คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนพิเศษ : เรื่องของซากุระกับซาสึเกะที่...(ตอนที่2)
เรื่องของซากุระกับซาสึเกะที่...(ตอนที่2)
เมื่อซากุระกับยุยเดินไปคุยไปจนถึงต้นซากุระ ซากุระก็เอาผ้าปูพื้นมาวางไว้สำหรับนั่งทานอาหาร
“นั่งสิ”
“นั่งได้หรอค่ะ?”
“ได้สิ”
“งั้นนั่งเลยนะค่ะ”
“อื้ม...”
ซากุระกับยุยก็นั่งกันแล้วหยิบเบนโตะ(ข้าวกล่อง)มาวางไว้
“งั้น...ทานเลยนะค่า~~”พวกเธอพูดพร้อมกันแล้วก็ทานอาหารอย่างมีความสุข จนพวกเธอกินกันเสร็จเรียบร้อยเก็บข้าวเก็บของกันเสร็จ
“ซากุระจังค่ะ เราไปหาอะไรทานกันต่อเถอะค่ะ”
“โฮ นี่ยังไม่อิ่มหรอ หืม?”
“ค่ะ...อาหารของฉันมันน้อยอ่ะค่ะ แล้วทีนี้บ้านฉันจนอ่ะค่ะ อาหารเลยน้อย (_ _)”
“อ่อ...งั้น...เดี่ยวฉันทำเบนโตะมาให้เธอเองนะ”
“จะดีหรอค่ะ?”
“ดีสิ เราเป็นเพื่อนกันนะ เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ”
“ขอบคุณนะค่ะ”
“อื้ม ไม่เป็นไรๆ ไปหาอะไรทานที่โรงเรีอาหารกันเถอะ ปะ”
“ค่ะ”
เมื่อซากุระกับยุยเดินมาถึงโรงอาหารซึ่งโรงอาหารอัดแน่นไปด้วยนักเรียน(เมื่อ2ปีก่อนซากุระอยู่ม.4อ่ะนะ)
“เอาไงดี เราไปร้านค้าหน้าโรงเรียนมั้ย?”
“ก็ดีนะค่ะ โรงอาหารคนเยอะมากๆเลยล่ะค่ะ”
“อื้ม”
ทั้ง2คนก็เดินหันหลังแล้วซากุระก็หันไปเจอซาสึเกะกับคารินเดินมาทางทั้ง2คน ดังนั้นซากุระก็ตีสีหน้าเรียบเฉย แล้วเดินไปแบบสะกิดยุยให้เดินตามมา แล้วเมื่อเดินจะผ่านแล้วซากุระก็แกล้งไปชนคารินให้โมโห แล้วแผนก็ไปตามที่คิด
“นี่!! เธอเดินประสาอะไรห๊ะ! เดินไม่มองคนสวยอย่างฉันเลยนะย่ะ!!”
‘สวยตายแหละ’ซากุระกับยุยก็คิดในใจ
“หรอ โทษทีล่ะกัน พอดีมองคนสวยเหมือนขี้ ฉันเลยมองไม่เห้นคิดว่าเป็นขี้ก้อนนึงที่เดินได้”ซากุระพูดด้วยความเยือกเย็นมาก‘ซากุระจัง เข้าสู้โหมดเย็นชาแล้วสินะ’ยุยคิดในใจ
“นี่!! เธอว่าใครสวยเหมือนขี้ห๊ะ!!”
“ก็คุณน่ะแหละ ไปเถอะยุยจัง เราไปห่างๆจากพวกเหมือนขี้กันเถอะนะ อยู่ตรงนี้เหม็นจะแย่อยู่แล้ว”
“อ่ะค่ะ เราไปกันเถอะนะค่ะ ‘^^ ” ทั้ง2คนก็หันหลัง
“เดี่ยวสิย่ะ!”
“อะไร มีปัญหาอะไรมิทราบ - -+++” เมื่อซากุระพูดเสร็จก็หันหน้ากลับมาด้วยสายตาที่หน้ากลัวเหมือนจะกำลังพูดว่า ‘รำคาญ อยากตายนักใช่มั้ย เดี่ยวฉันจะสนองให้ เอามั้ย ยัยแรดหน้าขี้’ ทำเอาคนที่ดูอยู่ก็เสียวสันหลังไปตามๆกันรวมทั้งยัยคาร่าน ไอ้ซาสึเกะ และ เพื่อนรักยุยจัง
“ปะ..ปล่าว ฉะ...ฉันไม่มีอะไร”
“งั้นก็ดี เราไปกันเถอะ ยุยจัง ^-^”
‘ซากุระจังเปลี่ยนอารมณ์ง่ายจังอ่ะ แต่ว่าซากุระจังยิ้มให้เราเสมอนะเนี่ย’ยุยจังคิดในใจ
“ค่ะ”
“เอ่อ!...ฉันลืมบอกอะไรไว้ด้วยนะ คุณคาร่านค่ะ”
“อะไรย่ะ”
“คุณกรุณาอย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันนะค่ะ ถ้าจะมายุ่งกับเพื่อนฉัน ฉันจะเอาคุณตายแน่ค่ะ ถ้าจะยุ่งกรุณามายุ่งที่ฉันนะค่ะ จำได้ ยัยประสาท”พูดเสร็จซากุระก็มองด้วยสายตาอาฆาต
‘ซากุระจัง เขาปกป้องฉัน ดีใจจัง’ยุยคิดในใจ
“และก็ส่วนซาสึเกะ”
“หืม?”
“คุณก็กรุณาจับแฟนตัวเองไม่ให้มายุ่งฉันกับเพื่อนฉันด้วยนะ พวกฉันรำคาญ ขอย่ำว่า มากถึงมากที่สุด!”
“อ่า...กะ...ก็ได้”
“อื้ม ไปกันเถอะ ยุยจัง”
“อื้มค่ะ” ทั้ง2คนก็หันหลังอีก(ไรเตอร์ไม่รู้จะทำยังไงอ่ะ) แล้วเดินไปที่ร้านค้าหน้าโรงเรียน
“ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยกระจอก”คารินพูด ซากุระได้ยินดังนั้นจึงเอี่ยงคอมองมาที่คาริน
“หึ ฝากแล้วอย่าลืมเอากลับไปด้วยนะ แล้วก็ฉันไม่กระจอกนะ เธอน่ะแหละโคตรกระจอกแล้วก็แรดเสียงก็เหมือนนกหวีดน่ารำคาญ ไม่ทราบว่าเป็นมนุษย์หรือสัตว์!ค่ะ” เมื่อซากุระพูดเสร็จ ซากุระก็รีบจูงมือยุยหนีออกจากที่นั่นเพราะ...
“กรี๊ดดดดด~~~!!!!!!!”เพราะเสียงแสบแก้วหูจะทำให้ยุยจังหูไม่ดีน่ะสิ
เมื่อหนีออกจากที่ๆแสบแก้วหูแล้วก็รู้สึกสงบมาก
“เฮ้ย~~ หูแทบหนวกแหนะค่ะ ขอบคุณนะค่ะ เกือบไม่ทันแหนะค่ะ”
“อื้ม ฉันรู้ว่าต้องเป้นแบบนี้น่ะ”
“รู้ได้ไงอ่ะค่ะ”
“ก็...ฉันเคยอยู่โรงเรียนี้เมื่อ2ปีก่อนแล้วล่ะ”
“อ่าว...แล้วทำไมถึงฉันไม่เห็นล่ะค่ะ”
“ก็ฉันไปเรียนต่างประเทศน่ะ”
“อ่อค่ะ อ่ะ!...ถึงแล้วค่ะ ซากุระจังรอฉันอยู่นี้นะค่ะ เดี่ยวแปบนึงค่ะ”เมื่อพูดเสร็จยุยก็เดินไปซื้ออาหารที่ร้านค้าหน้าโรงเรียน
“อื้ม”
ซักพักนึง ก็ไม่มีวี่แว่วของยุยเลย ‘ผ่านมาตั้ง30นาทีทำไมยังไม่มานะ? หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับยุยจังน่ะ? ’ ซากุระคิด
“ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องไปดูหน่อยซะล่ะ อย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับยุยจังของฉันเลยนะ”พูดเสร็จปั๊บก็วิ่งแบบเร็วที่สุด เมื่อไปถึงซากุระก็เห็นยุยจังนอนอยู่กับที่พื้น ซากุระตกใจมากถึงมากที่สุด แล้วรีบวิ่งไปกอดยุยจัง
“ยุยจังอย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันจะช่วยเธอเดี่ยวนี้ล่ะ”
“ซะ...ซากุระจัง พาฉันไปห้องพยาบาลหน่อยนะ”
“ทำไมเป็นห้องพยาบาลแทนที่จะเป็นโรงพยาบาลล่ะ”
“ก็ฉันไม่มีเงินถึงขนาดนั้นดิหน่า”ยุยจังพูดประโยคสุดท้ายแล้วสลบไปอย่ารวดเร็ว
“ยุยจัง ตื่นสิ ตื่น อย่พึ่งตายนะ !!!!” ซากุระพูดเสร็จก็หยิบโทรศัพท์มาโทร991(น่าจะใช่นะ)รถพยาบาลก็รีบมาทันทีแล้วอุ้มยุยขึ้นรถ ซากุระก็ตามไปด้วย ซักพักก็ถึงโรงพยาบาลแล้วเดินตามเตียงของยุยจังที่จะเข้าห้องฉุกเฉิน เมื่อยุยเข้าห้องฉุกเฉินได้ซักพัก ซากุระก็หยิบโทรศัพท์ของยุยโทรหาพ่อแม่ของยุยจัง
//สวัสดีค่ะ//
“สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิงเป็นแม่ของยุยจังรึปล่าวค่ะ?”
//อ่อ ใช้จ๊ะ ทำไมหรอจ๊ะ//
“ยุยจังเกิดอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาลอ่ะค่ะ”
//ว๊าย!...แล้วอยู่โรงพยาบาลไหนหรอ?//
“โรงพยาบาลXXXXXX”
//จ๊ะ ขอบใจนะหนู//
“ค่ะ”
ซักพักนึงพ่แม่ของซากุระก็มาถึง หมอก็ออกมาพอดี
“ใครคือญาติคนป่วยครับ?”
“ค่ะ มีอะไรหรอค่ะ?”
“คือ...หัวถูกกระทบกระแทกอย่างหนักเหมือนมีคนเอาไม้ไปฝาดอ่ะครับ คงต้องพักฝึนซักอาทิตย์นึงอ่ะครับ”
“ค่ะ”
“งั้นเดี่ยวหมอขอพาผู้ป่วยไปห้อง...”
“ให้ผู้ป่วยอยู่ห้องVIP”ซากุระแทรกขึ้น
“อ่า...ครับ ตามนั้นครับคุณซากุระ”หมอพูดเสร็จก็เดินเข้าห้องฉุกเฉิน
“หนูจ๊ะ คือน้าไม่มีเงินมากเท่าไหร่เลยนะจ๊ะ บ้านเราจนน่ะจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจ่ายเอง”
“ไม่ได้นะจ๊ะ น้าจะใช้เงินหนุไม่ได้หรอกจ๊ะ”
“ไม่เป็รไรค่ะ น้าของหนูเป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ จะฟรีก็ได้ค่ะ”
“แต่...”
“หนูรู้ด้วยล่ะค่ะว่าใครเป็นคนก่อการร้ายค่ะ เขาเกิดอุบัติเหตุเพราะหนูค่ะ หนูก็ต้องชดใช้”ซากุระแทรก
“ง่ะ...งั้นหรอจ๊ะ ตามนั้นก็ได้จ๊ะ”
“ค่ะ เดี่ยวหนูเข้าไปดูยุยจังแปบนะค่ะ น้ารออยู่นี้นะค่ะ”
“จ๊ะ”
เมื่อซากุระเข้าไปโดนไม่ขอหมอก็เดินไปหายุยพวกหมอที่อยู่ในห้องฉุกเฉินก็เคารพซากุระและมองซากุระว่าจะไปไหน จนเดินไปเจอยุยที่หมดสตินอนอยู่บนเตียง
“ยุยจัง ตื่นสิ ฉันขอโทษ”
“...”เมื่อคุณหมอเห็นแบบนั้นก็รู้สึกสงสาร
“นี่...ตื่นเถอะนะ ฉันขอร้อง อย่าไปจากฉันเลยนะ”น้ำตาของซากุระก็ค่อยๆไหลออกมาที่ดวงตา
“...”
“ขอร้อง ตื่นเถอะนะ ฉันขอโทษ เธอคือเพื่อนที่ฉันรักที่สุดนะ เป็นเพื่อนคนเดียวด้วย อย่าจากฉันไปนะ ยุยจัง”
“....”
“ยุยจัง ฉันขอโทษ”
“ซะ...ซากุระ...จัง...”
“หือ? ยุยจัง ยุยจัง เธอตื่นแบ้วหรอ หืออ~ ฉันคิดว่าจะไม่ได้เห็นเธอแล้ว T^T”
“งะ...งั้นหรอ...ซะ...ซากุระ....จัง...เธอ...ค่อยดูแลฉัน...อยู่ตลอดเลย...นะ”
“ก็เพราะว่าเธอคือเพื่อนคนแรกและคนเดียวของฉันดิ”
“ค่ะ...ขอบ...ใจ...นะค่ะ...”
“อื้ม ไม่เป็นไร เธอนอนพักต่อไปเถอะนะ ถ้าเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอจะได้เห็นฉันเต็มหน้าเลย อิอิ”
“5..5...อื้ม...อย่าลืม...นะ.. ”
“อื้ม ไม่ลืมหรอก”
“อื้ม...งั้นนอนนะ...”
“อื้ม พักเถอะ”
“...”
เมื่อเสียงเงียบลง ซากุระก็หันไปมองหมอ หมอก็มองมา
“คุณหมอค่ะ”
“ครับ”
“ช่วยพาเพื่อนฉันไปห้องVIPของฉัน ห้องที่น้าฉันสร้างให้ฉันอยู่ห้องนึงน่ะ จำได้มั้ย”
“จำได้ครับ”
“ดี งั้นคุณหมอช่วยพาเพื่อนฉันไปห้องVIPของฉันหน่อยค่ะ”
“ครับ ตามนั้นครับ”
“ค่ะ เดี่ยวนี้เลยค่ะ”
“ครับ”หมอพูดเสร็จ หมอก็เข้าห้องฉุกเฉินเพื่อนำผู้ป่วยของซากุระไปห้องVIP ซักพักผู้ป่วยก็ถึงที่พักในเวลาไม่นาน ซากุระก็ออกมาจากห้องของยุยเพื่อให้พ่อแม่ของเขาอยู่ด้วยกัน เมื่อซากุระออกมาจากห้องซากุระก็ไปห้องของซึนาเดะผู้ที่เป็นน้าของเธอ
ก๊อก! ก๊อก! (เสียงเคาะประตู)
“เข้ามาได้”เสียงของท่านซึนาเดะผ่านทางบานประตูสีขุ่น
“...”ซากุระไม่ตอบกลับแต่เปิดประตูเข้าไป
“อ่าวๆ ซากุระเองหรอ เป็นไงได้ไปเรียนต่างประเทศ สนุกมั้ย?”
“จะว่าสนุกก็ไม่ จะว่าไม่ก็ไม่ได้”
“อ่าวหรอ แล้วมีธุระอะไรล่ะ ถึงมาที่นี่”
“คือว่า เพื่อนหนูเขาโดนอุบัติเหตุน่ะค่ะ เลยช่วยดูแลเพื่อนคนนี้ให้หน่อยได้มั้ยค่ะ?”
“ได้สิ”
“งั้นหนูขอตัวไปจัดการตัวก่อปัญหาก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะ”
“จ๊ะ สวัสดีจ๊ะ”
ต่อจากนั้น ซากุระก็เดินออกจากห้องซึนาเดะ เดินตรงไปที่โรงเรียน ซึ่งใกล้เวลาเลิกเรียนแล้ว เมื่อถึงเธอจึงเดินตรงดิ่งไปที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ห้องเรียนของตน เธอไปห้องของคาริน เมื่อเปิดประตูไปอย่างดังไม่เกรงใจใคร อาจารณ์ที่กำลังสอนอยู่ก็ตำนิว่า
“คุณฮารุโนะ กรุณามีมารยาทหน่อย อาจารณ์อยู่นี่ และอีกอย่างเธอควรไปห้องตัวเองนะ ไม่ใช่มาเข้าห้องของคนอื่นอย่างนี้”
“...ขอโทษค่ะ...”
เมื่อซากุระพูดเสร็จ เธอจึงเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของคาริน คารินซึ่งนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่นั้นก็หัดไปมองซากุระ เมื่อคารินเห็นสายตาของซากุระจนทำให้ขนแขนสแตนอัพเลย
“...ธะ...เธอมีอะไรเหรอ....”
“ตอนเย็นนี้ เธอต้องไปหลังโรงยิมนะ เพราะฉันมีเรื่องที่จะคุยกับเธอ”ซากุระพูดด้วยเสียงที่เย็นชามาก
“ทะ...ทำไมตะ...”
“ถ้าพาคนมาด้วยและเธอไม่ไป อย่าหวังเลยว่าเธอจะรอดน่ะ”ซากุระกระซิบข้างหู
“ก็ได้ๆ ฉันจะไปๆ ฉันสัญญา”
“อย่าพูดปดล่ะ ยัยหัวแรด”
จากนั้น ซากุระก็เดินออกไปจากห้องเรียน
....ตอนเย็นแล้วเนอออ....กา...กา...กา...
เมื่อคารินมาถึงซากุระก็ยึนพิงต้นไม้หลังโรงยิมรอแล้ว คารินจึงเดินเข้าไปหา
“เธอมีธุระอะไรกับฉันเหรอ ซากุระ”
“...”
“ทำไมไม่พูดล่ะ”
“...”
“หรือเธอกลัวฉันกันล่ะ?”
“...หุบปากหมาๆของเธอไปเถอะ เดี่ยวเธอก็ไม่รอดกลับไปหรอกนะ”
“ฉันรอดอยู่แล้วล่ะ”
“เพราะ?”
“เพราะฉันพาซาสึเกะคุงของฉันมาด้วยน่ะสิ”
เมื่อคารินพูดเสร็จก็เรียกซาสึเกะเดินมา ‘หึ กะอีแค่เรื่องแค่นี้ ถ้าฉันไม่เอาคนมาด้วยดีนะที่ซาสึเกะมาด้วย ซาสึเกะคุงเคยเห็นคนที่ซากุระเคยชอบนิหน่า คงไม่ทำไรหรอกมั้ง ฉันก็จะรอด ยัยโง่เอ่ย’ คารินพูดในใจ
“เธอมีธุระอะไรกับคาริน หือ?”
“มันเรื่องของฉันกับยัยคาริน นายไม่เกี่ยว”
“ซาสึเกะคุงค่า พายัยนี่ออกไปและบอกเขาหน่อยสิว่าอย่ามายุ่งกับคารินของฉัน น่ะค่ะ”
“เธออย่ามายุ่งกับคารินของฉันจะได้มั้ย”
“อ๊ายยย...คารินเขินนะค่ะ ซาสึเกะคุงอ่า”
“น่ารำคาญจริงๆเลย คนที่ชอบพึ่งพาคนอื่นเขาเนี่ย น่ารำคาญจริงๆเลย”
“ไรย่ะ”
“...”
“พอเถอะคาริน ซากุระ เธอจะพูดอะไรกับคารินน่ะ”
“...เดี่ยวก็รู้...”
เมื่อซากุระพูดจบซาสึเกะก็หมดสติเพราะซากุระเอาเครื่องช็อทไฟฟ้ามาช็อทซาสึเกะ
“อ๊ายย ที่รักของฉัน เธอทำอะไรที่รักของฉันน่ะ ยัยผี”
“......แฟนเธอเป็นไง เธอก็เป็นอย่างนั้น....”
เมื่อซากุระพูดเสร็จ ทั้งซาสึเกะคารินก็หมดสติในที่สุด ซากุระจึงโทรหาคนขับรถให้พาทั้งสองคนนี้ไปที่ไหนที่นึงซึ่งอยู่กลางป่าของตระกูลฮารุโนะ เมื่อคารินซาสึเกะฝืนขึ้นมาก็โดนมัดไว้กับเก้าอี้
“อ๊ายยย นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยย ซาสึเกะคุงค่า มันเกิดไรขึ้น”
“ฉันจะไปรู้เหรอ ฉันก็พึ่งตื่นเองนะ เราต้องหาวิธี...”ก่อนที่ซาสึเกะกำลังพูดซากุระก็เดินมาจากประตู
“น่ารำคาญจริงๆ เสียงกรี๊ดกร๊าดของเธอเนี่ยคาริน”
“เฮ้อ! เรื่องของฉันย่ะ”
“ฉันเคยบอกแล้วไงว่า ถ้าเธอเอาคนมาด้วย เธอจะไม่รอดเอานะ รู้มั้ยล่ะ”
“รู้ แต่มันช่วยไม่ได้นิหน่า”
“พอล่ะ มาเข้าเรื่องของฉันกับคารินกันดีกว่า ซาสึเกะนายแน่ใจเหรอว่านายจะฟังน่ะ?”
“อืม”
“งั้น คาริน เธอเป็นคนเอาคนมาทำร้ายยุยใช่มั้ย?”
“ใช่แล้วจะทำไม ฉันทำไปเพราะเธอคนนั้นเป็นเพื่อนเธอไง ยัยนั้นมันก็แค่ทางผ่านที่ฉันจะได้ร็จุดอ่อนของเธอและจะได้ไล่เธอออกจากโรงเรียนนี้ไงล่ะ”
“...เธอ...ทำอะไรไว้กับเพื่อนฉัน เธอจะเจอหนักกว่าเพื่อนฉันเป็นร้อยเท่า!”
เมื่อซากุระกำลังเรียกคนของเธอมาจัดการคาริน ซากุระจึงหันไปมองซาสึเกะที่กำลังอึ้งกับพฤติกรรมของซากุระ
“เป็นอะไรไป ซาสึเกะ มองฉันยังกะฉันเป็นตัวประหลาดแหนะ?”
“...ทำไม...”
“...ทำไม??”
“ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ? เธอไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยนะ?”
“เหรอ แล้วใครกันล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้?”
“…”
“ทำไมไม่ตอบล่ะ”
“...ฉันขอโทษ...”
“คำขอโทษน่ะ เก็บไว้เถอะ เพราะมันสายไปแล้ว”
“ฉัน...”
“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากนาย และนายคงหลับได้แล้วนะ เพราะฉันจะทำให้นายหลับโดยไม่รู้ถึงเสียงของยัยหัวแรดนี่ ราตรีสวัสดิ์”
เมื่อซากุระพูดเสร็จซากุระก็ช็อคซาสึเกะอีกครั้ง ต่อจากนั้นเธอก็เริ่มให้คนของเธอทำร้ายคาริน โดยยกซาสึเกะไปในห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องนอนของคนใช้
...................................................................................................................................................................................................................
(อัพต่อเลยนะ โทษทีนะ ที่อัพช้า แต่ไรเตอร์สัญญาว่าจะอัพให้จบเรื่องเลย จะพยายามนะ ><)
เมื่อซาสึเกะลืมตาขึ้นมาก็เห็นห้องที่เป็นสีขาวโพนว่างเปล่า พอมองทีบานประตูก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาที่คุ้นตา
“ตื่นแล้วเหรอ”
“อืม...แล้วคารินล่ะ?”
“นอนอยู่อีกห้องนึงน่ะ”
“….”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ทำร้ายถึงตาย ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าให้ฉันฆ่าหรอกนะ”
“เหรอ แล้วเธอจะปล่อยฉันและคารินไปได้รึยังล่ะ?”
“รอให้ยัยนั้นตื่นและหายเจ็บก่อน เดี่ยวคนอื่นจะสงสัยว่าใครไปทำร้าย ฉันก็โดนติดคุกกันน่ะสิ”
“หึหึ น่าตลกเนอะ เมื่อก่อนเธอไม่ทำร้ายใครเพราะเธอกลัวติดคุก แต่ตอนนี้เธอกับทำร้ายคนอื่นและมีแผนที่จะไม่ให้ติดคุกซะด้วย”
“งั้นเหรอ”
“แล้วคารินจะหายเมื่อไหร่ ฉันกับคารินถึงจะได้กลับบ้าน”
“ใครบอกว่าฉันจะให้นายกับคารินกลับพร้อมกัน?”
“อ่าว”
“ฉันจะให้นายกลับไปคนเดียว แล้วรอให้ยัยนั้นหายแล้วค่อยปล่อย”
“ฉันจะกลับกับคาริน!”
“รักกันจังเนอะ”
“อืม”
“แต่ยังไงก็ต้องทำตามฉัน ถ้านายไม่กลับ ฉันจะทำร้ายยัยนั้นอีกครั้ง เอาไง จะกลับหรือไม่กลับ”
‘ถ้าไม่กลับคารินก็ต้องโดนทำร้ายงั้นเหรอ เอาไงดีเนี่ย แต่ถ้าเรากับคารินก็ปลอดภัยน่ะสิ เฮ้ย~ เครียดว่ะ ถ้าเรากลับเราก็คิดถึงคารินน่ะสิเอาว่ะ ลองดู’ ซาสึเกะคิดในใจ
“กลับก็กลับ”
“งั้นนายต้องห้ามบอกว่าฉันเป็นคนร้าย ไม่งั้น...คารินไม่รอดกลับไปแน่”
“อืม”
เมื่อซาสึเกะตอบตกลงปั้ป ซากุระก็เรียกคนหน้าห้องมารับซาสึเกะออกไปจากที่นี่ เมื่อซาสึเกะไปแล้ว ซากุระก็เดินไปดูคารินที่นอนสลบอยู่ในห้องขัง
“หึ! น่าสมเพช ทำกับเพื่อนฉันยังไง เธอก็หนักกว่าที่ทำกับเพื่อนฉันเป็นร้อยเท่า ดีนะที่ฉันให้คนของฉันข่มขืนแบบ เบาะๆ ไม่งั้นเธอได้ตายในคุกของฉันกันน่ะสิ...ดูสิ...เธอจะรอดไปได้เกิน9 เดือนรึเปล่า...หึ!”
มาฝั่งซาสึเกะบ้างเนอะ
เมื่อซาสึเกะกลับมาถึงบ้านก็ขึ้นไปนอนเพราะนี่ก็ ตี1แล้ว เดี่ยวต้องไปโรงเรียน พอซาสึเกะหลับไป
"นี่ไง!! เจอแล้ว ยัยซากุระ! เธอมานี่เลยนะย๊ะ!!"มี ญ ครนึงวิ่งมาแล้วกระชากผมสีดอกซากุระไป
"โอ๊ย! ดะ..เดี่ยวสิ ฉันไปทำอะไรพวกเธอน่ะ ปล่อยนะ จะ.....เจ็บ"เรือนผมสีดอกซากุระพูด
"นี่!! เธอน่ะ ออกไปจากโรเงรียนนี่เลยนะย๊ะ!!! เธอทำให้คารินเจ็บเพราะเธอเป็นคนลุ่มเรื่องที่เธอชอบซาสึเกะใช่มั้ยล่ะห๊ะ!!!"ญ คนนั้นพูดพร้อมเอานิ้วชี้ไปทางคารินที่กำลังร้องไห้อยู่กับซาสึเกะที่กำลังกอดกันอยู่ เจ็บ...ทำไมนะ..เราต้องเจ็บเพราะเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นล่ะ...ทำไม....เจ็บ ซากุระพูดในใจ
"ฉันไม่ได้ทำนะ สาบานได้"ซากุระพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
"โกหก!!! เธอล่ะแหละ!! ที่ทำให้คารินร้องไห้!!!"ญอีกคนมารวมด้วย
"ซากุระ...เธอ....ทำหรอ?"อิโนะพูด
"อิโนะ ฉันไม่ได้ทำนะ เชื่อฉันสิ นะ..เชื่อเถอะ"ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้องพร้อมร้องไห้
"แพศยาที่สุด!! ฉันไม่น่าคบเธอเป้นเพื่อนเลย!! คารินเป็นไงบ้าง เจ็บมั้ย?"อิโนะพูดพร้อมวิ่งไปหา...คาริน...ทำไมล่ะ....ทำไมไม่เชื่อฉันเลย...ทำไม
"คารินไม่เป็นอะไรค่ะ แค่เสียใจที่ซากุระทำแบบนี้"คารินพูดพร้อมมุดหน้าไปที่หน้าอกของซาสึเกะ พร้อมยิ้มแบบน่าสมเพศมาให้ซากุระ
"ไปเลยนะ!!! เธอไม่ควรทำแบบนี้นะ! เธอก็รู็ว่าฉันรักคารินไม่ใช่เธอ! ฉันรักคาริน เเละจะรักตลอดไป!!"ซาสึเกะพูด เจ็บ....ทำไมเจ็บล่ะ....เจ็บ
"ใครเห็นด้วยว่า ยัยนี่ต้องไป!! ยกมือ!!!"อิโนะพูด
ผลปรากฏว่า คนในห้องยกกันหมด
"ออกไป!!! ออกไป!!! ออกไป!!!"ทุกคนพูดพร้อมกันไม่เว้นเเต่อิโนะ และ ซาสึเกะ
ทะ...ทำไม...ทุกคน....ไม่เชื่อฉันเลย....ทำไม....
ซากุระพูดในใจพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาไม่มีหยุด ซากุระหันไปมองคารินที่ยิ้มอย่างมีชัย
"ฮือ ~ ทำไมล่ะ....ทำไม"ซากุระพูด
"เพราะเธอแพศยาไง!!!"ทุกคนพูอพร้อมกัน
"ฮือ~ ก็ได้ ถ้าทุกคนต้องการ ฉันก็จะไปเอง!!!!!"
“เฮ้ย!!...” ซาสึเกะสะดุ้ง “ฝะ...ฝันหรอกเหรอ ทำเอาตกใจหมดเลย ฝันนี้ เพราะความฝันที่มีจริงและทำให้ซากุระเปลี่ยนไป เราไม่น่าทำแบบนี้เลย” พอซาสึเกะพูดจบก็สำนึกผิด(อย่างมากก) “ไปโรงเรียนดีกว่า”
พอเดินไปถึงห้องเรียน(เร็วเว่อร์)เขาก็เห็นซากุระที่เดินเข้าห้องมาวางกระเป๋านั่งที่ตัวเองเพราะอาจารณ์หน้าโหดเดินเข้าห้องมา
“อ่าวๆ เงียบๆหน่อย ครูมีเรื่องจะบอก” เมื่ออาจารณ์พูดเสร็จนักเรียนก็ไปนั่งกับที่ เงียบ...สนิท... “วันนี้เราจะเลือกหัวหน้าห้อง ใครอยากให้ใครเป็นหัวหน้าห้อง?”
“@#$%$^%&^(#@%$&(*&)*!@#@$%#^%&*(^&*_)*#$%@#$#” นี่คือเสียงคนที่อยากให้ใครมาเป็นหัวหน้าห้องพอซักพักอาจารณ์ก็โมโห
“นี่! พวกเธอเดี่ยวครูจะตัดสินใจโดยการสอบเลือกหัวหน้าห้องนะ!!!! เงียบๆซะ!!!”พอนักเรียนได้ยิน คำตอบของนักเรียนคือ
“.................” เงียบ...สนิท “กา...กา...กา....”
เมื่ออาจารณ์แจกข้อสอบ และนักเรียนทำเสร็จแล้ว อาจารณ์ก็บอกคนที่ได้คะแนนสูงสุดจะได้เป็นหัวหน้าห้อง “คนที่ได้คะแนนมากที่สุด....ฮารุโนะ ซากุระ ได้คะแนน 48 คะแนนเต็ม 50 คะแนน คุณฮารุโนะจะได้เป็นหัวหน้าห้อง...”
“ห๊า!!...” พอนักเรียนได้ยินดังนั้นก็มองไปที่ซากุระ ซึ่งซากุระกำลังชมวิวนอกหน้าต่างไม่สนใจใคร
“มะ...ไม่จริงอ่ะ คะแนนเต็ม 50 ได้ตั้ง 48 คะแนน ไม่อยากจะเชื่อ ”
“โอ๋ พระเจ้าอีก2คะแนนก็เต็มแล้วอ่ะ น่ากลัวจริงๆฮารุโนะเนี่ยย”
“อ่าวๆ เงียบๆหน่อย ครูจะบอกคนที่ได้เป็นผู้ช่วยของหัวหน้าห้องนะ คนที่ได้เป็นคือ ...อุจิฮะ ซาสึเกะ ได้คะแนน 36 คะแนน ”
“หนูขอค้านค่ะ!” เมื่อซากุระได้ยินว่าซาสึเกะได้เป็นผู้ช่วยอย่างรวดเร็วทันที ทุกคนในห้องหันไปมองซากุระด้วยความงง
“ทำไมล่ะ ได้ซาสึเกะเป็นผู้ช่วยเธอเลยนะ ไม่ดีเหรอ” คุณครูถาม
“ค่ะ ไม่ต้องการให้ซาสึเกะมาเป็นผู้ช่วย ถ้าให้ซาสึเกะเป็นผู้ช่วยเมื่อไหร่ หนูขอสละสิทธิ์ค่ะ!”
เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนกับ งืบ (เงียบ) ไปทันที ด้วยความช็อคของคำพูดแทงใจดำของซากุระทำให้ไม่มีใครกล้าพูด ยกเว้นอยู่คนเดียวที่ถามต่อไปว่า “ทำไมไม่ให้ฉันเป็นผู้ช่วยเธอล่ะ”ซาสึเกะถาม
“ก็เพราะฉันเกียจขี้หน้านายไง ถามอะไรมาก น่ารำคาญนะ รู้มั้ย”
“เอ่อ...งั้นเอาไงดีล่ะ ให้ซากุระสละสิทธิ์มั้ยนักเรียนทุกคน” เมื่อรู้ว่าในห้องมีแต่ความกดดัน คุณครูจึงแนะนำให้นักเรียนทุกคนตอบ
“ไม่ต้องให้ทุกคนบอกหรอกค่ะ หนูขอสละสิทธิ์ให้ซาสึเกะเป็นหัวหน้าห้องแล้วให้คนที่ได้คะแนนเยอะเป็นคนที่ 3 มาเป็นรองหัวหน้า ตกลงมั้ยค่ะ?”
ดังนั้นนักเรียนในห้องก็พยักหน้าเพราะดูสีหน้าของซากุระเหมือนกำลังโมโห ทุกคนเลยต้องทำตาม จนผ่านไปจนพักกลางวัน ซากุระก็โทรศัพท์หาใครบางคนที่เธอรักมากที่สุด แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับเลย เธอจึงโทรไปหาคนที่ดูแลคุณหัวแดง(คาริน)ว่าสภาพเป็ยังไงบ้าง จะออกมาจากที่นั่นได้ยัง แต่ระหว่างคุยธุระกับคนนั้น ก็มีใครบางคนแอบมาฟังเสียงระหว่างคุยธุระของซากุระ เมื่อซากุระกดปิดสาย เธอก็เดินไปทางที่คนๆนั้นแอบอยู่ พิคนถูกแอบฟังก็ถามคนที่แอบฟังอยู่ว่า “นายมีอะไร ถึงได้มาแอบฟังฉันคุยธุระ”
“อ่อ...เอ่อ...คือ...”
“อะไรล่ะ”
“คือว่า...”
“อะไร”
“คือ...ผมชื่ออากาซึนาโนะ ซาโซรินะครับ”
“แล้วไง”
“คือ...ผมเป็นคนที่นิสัยดีนะครับ ผมมีความสุขที่ได้เรียนแล้วก็...”
“นายนี่พูดอะไรน่ะ เต็มบาตรรึเปล่าเนี่ย เฮ้ย~...ไปดีกว่า”
ซากุระพูดเสร็จเธอก็เดินหนีจากคนปัญญาอ่อนแล้วคิดในใจว่า ‘นี่เขาบ้า หรือ สมองกลับเนี่ย แปลกคน’ คิดดังนั้นเธอก็ถอนหายใจแล้วเดินไปที่ห้อง
ระหว่างทางกลับบ้าน ซากุระก็คิดในใจว่าไอ้หมอนั่นมันอะไรของมันว่ะ อยู่ๆก็ผมชื่อ ผมเป็นนิสัยดี เต็มเปล่าล่ะนั้น ซากุระคิดแล้วหัวหมุนด้วยความโมโหแล้วเดินต่อไปที่บ้าน เมื่อใกล้ถึงบ้านซากุระเห็นซาสึเกะยืนรออยู่ที่หน้าบ้านของเธอ แล้วซากุระก็เดินไปหาซาสึเกะ
“มาเกะกะคว้างทางชาวบ้านเขาจะเข้าบ้านทำไม?”
“ทำไมไม่เป็นหัวหน้าห้องล่ะ?”
“ก็บอกไปอยู่ว่าเกลียดขี้หน้านายไง ฟังคนอื่นเขาพูดบ้างก็ได้ไม่ใช่ว่าถามซ้ำๆซากๆอยู่อย่างนี้”
“ทำไมถึงเกลียดขี้หน้าฉันนักล่ะ? ฉันไปทำอะไรให้เธอโกรธแค้นอาฆาตถึงขนาดนี้”
“...ถ้าอยากรู้ ก็รอจนกว่าแฟนตัวเองออกมาจากที่นั่นก่อนเถอะ ยัยหัวแดงรู้เรื่องมากที่สุด”
“ทำไมไปเกี่ยวกับคารินล่ะ?”
“ไม่ต้องถามมาก ถอยไป จะเข้าบ้าน แล้วนายก็กลับไปได้แล้ว เกะกะคว้างหูคว้างตาฉันว่ะ”
เมื่อซากุระพูดเสร็จก็ผลักซาสึเกะออกจากประตูบ้าน แล้วเดินเข้าไปในบ้านไปอาบน้ำเพื่อที่หนที่หนึ่ง ทิ้งให้ซาสึเกะยืนเอ่ออยู่อย่างนั้น
...ทางด้านคาริน...
ในห้องสีขาวแสนสะอาดน่าอยู่แต่น่าเสียดายที่มีหน้าต่างบานเล็กๆอยู่บานเดียว ในห้องนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งร่างกายอันแสนบอบบาง(?)นอนอย่างโทรมเธอกำลังร้องไห้คิดถึงแฟนผู้เป็นที่รัก เมื่อมีเสียงประตูเปิด เธอก็มองไปที่ประตู คนที่อยู่ที่ประตูทำให้คารินอยากจะฆ่าทิ้งเพราะคนๆนั้นคือ ซากุระ เธอมองคารินอย่างน่าสมเพช
“เป็นไง อยู่ในที่แบบนี้แล้วมีความสุขมั้ย?”
“มีความสุขบ้านเธอสิ ยัยบ้า เธอนี่เหมือนเมื่อก่อนเลยเนอะ ยังคงคิดว่าตัวเองเก่ง ดูน่าสงสารแต่จริงๆแล้วเธอมันแพศยา!!”
“อย่าเอาฉันไปเหมารวมกับเธอสิ”
“ยัยน่าสมเพช!”
“ฉันไม่น่าสมเพชเหมือนเธอในตอนนี้ แล้วอีกอย่าง เมื่อก่อนฉันไม่เคยคิดอวดเก่ง ทำหน้าตาดูน่าสงสาร ฉันว่าคำพวกนี้น่าจะเป้นของเธอมากกว่าฉันอีกนะ”
“ยัยหน้าด้าน!!”
“จะด่าอะไรก็เชิญ ฉันกะจะปล่อยตัวเธอนะเนี่ย เพราะถ้าฉันเอาคนมาปล้ำ(ขออภัยที่ต้องใช้คำนี้) เธอก็ต้องไปบอกคนอื่นๆว่าฉันไม่ดี เพราะฉะนั้นฉันถึงได้มาหาเธอเพื่อมาปล่อยเธอไปหาแฟนสุดที่รักของเธอ ดีนะที่ฉันคิดได้ ไม่งั้นเธอเสร้จไปเรียบร้อยแล้ว”
“แกจะปล่อยฉันเหรอ? จริงๆเหรอ”
“อืม....”
“ไชโย!”
“แต่มีข้อแม้คือ...”
“คือ...”
“เธอต้องห้ามไปบอกคนอื่น ถ้าบอกฉันจะไม่ปล่อยไปอย่างแบบนี้แน่ okมั้ย?”
“โอเคๆๆๆ ฉันยอมทำทุกอย่าง”
เมื่อได้ยินดังนั้นซากุระก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรเรียกคนของเธอ เมื่อคนของเธอมาก็ให้จับคารินกินยานอนหลับ
“นี่แกจับฉันทำไม ไหนบอกว่าจะปล่อยฉันไปไง”
“ฉันปล่อยเธอแน่ แต่ต้องกินยานอนหลับก่อน เธอจะได้ไม่รู้ว่าที่นี้อยู่ไหน”
“เธอนี่ยังรอบคอบเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”
“ขอบใจที่ชม เอา กินเข้าไป หรืออยากจะอยู่ที่นี่ต่อ?”
“กินก็ได้” เมื่อคารินหยิบยามากินซัก5 นาทีก็หลับก่อนหลับซากุระก็บอกว่า
“ราตรีสวัสดิ์”
ระหว่างทางพาคารินกลับบ้าน ซากุระก็โทรหาแม่ของคาริน
// ฮาโหล นี่ใครค่ะ? //
“คือ หนูเป็นเพื่อนของคารินอ่ะค่ะ หนูเจอคารินข้างถนน หนูก็เลยจะพาคารินไปหาคุณน้าอ่ะค่ะ”
// จริงเหรอค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่จะพาคารินมาหาน้า ขอบใจนะค่ะ //
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอที่อยู่บ้านคารินหน่อยไดมั้ยค่ะ”
// ค่ะ บ้านเลขที่xx/xxx จ.xxxxxxx อ.xxxxx ต.xxxxxx //
“ค่ะ เดี่ยวจะรีบไปส่งคารินเดี่ยวนี่ล่ะค่ะ แค่นี้นะค่ะ ค่ะ บายค่ะ”
เมื่อคุยธุระเสร็จ เธอบอกคนขับรถของเธอให้ไปบ้านเลขที่นั้น ซีกพักรถก็มาจอดอยู่ตรงหน้าบ้าน แม่ของคารินก็รีบออกมายกคารินเข้าบ้าน
“ขอบใจนะจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไปก่อนะค่ะ สวัสดีค่ะ”
พอพูดเสร็จรถของซากุระก็ขับออกไปเมื่อรถกลับมาถึงบ้านซากุระก็เข้าห้องไปนอนทันที ในใจก็กังวลเรื่องคารินจะไปบอกเรื่องที่เอาคารินไปขัง แล้วลังกังวลและเป็นห่วงยุย ซากุระนอนคิดอยู่ในใจ ก็ตัดสินใจไปหายุยที่โรงพยาบาล
เวลา 21.00 น.
เมื่อรถของเธอถึงโรงพยาบาล เธอก็ไปหาน้าซึนาเดะเพื่อดูผลตรวจของยุยจัง
ก็อกๆ (เสียงเคาะประตู)
“เข้ามา” เมื่อซากุระได้ยินดังนั้นก็เปิดประตูเข้าไป
“น้าซึนาเดะ”
“อ่าว ซากุระ มาทำอะไรดึกๆ ขนาดนี้ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนเดี่ยวตื่นสายหรอกนะ”
“หนูรู้ค่ะ”
“แล้ว...ซากุระมาหาน้าทำไมเหรอ”
“คือ หนูจะขอดูผลตรวจของยุยจังเพื่อนหนูอ่ะค่ะ”
“อ่อ โอเคๆเดี่ยวหาแปบ ไปนั่งรอที่โซฟาก่อนเถอะ”
“ค่ะ”
เมื่อซากุระไปนั่งที่โซฟาก็เผลอหลับไปนิดหน่อยแต่ก็ได้สติอยู่
“อ่ะ ซากุระ น้าเจอแล้ว”ซากุระได้ยินก็เดินไปหาน้าซึนาเดะ
“ไหนอ่ะ”
“นี่ไง”
“อ่อ เดี่ยวขอดูก่อนนะค่ะ”
“จ๊ะ”
ซากุระก็หยิบกระดาษผลตรวจมาดู พอดูผลตรวจซักพักก็หยิบผลตรวจคืน แล้วขอลาไปดูยุยจังก่อน เมื่อบอกลาน้าซึนาเดะแล้ว ซากุระก็เดินไปหายุยจัง เมื่อเจอห้องยุยแล้ว ก็ชะโงกหน้าตรงกระจกไปมองยุย แล้วเปิดประตูห้อง เดินตรงไปยังเตียงผู้ป่วย ซากุระเห็นยุยแล้วน้ำตาใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตา
“ยุย ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ขอโทษนะ”
ซากุระพูดอย่างนั้นซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ยุยก็ตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงซากุระร้องไห้
“ซากุระจัง”
“ยุยจัง ขอทานะที่ทำให้ตื่นน่ะ”
“ไม่เป็นไร ทำไมมาหาดึกจังเลยอ่ะ แล้วทำไมไม่เห็นมาหากันบ้างเลยอ่า”
“ฮ่าๆ พอดีติดธุระน่ะ”
“เหรอ อื้ม”
“นี่ ยุยจัง”
“อะไรเหรอ”
“เรื่องทุกอย่างจบแล้วนะ เราสองคนจะไปโดนเหมือนแบบนี้อีกแล้ว”
“ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะซากุระจัง?”
“ไม่มีอะไรหรอก ลืมที่พูเถอะนะ”
“อ่าได้ๆ”
“ยุยจัง พักเถอะนะ เดี่ยวไม่หาย”
“อื้ม ซากุระจังจะไปแล้วเหรอ”
“อื้ม ราตรัสวัสดิ์นะ”
“ราตรีสวัสดิ์เช่นกันนะ บ๊ายบายย” พอซากุระเดินถึงประตูก็พูดกลับไปว่า “บ๊ายบายย หายเร็วๆนะ”
ต่อเลยนะเอ่อ
....วันต่อมา....
“นี่ เธอได้ข่าวมั้ย”
“อะไรเหรอเธอ?”
“ก็ข่าวยัยบื้อซากุระนั้นไง”
“หืม ทำไมเหรอ”
“ก็ยัยนั้นน่ะ พอกลับมาจากต่างประเทศแล้วดูดีกว่าเมื่อก่อน เห้นเพื่อนฉันที่อยู๋ห้องเดียวกับยัยนั่นบอกว่า ยัยนั่นเก่ง ฉลาด แถวดูรวยด้วย แต่ว่านะเพื่อนฉันบอกว่ามันไม่ชอบซาสึเกะคุงของเราอ่ะ”
“อ่าว ไมอ่ะ ซาสึเกะคุงน่ารักจะตาย”
“ก็นั่นดิ น่าจะเพราะว่าเมื่อก่อนโดนสลัดรักและโดนเพื่อนในห้องรวมทั้งซาสึเกะไล่ออกจากห้องน่ะ”
“อ่อเหรอ”
“เห็นอย่างนี้นะแต่ยัยนั้นน่ะมีคนที่จะฆ่าเราได้นะ เพราะมันรวยไง อย่าไปยุ่งเลยเดี่ยวโดน”
“อื้ม”
เสียงสนทนาระหว่างนักรเยนหญิงคู่หนึ่งเดินเข้าโรงเรียนไป โดยที่ข้างหลังมีร่างบางคนหนึ่งชื่อ ซากุระ เธอกำลังคิดในใจว่า ‘ให้พวกเขาคิดอย่างเนี่ยแหละ ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเราและยุยจัง’ พอเธอยิ่งคิดยิ่งดีใจแต่ก็เศร้าใจที่พวกเขากลัวเธอ เธออยากมีเพื่อน ถึงแม้ว่ามียุยแล้วแต่เธอก็ไม่อยากให้ยุยมีเธอเป็นเพื่อนคนเดียว อยากให้มีคนมาดูแลยุยจัง เป็นเพื่อนกับยุยก็ยังดีกว่า แต่ ณ บัดนี้ ยุยก็โชคร้ายเพราะเธอ ถึงแม้ว่า เธอจะไม่มีเพื่อน (และอยากมีเพื่อน) แต่ก็อยากให้ยุยมีเพื่อนมากกว่าเธอ แค่เห็นยุย เธอก็มีความสุขแล้ว
เมื่อเดินมาถึงห้องเรียนของเธอ เธอก็เปิดประตูเข้าไป ทุกคนก็หันมามองกันเกือบยกห้อง แต่เธอก็ไม่สนใจ เธอเดินไปที่โต๊ะประจำ นักเรียนในห้องก็ยังมองเธอ จนเธอผิดสังเกตแล้วมองไปรอบห้อง ทุกคนต่างหันหน้าหนี พอมองไปถึงโต๊ะๆหนึ่งที่มีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งกอดกันเอาเป็นเอาตายผ่ายหญิงเอาแต่ร้องไห้ ผู้ชายคนนั้นคือ ซาสึเกะ และผู้หญิงคนนั้นก็คือ...คาริน... แล้วซาสึเกะก็เดินไปหาซากุระจับแขนลากออกไปข้างนอกพร้อมกับคารินที่ซาสึเกะประคับประคองอย่างดี เห็นอย่างนี้ ซากุระก็ทำหน้าเฉยในใจก็โมโหอยากฆ่าให้ตายทั้ง2คน ทำให้บรรยากาศเย็นยะเยือกน่ากลัว เมื่อลากซากุระมาถึงโรงยิมร้างก็ปล่อยแขน
“มีอะไร”
“เธอต้องการอะไรกันแน่ ซากุระ”
“ฉันไม่ได้ต้องการอะไร แค่อยากให้นายกับพวกของคารินอย่ามายุ่งกับยุยจัง!”
“คาริน ยอมทำตามมั้ย?” ซาสึเกะหันหน้าไปมองคารินที่เดินตามหลังมา
“ถ้าซาสึเกะคุงว่าอย่างไร คารินก็ทำตาม”
“งั้นก็เป็นอันตกลง พวกเราจะไม่ยุ่งกับเพื่อนหรือเธอ เธอก็อย่ามายุ่งกับพวกเรา”
“ได้”
ซากุระพูดออกไป เธอก็เดินออกมาจากตรงนั้นเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพื่อรำคาญไง ยัยคารินก็เสแสร้งเข้าไป พอฉันเดินมาเกือบถึงห้องเรียน เธอก็เจอกับคนเมื่อคืน ทำให้เธอช็อคทันที เพราะคนๆนั้นคือ ยุย
“ยุย...”
“ซากุระจัง ฉันหายแล้วนะ หมออนุญาตให้มาเรียนไปแล้.... ”
ยังไม่ทันที่ยุยจะพูดเสร็จ ซากุระก็วิ่งเข้าไปกอด พร้อมร้องไห้เหมือนคนไม่ได้เจอกันนานมาก
“ซากุระจัง?”
“ฉันขอโทษนะ ฉันน่าจะดูแลยุยจังให้ดีกว่านี้ ไม่งั้นเธอคงไม่โดนแบบนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก เธอก็ช่วยฉันนะ”
“ช่วยอะไรเหรอ?”
“ก็เธอเป็นคนจ่ายค่ายาค่าห้องให้นิ”
“ฮ่าๆ งั้นเหรอๆ”
“อื้ม เราเข้าเรียนกันเถอะนะ”
“ok”
พอเปิดประตูเข้าห้องเรียน ทุกคนก็มองอีก มองหาไรว่ะ ทุกคนมองมาเหมือนช็อคเลย ซากุระก็บอกกับยุยว่า “ไม่เป็นไรหรอก”ยุยพยักหน้าตอบกลับ พวกเธอก็เดินไปยังที่นั่งของซากุระซึ่งที่ข้างหน้าเธอเว้นไว้ให้ยุย
“นั่งนีนะ ฉันนั่งอยู่ข้างหลังเธอนะ ”
“อ่าว ทำไมฉันถึงมาอยู่ห้องนี้ล่ะ ซากุระจัง ที่จริงฉันไม่ได้อยู่ห้องนี้นิ”
“อาจารณ์ให้เธอมาอยู่กับฉันน่ะ อาจารย์บอกว่า ฉันเป็นเพื่อนยุย ช่วยดูแลเพื่อนตัวเองให้หน่อย น่ะ”
“อ่อ งั้นเราก็อยู่ห้องเดียวกันแล้วอ่ะดิ”
“ถั่วต้ม (ถูกต้อง)”
“555+”
ยังไม่ทันพูดคุยกันเสร็จ อาจารย์ก็เข้ามาในห้อง
“อ่าวๆ เงียบๆ วันนี้ทุกคนคงเห็นแล้วนะ ว่ามีนักเรียนจากห้องอื่นจะมาเรียนห้องนี้”
“ค่า/ครับ”
“งั้น ยุย แนะนำตัวสิ”
“อ่ะ...เอ่อ...สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ นานะ ยุย ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ”
“ว้าววว~ น่ารักอ่า~ ” เหล่าพวกผุ้ชายกับผู้หญิงพูด
“โอแคๆ ยุยนั่งลงได้แล้ว ขอให้นักเรียนทุกคนเป้นเพื่อนกับยุยได้นะ”
“ค่า/ครับ”
“งั้นวันนี้เรามาเรียนเรื่อง...”
...พักกลางวัน หินข้าวว...
“นี่ๆ เธอชื่ออะไรนะ” “มาจากห้องไหนเหรอ” “มาเป้นเพื่อนเรามั้ย” “เกิดวันไรอ่า” คำถามของเหล่านักรเยนในห้องทั้งหญิงทั้งชาย มารุมถามยุย
ดีจังเนอะ ยุยเนี่ย มีคนมารุมคุยกัน แต่เธอสิ เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ว่างเปล่า เหมือนโลกนี้มีเธอคนเดียว มองไปทางไหนก็เป้นสีขาวโพรน ไร้ซึ่งสีสัน แต่ก็นะ ถ้าเธอมีเพื่อนมารุมคุยเหมือนแต่ก่อน ก็คงดีนะ แค่เห็นยุยมีเพื่อนมีความสุข เธอก็มีความสุขไปด้วย เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะยุยเป็นเพื่อนคนแรก ใครๆก็รักเพื่อนคนแรก จริงมั้ยล่ะ?
ซากุระเขียนโน้ตส่งให้ยุยโดยไม่ใหใครรู้ ยุยรับมันมา พร้อมแอบอ่าน ซากุระเขียนไว้ว่า
‘ ยุยจัง วันนี้เธอไปกินข้าวกับเพื่อนๆได้นะ เพราะครูเรียกฉันให้ไปคุยเรื่องงานวัฒนธรรมน่ะ (งานวัฒนธรรม ก้คล้ายๆกับงานโรงเรียน แต่เป็นจะมีบรรยายเกียวกับการก่อตั้งโรงเรียน มั้งนะ) ตกลงนะ? ’
ยุยทำมือ ok ซากุระก็เดินออกไป ที่ห้องพักครู เธอเปิดประตูเข้าไป มองหาอาจารย์ประจำชั้น เมื่อเธอเห็นแล้วก็เดินไปหา
“สวัสดีค่ะ อาจารย์”
“อ่าวๆ ซากุระนิ สวัสดีเช่นกันนะครับ”
“ค่ะ จะให้หนูทำอะไรกับงานวัฒนธรรมเหรอค่ะ?”
“ก็คือ ช่วย#$#%$&%&(& (ความลับนะเอ่อ) ”
“ห๊า! จะให้หนู$#% เหรอค่ะ?”
“ช่ายยย ได้มั้ย ซากุระ มีเธอคนเดียวที่จะช่วยได้น่ะ น่า~ อาจารย์ขอร้อง ”
“อ่า ก็ได้ค่ะ แค่ครั้งเดียวนะค่ะ”
“โฮ ถ้าซากุระทำไปแล้วนะ ทุกคนอาจจะมาเป้นเพื่อนกับเธอก็ได้นะ”
“ไม่จริงหรอกค่ะ อดีตมันยังคาอยู่กับปัจจุบัน ยังไม่อาจทำให้อดีตกลายเป้นอดีตเหมือนเดิมไม่ได้ มันยังติดอยู่ทั้งอดีตทั้งปัจจุบันไม่แน่อาจจะอนาคตด้วยก็ได้”
“ซึ้งจุงเบย ”
“งั้นหนูขอตัวนะค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“ครับ”
...ขอเลือนไปงานวัฒนธรรมเลยน่า...(เร็วมาก)
(ขอเพิ่มเติมหน่อยนะเอ่อ...งานวัฒนธรรม จะทำเป็นสุ่ม สุ่มจะมีในห้องเรียนด้วยนะเอ่อ เช่น ห้องม.6/1ทำเครป อะไรประมาณนี้นะเอ่อ และก็สุ่ม แบบตามทางเดิน ตรงสวนบ้าง ตรงประตูเข้าโรงเรียน อะไรประมาณนั้นน่ะเอ่อ)
“ยัยจังวันนี้งานวัฒนธรรม พอเราทำเครปเสร็จ เราไปเดินเที่ยวเล่นกันนะ” ซากุระถาม
“ok ค่ะ”
“แต่เบื่ออ่า ยุยจังง”
“เบื่ออะไรล่ะ ซากุระจัง ผ.อ.กำลังพูดอยู่นะ”
“คร๊าบๆ”
เมื่อฟังผ.อ.พูดไปซักพัก ซากุระก้เหมือนมีคนสะกิด เธอจึงหันไปมองผู้หญิงที่สะกิดข้างหลัง
“มีอะไรเหรอค่ะ”
“คือ มีคนสะกิดต่อๆมาค่ะ ว่าไปสะแตนบายได้แล้วค่ะ ( สะแตนบาย คือ เตรียมตัว )”
“อ่อค่ะ okค่ะ”
พอซากุระพูดเสร้จเธอก็หันไปมองยุยจังแล้วบอกว่า “เดี่ยวฉันมานะ” ยุยจังก็พยักหน้า เธอก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้น ออกจากห้องประชุมอ้อมไปหลังห้องประชุม พอเธอมา พวกนักเรียนชมรมพวกเสื้อผ้าก็จับเธอมาแต่งตัว พอเธอแต่งตัวเสร็จ ขะณะนั้นประธานนักเรียนกำลังพูดอยู๋ใก้จบ เธอก็หยิบกระดาษมาอ่านก่อนขึ้นเวที เธออ่านจบ อาจารย์หัวหน้าชั้นก็เดินมาบอกว่า “พร้อมนะ?” ซากุระตอบไปว่า “พร้อมค่ะ” พอประธานนักเรียนก็เดินออกมาจากเวที พร้อมปิดไฟหมด ซากุระก็เดินออกไป พร้อมจับไมล์ไว้แน่น
“สวัสดีครับบ นักเรียนทุกคน วันนี้เรามีการแสดงพิเศษ มาให้ดุกัน มาขมกันเลย คุณฮารุโนะ ซากุระครับบบ”พิธีกรพูด
“ ที่รัก...ในวันนี้ฉันขอเรียกเธอเป้นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เธอจะเดินจากฉัน ไปยังดินแดนที่แสนไกล ได้ไหม...ที่รัก” เสียงร้องของซากุระทำให้นักเรียนในห้องประชุมนิ่ง ช็อค โดยเฉพาะยุจัง เธอมองไม่คลาดสายตา ทั้งเสียงร้องก็เพราะ ทั้งชุด(สื้อผ้า)ก็สวย ดูแล้วทำให้นักเรียนในหอประชุมนิ่งดูเหมือนซากุระดูสง่า เหมือนนางฟ้าเบยย
“พรุ่งนี้ สิ่งที่เหลือคงมีแค่กลิ่นหอม ของเธอที่ตรงที่นอน
และคงไม่มีอีกแล้วคำหวาน ก่อนฉันเข้านอน...ที่รัก
อย่างกับฝนไหลรินมาจากตา อย่างกับฟ้าผ่าลงตรงหัวใจ
สั่นสะท้อนเหมือนโดนแผ่นดินไหว เหมือนลมหายใจแผ่วลงทุกที
คงไม่มีอีกแล้วแววตา ที่ทำให้ฉันได้นอนฝันดี
สิ่งที่เหลือคงมีแค่คำนี้ อยากบอกกับเธอ เป้นครั้งสุดท้าย
ขอบคุณทุกห้วงเวลา ที่เคยผ่านมา จนถึงวันจากลา
ขอบคุณสายตาที่เคยอ่อนหวายละมุนละไม
ขอบคุณทุกช่วงดีดี ที่มีกัน และฉันจะทนให้ไหว
จากวันนี้ถึงร่างกายสลาย ให้จำเอาไว้ รักเธอคนเดียว...”
เสียงร้องหยุดลง พร้อมเสียงบรรเลงค่อยๆเบาลง ซากุระมองไปที่คนที่เธอเคยรักและรักมากจนมาถึงตอนนี้ เธอก็ยังรักอยู่และคนๆนั้นคือ ซาสึเกะ เขาคือคนที่เธอรักและรักมาจนถึงตอนนี้ แต่เธอทำเป็นไม่รัก เธอพยายามร้องเพลงนี้เพื่อให้รู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน แต่ก็นะ ยังไงเขาก็ไม่รักเธออยู่แล้ว เพราะเขามีคาริน
พอเธอมองไป ซาสึเกะก็มองมา เธอกับเขามองหน้ากัน จนซากุระรู้สึกถึงน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีมรกตของเธอ เธอรีบเดินไปหลังเวที ไม่อยากให้ใครมาเห็นเธอร้องไห้
พอเธอลงเวที นักรเยนทุกคนยังอึ้งกันอยู่ จนมียุยจังกับซาสึเกะตบมือให้ นักเรียนหยุดอึ้งแล้วตบมือให้ ซากุระได้ยินเสียงตบมือ เธอก็ดีใจที่ยังมีคนฟัง เมื่อเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมาจากหอประชุม เธอเปิดประตูออกมา เสียงกรี้ดดังออกมาเมื่อเธอเปิดประตู เธอมองออกไป ก็เจอกับคนมากมายมารุมอยู่หน้าเธอ ต่างคนต่างเอาดอกไม้กับกระดาษมา
“คุณฮารุโนะ ซากุระ เราขอลายเซ้นกับให้ดอกไม้ค่า/ครับ!!”
ซากุระถึงกับสะดุ้ง เอ่ ให้ทำไมนะ แต่เธอก็ไม่ว่าอะไร เธอก็รับดอกไม้กับเขียนลายเซ็นให้ พอหมดทุกคน เธอก็เดินไปหายุยจังที่ยืนรออยู่ข้างนอก
“ยุยจัง ฉันร้องเป้นงะ...”ยังไม่ทำนพูดจบยุยจังก็แทรก
“ซากุระจัง ร้องเพราะมาเลย ชอบมากเลยอ่ะ ว่างๆร้องให้ฟังบ้างสิ ตอนฉันเห็นซากุระนะ โฮ เหมือนนางฟ้าเลยอ่ะ พอร้องเพลงนะ ฉันถึงกับช็อคเลย ร้องเพราะมากเลย”
“ขอบใจนะ ยุยจัง เราไปทำเครปที่ห้องเถอะนะ เดี่ยวหัวหน้าห้องด่าเอา”
“ไปสิ ปะ”
...พอทำงานห้องเรียนที่จัดกิจกรรมในห้องเรียน ทำเครปนั้นเอง...
“ซากุระจัง พองานเสร็จ ระหว่างทำงานมีคนให้ดอกไม้เยอะมากอ่า ><”
“งั้นเหรอ 555+”
“เราไปเดินเล่นในงานวัฒนธรรมกันเถอะเนอะ”
“ok”
พอซากุระกับยุยจังออกมาเดินเล่นในงาน พวกเธอก็เล่นตามสุ่มต่างๆ ทำให้พวกเธอมีความสุข สนุก
...พอตกเย็น...
“ยุยจัง เดี่ยวฉันมานะ แปบนึง”
“อื้ม”
เธอเดินออกมา เดินไปใจ้ต้นซากุระ ซึ่งเธอเจอกับซาสึเกะพอดี เธอจึงเดินไปหาซาสึเกะ
“นาย...”
“มีอะไร”
“ฉันมีเรื่องจะบอก”
“เรื่องอะไรล่ะ ”
“ฉัน...”ซากุระยังไม่ทันพูด ซาสึเกะก็แทรก
“ร้องเพลงเพราะเหมือนกันนิ พอแต่งตัวแบบนั้นแล้วดูดีเอาการเลย”
“ขอบใจ”
“งั้นต่อเลย พูดมา”
“...ฉัน...”
“...”
“...ฉันชอบนาย...”
“ว่าอะไรนะ”
“ก็บอกว่า ฉันชอบนาย”
“งั้นเหรอ”
“นายว่าไง”
“ฉัน...”
“...”
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้รักเธอ ฉันรักคาริน”
“ว่าแล้ว นายต้องพูดแบบนี้ ลืมๆที่พูดไปเถอะนะ งั้นฉันไปก่อนนะ บาย”
“ดะ...เดี่ยวสิซากุระ!”
ยังไม่ทันซาสึเกะจะพูด ซากุระก็วิ่งไป ทำไมมันเจ็บขนาดนี้นะ แค่โดนคนหักอกแต่คนเดียว ทำไมทำเจ็บขนาดนี้ล่ะ ทำไมล่ะ เพราะอะไรกัน
ซากุระวิ่งไปหายุย เธอก็บอกกับยุยว่า
“ระ...เรากลับบ้านกันเถอะนะ”
“ซากุระเป้นอะไรรึเปล่า ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”
“มะ...ไม่มีอะไร”
“แน่ใจเหรอ?”
“...อื้ม...ฮือๆฮือ...ยุยจางง แงง ”ซากุระพูดเสร็จก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด ยุยก็เห็นซากุระร้องไห้ก็เดินไปกอดซากุระ
“ซากุระจังเป็นอะไร ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ ทำใจดีๆไว้นะ”
“ฉันพยายามไม่ร้องแล้วแต่มันร้องไม่หยุดเลย ยุยจัง ฉันเจ็บ เจ็บตรงนี้ ตรงหัวใจ ฮือๆ” เธอพูดไปชี้ที่หน้าอกไป
“ซากุระไม่เป็นอะไรน่า เธอโดนผู้ชายเหรอ ทำใจดีๆไว้นะ”
“ยุยจัง ฮือๆ”
“อย่าเก็บน้ำตาไว้คนเดียวนะ ร้องออกมาเลยก็ได้ ร้องให้หมดเลยนะ อย่าไปเสียใจกับคนที่หักอกเรานะ ร้องออกมาเลย ซากุระจัง” ยุยจังพูดไปพร้อมกอดซากุระไว้แน่น ซากุระก็ยิ่งร้องไห้ออกมาเยอะขึ้น
“ฮือๆ แงง ฮือๆ ”
ระหว่างที่ซากุระร้องไห้อยู่ ก็มีคนแอบมองซากุระอยู่ ซาสึเกะมองซากุระแล้วรู้สึกสำนึกผิด อยากขอโทษ เขาอยากบอกกับซากุระด้วยว่า เมื่อก่อนเขาก้รักซากุระ แต่เมื่อคารินมาบอกไล่ เขาก็อยากไปช่วย แต่คารินจับตัวไว้ เขาอยากบอกมานานว่าเขารักเธอมานานแล้ว แต่คงไม่มีอีกแล้ว
“ซากุระ ฉันขอโทษ”
~END~
ความคิดเห็น