนายไว้จะมีความสุขได้อย่างไรกันนะ"
"คุณพูดอะไรน่ะ!"
"ลูเซียส!"
เซเวอรัสนั่นเอง เข้ามาดูอาการและมองไปที่ชายหนุ่มอย่างเป็นศัตรู แต่เค้าไปแล้ว เร็วจนไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ เซเวอรัสมองหาเค้าที่หายไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางผู้คน เห็นเพียงผ้าโพกหัวสีม่วงที่หายวับไป
"หมอนั่นทำอะไรนายรึเปล่า"
"ไม่... ดูเหมือนนายรู้จักเค้านะ"
"รู้! พึ่งมาสมัครเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด แล้วดัมเบิลดอร์ก็รับด้วย ทั้งๆ ที่ดูเก้ๆ กังๆ พูดติดอ่าง..."
"ติดอ่างเหรอ!? เมื่อกี้เค้าพูดเหมือนปกติเลยนะ!"
ท่าทีของเซเวอรัสเปลี่ยนไปทันที "รึว่า... มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับการว่าจ้างครั้งนี้!"
"หมายความว่าไง"
"ไม่รู้สิ... แต่ผมจะลองถามดัมเบิลดอร์ดูแล้วกัน"
"ถามดัมเบิลดอร์! ให้ตายสิ! เซเวอรัส! กระทั่งเรื่องหัวเด็ดตีนขาดแบบนี้นายยังจะพูดกับเค้าอีกเหรอ!?"
"อะไร"
ไม่ใช่แค่เซเวอรัส คราวนี้ทุกคนหันมาทางพวกเค้าจนหมด ลูเซียสสงบเสงี่ยมลง "ไอติมสองถ้วย..."
-------------------------------------------------
"พ่อกลับมาแล้ว!" เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นพร้อมกับร่างเด็กชายที่โผเข้ากอด ก่อนจะผละจากอ้อมกอดไปกอดเพื่อนพ่อที่มาด้วยกัน "ยินดีต้อนรับครับ เซเวอรัส"
"ศาสตราจารย์สเนป..." ลูเซียสแก้ให้ "ที่โรงเรียนต้องเรียกอย่างงี้"
"แต่ที่บ้านผมเป็นเซเวอรัส! ไปกันเถอะเซเวอรัส แม่เตรียมของว่างไว้เพียบเลย!"
จำเป็นต้องปฏิเสธรึเปล่านะ หลังจากกินไอติมถ้วยเบอร์เร่อเนื่องจากลูเซียสชี้ผิด ทำให้ได้บานาน่าสปริทมาสองถ้วย "คงกินได้นิดหน่อยแต่จะพยายาม"
เดรโกจูงมือทั้งคู่เข้าไปอย่างตื่นเต้น พูดถึงความสนุกที่ได้โชว์การเล่นควิดดิชให้ปู่(บริฟรอท)และอา(บรูตัส)ดู เซเวอรัสกังวลเหมือนกันว่าการใกล้ชิดสองคนนั่นมากเกินไปจะทำให้เดรโกนิสัยเสีย ขนาดลูเซียสยังถูกกดดันจนไม่เป็นตัวของตัวเอง
ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลมัลฟอยสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลด้วยพันธะสัญญาแห่งเวทมนตร์ ลูเซียสคงถูกไล่ไปอยู่กับลูเครเซียที่โบสถ์แล้ว
"แต่เค้าเป็นเด็กที่ใจดีนะ รู้จักเผื่อแผ่คนอื่น..." เซเวอรัสออกความเห็น
"เหรอ..." ลูเซียสตอบแบบไม่สบอารมณ์เพราะส่วนตัวคิดว่าหมอนี่นิสัยเหมือนเจมส์ไม่มีผิด
ใช่... ความเห็นของลูเซียส เดรโกนิสัยเหมือนเจมส์ พอตเตอร์ ผู้ชายที่แย่งลิลี่ไปจากเซเวอรัส!
"นายน่าจะได้เห็นบันทึกของเดรโกสุดหล่อบ้าง"
"หา...!?"
"เปล่าหรอก... ดีนะที่เดรโกน่าเหมือนชั้น เพราะถ้าหน้าเหมือนนาซิสซ่าชั้นอาจจะสงสัยว่าเจมส์แอบมาไข่ทิ้งไว้ให้ชั้นเลี้ยง"
"เดรโกไม่เหมือนหมอนั่นหรอก!"
...นั่นเพราะนายเห็นแต่สิ่งที่อยากเห็นน่ะสิเจ้าโง่...
"ลูเซียส"
ลูเซียสวางหนังสือ "เข้ามาสินาซิสซา"
นาซิสซานั่งลงที่โซฟาแล้วมองเค้าอย่างไม่สบอารมณ์ "คุณปล่อยให้เซเวอรัสกลับบ้านเหรอ"
"ใช่ ทำไม"
"ทำได้ยังไงกัน"
"ทำไม"
"คุณรู้มั้ยว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว... แล้ววันนี้เป็นช่วงปิดเทอมไม่ใช่วันปกติ เซเวอรัสกลับบ้านช้าแบบนี้พ่อต้องฆ่าแน่!"
"อาจจะไม่ก็ได้..."
"รู้ได้ไงกัน..."
"เซเวอรัสอยู่กับเราแบบเต็มใจ ไม่มองเรื่องเวลาเลย" ลูเซียสรำพึง "เค้าคงบอกพ่อแล้วว่าจะกลับค่ำ"
"หวังว่าโบไบอัส สเนปจะไม่ลืมนะว่าลูกบอกแล้ว... ใจคอไม่ดีเลย"
คำพูดนั้นทำให้ลูเซียสลุกขึ้นแล้วคว้าเสื้อคลุม "ชั้นว่าชั้นไปดูดีกว่า"
"ชั้นไปด้วย!"
"เดรโกล่ะ"
"หลับแล้ว ให้ชั้นไปด้วยเถอะ คราวนี้ชั้นไม่อยากนั่งอยู่บ้านโดยไม่รู้ไม่เห็นอะไรอีกแล้ว!"
ลูเซียสถอนใจ "ด๊อบบี้! เตรียมรถม้าเดี๋ยวนี้!"
------------------------------------------
เซเวอรัสเดินกลับบ้าน ในหัวเค้าคือเรื่องของควีเรลล์...
ควีเรลล์ไม่ได้ติดอ่าง แต่แกล้งทำตอนที่มาสมัครงานงั้นเหรอ!? เพื่ออะไร
"เซเวอรัส!"
เสียงที่ประสานกันของสองผัวเมียมัลฟอยทำให้เค้าหลุดจากความคิด "อะไรกัน พวกนาย!?"
"ยังไม่ถึงบ้านอีกเหรอ" ลูเซียสถามคนแรก "ทำไมเดินช้านัก"
"มีเรื่องให้คิดนะ"
"อะไร"
"ควีเรลล์"
"อ้อ"
"แล้วพวกนายมาทำอะไรที่นี่"
"ชั้นห่วงว่า--"
"ห่วงพ่อเธอจะยังไม่ได้กินข้าวน่ะ!" นาซิสซาชิงตอบ ก่อนจะพูดกับลูเซียสที่ขมวดคิ้ว "สามัญสำนึกของคนปกติย่ะ"
"แล้ว..."
"ชั้นจะไปทำอาหารค่ำให้"
"นาซิสซา... คุณใช้ครัวมักเกิ้ลไม่เป็นหรอก"
"ชั้นใช้เวทมนตร์ได้"
"พ่อผมไม่ยอมแน่"
"ชั้นจะทำให้เค้ายอม" ว่าแล้วสองผัวเมียก็ควงแขนเซเวอรัสทั้งซ้ายขวา "ไปกันเถอะ!"
"ป่วนเหมือนพวกแฝดวิสลี่ย์เลยนะเนี่ย"
"อะไรนะ!?"
"เปล่า... ไม่มีอะไร"
โดยความจริงแล้วนาซีสซาอาจจะเป็นคนที่รู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำที่สุดก็ได้ เพราะเมื่อเธอมาถึงบ้าน เธอสุภาพด้วยการวางตัวและลดความเครียดระหว่างลูเซียสกับโทไบอัสลงบ้าง ความจริงนาซิสซาดูจะมีอัธยาสัยที่เข้ากับโทไบอัสได้ และมันคงจะดีกว่านี้มากถ้าเธอไม่ใช่แม่มด
ดูเหมือนพวกเค้าจะคิดมากเกินไปเรื่องเซเวอรัสกับพ่อ เพราะพ่อรับรู้เรื่องที่เซเวอรัสจะกลับค่ำ และไม่ได้ตำหนิอะไร
อันที่จริงเค้าดีขึ้นนิดหน่อย...
"พวกเธอทำงานกับเซเวอรัสเหรอ"
"เปล่าครับ ผมทำงานที่กระทรวง ส่วนภรรยาผมเป็นแม่บ้านธรรมดา"
"งั้นก็ไม่ได้มากับตาแก่หนวดขาวที่เป็นนายจ้างเซเวอรัสสินะ"
"ดัมเบิลดอร์... ผม ไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า"
"ลูเซียส... ชั้นอยากดื่มน้ำสีดำที่มีฟองของมักเกิ้ลกับน้ำแข็ง เธอออกไปซื้อกับเซเวอรัสได้มั้ย" นาซิสซาบอก
"นี่เธอใช้สามีเหรอเนี่ย!"
"ไปเถอะน่า"
"ลูเซียส มานี่น่า" เซเวอรัสดึงลูเซียสออกไปก่อนจะผ่านประตูยังมองให้แน่ใจว่า อยู่ได้ใช่มั้ย แล้วไปซะ "เราต้องเดินไปปากซอย"
เหลือแต่นาซิสซากับโทไบอัส...
"ขอโทษนะคะที่มีแต่อาหารเรียบๆ พอดีไม่คิดว่าที่บ้านจะไม่เก็บอาหารไว้ในตู้เย็น"
"เธอมีอะไรจะพูดกับชั้น"
"รู้เหรอคะ"
"เธอไล่สามีไปซื้อน้ำอัดลม ไม่เคยได้ยินว่าพวกแม่มดชอบโคล่าซะด้วย"
"ค่ะ ยิ่งเลือดบริสุทธิ์ยิ่งไม่ชอบเลย ไม่ใช่ไม่อร่อยนะ แต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้กิน"
"ธุระของเธอ เอาออกมาวางแล้วรีบไสหัวไปซะ ชั้นไม่มีเวลาต้อนรับเธอมากนะ!"
"นี่เรียกว่าหยาบคายนะคะ ถ้าคุณไม่ต้องการเซเวอรัสแต่แรกทำไมคุณไม่ฆ่าเค้าซะเลย คุณจะไล่เค้าทำไมในเมื่อเค้าไม่ยอมไป หรือไม่ คุณก็หนีไปซะเองก็ยังได้"
"....................."
"คุณ... ยังรักเซเวอรัสอยู่สินะ"
ชั้นไม่รู้หรอก... เหตุผลที่คุณร้ายกาจกับเซเวอรัสน่ะ แต่คุณทำให้เค้าเจ็บปวดมาก และระหว่งที่ทำแบบนั้น คุณก็เจ็บปวดด้วย อนิจจา... พวกคุณสามารถอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้ ทำไมไม่ทำนะ"
โทไบอัสลุกขึ้น "ชั้นว่าเธอออกไปดีกว่านะ"
"นี่เป็นสิ่งที่คุณควรรู้..."
นาซิสซาวางจดหมายลงบนโต๊ะ โทไบอัสเหลือบมอง "อะไร..."
"สิ่งที่เซเวอรัสขอจากพระเจ้า"
โทไบอัสคลี่ออกอ่าน --อยากตายด้วยน้ำมือพ่อ--
"เซเวอรัสรักคุณมาก มากขนาดว่าต้องการที่จะให้คุณฆ่าเค้า แต่ว่า ตอนนี้ทำไม่ได้ เพราะเซเวอรัสยังมีหน้าที่ เค้าต้องปกป้องลูกชายของลิลี่ เอฟเวนส์จนกว่าจะถึงวันสำคัญ ชั้นไม่รู้ว่าปกป้องจากอะไรและนานแค่ไหน แต่ชั้นรู้ว่าเด็กคนนี้มีดวงตาของลิลี่ เอฟเวนส์--ดวงตาสีเขียวที่เหมือนคุณ และวันนั้น เมื่อทุกอย่างจบ เค้าจะกลับบ้านเพื่อนเอาชีวิตมาทิ้ง"
โทไบอัสเอามือปิดหน้าอย่างอ่อนเพลีย
"ตอนนั้น ชั้นหวังว่า... คุณจะกอดเค้าแล้วบอกเค้าว่า --พ่อจะไม่ทำร้ายลูกอีกแล้ว เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป อย่างมีความสุข--"
"พอซะที!"
"เข้าใจแล้วค่ะ ชั้นเองก็เปลี่ยนใจแล้ว ชั้นไม่อยากรอกินโคล่าแล้ว แต่จะไปกินข้างนอกดีกว่า" นาซิสซาเปิดประตูออกไป
"เดี๋ยว!"
นาซิสซาหันมา "คะ!"
"เมื่อสิ่งนั้นจบ เซเวอรัสจะไม่ต้องสูญเสียวิญญานใช่มั้ย"
กับความเงียบอันร้ายกาจ เหมือนนาซิสซาจะเดาออกแล้วว่าทั้งหมดคืออะไร
ปกป้องเซเวอรัสจากใครบางคนหรืออะไรที่จ้องจะสูบวิญญาณเค้างั้นเหรอ!? เพราะงั้นถึงต้องทำให้เซเวอรัสเจ็บปวดเหรอ!? เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะปกป้องลูกใช่มั้ย!?
โทไบอัส... คงเจ็บปวดมากสินะ!
"ชั้น... ไม่รู้..."
ตอนนั้นนาซิสซาได้เห็นดวงตาสีเขียวของโทไบอัส มันเต็มไปด้วยความเสียใจ และเธอมั่นใจว่าเธอรู้ใจของเค้า... หญิงสาวผ่านบานประตูไปอย่าหดหู่
...ในสายตาของแก ชั้นจะเป็นอะไรไม่สำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ทั้งหมดที่ชั้นทำเพื่อปกป้องแกคนเดียว...
นาซิสซาพบกับสามีและเพื่อนที่กำลังเดินกลับมาพร้อมกับโคล่าขวดหนึ่งลิตรครึ่งและน้ำแข็ง ลูเซียสขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อเห็นภรรยามาดักรอที่ปากซอย
"เอ่อ... มีอะไรเหรอ" เซเวอรัสดูงงๆ กับรอยยิ้มเศร้าๆ ของนาซิสซา
"ไม่มีอะไร" เธอบอก "เซเวอรัส.. ถือน้ำกลับไปกินกับพ่อเถอะนะ ส่วนชั้นจะกินโคล่ากับสามีที่นี่!"
"หา...!"
"รีบไปสิ! เดี๋ยวพ่อก็รอหรอก!"
เซเวอรัสกลับบ้านไปแบบงง ส่วนนาซิสซานั่งลงที่บันไดหน้าซุปเปอร์มาเก็ตแบบไม่กลัวชุดสวยเปื้อน "ร้านนี่สุดยอดเลยนะ เห็นว่าเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วย! มักเกิ้ลก็มีอะไรดีๆ แฮะ!"
"เธอพูดอะไรกับสเนป!"
"ก็แค่บอกความปรารถนาของเค้าให้พ่อเค้ารู้"
"แล้ว... เค้าทำอะไรเธอรึเปล่า?"
"ไม่หรอก! ลูเซียส... เค้ารักลูกชายเค้ามาก ขนาดขายวิญญานให้ปีศาจได้เลยนะ"
"หา...!" ลูเซียสไม่อยากเชื่อ
"ลูเซียส" นาซิสซาทำเสียงหวาน
"อะไร"
"ชั้นอยากกินอเมริกันแซนวิส(แฮมเบอเกอร์)แบบที่เซเวอรัสกินวันนั้น แล้วก็โคล่าใส่น้ำแข็งด้วย" เธอชี้เค้าไปในร้าน "มาโลกมักเกิ้ลแล้วไม่ได้กินนี่น่าเสียดายนะ ที่โลกเวทมนตร์ก็ไม่มีขายด้วย!"
ลูเซียสถอนใจพลางสำรวจดูว่าในกระเป๋ายังพอมีเงินมักเกิ้ลเหลือรึไม่ ก่อนจะกลับเข้าไปในร้าน "เบอเกอร์เนื้อสองที่กับโคล่าด้วย"
เซเวอรัสกลับมาที่บ้าน และสิ่งแรกที่เห็นก็เขย่าหัวใจเค้าอย่างแรง!
พ่อของเค้ากำลังร้องไห้! ร้องไห้จริงๆ!
"พ่อ!? เกิดอะไรขึ้นฮะ!"
"ไม่มีอะไรซักหน่อย!"
"แต่พ่อ...!"
"ชั้นบอกว่าไม่มีอะไรแกไม่ได้ยินรึไง!"
เซเวอรัสเงียบ วางของที่โต๊ะ "ลูเซียสกับนาซิสซาคงกลับไปแล้วน่ะครับ"
"ชั้นถามรึไง!!" เสียงตะคอกทำให้ชายหนุ่มไม่พูดอะไรอีก เค้ามองดูอาหารที่วางบนโต๊ะที่ยังไม่แตะซักอย่าง "พ่อจะกินข้าวรึเปล่าฮะ"
"ไปเอาแก้วมาสองใบ..." เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงมาก "รินโคล่าให้ด้วย" เซเวอรัสทำตามโดยไม่ถาม เค้าถือแก้วโค๊กสองแก้วไปวางที่โต๊ะกลาง โทไบอัสผลักหนึ่งแก้วให้เซเวอรัส "ชนแก้วกับชั้น" เซเวอรัสชนแก้วกับพ่อแล้วดื่มโค๊กจนหมด มันให้ความรู้สึกสดชื่นดีจริงๆ นานแค่ไหนแล้วนะที่เค้าไม่ได้กินน้ำอัดลมแบบนี้
"นานแล้วนะ ที่ชั้นไม่ได้กินน้ำอัดลม... นับจากวันเกิดอายุสามขวบของแก"
"พ่อ!?"
โทไบอัสดึงลูกชายเข้ามากอด เซเวอรัสตะลึง และไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจจะมีเครื่องดื่มชั้นเลิศมากมายในโลกนี้ แต่สำหรับเซเวอรัส เค้ารู้สึกว่าไม่มีอะไรอร่อยกว่าโค๊กใส่น้ำแข็งธรรมดา
TBC.
ความคิดเห็น