คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนพิเศษ : เรื่องของซากุระกับซาสึเกะที่........
เรื่องของซากุระกับซาสึเกะที่..........
"เฮ้!!! ซากุระ! รอด้วยดิ!!"เสียงของใครบางคนเรียกร่างบางที่กำลังเดินไปโรงเรียนของตัวเองนามว่า ซากุระ เธอเด็กเรียนประจำห้องม.4/2 และเป็นนักเรียนที่เรียนเก่งมากในโรเงรียนก็เป็นได้ทั้งใจดี น่ารัก แต่คุณเธอเขาใส่แว่น ชุดหนามาก เธอหยุดเดินเพราะเพื่อนที่แสนจะกรี๊ดกร๊าดเนี่ย!!
"มีอะไรหรอ เสียงวี๊ดว๊าดอะไรของเธอ รำคาญนะ ยัยหมู ^^"เธอพูดพร้อมกับเอามือปิดปากเพราะคนที่ชื่ ยัยหมู พูดอะไรไม่รู้เรื่อง น่าสงสาร = =
"โฮ กวนนะเธอน่ะ แหม่ อยากเจอซาสึเกะหรอจ๊ะ?"นาม อิโนะ พูด
"ปล่าวหรอก แค่ง่วงน่ะ ไปขึ้นห้องกันเถอะนะ ^^ "ซากุระพูดแล้วเดินไปที่ห้องของตน
คลืน~ ~ (เสียงประตูเปิด)
"นี่ไง!! เจอแล้ว ยัยซากุระ! เธอมานี่เลยนะย๊ะ!!"มี ญ ครนึงวิ่งมาแล้วกระชากผมสีดอกซากุระไป
"โอ๊ย! ดะ..เดี่ยวสิ ฉันไปทำอะไรพวกเธอน่ะ ปล่อยนะ จะ.....เจ็บ"เรือนผมสีดอกซากุระพูด
"นี่!! เธอน่ะ ออกไปจากโรเงรียนนี่เลยนะย๊ะ!!! เธอทำให้คารินเจ็บเพราะเธอเป็นคนลุ่มเรื่องที่เธอชอบซาสึเกะใช่มั้ยล่ะห๊ะ!!!"ญ คนนั้นพูดพร้อมเอานิ้วชี้ไปทางคารินที่กำลังร้องไห้อยู่กับซาสึเกะที่กำลังกอดกันอยู่ เจ็บ...ทำไมนะ..เราต้องเจ็บเพราะเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นล่ะ...ทำไม....เจ็บ ซากุระพูดในใจ
"ฉันไม่ได้ทำนะ สาบานได้"ซากุระพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
"โกหก!!! เธอล่ะแหละ!! ที่ทำให้คารินร้องไห้!!!"ญอีกคนมารวมด้วย
"ซากุระ...เธอ....ทำหรอ?"อิโนะพูด
"อิโนะ ฉันไม่ได้ทำนะ เชื่อฉันสิ นะ..เชื่อเถอะ"ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้องพร้อมร้องไห้
"แพศยาที่สุด!! ฉันไม่น่าคบเธอเป้นเพื่อนเลย!! คารินเป็นไงบ้าง เจ็บมั้ย?"อิโนะพูดพร้อมวิ่งไปหา...คาริน...ทำไมล่ะ....ทำไมไม่เชื่อฉันเลย...ทำไม
"คารินไม่เป็นอะไรค่ะ แค่เสียใจที่ซากุระทำแบบนี้"คารินพูดพร้อมมุดหน้าไปที่หน้าอกของซาสึเกะ พร้อมยิ้มแบบน่าสมเพศมาให้ซากุระ
"ไปเลยนะ!!! เธอไม่ควรทำแบบนี้นะ! เธอก็รู็ว่าฉันรักคารินไม่ใช่เธอ! ฉันรักคาริน เเละจะรักตลอดไป!!"ซาสึเกะพูด เจ็บ....ทำไมเจ็บล่ะ....เจ็บ
"ใครเห็นด้วยว่า ยัยนี่ต้องไป!! ยกมือ!!!"อิโนะพูด
ผลปรากฏว่า คนในห้องยกกันหมด
"ออกไป!!! ออกไป!!! ออกไป!!!"ทุกคนพูดพร้อมกันไม่เว้นเเต่อิโนะ และ ซาสึเกะ
ทะ...ทำไม...ทุกคน....ไม่เชื่อฉันเลย....ทำไม....
ซากุระพูดในใจพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาไม่มีหยุด ซากุระหันไปมองคารินที่ยิ้มอย่างมีชัย
"ฮือ ~ ทำไมล่ะ....ทำไม"ซากุระพูด
"เพราะเธอแพศยาไง!!!"ทุกคนพูอพร้อมกัน
"ฮือ~ ก็ได้ ถ้าทุกคนต้องการ ฉันก็จะไปเอง!!!!!"ซากุระพูดเสร็จก็วิ่งออกมาจากห้องเรียนด้วยความเสิยใจมาก
จนเธอวิ่งออกอยู่ตรงหน้าประตูโรงเรียน เธอหยุดเดินแล้วหยิบโทรศัพย์(ไฮโฟน)กดโทรหาใครสักคน
"แม่ค่ะ หนูพร้อมแล้วค่ะ"ซากุระพูด
//ลูกแน่ใจนะจ๊ะ//แม่ของซากุระพูด
"ค่ะ มารับหนูเลยนะค่ะ หนูจะไปตอนนี้เลยค่ะ"ซากุระพูดด้วยความมุ่งมั่นเเละเสียใจ
//วันนี้หรอจ๊ะ ไม่บอกเพื่อนก่อนไปหรอจ๊ะ//แม่เธอพูด
"ไม่ค่ะ แค่นี้นะค่ะ มารับนะ บายค่ะ"
//จ๊ะๆ บาย//
ซากุระตัดสายเสร็จ..ก็...หันไปมองห้องเรียนที่ตนเคยเรียน นึกถึงวันวานที่สนุกสนาน เรียนหนังสือด้วยกัน พูดคุยด้วยกัน ทานข้าวด้วยกัน นั่งเล่นใต้ต้นไม้ด้วยกัน นอนเล่นด้วยกัน ทำการบ้านด้วยกัน
แล้วซากุระก็พูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะไปจากโรงเรียนว่า
"ไปก่อนนะ ขอบคุณที่อุส่าห์เป็นเพื่อนที่......นะ ซาสึเกะ เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกนะ นายทำให้ฉันเสียใจกว่าคนอื่นเลยนะ รู้มั้ย? ไปก่อนนะ โรงเรียน เพื่อน คุณครู ต้นไม้ ห้องเรียน ไปนะ ถ้าได้กลับมาจะไปหานะ ลาก่อน...ทุกคน"
(คล้ายๆตอนแรกของเรื่องนี่คือความรักหรอ...เลยเนอะ)
ยังมีต่อนะค่ะ โปรดติดตามชมนะค่ะ
ตอนต่อไป
2 ปีต่อมา (เร็วเหลือเกิน - -)
05.30 น. (โฮ ยังเช้าๆอยู่เลยนะนั้น)
เด็กสาวผู้หนึ่งซึ่งทุกคนคงรู้ว่าใคร เธอคือ ซากุระ นั้นเอง ร่างบางเดินออกมาจากสนามบินไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เธอไม่รู้สึกเลยว่า เศร้าโศกในเรื่องเมื่อ 2 ปีก่อน ในตอนนี้เธอเปลี่ยนไป เธอเย็นชา เฉย เงียบ ชอบอยู่โดดเดี่ยว ร่างบางเดินไปเดินมาจนถึงหน้าสนามบินซึ่งมีรถหรูหราคันหนึ่งจอดอยู่หน้าเธอ เธอได้ขึ้นมานั่งบนรถคันนั้น รถจึงออกตัวไปที่ใดที่หนึ่งที่ซึ่งไม่มีผู้คนอยู่เลย จนรถขับไปถึงบ้านหลังหนึ่งที่ดูสวยงาม ไม่มีผู้คน เป็นบ้านหลังกลางๆ ไม่เล็กไป ไม่ใหญ่ไป ซึ่บ้านหลังนั้นคือบ้านของเธอที่ขอคุณแม่มาขออาศัยอยู่คนเดียว ร่างบางได้เดินเข้าไปในบ้าน ส่วนคนขับก็ยกของเข้าบ้านแล้วกลับรถออกไป ซากุระเดินมาถึงหน้าห้องน้ำ เธอเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนที่ๆเธอไม่อยากไป
1 ชั่วโมงผ่านไป (คุณเธออาบน้ำหรือหลับในห้องน้ำ - - เนี่ย นานจัง)
ร่างของซากุระได้เดินออกจากห้องน้ำแล้วหยิบกระเป๋าออกไปนอนบ้านเพื่อไปเรียนหนังสือ เธอเดินไปโรงเรียนจนถึงหน้าโรงเรียนโคโนฮะ ที่เป้นโรงเรียนเก่าที่เธอเคยเรียนและถูกทอดทิ้ง ตอนนี้เธอคงตัวสั่น กลัว ไม่กล้า แต่คิดผิดแล้ว ซากุระไม่มีความรู้สึกใดๆนอกจากความว่างเปล่า เฉย ระหว่างที่เธอเดินเข้าโรงเรียนนั้น นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามองเธอเป้นตาเดียวด้วยความตกใจ ต่างพากันกระซิบเรื่องเธอเมื่อ 2 ปีก่อน ถึงแม้ว่าซากุระจะได้ยินทุกอย่างเช่น
“นี่ๆ เธอเห็นยัยซากุระมั้ย?”ผู้หญิงคนหนึ่งพูด
“เห็นสิๆ ยัยนั้นมันมาได้ไงอ่ะ มันถูกออกจากโรงเรียนแล้วนิ?”ผู้หญิงอีกคนพูด
“นั้นสิๆ”ผู้หญิงอีกคนพูด (3คนพูดด้วยกัน)
ถึงเธอจะได้ยินแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ต่อมา เธอได้ยินเสียงผู้ชายกระซิบคุยกัน
“นี่ๆ นายเองยัยซากุระมั้ย สวยกว่าเดิมเยอะเลยเนอะ?”ผู้ชายคนหนึ่งพูด
“นั้นสิๆ ทั้งน่ารัก ทั้งสวยอีกด้วย แต่ซากุระแพศยานินะ”ผู้ชายอีกคนพูด
“ก็นะ”คนแรกพูด
ซากุระได้ยินทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ว่า...เธอก็ยังเฉย ในความรู้สึกของเธอ เธอไม่มีความรู้สึดฃกใดๆเลย มีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น จนเธอเดินมาถึงหน้าห้องพักครู เธอก็ได้เข้าไปและคุยกับคุณครูเรื่องห้องเรียน ........... ต่อมา คุณครูก็พาเธอมายังห้องเรียน ม.6/2 ก่อนเข้าไปคุณครูได้ถามซากุระว่า
“เธอ OK กับห้องนี้แน่นะ?”
“ค่ะ”ซากุระตอบ
“งั้นหรอ อืม ” คุณครูพูด
เมื่อประตูเปิดปั้ป ร่างบางกับคุณครูเดินเข้าไปในห้องเรียน ส่วนนักเรียนน่ะหรอ อึ้งสิค่ะ เมื่อร่างบางเข้ามานักเรียนทุกคนในห้องมองมาที่ซากุระอย่างตะลึงสุดๆ และ คุณครูก็แนะนำตัวให้ทุกคนรู้จักซากุระ
“อ่าวๆ มีนักเรียนใหม่เข้ามา แนะนำตัวสิ”คุณครูพูดพร้อมสะกิดซากุระ
“ฉัน ฮารุโนะ ซากุระ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”ซากุระพูดพร้อมก้มหัวลง
“มะ..ไม่จริง นั้นไม่ใช่ยัยซากุระแล้ว!!”เสียงเด็กนักเรียน
“ทำไมเปลี่ยนไปเยอะล่ะ!! ไม่เหมือนกันเลย!!”เสียงนักเรียน
“นี่มัน!! คนละคนกันแล้ว!!!”เสียงนักเรียนอีกคน
“@%#$^$&*^*@%#^%*&*@$#^&(&()*_)(@#$”เสียงเด็กนักเรียนพูด
“พอๆ ซากุระ เธอไปนั่งตรงริมหน้าต่างแถวท้ายสุดนะ”คุณครูพูด
“...”ซากุระเงียบแต่เธอพะยักหน้าแทน
ดังนั้นร่างบางก็เดินไปนั่งที่ของเธอ ซึ่งคนที่นั่งข้างๆคือ...ซาสึเกะ...นั้นเอง - -* ซากุระเดินไปนั่งอย่างไม่เลี่ยวมามองที่ซาสึเกะเลย ซึ่งซาสึเกะอึ้งอย่างบอกไม่ถูก หน้าตาออกแนวเนี่ย 0.0!! ตอนนี้ซาสึเกะตอนนี้รู้สึกว่า ซากุระน่ารสนใจขึ้นเยอะ การล่าเหยื่อของซาสึเกะได้ปลุกขึ้นมาอีกครั้ง
...........................................................................................................................
มาแว่ววไรเตอร์ทำสุดฝีมือแล้วน่าาา ใกล้สอบต้องอ่านหนังสือ เลยอัพได้แค่เนี่ยอ่าา
...........................................................................................................................
......พักกลางวัน......
พักกลางวันแล้ว ซากุระก็หยิบปิ่นโต(เขียนถูกเปล่า?)ขึ้นมาทานอาหารในนั้น จนซากุระทานเสร็จเธอก็เดินไปหาของขบเขี้ยวทานตอนเวลาเรียน เธอเดินไปซื้อเสร็จก็ดันเห็นลูกหมาระหว่างทางหลังโรงเรียน ลูกหมาตัวนั้นดูเศร้าและหิวกระหายอาหารและน้ำมาก ซากถระก็รู้สึกสงสาร เธอจึงนำลูกหมาตัวนั้นกลับบ้าน โดยการออกไปโรงเรียนหน้าตาเฉย ง่ายๆคือ ‘โดดเรียน’ (มาเข้าเรียนวันแรกก็โดดเรียนเลยแหะ)เพื่อช่วยลูกหมาตัวนั้น ที่จริงนะ ซากุระไม่ใช่คนที่ไร้หัวใจหรอก เธอเป็นคนรักสัตว์ และ ที่เธอไม่ยิ้มเพราะไม่มีความสุขแต่เมื่ออยู๋กับพวกสัตว์เธอก็ชอบยิ้มอยู่ทุกทีเลย เมื่อซากุระอุ้มลูกหมามาจนถึงหน้าบ้าน เธอจึงเดินเข้าบ้าน และพามันไปอาบน้ำทำความสะอาดลูกหมา จากนั้นก็พามันไปกินอาหาร เสร็จแล้วก็พามันนอน เมื่อซากุระเหฌฯลูกหมาหลับเธอก็รู้สึกเมื่อยแล้วหลับไปในที่สุด
...อีกด้านหนึ่งที่โรงเรียน...
เมื่อได้เวลาเรียน นักเรียนทุกคนก็นั่งประจำที่ของตน แล้วคุณครูก็เข้ามาถามว่า
“แล้วนี่พวกเธอรู้มั้ยว่า ฮารุโนะ ซากุระ ไปไหน ไม่เห็ฯมาเข้าห้อง?”
“ผมเห็นคุณซากุระไปซิ้อของหลังโรงเรียนอ่ะครับ”นักเรียนในห้องพูด
“หนูก็เห็ฯค่ะ ครู หนูเห็ฯคุณฮารุโนะไปหลังโรงเรียน แล้วหนูเห็นคุณฮารุโนะอุ้มอะไรไม่รู้สกปรกๆออกไปหน้าโณงเรียนอ่ะค่ะ”นักเรียนในห้องพูด ไม่นานนักเรียนในห้องก็กระซิบกระซาบอะไรกันไม่รู้
“พอๆ อย่าส่งเสียวดังสิ ครูรำคาญ เดี่ยวครูก็โดนว่าหรอก ”คุณครูเริ่มโหโฮ
ส่วนซาสึเกะน่ะหรอ เห็นๆอยู่ว่า ‘เฉย’ แต่ในสมองเขาก็อยากรีบวิ่งไปหาซากุระในจะขาด แต่สุดท้ายก็เฉย
...กลับมาที่ซากุระมั่งงง...
เมื่อซากุระตื่นขึ้นมา เธอก็ไม่เห็ฯลูกหมาตัวนั้นเลย เธอเดินไปทั่วบ้าน ทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่เจอ จนเธอลืมไปว่ายังมีสวนหลังบ้าน ซากุระจึงเดินไปดู เห็นตัวอะไรน้อยๆมุดฟผ้าที่ตากผ้าไว้ตกลงมา ซากุระเห็ฯดังนั้นก็รอบยิ้มขึ้นด้วยตวามเอ็นดู เธอจึงเดินไปเปิดผ้าที่คลุมเจ้าตัวน้อยอยุ่ เมื่อเปิดดูน้องหมาก็กระโดดเลียหน้าของซากุระ ซากุระก็ขำ
“นี่ เจ้าตัวน้อย ฉันจะตั้งชื่อเธอว่าไรดีน่า”ซากุรพูดกับหมา (บ้าเปล่าเนี่ย)
“ฮ้องๆ แหะๆ”เสียงน้องหมา (ไม่รู้ว่าเสียงงี้เปล่า)
“งั้น เธอเป็นตัวเมีย เธอต้องชื่อ ธายม์ (นั้นชื่อตัวผู้แล้ว) ได้มั้ยอ่ะ”ซากุรพูด
“ฮ้อง!”สิ้นเสียงของเจ้าตัวน้อย เจ้าตัวน้อยก็กระโดดเลียหน้า
“ตกลงแล้วน่า อิอิ” ซากุระก็ยิ้มอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็น
...วันต่อมา...
“วันนี้อากาศร้อนจังว่ะ”
“เออ ก็นะ”
“เฮ้ย พวกแกเห็นยัยซากุระปะ?”
“เห็นดิ แม่งสวยชิบหายอ่ะ”
“ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยว่ะ”
เสียงนักเรียนกระซิบกันเมื่อเจอซากุระที่เดินเข้ามาในโรงเรียน เมื่อซากุระเดินขึ้นห้องเรียนเสียงกระซิบก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย เมื่อถึงแล้วซากุระก้นั่งลงที่นั่งประจำตัวของตัวเอง
“เอ่อ...คือว่า...เมื่อวานนี้คุณซากุระลืมกระเป๋าอ่ะค่ะ...”นักเรียนหญิงคนหนึ่งซึ่งคนนั้นไม่มีเพื่อนเลย ‘เหมือนกับฉันเลย’
“ขอบใจนะ ว่าแต่...เธอชื่ออะไรหรอ?”ซากุระถาม
“ชื่อ...ยุย...ค่ะ (_ _)”
“ฉันชื่อ ซากุระ นะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^”
“เอ่อ...ค่ะ....ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ^////^”
“นี่...ทำไมเธอถึงไม่มีเพื่อนล่ะ?”
“...”
“นี่...บอกมาเถอะ ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก ฉันก็เหมือนกับเธออ่ะแหละ เพื่อนเธอทิ้งเธอสินะ?”
“ค่ะ...เพื่อนที่ฉันรักที่สุดและคบเป็นเพื่อนกันมานาน...พวกเขาทิ้งฉันค่ะ...”
“เพราะอะไรล่ะ?”
“เพราะว่า...คนที่ฉันแอบชอบแล้วแฟนเขาก็ว่าหาว่าฉันว่า...อีหน้าด้าน...ยังนี่น่ะค่ะ แล้วเพื่อนฉันก็เชื่อ เพื่อนฉันก็พูดกับฉันอย่างไร้เยื้อใยว่า...จริงหรอ? ทำไมเธอเป็นแบบนี้ห๊ะ อีตอแหล....อ่ะค่ะ”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันก็โดนเพื่อนทิ้งแล้วแอบชอบใครบางคนแล้วแฟนเขามาว่าจนคนอื่นเขาเกียจฉันหมด”
“เหมือนกันจริงๆเลยนะค่ะ”
“อื้ม...งั้น...”
“งั้น?”
“เรามาเป็นเพื่อนกันนะ เราโดนเหมือนกัน เราก็เป็นเพื่อนกันได้นะ”
“ได้หรอค่ะ?”
“ได้สิ เราต้องเป็นเพื่อนกันนะ?”
“ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ที่รับคนอย่างฉันเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็อยากเป็นเพื่อนเธอ ^-^”
“ค่ะ งั้นฉันไปนั่งโต๊ะเรียนก่อนนะค่ะ”
“อื้ม ไว้เจอกันตอนพักเที่ยงนะ”
“ค่ะ”
(ขอนอกเรื่องแปบนะค่ะ เอารูปยุยมาให้ดูค่ะ)
...ในเวลาเรียน...
‘เป็นอะไร เย็นชากันจังนะ ไม่ตอบจดหมายเลย’จดหมายของซาสึเกะในเวลาเรียน
ซากุระเลยตอบว่า
‘ฉันรำคาญนายมากเลยนะ ซาสึเกะ นายควรไปคุยกับยัยคารินนั่น ฉันเบื่อ รำคาญ และก็ไม่ต้องส่งจดหมายได้แล้ว ฉันเบื่อ อย่างมาด้วยว่า หึงล่ะสิ ฉันไม่ได้หึงแต่รำคาญ เดี่ยวยัยนั้นมันด่าฉันอีก รำคาญ แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันนัก’
เมื่อซาสึเกะอ่านแล้วก็เงียบ จนในที่สุดก็ไม่ส่งจนได้
...พักกลางวัน...
“ยุยจัง...เราไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?”
“ค่ะ...คุณซากุระจะไปกินที่ไหนหรอค่ะ?”
“ตรงใต้ต้นซากุระหลังโรงเรียนน่ะ ดอกซากุระกำลังบานเลย เราไปกันนะ?”
“ค่ะ...ฉันชอบดอกซากุระมากเลยค่ะ ถ้าได้นั่งทานข้าวใต้ต้นซากุระจะทำให้รู้สึกดีนะค่ะ ว่ามั้ย?”
“อื้ม ถูกต้องเลย แล้วก็อีกเรื่องนึงที่จะบอก...”
“ค่ะ?”
“เธออย่าเรียกฉันว่า คุณซากุระ ได้มั้ย ให้เรียกแค่ ซากุระ พอ ^^”
“ค่ะ งั้นเราไปกันเลยมั้ยค่ะ?”
“อื้ม ปะ”
เมื่อซากุระกับยุยออกไปจากห้อง นักเรียนในห้องกลุ่มนึงคุยเรื่องซากุระกับยุยว่า
“นี่ๆ พวกเธอเห็นมั้ย ยัยยุยกับยัยซากุระอ่ะ?”
“เห็นสิ สงสัยจะกลายเป็นเพื่อนกันแล้วนิหน่า”
“แต่พวกยัยนั้นก็เข้ากันดีนะ ยัยพวกนั้นน่ะตอแหลจะตาย เมื่อก่อนน่ะโคตรแอ๊บแบ๊วเลยล่ะ”
“จริงดิ?”
“อื้ม แต่ตั้งแต่ที่2คนนั้นโดนด่าก็เฉยเงียบไปเลยอ่ะ”
“ช่ายๆ”
“2คนนั้นเข้ากันได้จริงๆ มนุษย์นิสัยเหมือนกันแบบนั้นน่ะ” ยัยพวกนักเรียนกลุ่มนั้นก็กระซิบกันเรื่องอื่นๆต่อไป
(ซากุระกับยุยเข้าดีกว่าพวกคุณเธออีกอ่ะแหละค่ะ)
...กลับมาที่ซากุระเนอออ...
“ว้าว~~ *0* สวยมากเลยค่ะ คุณซากุระ เอ่ย...ซากุระจัง”เมื่อเห็นตันซากุระยุยก็พูดอย่างตื่นเต้น
“อื้ม...ปะ...เราไปกันเถอะนะ ฉันมีที่ประจำของตัวเองจนไม่มีใครกล้ามานั่งเลยล่ะ ปะ”
“ค่ะ...อ่าว...”
“หืม?”
“แล้วทำไมไม่มีใครกล้ามานั่งล่ะค่ะ?”
“ก็...พวกเขาเกลียดฉันเมื่อ2ปีก่อนน่ะ แล้วกลับมาครั้งนี้ฉันก็ทำนิสัยเฉยเมยเงียบเย็นชาแต่ที่จริงแล้วถ้าฉันมีเพื่อนคนหนึ่งนะ ฉันจะใจดีกับคนนั้นเพียงคนเดียว แล้วเมื่อเจอคนอื่นฉันก็จะเฉยน่ะ เข้าใจปล่าว?”
“ค่ะ แสดงว่าซากุระจังจะเฉยเมยกับคนอื่นแต่กับเพื่อนคนนั้นจะใจดีและจะแสดงนิสัยจริงๆออกมาหรอค่ะ?”
“ถูกต้อง”
“แล้วใครคือเพื่อนคนนั้นหรอค่ะ?” เมื่อซากุระได้ยินดังนั้นก็ยิ้มให้กับยุย
“ก็...เพื่อนคนนั้นคือเธอไง ยุยจัง ^-^”
“จริงหรอค่ะ?”
“จริงสิ”
“ขอบคุณนะค่า~~” เมื่อยุยพูดเสร็จก็วิ่งไปกอดซากุระ
“555อื้มๆ เดี่ยวเบนโตะจะตกนะ(ข้าวกล่อง)”
“ค่ะ เรารีบๆไปทานข้าวกันนะค่ะ ไปโล๊ดดด”
“555 อื้ม”
................................................................................................................อาจจะน้อยไปหน่อย เวลามันมีน้อยมากก แต่ไรเตอร์ก็พยายามสุดฝีมือแล้วน่าาาาา อย่าโกรธกันนะ
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : GINA [ IP : 202.137.156.77 ] |
||
 |
|
 |
:: ฉันอัพแล้วค่ะ แต่ฉันเขียนใส่ตอนเดียวกันเท่านั้นอ่ะแหละค่ะ อย่าโกรธเลยนะค่ะ หรือว่า ฉันจะทำเป็ฯตอนต่อไปดีค่ะ? ช่วยคิดหน่อยจิ
ความคิดเห็น