คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เพื่อนแท้
ขอโทษครับที่อู้นาน ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว
*********************************
บานประตูเปิดผ่างพร้อมกับร่างของอาจารย์สอนปรุงยาของฮอกวอร์ต ดวงตาสีดำของอย่างกังวลมายังพวกเค้า "ชั้นได้ข่าวแปลกๆ เกี่ยวกับนาย นี่เรื่องจริงเหรอ"
"ถ้าข่าวที่ว่าชั้นกำลังจะถูกพิจารณาให้ออกจากงานเพราะเสียสติล่ะก็ เรื่องจริง" ลูเซียสตอบเงียบๆ
"บ้าเอ้ย! พวกเค้าเอาอะไรมาตัดสินนายวะ!?"
"เพราะชั้นไปหาจิตแพทย์"
เซเวอรัส สเนปอึ้ง ก่อนจะมองตรงไปที่ลูเซียส "จิตแพทย์มักเกิ้ล!?"
"จิตแพทย์มักเกิ้ล" ลูเซียสตอบทันที
'ไร้สาระจริงๆ เชียว' เซเวอรัสคิด แต่ก็พอเข้าใจ คนคลั่งเลือดอย่างลูเซียสไปหาจิตแพทย์มักเกิ้ลต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ ซึ่งคนอาจจะตีความว่า เพราะถ้าปรึกษาหมอเวทมนตร์ต้องเป็นข่าวใหญ่ และคนระดับลูเซียส ไม่ใช่ดาราก็เหมือนดารา ปาปารัสซี่ตามติดออกขนาดนี้... และความจริง ความผิดปกติของลูเซียสไม่ใช่เรื่องใหม่ของโลกเวทมนตร์ เพราะเค้าทำอะไรขัดๆ กันมาตลอด ในฐานะคนคลั่งเลือด ชอบศาสตร์มืด แต่กลับสนับสนุนองค์กรการกุศลทุกอย่าง แถมยังบริจาคเงินช่วยเหลือองค์กรช่วยผู้บาดเจ็บมักเกิ้ลจากเวทมนตร์ 'ความจริงแล้วเค้าเป็นคนดี แต่ต้องทำตัวไม่ดีเพราะสายตาของตระกูลมัลฟอยที่จับจ้องในฐานะผู้นำตระกูล' เซเวอรัสสรุป
"แล้วนาซิสซา...?"
"หล่อนนั่นแหละตัวดี เห็นชั้นหมกมุ่นเรื่องสมุดจอมมารนั่นมากเกินไปก็เลยให้ชั้นไปหาจิตแพทย์ อ้างว่าเป็นเรื่องพ่อนาย จริงๆ ก็คือหมายถึงชั้นนั่นแหละ!"
"แล้วนายบอกเธอมั้ยเกี่ยวกับสมุด"
"บอก"
"เธอว่าไงบ้าง"
"เธอก็หาว่าชั้นบ้าสิวะ!" ลูเซียสสุดจะทน อีกไม่กี่นาทีก็จะทำการพิจารณาแล้ว
เซเวอรัสแกะซองยาที่มีคำว่า 'พาราเซตาม่อน' ออกแล้วอัดเข้าปากสองเม็ดก่อนจะตามด้วยน้ำแก้วใหญ่ ลูเซียสจำได้ว่ามันเป็นยามักเกิ้ล เซเวอรัสใช้มันเพราะมันพกง่ายกว่ายาของพ่อมด
"ใช้ชั้นเข้าฟังได้มั้ย" อาจารย์ปรุงยาถาม
"เอาสิ" ลูเซียสถอนใจ
กับการอ่านบันทึกกระทรวงเวทมนตร์ ลูเซียสมองไปอย่างไร้ความรู้สึกที่รูปชายผู้หนึ่งที่มีผมสีดำยาวลากพื้นในชุดดำสนิท มือถือหนังสือเล่มหนึ่ง เป็นภาพนิ่งเหมือนกับภาพวาดของมักเกิ้ลทั่วๆ ไป เป็นภาพนิ่งภาพเดียวท่ามกลางภาพเคลื่อนไหวอื่นๆ ของเมอร์ลิน เจ้าหญิงเมแกน และอื่นๆ อีกมากมาย
วูบหนึ่ง เค้าคิดว่าชายในภาพนิ่งคล้ายเซเวอรัส!?
"นั่น"
"เทพฮาเดส--เทพแห่งนรก"
"ใครวาด?"
"ไม่รู้สิ คงเป็นพวกมักเกิ้ล"
การพูดคุยระหว่างลูเซียสกับเอเวอรี่ เซเวอรัสก็ดึงเค้าไปนั่งที่เพราะรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์เรียกเค้าแล้ว "คุณมัลฟอย, คุณไปทำอะไรที่โรงพยาบาลมักเกิ้ล" ฟัดถามเค้า
"ไปหาจิตแพทย์"
"คุณมีความกังวลใจเหรอ"
"นิดหน่อย แต่ไม่เกี่ยวกับผมหรอกนะ"
"คุณไม่ต้องการให้เป็นประเด็นเลยยอมไปหาหมอมักเกิ้ลสินะ"
"ถามอะไรห่วยแบบนั้น!"
ลูเซียสเงียบพลางมองไปทางอาเธอร์ วิสลี่ย์อย่างโกรธแค้น ทั้งหมดเป็นฝีมือของเค้าแน่ๆ ในนามแห่งเมอร์ลิน! เค้าเกลียดมัน!
"นี่ไม่ใช่เพราะชั้นนะ" อาเธอร์พูดราวกับจะรู้ว่าลูเซียสคิดอะไร "คนที่เห็นแล้วรายงานเรื่องนี้คือพี่สาวของภรรยาคุณนั่นแหละ"
ลูเซียสเอามือปิดหน้า อยากจะบ้าตาย! แอนโดรมีด้านี่นะ! แน่นอน ไม่มีทางเป็นคนอื่นนอกจากแอนโดรมิด้าแน่ๆ เพราะนาซิสซามีพี่สาวสองคนและหนึ่งในนั้นอยู่ในอัซคาบัน
"ฟังนะ ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องเกี่ยวกับจิต! ผมแค่เป็นห่วงเพื่อน!"
"เพื่อนคนไหนที่คุณต้องถึงกับถ่อไปหาหมอมักเกิ้ลด้วยตัวเอง?" อัมเบริดถามอย่างสนใจ ลูเซียสไม่สามารถพูดออกมาได้ นี่เป็นความลับระดับโลกของเซเวอรัส เซเวอรัสปกป้องพ่อมาก ไม่มีทางที่จะ...
"ผมเอง"
ทุกคนหันไปมอง ลูเซียสอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง นี่เซเวอรัสรับแทนเค้าเหรอนี่!? เซเวอรัสพูดต่อไปหลังจากทำให้ห้องเงียบอยู่พักหนึ่ง ลูเซียสยืนขึ้นราวกับไม่อาจจะนั่งได้อีกต่อไป
"เป็นเพราะผม... หลังจากผู้เสพความตายบุกเข้าไปในบ้านและทำร้ายผมกับพ่อ ผมก็ไม่อาจจะอยู่อย่างเป็นสุขได้ ผมฝันร้ายและระแวงตลอดเวลา แม้แต่ระหว่างสอน"
ทุกคนเงียบ... ลูเซียสตะลึง มันคนละเรื่องกับที่เค้าคิดว่าจะเกิด...
"ผมกลัวการคุกคามจากจอมมาร... เพราะผมได้หักหลังเค้าแล้วมาเข้ากับดัมเบิลดอร์"
"แต่คนที่รู้ว่าใครได้ตายไปแล้ว" อาเธอร์พยายามปลอบเค้า
"งั้นเรียกชื่อเค้าสิ"
"ศาสตราจารย์สเนป!" รัฐมนตรีฟัดพูดอย่างตกใจ
"ไม่มีอะไรที่ต้องกลัวหากนั่นคือคนที่ตายแล้ว ปัญหาคือ พวกคุณไม่ได้คิดว่าเค้าตาย ผมก็เหมือนกัน เพราะงั้น เป็นธรรมดาที่ผมจะกลัวจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ในนามแห่งพระเยซูคริสต์! ผมจำเป็นต้องพบจิตแพทย์!" เซเวอรัสลูบหน้าอย่างอ่อนเพลีย
"คุณเป็นลูกมักเกิ้ลเหรอ... ผมเคยเห็นแต่พวกมักเกิ้ลที่พูดถึงคนชื่อเยซู" อาเธอร์สนใจในตัวสเนปทันที
"พ่อผมเป็นมักเกิ้ล แม่เป็นแม่มด" เซเวอรัสตอบ "ผมเกิดและเติบโตในโลกมักเกิ้ล คุณเข้าใจนะ ผมวางใจที่จะปรึกษามักเกิ้ลในเรื่องจิตใจมากกว่าจะให้พ่อมดด้วยกันมาตรวจสอบความทรงจำอันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม"
"แล้วมัลฟอยล่ะ!?"
"เค้าก็กลัวเกี่ยวกับจอมมาร! เค้าถึงต้องการแน่ใจว่าการที่คนๆ หนึ่งกลัวมากกว่าคนอื่น แต่สิ่งที่กลัวก็เป็นสิ่งที่คนทั่วๆ ไปก็กลัวมากเหมือนกัน มันเป็นปัญหามั้ย! ถ้าไม่! ผมก็ปกติ!"
"แล้วคุณอ้างเรื่องที่คุณกลัวการไล่ล่าของเจ้าแห่งศาสตร์มืดเป็นเหตุผลสำหรับการพบจิตแพทย์ของลูเซียสเหรอ!?" สกริมเจอร์แทบไม่อยากจะเชื่อ เซเวอรัสลุกขึ้นแล้วเดินไปที่เก้าว่างอีกตัว
"ผมมีคนที่จะทำให้พวกคุณเชื่อผม"
"งั้นเหรอ ใครล่ะ?"
"ผมเชิญเค้าเข้ามาได้ใช่มั้ย"
"ใช่"
"งั้นผมขอเชิญ พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่!!" เซเวอรัสพูดราวกับนักแสดงที่กำลังมองมายังกล้อง ด้วยท่าทางภูมิฐานสุดๆ แต่สิ่งที่เค้าพูดทำให้ทุกคนในห้องอ้าปากค้าง ไม่เว้นแม้แต่ลูเซียสและอาเธอร์
พิลึกพิลั่น!? ไม่สิ มันน่าประทับใจจะตายไป!?
สมมติว่ามีใครบางคนปรากฏตัวตรงนั้น หลังจากที่เซเวอรัสเชิญเสด็จพระผู้เป็นเจ้า! คนที่ปรากฏตัวย่อมไม่มีทางเป็นใครได้อีกนอกจากพระองค์! เพราะงั้น! กับท่าทางที่เหมือนกำลังรอคอยของอาจารย์สอนปรุงยา ทุกคนจึงมองตรงไปที่เก้าอี้และรอคอยไปด้วย
พักใหญ่.. ฟัดจึงพูดขึ้น "นี่คุณล้อเลียนเราเหรอ!"
"เปล่าครับท่าน"
"แล้วเมื่อกี้มันอะไรกันเนี่ย!"
"ผมแก้ต่างให้ลูเซียสและตัวผมเอง"
เสียงแซดๆ ดังขึ้น... และเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นจากประตู ดัมเบิลดอร์เดินเข้ามาพร้อมกับพูดอย่างเอ็นดู "อธิบายสิ เซเวอรัส"
"วินาทีที่ผมพูดว่า.. ขอเชิญพระเจ้ามาที่นี่ พวกท่านเกือบจะเชื่อผม เมื่อผมรอคอย ท่านก็เกิดความคิดว่ามันต้อง หรืออาจจะต้อง...! ใช่มั้ยครับ เพราะฉะนั้น ย้อนกลับไปถามตัวเอง หามันให้เจอเพื่อเห็นแก่เพื่อนของผมผู้นี้"
'เยี่ยมไปเลยเซเวอรัส!' ลูเซียสไม่ต้องรอฟังผลด้วยซ้ำ เค้าแน่ใจว่าคำพูดของเซเวอรัสมีน้ำหนักพอ และเป็นดังนั้น เพราะอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา กระทรวงเวทมนตร์ก็โยนเรื่องของเค้าลงตระกร้า
-----------------------------------------------
ลูเซียสมองดูสมุดเจ้าปัญหาของเค้า จริงอย่างเซเวอรัสพูด เค้ายังรู้สึกเหมือนจอมมารจะยังอยู่ เพราะงั้นถึงไม่กล้าทิ้ง ลูเซียสตัดสินใจเก็บมันใส่ลิ้นชักแล้วหยิบสมุดอีกเล่มขึ้นมา เปิดหน้าที่ยังไม่ได้อ่านเพื่อเข้าไปหามัน
ลูเซียสกำลังยืนอยู่ที่โรงพยาบาลเซนต์มังโกล แต่เหมือนเวลาหยุดนิ่ง!? เค้ามองไปรอบๆ และเห็นเซเวอรัส เรวิน ฮัฟเฟิลพัฟเดินผ่านผู้คนที่แข็งสนิทราวกับถูกหยุดเวลาไว้ และพลัน! เค้ารู้ชัดว่าเวลาถูกหยุดนิ่งจริงๆ เมื่อเค้าตามเรวิน ฮัฟเฟิลพัฟไป เค้ามองเห็นแก้วน้ำที่ลอยกลางอากาศและน้ำที่เหมือนจะกระจายออกจากถ้วยในสภาพค้างกลางอากาศ!?
มือผอมๆ ของเรวิน ฮัฟเฟิลพัฟเอื้อมไปแตะร่างของอัสลันเทีย มัลฟอยที่ดูกระวนกระวายในสภาพแข็งทื่อ และพลัน เค้ากลับตัวได้ในมิติกาลเวลาที่หยุดนิ่ง
ดวงตาสีเงินมองดูชายตรงหน้า "คุณเป็นใคร!?"
"ไม่สำคัญ แต่ผมมาเพื่อบอกว่าลูกของคุณ และลูกของเพื่อนคุณที่เกิดวันเดียวกันจะต้องตายวันนี้"
"หมายความว่าไง!"
"ไม่ต้องกลัว ผมมาเพื่อช่วยคุณ วิญญานของกริฟฟินดอร์กำลังหลอมรวมกับร่างของลูกสาวคุณที่ตายแล้วให้กลับมามีชีวิต แต่มันทำให้ลูกชายของคุณอาจจะไม่รอด นี่คือเงื่อนไขของผม ถ้าคุณยอมรับก๊อดริก กริฟฟินดอร์ในร่างใหม่เป็นลูกสาวของคุณ ผมจะขอให้เค้าแบ่งพลังให้กับลูกชายและลูกชายของพี่น้องฝาแฝดที่กำลังจะเกิดในวันเดียวกันด้วย"
"ตกลง!!" อัสลันเทียตอบโดยไม่คิดเลย เรวิน ฮัฟเฟิลพัฟเปิดประตูเข้าไปในห้องคลอดแล้ววางมือที่หน้าผากของจามีส เงยหน้าขึ้นมองฟ้าราวกับจะดึงพลังออกมา แล้วจามีสก็เปิดตาโพลง เธอจ้องไปที่ฮัฟเฟิลพัฟที่กำลังอมยิ้มอย่างหวาดกลัว และเมื่อเค้าหายไปท่ามกลางความงุงงของจามีสและอัสลันเทีย เวลาก็เคลื่อนไหวตามปกติ
เธอได้ลูกแฝด เป็นผู้หญิงและผู้ชาย!
ห้องคลอดข้างๆ ไดอาน่าคลอดลูกชายคนหนึ่ง
ลูเซียสมองดูอดีตอย่างตะลึง ขณะที่เพื่อนๆ ของอัสลันเทียมามะลุมมะตุ้มเด็กสามคนที่เกิดในวันเดียวกันอย่างสนุกสนาน อัสลันเทียก็ยืนหน้าซีดมองกระจกราวกับวิญญานหลุดออกจากร่าง
และเค้ามองตรงไปยังอาเทน่า--ลูกสาวคนโตด้วยแววตาเหมือนจะไม่แน่ใจ
ลูเซียสมองอย่างใช้ความคิด แปลว่ากริฟฟินดอร์ได้เลือกอยู่แล้วว่าจะเกิดในท้องใคร... แต่ที่ไม่เข้าใจ ทำไมต้องเป็นเด็กผู้หญิง?
รึว่า!? ก๊อดริก กริฟฟินดอร์เป็นกระเทยแอ๊บแมน!?
ลูเซียสกำลังมุ่งตรงไปที่บ้านหลังสุดท้ายของสุดตรอกช่างปั่นฝ้าย ทีแรกเค้าไม่ได้คิดว่าจะไปบ้านเซเวอรัส แต่จะไปที่โบสถ์เพื่อเยี่ยมพ่อกับน้องสาว แต่เพราะเห็นพ่อเซเวอรัสที่โบสถ์--มาตะโกนโหวกเหวกว่าลูกชายไม่ยอมเข้าบ้าน ทำให้เค้ากังวลว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นแน่เมื่อโทไบอัส สเนปเจอลูกชาย
แล้วก็เป็นดังคาด! ยังไม่ทันที่จะถึงบ้านเซเวอรัส เค้าก็เจอกับโทไบอัสที่ฉุดกระชากร่างผอมๆ ของลูกชายไปตามทางและลงไม้ลงมือไปตลอดทางด้วย เซเวอรัสดูเล็กมากเมื่อเปรียบเทียบกับพ่อ เค้าถูกโยนกระแทกกำแพงแล้วถูกโยนลงกับพื้นอย่างไม่มีเมตตาเลยซักนิด
"หยุดนะ!" ลูเซียสตะโกนแล้ววิ่งเข้าไปขัดขวางการทุบตีที่ทารุณ
"ไสหัวไปให้พ้น!" เสียงตะโกนหยาบคายทำให้ลูเซียสโกรธจนพูดไม่ออก "แกยุ่งอะไรเรื่องของครอบครัวคนอื่นเค้าวะ!?"
"ผมเป็นเพื่อนเค้า และผมขอให้คุณปล่อยเค้าไป พ่อไม่ควรตีลูกแรงขนาดนี้ ผมก็เป็นพ่อคนผมไม่เคยตีลูกแบบนี้เลย ผมใช้วิธีกักบริเวณแล้วก็งดขนมเท่านั้น!"
"ชั้นไม่ได้ถามแก ไสหัวไปให้พ้นก่อนที่ชั้นจะเล่นงานแก!"
ลูเซียสไม่ขยับ วินาทีนั้นเค้าลิ้มรสการโจมตีที่ไม่ใช่เวทมนตร์! สิ่งที่ฟาดลงที่หัวเค้ามันคือไม้ขนาดสี่คูณสองนิ้ว ลูเซียสม้วนลงกับพื้น
"ลูเซียส!"
"หลบไปเซวี! ไม่งั้นชั้นจะตีแกให้ยับ!"
"ไม่ครับ! พ่อจะทำล้ายลูเซียสไม่ได้! มันผิดกฎหมาย!"
ไม่น่าเชื่อว่าชายคนหนึ่งจะทำเช่นนี้กับลูกของตัวเองได้ เซเวอรัสถูกพ่อเตะปลายคางจนกระเด็น เลือดไหวโชกออกมา วินาทีที่กำลังจะถูกกระทืบ ลูเซียสชักไม้กายสิทธิ์และตะโกนก้อง
"หยุดนะเจ้าบ้า! ปล่อยเค้าไปเดี๋ยวนี้!"
"ทำไม.. แกจะทำอะไรชั้น สาปชั้นด้วยไม้สั่วๆ นั่นเรอะ"
ลูเซียสสั่น เค้าไม่เคยเกลียดหรือรังเกียจมักเกิ้ลหรอก ไม่งั้นจะเป็นเพื่อนกับลิลี่ได้ยังไง แต่กับพ่อเซเวอรัส... ใช่ ลูเซียสสามารถพูดได้อย่างไม่ลังเลเหตุผลแห่งความคลั่งในเลือดบริสุทธิ์เพราะเค้าเกลียดและขยะแขยงผู้ชายคนนี้
"เอาสิ... สาปชั้น... ฆ่าชั้น"
ลูเซียสสั่น.. เค้าไม่เคยลังเลที่สาปมักเกิ้ลโสโครกคนอื่น แต่กับหมอนี่
"เร็วสิ สาปชั้นเลย"
"อย่านะลูเซียส!" เซเวอรัสตะโกนแทรกออกมา
ลูเซียสไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เค้าตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ คือลดไม้กายสิทธิ์ลง แล้วจากนั้นก็ถูกมักเกิ้ลโสโครก, สัตว์นรกที่เซเวอรัสเรียกว่าพ่อประเคนให้ไม่ยั่งทั้งมือและเท้า
......................................................
.................................
....................................................
..............................
ตาสีเทาเปิดออกมองโลกอีกครั้ง หลังจากความทรมานถูกเคลื่อนผ่านไป เค้ามองเห็นเพดานสีขาวและค่อยๆ หันไปมอง ผู้หญิงที่เหมือนเค้ามาในชุดคล้ายบาทหลวงกำลังเช็ดตัวให้เค้า
"ลูเครเซีย" ลูเซียสครางออกมา
"ชี่ชชชช ไม่เป็นไรแล้ว"
"เซเวอรัสล่ะ"
"โทไบอัสพากลับบ้านไปแล้ว"
"เธอไม่ช่วยอะไรเค้าเลยเหรอ"
"................"
"ลูเครเซีย!?"
"พี่ไม่เข้าใจหรอก ลูเซียส"
"ไม่เข้าใจเหรอ!?" ลูเซียสร้องอย่างเหลืออด ลุกขึ้นจากเตียงแล้วความเจ็บก็พุ่งไปทั่วร่าง เซเวอรัสต้องเจ็บมากกว่าเค้าหลายเท่า และไม่ใช่ความเจ็บธรรมดา เป็นการเจ็บซ้ำๆ ซากๆ แล้วแบบนี้มันดีกว่าติดคุกอัซคาบันตรงไหนกัน
"เซเวอรัส จำเป็นต้องอยู่อย่างงั้น"
"จำเป็น! ให้ตายสิ ไม่มีใครจำเป็นต้องอยู่ในสภาพนั้น เซเวอรัสไม่จำเป็นต้องเป็นเหยื่อของใคร ไม่จำเป็นต้องถูกใครทำร้ายหรือว่า.. ขายตัวให้ผู้ชายด้วยกัน"
"ทุกวันนี้เซเวอรัสไม่ได้ขายตัวให้ผู้ชายคนไหนหรอก เค้ามีเงินมากพอจากการสอนที่ฮอกวอร์ต"
ลูเซียสลูบหน้าอย่างอ่อนเพลีย "เธอไม่เข้าใจจริงๆ หรือแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจกันแน่"
"ไม่มีใครเปลี่ยนชีวิตเค้าได้หรอก ไม่มีใครเปลี่ยนใครได้เว้นแต่เค้าจะเปลี่ยนมันเอง"
"ชั้นไม่ต้องการให้เซเวอรัสเลิกรักพ่อหรอก แค่... อยากเปลี่ยนโลกของเค้าก็แค่นั้นเอง"
ลูเครเซียลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้อง ปล่อยให้ลูเซียสอยู่ตามกำลังพัง ลูเซียสนั่งกอดเข่าและร้องไห้เงียบๆ รู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพช เค้าไม่ได้จำเป็นต้องรับการช่วยเหลือจากเซเวอรัส แน่นอนว่าไม่ เค้าสามารถติดสินบนใต้โต๊ะได้ด้วยเงินจำนวนมหาศาลชนิดที่ขนหน้าแข้งไม่ร่วง แต่เซเวอรัสก็กระโดดเข้ามาช่วยโดยไม่เสียเงินซักแดงเดียว
แล้วเค้าล่ะ เค้าช่วยอะไรเซเวอรัสได้!? ไม่เลย
ไม่แม้แต่จะยกไม้กายสิทธิ์เพื่อหยุดคความรุนแรงที่เกิดขึ้น!
ท่ามกลางฝนที่ตกลงมา ลูเซียสลุกออกจากที่นอนที่พักรักษาตัวในโบสถ์หลังจากนอนได้แค่สิบชั่วโมง เค้าสวมเสื้อผ้าแล้วเดินตากฝนออกไปในความมืดสู่บ้านของเพื่อน
ท่ามกลางฝนที่ตกลงมา ลูเซียสไม่ต้องการลบ ไม่ต้องการร่ม ไม่แม้แต่จะยกไม้กายสิทธิ์เพื่อป้องกัน เค้ามองดูบ้านหลังเก่าโกโรโกโส แล้วกระโดดขึ้นไปที่หน้าต่างเล็กบนชั้นสองที่จำได้ว่าเป็นห้องเซเวอรัส
เสียงเคาะกระจกทำให้ร่างผอมบนเตียงหันขวับ รอยเขียวช้ำและบาดแผลยังปรากฏบนหน้าที่หน้าอกของเซเวอรัสชัดเจน แม้จะอยู่ท่ามกลางฝน แต่น้ำตาที่ร้อนกว่าก็ทำให้เค้ารู้ตัวว่าตัวเองกำลังร้องไห้!
พ่อสามารถทำร้ายลูกได้มากขนาดนี้เลยเหรอ!?
กับความพยายาม เซเวอรัสพยายามลุกขึ้นเพื่อเปิดหน้าต่างให้ แต่ลูเซียสหายตัวทะลุเข้ามาแล้วนั่งข้างเตียง "นายดูแย่นะ"
"นายก็เหมือนกัน" เซเวอรัสจับแก้มที่มีรอยช้ำของเพื่อน "โอ้... ลูเซียส ชั้นขอโทษ"
"แต่การขอโทษไม่อาจเอาความเจ็บจากร่างกายออกไปได้ เซเวอรัส, นายดูแย่กว่าชั้นอีก"
"แต่ชั้นสาบานได้ว่านายเจ็บกว่าชั้น นายไม่เคยเจ็บแบบนี้!"
เซเวอรัสยกมือซ้ายขึ้นปิดหน้าซีกหนึ่ง เอียงศีรษะ กำลังร้องไห้
"เค้าทำร้ายนายทำไม"
"เพราะมันได้กำหนดกลับบ้านแล้ว แต่ชั้นกลับช้า"
"แค่นี้เองนะ!" ลูเซียสกัดฟันกรอด "เซเวอรัส ขอร้องล่ะ นายอย่าทนเลย ออกไปกับชั้น แล้วนายจะดีขึ้น ชั้นสาบานว่านายจะดีขึ้น"
"ขอโทษนะ..."
รอยยิ้มของเทวดาดูเศร้าสร้อย เป็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีคนเห็น ลูเซียสอยากจะเชื่อว่าแท้จริงแล้วเซเวอรัสเกลียดพ่อ แต่มีจิตใจที่ยึดคุณธรรมเกินไป และเค้า เค้าเกี่ยวอะไรกับเซเวอรัสงั้นเหรอ? มันก็คือความรู้สึกรับผิดชอบ เหมือนเซเวอรัสเป็นน้องชายและเค้าคือพี่ชายที่จะดูแล!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ลูเซียสได้กลิ่นซุปที่หอมน่าอร่อย แต่เค้าไม่ยินดีกับมัน เค้ามองไปยังโทไบอัส สเนปที่ผ่านเข้ามาด้วยความเกลียดสุดจะบรรยาย
"นี่แกอีกแล้วเหรอ!?" โทไบอัสกระแทกถ้วยแล้วมองตาขวาง "ออกไปจากบ้านชั้นเดียวนี้ แกทำให้บ้านชั้นเปียกหมดแล้ว"
"ขอโทษที่บ้านคุณเปียก แต่ผมทำตามคำสั่งคุณไม่ได้"
"โอ๊ะ นี่แกท้าชั้นเหรอ ไอ้หนู"
"ผมไม่ได้ท้า... แต่ผมพูดว่าผมจะอยู่กับเซเวอรัสที่นี่จนกว่าจะแน่ใจว่าเค้าไม่เป็นไร"
โทไบอัสกระชากคอเสื้อขอลูเซียสขึ้นมา--ไม่รู้เลยว่าทำไมยอมให้มักเกิ้ลหยามได้ขนาดนี้ แต่ตอนนี้เค้าไม่สามารถคุมอะไรได้แล้ว และตาก็ร้อนไปหมด
กับเสียงอย่างวิงวอน "พ่อ..."
ร่างของลูเซียสถูกโยนลงกระแทกกับเตียงของเซเวอรัส "อยากอยู่ก็ตามใจ" แล้วโทไบอัสก็ปิดประตูปังออกไป เซเวอรัสลุกจากเตียงอย่างลำบากลงมาดูเซียสที่นั่งกับพื้นข้างเตียง ดวงตาสีเงินเต็มไปด้วยโทสะอันเกิดจากความอัปยศ
"ลูเซียส... ชั้นขอโทษ..."
"ชั้นไม่เป็นไร... พ่อของนายเองก็ควรเรียนรู้ที่จะต้อนรับเพื่อนที่เป็นพ่อมดของลูกไม่ใช่เหรอ" คำตอบนั้นมาจากใจที่รู้ชัดเพราะเพื่อนของเซเวอรัสทุกคนที่เซเวอรัสมี มีเพียงเค้าที่ได้เจ็บตัวจากน้ำมือพ่อของเพื่อน
TBC.
ความคิดเห็น