ยังคงรัก...คุณ

ยังคงรัก...คุณ

ตัวอย่างนิด ๆ

“ขอบคุณ แล้วก็ขอโทษนะคะ” ขอบคุณที่เขาปลอบ แล้วก็ขอโทษทำให้เขาลำบาก

“ดีขึ้นหรือยัง”

“ค่ะ” 

“เบล”

“คะ...อื้อ!?” ยังไม่ทันที่เธอจะได้ถามอะไร ตัวเธอก็ผงะจะหงายไปข้างหลังเล็กน้อย แต่โชคดีที่ได้มือของคนที่โน้มใบหน้าลงมาประกบปากเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัวช่วยคว้าเอาไว้ จึงทำให้เธอไม่หงายหลังลงไป ทว่ากลับมาอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขาแทน

ดวงตากลมสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือข้างหนึ่งวางทาบไว้บนหน้าอกหนั่นแน่น ส่วนอีกข้างเธอยันมันไว้กับพื้นเพื่อรักษาการทรงตัว ชลิตากลั้นหายใจ เกร็งตัวไว้อย่างสุดความสามารถด้วยยังรู้สึกช็อกไม่หายที่ถูกเขาจู่โจมเข้ามาจูบโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ยิ่งเห็นว่าหญิงสาวไม่มีท่าทีต่อต้าน เขมภัทรก็ยิ่งได้ใจ ชายหนุ่มโอบรั้งร่างเล็กให้ขยับขึ้นมานั่งคร่อมบนตักแกร่งในท่าทางที่น่าหวาดเสียวทั้งที่ปากยังไม่ยอมผละออกไปไหน ฝ่ามือใหญ่ลูบวนแผ่นหลังที่ดูแสนบอบบางอย่างปลอบใจ

และใช่! นี่คือวิธีปลอบใจของเขา...ที่มีไว้ใช้กับเธอคนเดียว

“พะ...พี่เขม” ชลิตาเรียกเขาเสียงสั่นหลังจากที่เขาถอนจูบที่แสนอ่อนโยนทว่าก็เร่าร้อนในเวลาเดียวกันออกไป

“ให้พี่ปลอบ...ได้ไหม” เสียงของเขาก็สั่นพร่าไม่ต่างกันในยามที่ถามคำถามนั้นออกไป เป็นอันรู้กันว่า คำว่า ‘ปลอบ’ ของเขาหมายถึงอะไร

__________________________

“แก ฉันเชื่อแล้วว่าคนที่เลิกกันไปแล้วมันไม่สามารถกลับไปเป็นพี่น้องกันได้จริง ๆ” ชลิตารีบเอ่ยขึ้นทันทีที่เพื่อนอย่างเบญจทิพย์รับสาย

[อะไรวะ] ปลายสายถามกลับมาอย่างงง ๆ เพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก  […แล้วเมื่อคืนคุยกับพี่เขมว่ายังไงบ้าง]

“ก็นี่แหละ ที่ฉันโทร. หาแกก็เพราะเรื่องนี้” หลังจากอัดอั้นกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมาทั้งวัน เมื่อถึงเวลาเลิกงานและเก็บของทุกอย่างเข้ากระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ชลิตาก็ไม่รีรอ รีบต่อสายหาเพื่อนสนิททันทีเพราะอยากระบายมันออกมาเต็มที

[เออ ๆ แล้วว่ายังไง ที่แกบอกว่าเป็นพี่น้องกันไม่ได้คืออะไร]

“แกจำที่แกบอกฉันเมื่อคืนได้ปะว่า ‘แฟนเก่าที่ไหนจะเป็นพี่น้องกันได้’ ” ชลิตาทวนความจำให้เพื่อนพลางสอดส่องสายตามองรถเมล์สายที่ผ่านหน้าอะพาร์ตเมนต์ของตน

เบญจทิพย์เงียบไปครู่หนึ่งคล้ายกำลังทวนสิ่งที่ตนพูดไปเมื่อคืน ไม่นานก็เอ่ยออกมาอย่างมึน ๆ [อ่า ๆ จำได้ละ เดี๋ยว!...] แล้วเธอก็เงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะโพล่งขึ้นมาเสียงดังจนทำให้คนที่ถือสายอยู่สะดุ้งด้วยความตกใจ [...แกอย่าบอกนะว่า]

“ได้กันเฉย”

[กรี๊ดดดดด! พูดจริง!?]