ภารกิจลับ สะดุดรักเธอ [SS X HG]

ลำดับตอนที่ #26 : Chapter 23: ‘เอสเมเนีย’ เด็กหญิงในดินแดนมหัศจรรย์

- ณ มุมพักผ่อนและสรรทนาการ / ชั้นสอง, คฤหาสน์เดอะเฮ้าส์ -

ในยามบ่าย… เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ สเนป ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าการได้นั่งเอนหลังบนเก้าอี้เม็ดโฟม ‘บีนแบ็ค’
พร้อมหนังสือเรียนเล่มหนาในมือสักเล่มและอีกสิ่งที่เธอไม่อาจขาดไปได้ในเวลาเช่นนี้เห็นจะหนีไม่พ้น น้ำชาอุ่นๆสักแก้ว

ในยามบ่าย… เรเนสซี ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าการได้ปลดปล่อยความเหนื่อยล้าที่หลงเหลือไปกับเสียงดนตรีอันไพเราะ
มือเรียวทั้งสองสะบัดพลิ้วไหวไปมาบนคีย์บอร์ดของแกรนด์เปียโนสีขาวหลังหรูที่สเนปเพิ่งจะสั่งเข้ามาให้เธอเมื่อไม่นานมานี้



แม้จะมีเพื่อนสาวร่วมใช้เวลายามบ่าร่วมกัน แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับรู้สึกกระสับกระส่ายอย่างไม่อาจหาที่มาได้
เป็นครั้งแรกที่เธอต้องอ่านหนังสือทบทวนด้วยความรู้สึกประหลาดนี้จนทำเอาเธอไม่มีแก่จิตแก่ใจจะทบทวนบทเรียนต่อไป
เธอครุ่นคิดถึงที่มาของสาเหตุนี้ บางทีอาจจะเพราะเธอกลัวว่าชายหนุ่มจะแกล้งเธอทีเผลอ? บางที… บางที..


“ง่วงจังแฮะ… ฮ้าววว \( =  O  = )/” เด็กสาวพึมพำอย่างแผ่วเบา
เธอรู้สึกถึงความหนักอึ้งบริเวณเปลือกตา เจ้าของตาคู่สวยตัดสินใจหลับตาลงหมายเพื่อพักผ่อนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -






.
..
…
….
…..
……






กาลครั้งหนึ่ง… เคยมีเรื่องราวเล่าว่า ณ ดินแดนแห่งความฝันนั้นมีทุ่งหญ้าต้องห้าม ต้องห้าม เพราะความงดงามตัวเอง
มันมีสีสันต่างจากต้นหญ้าธรรมดาแต่ก็ไม่ได้หน้าสนใจ หลายคนเหลียวมองแล้วเดินผ่าน หลายคนหยุดมองแล้วเดินจาก

กลิ่นหอมเตะจมูกอันเป็นเอกลักษณ์ของดอกกุหลาบแดงปลุกเด็กสาวให้ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราอันแสนน่าอภิรมย์
มือเล็กทั้งสองข้างถูกใช้เป็นตัวช่วยในการพยุงร่างบางของตนขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลอันกลมโตมองสำรวจไปทั่วบริเวณ
ผมหยักศกชี้ฟูมากกว่าปกติจากความตื่นตระหนก ขณะที่ดวงตาคู่สวยคู่เดิมนั้นเบิกโตขึ้นเล็กน้อยจากทัศนียภาพโดยรอบ…



“พระเจ้า… มีที่แบบนี้ในโลกด้วยงั้นหรอ?” เด็กสาวเอ่ยสบถด้วยเสียงแผ่วเบา

เบื้องหน้าของเธอคือเนินดอกกุหลาบแดงขนาดใหญ่ซึ่งตัดด้วยเส้นขอบฟ้าสีครามและถูกล้อมรอบไว้โดยทะเลสาบใส
เฮอร์ไมโอนี่ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคือเรื่องจริงหรือเพียงแค่ความฝัน? เธอลองเหยียบเท้าของตัวเองอย่างเต็มแรงหวังให้สิ่งที่ตรงหน้าเป็นเพียงแค่ฝัน แต่กลับต้องสะดุ้งเมื่อความเจ็บพุ่งเข้าประจัญบาน


ในขณะเดียวกัน สายตาและประสบการณ์เอาตัวรอดของเธอจับได้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างจากต้นไม้ทางด้านหลัง
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวเดินอย่างระมัดระวังไปยังต้นไม้เจ้าปัญหานั้น เธอสูดหายใจเข้าสุดแรงเป็นเชิงฮึดเรียกกำลังใจ
ก่อนที่จะกลั้นใจโผล่หน้าไปยังบริเวณด้านหลังของต้นไม้สูง…





ณ ที่นั่นเอง เฮอร์ไมโอนี่ได้พบกับร่างเล็กของเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งชันเข่าอยู่อย่างโดดเดี่ยว
“สวัสดีจ้ะสาวน้อย ( ^ ^ )” เด็กสาวเอ่ยทักทายเด็กหญิงตัวน้อยด้วยน้ำเสียงอันเป็นมิตร
เด็กหญิงคนดังกล่าวแหงนหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายพร้อมกล่าวทักทายตอบ “สะ สวัสดีค่ะ… ( ‘  ‘ )”

“ไม่ต้องกลัวพี่สาวหรอกนะจ๊ะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยบอกเมื่อได้เห็นท่าทางอันหวาดกลัวบนใบหน้าเรียวของเด็กหญิง
แต่ดูเหมือนว่ากลยุทธ์ผูกมิตรขั้นแรกนั้นจะล่มอย่างไม่เป็นท่า เพราะไม่มีคำตอบใดจากอีกฝ่าย  “…”

“พี่ชื่อเฮอร์ไมโอนี่ เอ่อ…สเนป” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยแนะนำตัวพร้อมเอ่ยถามชื่อของอีกฝ่าย “สาวน้อยชื่ออะไรจ๊ะ?”
เด็กหญิงตัวน้อยสองจิตสองใจที่จะตอบคำถามของคนแปลกหน้า “เอสเม่…เอสเมเนีย”



เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มรับด้วยความพอใจในคำตอบของเด็กหญิง เธอใช้จังหวะนี้ในการสังเกตรูปพรรณและลักษณะของอีกฝ่าย
เอสเมเนียคือเด็กผู้หญิงอายุราวประมาณสิบสองปี เธอมีใบหน้าที่ราวเล็กเสียจนน่าอิจฉา ผมยาวตรงสีน้ำตาล
นัยน์ตาสีดำราวปีกกา ผิวพรรณขาวบริสุทธิ์ราวกับหิมะแรก ร่างเล็กแลดูน่าเอ็นดูในชุดเดรสกระโปรงสีแดงสด



เด็กหญิงรู้สึกประหม่าครั้นต้องอยู่ตามลำพังกับคนแปลกหน้า เธอจนออกตัววิ่งไปตามทุ่งดอกกุหลาบแดง
เฮอร์ไมโอนี่ที่ไม่ทันตั้งตัวร้องเรียกอีกฝ่ายหมายจะรั้งเธอเอาไว้ “เดี๋ยวสิ! เอสเมเนีย! เอสเม่!”


เสียงร้องเรียกที่เปล่งออกไปกลับไร้ค่าเป็นเพียงกระจุกลม เด็กสาวกริฟฟินดอร์ไม่เห็นทางเลือกอื่นใดที่จะรั้งอีกฝ่ายได้
เธอจึงเรียกแรงฮึดก่อนที่จะออกตัววิ่งตามร่างเล็กของเด็กหญิง วิ่งไล่ตามลงไปตามทุ่งดอกไม้ลาดยาว

…ด้วยความชะล่าใจเนินของทุ่งกว้างที่มีความชันมากขึ้นตามระดับส่งผลให้เท้าข้างขวาของเฮอร์ไมโอนี่ก้าวพลาด
ร่างบางล้มลงหน้าจูบบนผืนหญ้านุ่มอย่างเต็มเปา สายตามองตามเด็กหญิงคนเดิมที่ยืนอยู่ห่างไปไม่ไกลกันนัก
“คุณแม่ไม่เป็นอะไรนะคะ..?!” คำถามของเอสเมเนียทำเอาเด็กสาวกริฟฟินดอร์ถึงกับต้องประหลาดใจ “…!?”

เอสเมเนียออกตัววิ่งอีกครั้ง หากแต่คราวนี้เธอวิ่งตรงดิ่งไปหาร่างสูงโปร่งร่างหนึ่ง… เหมือนจะเป็นชายหนุ่มที่ร่างสูงโปร่ง
เด็กหญิงฉุดกระชากลากทึ้งชายหนุ่มให้เดินตามเธอมาด้วยท่าทีอันน่ารักและน่าเอ็นดูอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ




“คุณพ่อคะ! ตามมาให้ไวหน่อยสิคะ! ( >  3  < )” เอสเมเนียบ่นเอ็ดชายหนุ่มผู้เป็นพ่อของเธอ
“ใจเย็นสิครับ… เจ้าหญิงของพ่อ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบพลางช้อนตัวลูกสาวของตนขึ้นอุ้มและเดินตามทางที่เธอชี้


เฮอร์ไมโอนี่ทำได้เพียงแค่เงียบและฟังบทสนทนาระหว่างพ่อลูก เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นที่ศีรษะ เธอรู้สึกได้ว่ากำลังจะหมดสติ
ตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มปริศนาเดินเข้ามาใกล้ร่างของเธอขึ้นทุกที เขายื่นมือใหญ่ข้างถนัดส่งให้กับเธอได้จับ
“…คุณคือใครกันคะ?” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามอีกฝ่าย
ชายหนุ่มปริศนากลับส่งยิ้มให้เธอแทนคำตอบ “ผมคือคนรักของคุณ ที่รัก…”


เฮอร์ไมโอนี่อยากจะเลิกคิ้วด้วยความสงสัยแต่กลับทำไม่ได้เนื่องจากเหมือนเธอจะได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ
เธอสองจิตสองที่จะจับมือบุคคลปริศนาเบื้องหน้า เธอหยีตาสู้แสงอาทิตย์เบื้องบนหมายจะได้เห็นหน้าค่าตาคนรักของเธอ
แต่ช่างน่าเสียตา… แต่ดูเหมือนเปลือกตาและจิตใต้สำนึกของเธอกลับไม่ร่วมมือด้วย




ความเจ็บปวดเริ่มทวีคูณมากขึ้น..



เปลือกตาทั้งสองหนักอึ้งโดยไร้คำอธิบาย…


โลกทั้งใบกำลังหมุนคว้าง โลกทั้งใบกำลังจะดับมืดลง….
เมื่อนั้นเองที่เด็กสาวยื่นมือของเธอให้กับชายหนุ่มปริศนาผู้เป็นคนรักของเธอ
เขาจับมือเล็กของเธอไว้แน่น ออกแรงดึงร่างบางของเธอขึ้นจากผืนหญ้า แขนแกร่งคอยพยุงร่างบางเอาไว้

…เธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขา ‘คนที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะได้พบเจออีกครั้งเมื่อไหร่’







© Tenpoints!