Memory of Love อนุสาวรีย์แห่งความเศร้า

“เฮ้อ…”

เสียงถอนหายใจของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ที่ๆเธออยู่นั้นเป็นชนบทที่ห่างไกลจากตัวเมืองพอสมควร เสียงนกร้องขับกล่อมคล้ายทำนองเพลงช่วยให้เธอคลายกังวลไปได้บ้าง

“อลิซ” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเรียกเธอ เด็กสาวหันกลับไปยังที่มาของต้นเสียง

“พี่แมรี่” เธอว่าแล้วมองหน้าพี่สาวต่างสายเลือดอย่างใจหาย

“พรุ่งนี้พี่ก็จะแต่งงานแล้วนะอลิซ” แมรี่ผู้เป็นพี่สาวบอกเธอ อลิซก้มหน้าลง

“อลิซไม่อยากให้พี่แต่งงานเลย พอพี่แมรี่แต่งงานแล้วก็จะย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่” อลิซบอกแมรี่

เธอไม่นึกเลยว่าจะต้องอยู่ตัวคนเดียว ตลอดเวลา 5 ปีมานี่ เธอไม่ห่างจากพี่สาวของเธอเลย แม่ของเธอไม่แม้จะมาใส่ใจอลิซ พ่อของอลิซจากไปด้วยโรคร้าย แม่ของเธอจึงแต่งงานใหม่กับหมอที่ชนบท แม่เป็นคนที่รักง่ายหน่ายเร็วจึงแต่งงานกับผู้ชายมาแล้วหลายคน พ่อเลี้ยงของเธอ…พ่อของแมรี่แต่งงานกับแม่ได้นานที่สุด อลิซสนิทกับแม่รี่มาก แต่ในวันพรุ่งนี้ พี่สาวของเธอที่เธอรักมากกว่าแม่จะแต่งงานออกเรือนไป ทำให้เธอเหงาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“อลิซ…จะไปอยู่กับพี่ที่เมืองใหญ่มั้ย” แมรี่ถามน้องสาวอย่างอ่อนโยน ถึงแม้อลิซจะมีอายุเพียง 12 ปี แต่เธอก็พอที่จะรู้ว่าไปอยู่กับคนที่เพิ่งแต่งงานนั้นมันรบกวน อลิซจึงส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่เป็นไรหรอก อลิซ” พี่สาวของเธอดูเหมือนจะเดาความรู้สึกของอลิซได้

“สตีฟจะพาน้องชายบุญธรรมมาอยู่ด้วย เขาอายุมากกว่าอลิซแค่นิดเดียว คงเป็นเพื่อนกันได้ไม่ยาก พี่เองก็อยากให้อลิซไปอยู่ด้วยนะ” แมรี่บอก อลิซคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจไป

++++++++++++++++++++++

“ว้าว สวนสวยจังเลย” อลิซตื่นเต้นไปตามประสาเด็กๆ

วันนี้เป็นวันที่แมรี่พาอลิซเข้ามาอยู่ในบ้าน แมรี่พาอลิซไปรู้จักกับเด็กชายคนหนึ่ง

“อลิซ นี่จัสติน อายุมากกว่าอลิซ 1 ปี เป็นเพื่อนกันนะ จัสติน นี่อลิซน้องของฉันจ้ะ” แมรี่บอก เธอจูงเด็กชายที่แนะนำเมื่อครู่มายืนตรงหน้าอลิซ จัสตินทำหน้าบูดบึ้งราวกับไม่ต้องการที่จะรู้จักกับเธอ แต่เด็กน้อยไม่รู้ประสีประสายื่นมือไปจับที่แขนของเด็กชายแล้วบอกด้วยเสียง เริงร่า

“ไปเล่นกันนะ จัสติน” จัสตินทำหน้าอึกอักอยู่ครู่ใหญ่จึงยอมไปเล่นด้วยแต่โดยดี

แมรี่มองทั้งสองเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน

“เด็กแข็งกระด้างอย่างจัสตินนี่เหมาะกับอลิซจังเลยนะที่รัก ว่ามั้ย” เธอพูดกับสตีฟผู้เป็นสามี

+++++++++++++++++++++++++

เวลาผ่านไปได้หลายปี ทั้งสองได้โตเป็นหนุ่มเป็นสาว จากเด็กกะโปโลอายุ 10 ขวบกลับกลายมาเป็นสาวสวยอายุ 15 ปี แต่นิสัยของอลิซไม่มีท่าทีว่าจะเปลี่ยนไปเลย ตรงกันข้ามกับจัสตินอย่างสิ้นเชิง

“จัสติน ไปโรงเรียนด้วยกันนะ” อลิซพูดขึ้นมาในก่อนรับประทานอาหารเช้า

“ไม่ ฉันนัดเพื่อนไว้ ไปก่อนละ” จัสตินบอกน้ำเสียงเย็นชา

“แหม ใจร้ายจังเลย” อลิซพูดงอนๆ แมรี่พี่สาวเดินอุ้มลูกชายของเธอที่เกิดกับสามีหนุ่มเข้ามาในครัวด้วยสีหน้าเริงร่า

“อลิซ จะไปโรงเรียนแล้วเหรอ ทักทายน้าเขาหน่อยสิ” แมรี่บอกลูกของเธอ

“พี่แมรี่อย่าสอน เจน เรียกหนูว่าน้าสิ หนูยังไม่อยากแก่นะคะ ไงจ๊า เจ้าตัวเล็ก” อลิซต่อว่าพี่สาวแล้วก้มลงทักทาย เจน บุตรหลาน

“น้า น้า ลิซ ติน ตี..น ตี๊บ ป๊า ปะ ม๊า” หนูน้อยเจนวัย 2 ขวบพูดชื่อสมาชิกในบ้านอย่ายากลำบาก

“กรี๊ดดด เก่งจังเลย…ว้าย หนูต้องไปแล้วค่ะ ไปนะ เจน” อลิซก้มลงดูนาฬิกาก่อนที่จะทักทายเจนก่อนไปโรงเรียน

เธอวิ่งออกนอกบ้านเพื่อที่จะเร่งฝีเท้าตามจัสตินให้ทัน

“จัสติน รอด้วย” อลิซตะโกนไปพลางหอบไปพลาง เมื่อเธอเดินมาถึงตัวชายหนุ่มแล้วจึงต่อว่าอย่างไม่รอช้า

“จัสติน ทำไมไม่รอน่ะ” อลิซถาม

“นั่นมันเรื่องของชั้น อย่ามายุ่งได้มะ” จัสตินตอบกวนๆก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนหญิงที่นั่งรอเขาอยู่แล้วที่หน้าโรงเรียน

โธ่…ทำไมจัสตินถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เมื่อหลายปีก่อนเขายังเป็นเด็กน่ารักอยู่เลยแท้ๆ คนเรานี่เปลี่ยนกันได้จริงๆ

อลิซคิดจนปวดหัว จัสตินเมินเธออีกแล้วหลังจากที่เธอไปยืนรอเขาเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน

“นี่ ที่พูดเนี่ยไม่ได้ยินรึไง บอกว่าอย่ามายุ่ง” จัสตินตะคอกอลิซแล้วชะงักกะทันหัน มองดูอลิซที่ยืนก้มหน้าอยู่เงียบๆ

“…เธอเป็นอะไรไป” ปกติจะทำหน้ายิ้มแย้มแล้วตื๊อไม่เลิก พูดง่ายๆคือหน้ามึน

“เปล่านี่” อลิซเงยหน้าขึ้น ตาแดงๆ ทำไมต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย

“เธอร้องไห้” จัสตินว่า อลิซผงะ

“ปะ…เปล่า” อลิซปฏิเสธ เธอวิ่งข้ามถนนอย่างเร่งรีบ

“อลิซ!! ระวัง!!” จัสตินตะโกนก้อง

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่จัสตินกล่าวออกมา…

…ชื่ออลิซที่ไม่ได้ยินจากปากจัสตินมาเป็นเวลา 2 ปีเต็ม!

++++++++++++++++++++++

“ฮืออออ ฮือ จัสติน” อลิซร้องไห้ น้ำตาไหลเป็นทาง

จัสตินนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนน เพราะเขาวิ่งเข้าไปช่วยเธอให้พ้นจากรถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูง เป็นเหตุให้จัสตินต้องมามีสภาพอย่างนี้!



“อลิซ จัสตินเป็นไงบ้าง” สตีฟถามอย่างเร่งรีบเมื่อมาถึงที่โรงพยาบาลโดยมีแมรี่อุ้มเจนตามมาด้วย

“ยังอยู่ในผ่าตัดอยู่เลยค่ะ” อลิซบอกแล้วร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด

“เป็นเพราะหนูแท้ๆ ถ้าหนูไม่พรวดพราดไปกลางถนนแล้วล่ะก็จัสตินคงไม่เป็นแบบนี้” อลิซกล่าว สตีฟมองเด็กสาวอย่างสงสาร เธอกล่าวต่อไปว่า

“เพิ่งจะมารู้สึกว่าการสูญเสียสิ่งสำคัญไปมันเป็นยังไง จัสตินเป็นคนสำคัญของหนู เขาเป็นคนพิเศษของหนู…และเป็นคนที่หนูรัก สตีฟ หนูจะทำยังไงดี หนูทำให้เค้าบาดเจ็บเพราะหนู”

“จัสตินต้องไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดเธอหรอก อลิซ” สตีฟกล่าว

หลายชั่วโมงผ่านไป

“คุณหมอ จัสตินเป็นยังไงบ้างคะ” อลิซลุกขึ้นถามแพทย์ที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัด

“เสียใจด้วยนะครับ หมอไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้แล้ว” ว่าจบหมอก็เดินจากไปทิ้งให้อลิซยืนช็อกอยู่กับที่

“ไม่…ไม่จริ๊งงงงงงง…”



+++++++++++++++++++++++++++

วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของจัสติน อลิซนำดอกลิลี่ ดอกไม้ที่จัสตินชอบที่สุดมาเยี่ยม ถึงแม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม อลิซยังคงมาเยี่ยมจัสตินอย่างสม่ำเสมอ…

ถึงแม้ว่าอลิซจะอายุมากขึ้น แต่ความรู้สึก ความทรงจำในวันนั้นยังคงไม่ลบเลือนหายไปตามกาลเวลา ความรู้สึกสูญเสียยังคงติดตรึงอยู่ในห้วงของจิตใจ

…กาลเวลา..ไม่อาจย้อนคืนมาได้ …

“ฉันรักเธอ…จัสติน”

End

จาก : ฟิน เรเนฟสกี้ - 20/10/2004 04:42

ข้อความ : Short Fic : Memory of Love, boy’s feel
(อนุสรณ์แห่งความรัก ความรู้สึกของเด็กชาย)

By Fin Renevsky



ตั้งแต่พี่ชายบุญธรรมบอกว่าจะแต่งงาน เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เด็กอายุ 11 ขวบที่สนิทกับพี่ชายมากพอสมควร เขารู้สึกว่าตนเองถูกทอดทิ้ง!

“จัสติน” เสียงพี่ชายของเขาที่กำลังจะแต่งงานมาเรียกเขาอยู่ข้างๆ

“พี่…สตีฟ” จัสตินว่า สายตาบ่งบอกว่าไม่อยากจากกันไป

“จัสติน…อยากมีน้องสาวมั้ย” จัสตินหน้าบูด

“ผมไม่อยากมีน้องสาว ผมมีพี่สตีฟคนเดียวก็พอแล้ว” เด็กชายร้อง สตีฟยื่นมือมาขยี้หัวจัสตินอย่างเอ็นดู

“น้องสาวของแมรี่จะมาอยู่กับเราด้วย พี่ไม่ยอมทิ้งจัสตินไปไหนหรอกนะ” จัสตินโผกอดพี่ชายอย่างรวดเร็ว สตีฟกอดตอบ เพิ่มความรู้สึกรักใคร่ให้กับสองพี่น้องคู่นี้เป็นอย่างมาก

+++++++++++++++++++++++++

“บ้านเล็กกว่าบ้านเราอีก” จัสตินว่าพลางสำรวจรอบๆบ้าน

“ถึงจะเป็นบ้านเล็ก แต่ถ้าเรามีความเข้าใจกันก็จะเป็นบ้านที่อบอุ่นได้ไม่ยาก” สตีฟกล่าวคำแล้วแฝงไว้ด้วยคำเตือน

เด็กชายหน้ามุ่ย เขาเห็นแมรี่พาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในบ้าน จัสตินมองดูเด็กคนนั้นราวกับสิ่งประหลาด จัสตินกอดขาพี่ชายแน่นราวกับต้องการจะบอกว่าเป็นเจ้าของก็ไม่ปาน

“ว้าว สวนสวยจังเลย” เด็กหญิงคนนั้นตื่นเต้นกับบ้านใหม่ของตนเอง แมรี่พาเด็กหญิงตรงมาที่เขา

“อลิซ นี่จัสติน อายุมากกว่าอลิซ 1 ปี เป็นเพื่อนกันนะ จัสติน นี่อลิซน้องของฉันจ้ะ” แมรี่บอก เธอจูงจัสตินมารู้จักกับอลิซ จัสตินทำหน้าบูดบึ้งราวกับไม่ต้องการที่จะรู้จักกับเธอ แต่อลิซยื่นมือมาจับที่แขนของเขาแล้วบอกด้วยน้ำเสียงเริงร่า

“ไปเล่นกันนะ จัสติน” จัสตินทำหน้าอึกอักอยู่ครู่ใหญ่จึงยอมไปเล่นด้วยแต่โดยดี

เขาไม่เคยรู้สึกสนุกขนาดนี้มาก่อนเลย อาจเป็นเพราะว่าเขาติดพี่ชายจนไม่มีเพื่อนคนอื่นอีกเลยก็ได้ จัสตินสนุกสนานกับอลิซจนลืมเวลา

“จัสติน แต่งงานกับอลิซมั้ย” อลิซถามตามประสาเด็กๆ

“อือ” จัสตินตอบรับอย่างเต็มใจ

“อยู่ด้วยกันตลอดไป สัญญานะ”

“อือ ฉันสัญญา”

ถึงคำสัญญาแบบเด็กๆ จัสตินก็ไม่แม้แต่จะลืมสักเสี้ยววินาทีเดียว เขาอยู่ใกล้ๆคอยปกป้องอลิซจนกระทั่งอายุ 13 ปี เขารู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าซะเต็มประดาเมื่ออลิซพาแฟนหนุ่มมารู้จักที่บ้าน!

จัสตินจึงออกจากบ้านไปแบบไม่กลับทั้งคืน เมื่อเขากลับมารุ่งเช้าก็โดนอลิซซัดซะน่วม

“จัสติน ไปไหนมา!” อลิซคาดคั้นถามอย่างโมโหแต่แฝงไปด้วยความห่วงใย

“เรื่องของชั้น อย่ามายุ่งได้มั้ย” จัสตินพูด เขาไม่รู้ว่าตัวเองพูดออกไปได้ยังไง สตีฟกับแมรี่มองหน้ากันอย่างจนปัญญา ปฏิกิริยาที่จัสตินทำต่ออลิซนั้นเปลี่ยนไป ไม่เหมือนกับที่ทำกับแมรี่และสตีฟ เขายังปฏิบัติต่อทั้งคู่เหมือนเดิม

เวลาผ่านไปได้หลายปี ทั้งสองได้โตเป็นหนุ่มเป็นสาว จากที่จัสตินเป็นเด็กไม่มีเหตุผล อายุแค่เพียง 11 ปี โตขึ้นมาเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีอายุ 16 เขาเองก็รู้สึกได้ว่าตนเองเปลี่ยนไป จะเพราะใครซะอีก ก็แม่อลิซตัวดีนั่นล่ะ

“จัสติน ไปโรงเรียนด้วยกันนะ” อลิซพูดกับเขาในก่อนรับประทานอาหารเช้า

“ไม่ ฉันนัดเพื่อนไว้ ไปก่อนละ” จัสตินบอกน้ำเสียงเย็นชา เขาสะบัดหน้าหนีเธอ

“แหม ใจร้ายจังเลย” เขาได้ยินเสียงบ่นของเธอก่อนเดินออกไปจากบ้าน

เธอเองก็รู้สึกใช่มั้ยว่าฉันเปลี่ยนไป หันกลับมาที่ฉันบ้างสิ อลิซ…

“จัสติน รอด้วย” จัสตินหันกลับไปทางอลิซที่ตอนนี้เหนื่อยหอบไปทั้งตัว

“จัสติน ทำไมไม่รอน่ะ” อลิซถาม เธอทำหน้าบูดบึ้ง

“นั่นมันเรื่องของชั้น อย่ามายุ่งได้มะ” จัสตินตอบกวนๆแล้วจึงเดินไปหาเพื่อนหญิงของเขาที่รออยู่หน้าประตูโรงเรียน ก่อนที่จะเดิบโอบกันไปในนั้น อลิซมองตามอย่างอาลัยอาวรณ์

เธอไม่ย่อท้อมารอเขาหลังเลิกเรียนเพื่อจะกลับบ้านพร้อมกัน

“นี่ ที่พูดเนี่ยไม่ได้ยินรึไง บอกว่าอย่ามายุ่ง” จัสตินตะคอกอลิซแล้วชะงักกะทันหัน เขาพูดแรงไปรึเปล่า

“…เธอเป็นอะไรไป” ปกติจะทำหน้ายิ้มแย้มแล้วตื๊อไม่เลิก นี่มันผิดปกติแล้วเนี่ย

“เปล่านี่” อลิซเงยหน้าขึ้น ตาแดงๆ จัสตินตกใจ

“เธอร้องไห้” จัสตินว่า อลิซผงะถอยหลัง

“ปะ…เปล่า” อลิซปฏิเสธ เธอวิ่งข้ามถนนอย่างเร่งรีบ

“อลิซ!! ระวัง!!” จัสตินตะโกนก้อง

…ชื่อที่เขาไม่ได้เรียกมานาน 2 ปีเต็ม

คำสุดท้ายที่เขาพูดหมดไปกับร่างกายที่โชกไปด้วยเลือด เขาได้ยินเสียงอลิซตะโกนก้องก่อนที่สติสัมปชัญญะจะดับวูบลงไป

+++++++++++++++++++

อะไรกันนี่ ที่นี่มันที่ไหน เขามองไปรอบๆตัว บรรยากาศไม่คุ้นเคย จัสตินก้มลงมองข้างล่าง มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่ โอ พระเจ้า นั่นมันเขานี่ หรือว่า..เขาจะตายไปแล้ว…

“ฮืออออ ฮือ จัสติน” จัสตินเหมือนได้ยินเสียงเรียก เขาพุ่งตัวเองที่บัดนี้กลายเป็นวิญญาณไปแล้วรีบไปตามเสียงด้วยความเร่งรีบ เขาได้ยินเสียงอลิซ!



“อลิซ จัสตินเป็นไงบ้าง” จัสตินเห็นพี่ชายของเขาถามอลิซอย่างเห็นห่วง สายไปแล้วครับพี่

“ยังอยู่ในห้องผ่าตัดอยู่เลยค่ะ” อลิซบอกแล้วร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด เขาแทบอยากจะกอดเธอจริงๆ

“เป็นเพราะหนูแท้ๆ ถ้าหนูไม่พรวดพราดไปกลางถนนแล้วล่ะก็จัสตินคงไม่เป็นแบบนี้” อลิซกล่าว

ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ฉันแค่รู้สึกอยากปกป้องเธอตลอดไปเท่านั้นเอง

“เพิ่งจะมารู้สึกว่าการสูญเสียสิ่งสำคัญไปมันเป็นยังไง จัสตินเป็นคนสำคัญของหนู เขาเป็นคนพิเศษของหนู…และเป็นคนที่หนูรัก สตีฟ หนูจะทำยังไงดี หนูทำให้เค้าบาดเจ็บเพราะหนู” จัสตินเบิกตากว้างอย่างตกใจ เขาสองคนมีใจตรงกัน แต่ว่า…มันสายไปเสียแล้ว

“จัสตินต้องไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดเธอหรอก อลิซ” สตีฟกล่าว

หลายชั่วโมงผ่านไป จัสตินนั่งข้างๆอลิซที่นั่งกุมมือภาวนาอยู่ตลอดเวลา

“คุณหมอ จัสตินเป็นยังไงบ้างคะ” อลิซลุกขึ้นถามแพทย์ที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัด

“เสียใจด้วยนะครับ หมอไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้แล้ว” ว่าจบหมอก็เดินจากไปทิ้งให้อลิซยืนช็อกอยู่กับที่ จัสตินหันหน้าไปทางอื่น เขาอยากจะกอดปลอบอลิซไว้ แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้

“ไม่…ไม่จริ๊งงงงงงง…”

++++++++++++++++++++++++



จัสติน…เมื่อเขาตายไปแล้ว วิญญาณของเขายังไม่ไปที่ไหน ยังวนเวียนปกป้องคุ้มครองอลิซอยู่ตลอดเวลา

วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของเขา อลิซนำดอกลิลี่มาที่หลุมฝังศพ ดอกไม้ที่เขาชอบที่สุดมาเยี่ยม ถึงแม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม อลิซยังคงมาเยี่ยมจัสตินอย่างสม่ำเสมอ…

การที่อลิซครองตัวเป็นโสดอาจจะมีสาเหตุจากการตายของเขาก็เป็นได้

เขารักอลิซ และเขายังรู้สึกได้ว่า อลิซยังรักเขาอยู่ และจะรักอย่างนี้ตลอดไป

…กาลเวลา..ไม่อาจย้อนคืนมาได้ …

“ฉันรักเธอ…จัสติน”

“ฉันก็รักเธอ…อลิซ” เสียงกระซิบที่แผ่วเบาของจัสตินไม่อาจส่งถึงอลิซได้

วิญญาณของจัสตินสลายไปท่ามกลางเสียงนกร้องขับขาน

แค่ได้เห็นผู้หญิงที่เขารักมีความสุข…เขาก็พอใจแล้ว

ลาก่อน…จัสติน

gma