[ Fic DGM ]ดอกซากุระกับความทรงจำ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

- - http://image.ohozaa.com/in/cherry_blossom_1024x7686710741].jpg
Free Mouse Cursors Code

เนื้อเรื่อง

"หลังจากวันนั้นพามากี่แล้วนะ"
 "พอเห็นดอกซากุระต้นนี้นึกฉันตอนเด็กๆ"
ดอกซากุระที่ไม่ในศาสจักร..แต่เมื่อปีที่แล้วหมอนั้นนำ
ต้นอ่อนของซากุระมาปลูกและทดลองจนมาบาน


"ไง..ยู มาที่อะไรอยู่ตรงนี้ละเพื่อน"จากกระต่ายตาสีเขียวที่เป็นกับ
คันดะ ยูได้มาทักอย่างสงสัย

"ชิ ก็มันของฉันนิแต่แกอย่ามาเรียกอย่างสนิทเข้าใจ"มุเก็นเล่มดาบงามของร่าง
สูงจ่อที่คอหอยเจ้าต่ายน้อยผู้สงสาร

"เอาหน้าๆ คันดะแต่จะว่าไปแล้วเด็กที่เราพามาตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย
แล้วก็เฮพก้าฝากมาบอกว่าพอเด็กคนนัันตื่นก็พาไปหาเธอด้วยเธอจะได้ตรวจ
สอบโครวซี่(ไม่ว่าเขียนถูกหรือ)"

"เออ"

ณ............แผนกพยาบาล

"สวัสดีครับหัวหน้าพยาบาล"หนุ่มน้อยวัยอายุ15ปีนามว่า อเลน วอกร์เกอร์
ได้กล่าวทักทาย

"อ่าว สวัสดีจ้า อเลนคุง มีเรื่องหรือจะ "

"เออ.......ผมมาเยื่ยม"

"ไง...อเลน"

"อาวสวัสดีครับ ราวี่ คันดะ"เจ้าต่ายหัวส้มกับชายทางม้า
"
เกะกะจริงเจ้าถั่วงอก"

ปึด

"แล้วคุณและครับคันดะมาทำอะไรที่นี้ครับ อ๋อ หรือมาเยื่ยมผู้หญิงคนนั้น
แม้คุณ คันดะ อ่อนโยนกับเค้าเป็นด้วยหรือครับ"

ปึ๋ด

...เจอกัแต่แรกก็ต่อปากต่อคำกันแล้วเหรอ

หัวแผนกดูท่าจะไม่ได้จึงให้แรงอันน้อยนิด(?)ดึงแมวและหมาน้อยสะ

"เธอทั้ง 2คน จะมาทะเลาะกันที่นี้หรือจะมาเยี่ยมคนไข้กัน ห๊า"
 
"คะ ครับผมขอโทา คร้าบบบบ/ ชิ "

"เออ อเลนนายออกดอกไม้จากไหนอะ"(ราวี่/ในที่สุดก็มีบทพูดสะที)

"อ๋อ นี้เหรอครับ รี่นารี่เค้าออกมาให้ครับ"

'ชิ ชักช้าจริง'
คันดะไม่รีรอเจ้าถั่วกับต่ายตาเดียว(ราวี่/นี้ฉันเป็นต่ายตาเดียวตั้งแต่มันไร)
เดินรี่เข้าไปในห้องและได้พบเจอ
เด็กสาวร่างบางนอน
ร่างสูงยิ่งมองยิ่งเข้าใกล้ว่าใช้ผู้ที่เป็นเพื่อนของเค้าในเด็กหรือเบา

"ใช่จริงจริงด้วย...คาริน"
ร่างสูงมองร่างเล็กนึกวันวานเก่าๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เมื่อ 10ที่แล้ว

"ยูจังๆ อยู่ไหน"

"ฉันอยู่คารินนี้ ฉันตุ๊กตาของเธอแล้ว"
เด็กชายหญิงที่ต่างอายุยืนอยู่ใต้ต้นซากุระที่คุ้ยเคย

"ขอบคุณนะยูจัง"
เด็กผู้หญิงได้หอบแก้มเค้าไป1ครั้ง

ในขณะนั้นคันดะหน้าแดงเถือกและ.......(ลุ้ยกันเองนะ)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"อืมมม  ที่นี้ไหนนะ"

"เอ๋ คุณคนที่ช่วยนะค่ะ"รอยยิ้มที่ไม่เคยลืม

"ขอบคุณ เอ๋คุณหน้าคุ้นๆนะ คือ อะหรือจะเป็นยูจัง"

"อืม ใช่เอง คันดะ ยู"

"เธอจริงด้วยคันดะฮืก ฉันคิดถึงเธอนะคันดะ"
ในตอนนั้นเองร่างบางได้จับมือของร่างสูงไว่แน่น

"ขอโทษนะค่ะที่คัดจังวหะแต่หัวหน้าแผนกเรียกคุณ มินามิโนะ คาริน"

"ค่ะฉันไปแล้วค้า"

"เดี๋ยวนะคันดะคุง"

'ทำไมกันทำไมเธอถึงไม่เรียกฉันอย่างที่เธอเรียกละคาริน'
ร่างมองแบบผิดหวังในใจลึกๆ

"ไงก็ยินดีต้อนรับนะคาริน"

The End

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษนะค่ะที่มาต่อช้าเพราะความคิดมันไม่แล่นค่ะ