สะกดเป็นรึเปล่า

เนื้อเรื่อง

โต เพื่อนสนิทของผม  เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนตายเลยก็ว่าได้ เขารู้ใจผมทุกอย่าง  ผมและเขาเรียนมาด้วยกัน ตั้งแต่ประถม จนตอนนี้เราก็ยังทำงานอยู่ที่เดียวกัน  ตั้งแต่เล็กจนโต ผมมักจะถูกเพื่อนที่ตัวใหญ่กว่ารังแกเสมอ  แล้วก็มีโตนี่แหละ ที่คอยช่วยผม  ถึงแม้เขาจะแพ้เกือบทุกครั้งก็เถอะ  เพราะเขาก็ตัวพอ ๆ กับผม  เราสองคนสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนตายกันไปตลอด  ถ้าใครต้องการความช่วยเหลือ  อีกคนก็จะเต็มใจช่วยเสมอ  ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดีหรือไม่ก็ตาม
    น้ำ คือคนที่ผมรักมากที่สุด  ผมและน้ำได้เจอกันตอนที่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย  เธอสวย รวย  น่ารัก  ส่วนตัวผมก็เป็นคนธรรมดา  ไม่รวย  ไม่หล่อ  ตอนนั้นผมเลยไม่กล้าที่จะเข้าไปทำความรู้จักกับเธอ  ก็มีไอ้โตนี่แหละที่เป็นตัวตั้งตัวตี  นัดแนะให้ผมและเธอได้เจอกัน  ได้ไปเที่ยวด้วยกัน  ความรักในครั้งนี้ผมต้องขอบคุณมันมากที่ทำให้ผมมีวันนี้ได้
    ผมและน้ำมักจะออกไปทานอาหารกลางวันด้วยกันเสมอ  ส่วนโตก็เลี่ยงไม่ไปทานกับพวกผม  เพราะคงไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอผม  ก็ดีเหมือนกันแหละ  วันนั้นผมไม่ว่าง  เนื่องจากติดประชุม  ผมจึงวานให้เพื่อนสนิทของผมไปทานข้าวเป็นเพื่อนน้ำแทน  เขาก็รับปากเป็นอย่างดี  พอเขาเพิ่งออกไปได้ซักพัก  ผมก็ได้รับข่าวว่าการประชุมต้องยกเลิกกระทันหัน  ด้วยเหตุที่ไม่สามารถเอ่ยได้  ผมดีใจมาก  จึงรีบขับรถตามเธอไปที่ร้านอาหาร  พอผมไปถึง  ยังไม่ทันที่จะได้เข้าร้าน  ผมก็เห็นภาพเธอ คนที่ผมรัก  กับเขา  เพื่อนตายของผม  นั่งป้อนอาหารให้แก่กัน  ผมรู้สึกโกรธมาก  แต่ไม่รู้จะทำยังไง  จะเข้าไปว่าเธอต่อหน้าก็ไม่กล้า  ผมจำต้องขับรถกลับออฟฟิศ  ไปนั่งรอเขาทั้งสองคนที่โต๊ะทำงาน  เมื่อพวกเขามาถึง  ผมก็ขอคุยกับทั้งสองคน
    “โต นายคือเพื่อนตายของเราใช่ไหม”  ผมเอ่ยถาม
    “เฮ้ย แกเป็นอะไรวะ ทำไมถามอย่างนี้”
    “แล้วทำไมนายต้องทำกับเราแบบนี้ นายก็รู้ว่าเรารักน้ำ แต่นายก็ยังจะทำอย่างนี้อีก”  เขาทั้งสองคนหน้าซีดขึ้นมาทันที  เมื่อได้ยินคำถามของผม
    “เรื่องอะไร เราไม่เข้าใจ”  เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง  ผมไม่นึกเลยว่าเพื่อนที่ผมรัก จะทำกับผมได้อย่างนี้
    “ก็ตอนกลางวันไง  นายทำอะไรไว้ก็น่าจะรู้ดีนะ”  เขานิ่งเงียบ  ไม่ตอบผมซักคำเลย
    “ถ้านายรักน้ำ  นายน่าจะบอกเราตรง ๆ นะ”
    “เราขอโทษ ที่ไม่ได้บอกนาย แต่เรา..”
“แล้วน้ำหละ  ชอบโตเค้าใช่ไหม”  ผมหันหน้าไปถามเธอ
    “โก้ ฟังน้ำก่อน  น้ำอธิบายได้นะ”
    “ตอบเรามา  ว่าน้ำชอบโตใช่ไหม”
    “ใช่”
    “โต  น้ำ ทำไมพวกนายทำกับเราแบบนี้  พวกนายรู้ไหมว่าเราไว้ใจพวกนายมากที่สุด  โตนายจำได้ไหม  วันที่นายช่วยเราให้ได้คบกับน้ำ  เรารู้สึกขอบคุณนายมาก  แต่ทุกสิ่งที่นายทำมันเป็นเพราะนายก็รักน้ำใช่ไหม  นายถึงอย่างนั้น”
    “ใช่  แต่เราอยากให้เพื่อนรักของเรามีความสุข”
    “มีความสุขหรอ  แล้วที่นายทำอะไรลับหลังเราหละ  มันเรียกความสุขไหม”
    “อือ.. เรา”  ถึงตอนนี้เขาชักพูดไม่ออกแล้ว
    “นายยังจำได้ไหมสัญญาที่เราเคยให้กัน”
    “อืม  เราจำได้”
    “วันนี้เราจะทำตามสัญญา  เมื่อนายและน้ำรักกัน  เราก็จะไม่ขวาง  เราขอให้นายสองคนมีความสุขกันมาก ๆ นะ  เพื่อเพื่อนตาย และคนที่เรารักมากที่สุด  เรายอมให้ได้ทุกอย่างหละ”  ผมเดินหันหลังกลับไปที่ห้องของผม  ผมไม่ต้องการคำขอบคุณจากคนที่ผมรักทั้งสองคนเลย  แค่นี้ผมก็เจ็บพอแล้วหละ

ฉันต้องเสียสองคำไปพร้อมๆ  กัน   คำๆ นั้นคือคำว่าเพื่อนและคนรัก
คนที่ฉันรักทั้งสองคน ได้สอนให้ฉันรู้จัก   เมื่อคนที่รักหักหลัง แล้วยังจะให้ฉันหวังเชื่อใจใครได้อีก