Forget Me Not,, KiHae

ข้อมูลเบื้องต้น

    

ย้อนหลัง 1 วัน
ให้คิเฮ
ดอกไม้สีฟ้ากับเกสรสีเหลือง ^^
ไปอ่านกันเลย!

เนื้อเรื่อง

ร่างบางนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียงคนเดียวมานานกว่าครึ่งวัน น้ำใสๆ ที่อาบแก้มนั้นยังคงไหลออกมาไม่หยุด ในหัวมีแต่คำพูดที่ก้องอยู่ซ้ำๆ มาหลายชั่วโมง มือบางกำขวดแก้วใสใบเล็กขนาดพวงกุญแจไว้แน่…

‘อยากรู้จัง คนคนนั้นเป็นใคร’

‘นั่นสิ คนรักของคิบอม น่าอิจฉาจริงๆ ใครกันนะ’

‘โอ๊ย อยากร้องไห้จริงๆ คิบอมมีคนรักแล้วงั้นเหรอเนี่ย’

นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้นที่ดงเฮรับรู้มา นายรักใคร คิบอม นายลืมชั้นไปแล้วใช่มั้ย

“หมวย เปิดประตูเถอะ พี่ขอร้อง” ฮันคยองทุบประตูห้องอีกครั้ง หลังจากพยายามมาหลายรอบ ซึ่งก็ไร้ผล

“ผม ฮึก…ไม่เป็นไรฮะพี่ฮัน”

“แน่ใจนะ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะโว้ย”

“อือ…”

Rrrrrrrrr~

“ว่าไง” ดงเฮพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น

[ได้ข่าวว่ากลับมาเกาหลีแล้ว ทำไมไม่บอกฉันเนี่ย]

“อยากเซอร์ไพรส์นายไง คืนนี้ออกมาหาชั้นหน่อยสิซองมิน”

[ที่ไหนล่ะ]

“ร้านเดิมก็ได้” ร้านที่ ’เรา’ ไปด้วยกันน่ะ

“ด๊อง ที่มันแก้วที่สิบแล้วนะ”

“ฮึก… แล้วไง”

“เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย มาถึงก็ร้องอย่างกับโลกจะแตก”

“มินมิน ฮือๆๆ เค้าทิ้งชั้นไปแล้ว ฮือๆ” ร่างบางกอดเพื่อนรักแน่น

“เฮ้ย! อะไรของนายเนี่ย ใครทิ้งนายกัน”

“ฮึก… ฮือๆๆๆๆ”

“ใจเย็นๆ นะ มีอะไรเล่าให้ชั้นฟังได้รึเปล่า” ซองมินลูบหัวเพื่อนรักเบาๆ ส่วนมืออีกข้างแอบกดโทรศัพท์เงียบๆ พร้อมกับที่ดงเฮเริ่มร้องออกมาอีกครั้ง…

‘ดงเฮ…จะไปจริงๆ ใช่มั้ย’ ร่างสูงถามเสียงเบาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

‘อืม… ชั้นต้องไป ขอโทษนะคิบอม’ ร่างบางบอกเสียงสั่น

‘ช่างเถอะ แล้วจะไปนานแค่ไหน’

‘4 ปี…’ เสียงแผ่วเบาจนแทบกลายเป็นสายลม

‘ถ้านายไปแล้ว…ห้ามลืมชั้นนะ’

‘อืม ไม่ลืมแน่ๆ นายก็ห้ามลืมชั้นเหมือนกันนะ’

‘ได้ ชั้นสัญญา’ คิบอมยื่นดอกไม้ช่อเล็กๆ ให้ดงเฮ ‘ฟอร์เก็ตมีนอต’

‘อืม ฟอร์เก็ตมีนอต’ ร่างบางรับมันมากอดไว้ราวกับสิ่งสำคัญ ดอกไม้ดอกเล็กๆ สีฟ้า

4 ปีผ่านไปไวกว่าโกหก… คิบอมกลายเป็นซุเปอร์สตาร์ชื่อดัง คิบอมมีคนที่เค้ารัก และดงเฮก็กำลังกลับมาตามสัญญา กลับมาหาคนที่ลืมเค้าไปแล้ว เพื่ออะไรกัน

‘อะไรเนี่ยหมวย เอามาจากไหน’ ฮันคยองมองช่อดอกไม้ในมือดงเฮอย่างสงสัย

‘คิบอมน่ะฮะ’

‘ของแทนใจงั้นสิ ดอกฟอร์เก็ตมีนอต เข้าใจคิดนะ’

‘มันเรียกว่าฟอร์เก็ตมีนอตงั้นเหรอ…’ อย่าลืมชั้น… เข้าใจแล้วล่ะคิบอม ชั้นจะไม่ลืมนาย ชั้นสัญญา…

“อืม…” ดงเฮกระพริบตาถี่ มองเพดานห้องที่ไม่คุ้นตา “ที่ไหนเนี่ย”

ห้องที่แต่งด้วยสีน้ำเงินและสีฟ้าเกือบทั้งหมด ไม่คุ้นซักนิด ไม่ใช่ห้องเค้าหรือฮันคยองแน่นอน บ้านเค้าไม่มีทางเป็นระเบียบแบบนี้หรอก ห้องซิงมินยิ่งไม่ใช่ รายนั้นบ้าสีชมพูจะตายไป แล้วนี่ห้องใคร…

เมื่อคืน…เค้าไปกินหล้ากับซองมิน แล้วก็เมาจนหลับไป… งั้นนี่มันห้องใครกัน…

“ตื่นแล้วเหรอดงเฮ” เสียงทุ้มทักขึ้น พร้อมกลิ่นข้าวต้มที่ลอยเข้ามา

“ค…คิบอม มาได้ยังไง”

“นี่ห้องชั้นนะ =_=” ร่างสูงบอก

“งั้น…ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ทำไมชั้นถึงมาอยู่ในห้องนาย แล้วคนคนนั้นของนายล่ะ

“เมื่อคืนนายเมาอยู่ในผับ ซองมินก็เลยเรียกชั้นไปรับนาย”

“ขอบคุณนะ…แต่คราวหลังไม่ต้องก็ได้” ชั้นไม่อยากร้องไห้ไปมากกว่านี้แล้วนะคิบอม

“กลับมาทำไมไม่บอกชั้น”

“ไม่บอกใครเลยต่างหาก…”

“รู้มั้ย…นายมาได้จังหวะมาเลย เพราะชั้น…”

“…”

“กำลังจะขอใครคนหนึ่งแต่งงาน…”

“…” ชั้นรู้แล้วล่ะ ไม่ต้องย้ำก็ได้…

“แต่เค้า…คิดว่าตัวเองโดนทิ้งซะแล้ว…” ร่างสูงถอนหายใจ ดึงร่างบางเข้าไปกอดแน่น

“นาย…เป็นอะไรรึเปล่า” ดงเฮกอดตอบโดยอัตโนมัติ

“ชั้นไม่เป็นไร…นายนั่นแหละเป็นอะไรรึเปล่า…”

“หือ…”

“ใครเค้าไปทิ้งนายตอนไหนกัน… ถึงได้ไปดื่มขนาดนั้นน่ะ”

“ก็นาย…”

“เฮ้อ…” คิบอมคลายอ้อมกอดล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “ชั้นให้…”

“…!” แหวนทองคำขาววงเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าดงเฮ พร้อมกับฟอร์เก็ตมีนอตช่อใหญ่

“ชั้นรักนายนะดงเฮ ไม่เคยคิดจะทิ้งนาย แล้วก็ไม่เคยลืม”

“ฮือๆๆ คิบอม” ดงเฮทิ้งตัวกอดร่างสูงจนแน่น น้ำใสๆ ไหลอาบแก้มเป็นทาง

“อ้าว! ร้องทำไมเนี่ย”

“ฮึก…ชั้นรักนาย ฮือๆ”

“ก็ไม่เห็นต้องร้องเลย…”

“แต่ตอนนี้ชั้นยังแต่งงานกับนายไม่ได้หรอก…”

“…”

“เรายังมีความฝัน… มีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะ นายน่ะ…แน่ใจแล้วเหรอ”

“ก็…ชั้นรักนายนี่”

“ชั้นก็รักนาย… แล้วก็จะรักนายต่อไป”

“อือ…”

“4 ปีที่ผ่านมา นายรอชั้นมาตลอดใช่มั้ย… จากนี้ชั้นจะรอนายนะ จนกว่านายจะตามความฝันของตัวเองจนเจอ… ชั้นจะรอนาย ชั้นจะรักนายนะคิบอม…”

“ชั้นก็รักนาย…นายรอชั้นนะด๊อง”

“อืม…” ร่างสูงกอดร่างบางแน่น “ความฝันของนายก็เหมือนกัน… หามันให้เจอนะ แล้วพอถึงวันนั้น… เราแต่งงานกันนะดงเฮ”

“อืม… นายห้ามลืมนะ”

คิบอม…นายเป็นท้องฟ้า ที่ใครก็อยากได้… แต่นายอยู่สูงเกินกว่าจะครอบครองเอาไว้คนเดียว ชั้นเองก็เก็บนายเอาไว้คนเดียวไม่ได้ แต่ชั้นก็จะเป็นท้องทะเลที่จะเฝ้ามองท้องฟ้าผืนนี้ตลอดไป จะรักนาย… นายก็ช่วยเป็นท้องฟ้าที่โอบกอดท้องทะเลอย่างชั้นเอาไว้จนกว่าจะถึงวันนั้นได้รึเปล่า…

“จะนานแค่ไหนชั้นก็รักนายนะ”

“ชั้นก็เหมือนกัน”

เหมือนที่กลีบดอกฟอร์เก็ตมีนอตสีฟ้าโอบล้อมเกสรสีเหลืองเอาไว้ ชั้นเองก็จะกอดนายแบบนี้ จะรักนาย ปกป้องนายตลอดไปเหมือนกัน ดงเฮ…

==============================

เป็นไงบ้างคะ
สั้นๆ ง่ายๆ ตอนเดียวจบ
เม้นด้วยเน้อ~ =W=