ไม่ทำร้ายกัน

เนื้อเรื่อง

“น้ำ เราเป็นแฟนกันนะ”  ผมเอ่ยขึ้น
    “ได้สิคะ”  คำตอบนี้มันทำให้ผมดีใจที่สุด  และผมก็ยังจำวันเวลาเหล่านั้นได้ดี  จำทุกคำพูดที่เธอเคยบอกกับผม  ตั้งแต่วันนั้นผมก็เริ่มทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของตัวเธอ  ผมรู้ว่าเธอก็คงจะรำคาญนิดหน่อย  แต่เธอก็ไม่กล้าพูด คงกลัวว่าผมจะเสียใจมั้ง  ผมก็พยายามที่จะรู้สึกเช่นนั้นให้น้อยลง  ความรักของผมเป็นไปได้ด้วยดี  เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง  ผมคิดว่าครั้งนี้แหละคือ รักแท้ที่ผมเฝ้ารอมานาน
    วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์  วันที่คู่รักจะมอบดอกไม้ให้กัน  หรือคนที่แอบชอบกันอยู่ก็จะบอกรักกัน  ผมเลยตั้งใจตื่นแต่เช้า  ลุกขึ้นมาแต่งตัวอยู่นาน  จากนั้นผมก็ขับรถออกจากบ้านไป  วันนี้ผมตั้งใจจะเอาดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ไปให้เธอ  แล้วพาเธอไปนั่งรถเล่น  ตกกลางคืนก็ไปนอนดูดาวที่ชายทะเลสักแห่งด้วยกัน  วันนี้คงเป็นวันที่ผมและเธอมีความสุขมากแน่ ๆ
    ผมขับรถตรงไปที่ร้านดอกไม้ใกล้บ้านของเธอ  เพื่อซื้อดอกกุหลาบ  ร้านที่ผมไปซื้อ เขาจัดดอกไม้ได้สวยมาก  ผมแอบดีใจเล็กน้อย ถ้าเธอได้เห็นดอกไม้ช่อนี้  เธอคงจะต้องวิ่งโผเข้ามากอดผมแน่ ๆ  ผมไม่รอช้ารีบขับไปบ้านเธอ
    “ติ๊งต่อง  ติ๊งต่อง”  เธอเดินมาเปิดประตูให้ผม ด้วยท่าทางเพิ่งตื่นนอน
    “ดอกไม้สำหรับคุณครับ”  ผมยื่นดอกไม้ออกไปตรงหน้า  ดูเธอนิ่งไปซักพัก  เธอคงนึกไม่ถึงมั้ง ว่าจะมีใครบ้าทำได้ขนาดนี้
    “ขอบคุณคะ”
    “น้ำ ผมมีอะไรจะบอกคุณ”
    “น้ำก็มีอะไรจะบอกเหมือนกันคะ”
    “งั้น ผมให้คุณบอกก่อนละกัน”
    “คุณพูดก่อนเถอะคะ”
    “เอาอย่างนั้นก็ได้  น้ำ แต่งงานกับผมนะครับ”  เธอก้มหน้าลง  เมื่อได้ยินคำพูดของผม
    “อย่าเพิ่งดีกว่าคะ  น้ำคิดว่า ตัวน้ำเองยังไม่พร้อม”
    “ไม่เป็นไรครับ  ผมรอได้เสมอ  อือ แล้วน้ำมีอะไรจะบอกผมหรอ”
    “ไม่มีอะไรหรอกคะ”  ผมเพิ่งรู้ว่าคำตอบของผมมันทำให้เธอเงียบไป
    “งั้น วันนี้เราไปนั่งรถเล่นด้วยกันนะครับ”
    “คะ”
    วันนี้เป็นวันที่ผมช่างมีความสุขซะเหลือเกิน  ได้อยู่กับคนที่ผมรัก  อยู่กับบรรยากาศที่เป็นใจ  ฮื้อ  ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีให้พวกคุณรู้สึกแบบผม  เอาเป็นว่า  วันนี้ ผมแฮปปี้สุด ๆ ละกัน
    2 เดือนต่อมา  ผมก็ถามเธออีกครั้ง ด้วยคำถามเดิม
    “น้ำ แต่งงานกับผมนะ”
    “โจ้ น้ำมีอะไรจะบอก”
    “อะไรหรือครับ”  ผมถามด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม
    “เราจบกันแค่นี้เถอะคะ”
    “ทำไมหละครับ”  สีหน้าของผมตอนนี้ชักจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
    “ก็น้ำไม่เคยรักโจ้เลย”
    “แล้วทุกวันนี้ที่น้ำทำหละ  น้ำหมายความว่ายังไง”
    “แต่น้ำก็ไม่เคยบอกว่า น้ำรักโจ้นี่คะ”
    “น้ำไม่รักผม  แล้วทำไมถึงยอมเป็นแฟนกับผมหละ”
    “เพราะน้ำไม่อยากทำร้ายโจ้ไงคะ  น้ำรู้ว่าโจ้รักน้ำมากแค่ไหน  น้ำถึงปฏิเสธไม่ได้”
    “น้ำ ถ้าวันนั้น น้ำแค่บอกว่าไม่  ผมก็ไม่มีวันจะบังคับให้น้ำมารักผมหรอก  และผมก็ไม่ต้องเจ็บมากเหมือนวันนี้”  ผมกล่าวมันออกมา ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
    “น้ำขอโทษคะ  น้ำขอโทษที่น้ำทำให้โจ้ต้องเข้าใจผิด”
    “น้ำไม่ผิดหรอก  ผมเองต่างหากที่ผิด ผิดที่ไม่เคยถามน้ำเลย  ว่าน้ำรักผมบ้างไหม  ผมเอาแต่คิดเอง ทำเอง  ไม่เคยถามน้ำสักคำ  น้ำอย่าโทษตัวเองเลยนะ”  น้ำตาลูกผู้ชายอย่างผม  ตอนนี้มันหยดลงบนโต๊ะ  มันพอจะทำให้เธอเห็นความเสียใจของผมในครั้งนี้  เธอยื่นมือมาเช็ดน้ำตาที่แก้มของผม ผมรับคำปลอบของเธอไว้ด้วยการคว้ามือเธอไว้ แล้วกุมมันไว้ข้างแก้มของผม  ผมรู้สึกถึงมือที่อ่อนนุ่ม  มือที่ผมเคยจับด้วยความรัก  แต่วันนี้มันไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว  ผมจะจำวันเวลาเหล่านี้เอาไว้  จำว่าเคยมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต  เข้ามาในหัวใจของผม ทำให้ผมมีความสุข  

บอกฉันเมื่อวันจะลา   ว่าที่ผ่านๆพ้นมาไม่รักกัน ที่เธอเพิ่งมาบอกฉัน ก็เพราะไม่อยากต้องทำร้ายใจใคร
ฉันไม่เคยจะเอ่ยถามเอง  ก็คงไม่มีสิทธิ์โทษใคร และคนทำร้ายคงไม่ใช่เธอ
ไม่เลยไม่เลยไม่ทำร้าย ฉันเลย แค่เธอไม่บอกกัน เธอไม่ใจร้าย ไม่เลย ไม่เคยเลยสักที ไม่ได้ทำร้ายฉันเลย
มีแต่จะหวังดี ปล่อยคนๆนึงโง่จนวันนี้ ไม่ได้ทำร้ายเลย สักนิดเดียว
ถ้ารู้ว่าเธอไม่รัก  วันนั้นจะหักห้ามใจก็คงทัน แต่เธอเพิ่งมาบอกฉัน วันที่ไม่อาจยั้งใจไม่รักเธอ
ทั้งที่ควรจะเจ็บนิดเดียว กลับต้องกลายเป็นเจ็บมากมาย และคนทำร้ายก็ไม่ใช่เธอ