มือถือสื่อรัก ภาค 2

เนื้อเรื่อง

“ติ๊ด ติ๊ด”  เสียงมือถือของปอดังขึ้น  ยาจึงรับสายแทน เพราะเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น
    “ฮัลโหล ขอสายใครคะ”  ยาทักทาย
    “ปออยู่ไหม แล้วนี่คุณเป็นใครมารับโทรศัพท์ปอได้ไงเนี่ย”  เสียงผู้หญิงพูดขึ้น ดูน้ำเสียงของเจ้าหล่อนจะไม่ค่อยพอใจที่เธอมารับ
    “ไม่อยู่คะ  แล้วไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ ฝากอะไรไว้ไหมคะ  เดี๋ยวดิฉันจะบอกให้คะ”  เธอพยายามพูดดีด้วย แต่คนที่โทรมากลับพูดหาเรื่อง
    “ฉันเจน  อ๋อ เธอคงเป็นแฟนใหม่ของปอหละสิ  ฉันขอเตือนก่อนเลยนะ  เธอไม่มีวันที่จะทำให้ปอลืมเจนได้หรอก  ถ้าเธอยังไม่อยากจะเสียใจ  เลิกกับเขาซะ เพราะตอนนี้ ปอกับฉันเข้าใจกันแล้ว และเราสองคนก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม”
    “เธอคงจะไม่รู้อะไรซินะ  ฉันกับปอ เรากำลังจะแต่งงานกัน  เขาไม่มีวันจะกลับไปเป็นของเธอได้อีก จำไว้นะ”  ยาพยายามตั้งสติ และพูดเพื่อทำให้ผู้ฟังไม่กล้าโทรมาอีก   ซึ่งมันก็ได้ผล ผู้หญิงคนนั้นวางสายทันทีที่ได้ฟัง
    พอปอกลับมาเธอก็ยื่นโทรศัพท์ออกไปให้เขา พร้อมกับพูดว่า
    “เมื่อตะกี้แฟนเก่า เจนหนะคะ โทรมาหา”  ปอรีบรับโทรศัพท์แล้วเดินเลี่ยงออกไป เพื่อโทรหาใครบางคน โดยที่ไม่สนใจคนที่นั่งอยู่เลย  มันทำให้ยายิ่งมั่นใจว่า เขายังคงรักเจนอยู่  ทั้งที่มีเธออยู่ทั้งคน  ดูเหมือนเขายังตัดใจจากเธอไม่ได้  เธออยากจะร้องไห้ แต่น้ำตามันกลับไม่ไหลออกมา  เมื่อปอเดินกลับมา  เธอจึงเอ่ยถามด้วยเสียงประชด  แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัวเลยว่าทำอะไรลงไป
    “เป็นไงคะ  เจนเป็นไงบ้าง เห็นคุยกันตั้งนาน”
    “เจนเขาทะเลาะกับแฟน  เลยโทรมาคุยด้วย”  เขาพูดเหมือนไม่รู้สึกถึงน้ำเสียงที่สั่นเครือของเธอเลย
    “หรือคะ”  
    “แล้วทำไมยาต้องไปบอกเขาด้วยว่าเราจะแต่งงานกัน  ผมยังไม่เคยพูดเลยซักนิด  แล้วอีกอย่างยาไม่น่าไปว่าเขาเลย พูดกันดี ๆ ก็ได้”    คำพูดของปอ บอกได้เลยว่าเข้าข้างแฟนเก่า  เขาไม่คิดที่ฟังเหตุผลยาบ้างเลย
    “ยาพูดดี ๆ แล้วนะคะ  เจนต่างหากที่พูดไม่ดีกับยา  เขาบอกว่าปอยังรักเขาอยู่”
    “แต่เจนบอกว่าพอรับสายขึ้นมา  ยาก็ทำน้ำเสียงไม่พอใจ  แล้วยิ่งรู้ว่าเป็นเจนด้วยแล้ว ยาก็ว่าเขาอีก ยาอย่าบอกนะ  ว่าที่เจนพูดมามันไม่จริง”
    “ก็ไม่จริงนะสิคะ  ยาเป็นคนอย่างนั้นหรือคะ”
    “ผมไม่ชอบเลยนะยา  ที่ยามาทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของตัวผม  ผมก็ต้องมีอิสระของผมบ้างสิ  จะคบกับใครมันก็เรื่องของผม  ไม่เกี่ยวกับยาซะหน่อย”
    “ได้คะ  ต่อไปยาจะไม่ทำตัวเป็นเจ้าของคุณอีก  ที่ผ่านมายาขอโทษนะคะ”   ยาวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้น  ไม่ฟังเสียงใคร  เธอวิ่งไปที่ลานจอดรถ  ขึ้นรถ แล้วนั่งสงบสติอยู่ในรถคนเดียว
    “เรามันคิดไปเอง  คิดว่าเขารักเรา  ไม่เลย เขาอยู่กับเรา เพื่อให้เราเป็นตัวแทนของใครอีกคน  เขาไม่ได้รักเราจริงหรอกยา  ตัดใจจากเขาซะเถอะ  เขามีเพียงเจนคนเดียวเท่านั้น  เรามันตัวสำรอง  จำไว้ เรามันตัวสำรอง ไม่มีสิทธิที่จะเป็นตัวจริงได้หรอก”  
    จากวันนั้น ปอก็ไม่โทรหายาเลย  เขาโกรธเธอมากที่ทำตัวหึงหวงมากเกินไป  แต่เขาก็ไม่คิดบ้างเลยว่า ยาอาจจะไม่ใช่คนที่ผิดก็ได้  แปลกมากที่เขายังฝังใจอยู่กับอดีต ที่เคยทำให้เขาต้องเจ็บอย่างไม่มีวันลืม  ความรักของเขาทั้งสองคนเริ่มจืดจางลง
    จนวันหนึ่งปอโทรไปหายา  เพื่อชวนออกมาทานข้าว และบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย  เธอจึงยอมออกมาด้วย  แต่ยาต้องขับรถไปเอง เพราะปอไม่ได้ไปรับเหมือนวันก่อน  เธอก็ไม่แปลกใจอะไรหรอก  จนไปถึงที่ร้านที่นัดเจอกัน  เธอก็เริ่มรู้คำพูดที่เธอจะได้ยินจากปากของปอแล้ว  เมื่อเธอเห็นปอกับผู้หญิงอีกคน ที่ดูสนิทสนมมาก นั่งอยู่ที่โต๊ะ
    “อ้าว ยามาแล้วหรอ นั่งก่อนสิ  นี่เจนนะ  เจนนี่ยา  เพื่อนปอ”  เขาแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จัก  แต่คำว่าเพื่อนมันทำให้ยานิ่งไปซักพัก  แค่เพื่อนเท่านั้นหรอที่ปอเคยให้
    “หวัดดีคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”  เจนเป็นฝ่ายทักทายก่อน  แววตาของเจนบ่งบอกถึงความอิจฉาและความแค้นที่มีต่อยา
    “สวัสดีคะ”
    “อืม ผมมีเรื่องจะบอกคุณ”
    “อะไรหรือคะ”
    “ผมว่า ระหว่างเราสองคนคงไปด้วยกันไม่ได้หรอก  เราจบกันแค่นี้นะครับ”  คำพูดนี้ทำให้ใจของยาแทบจะหยุดเต้นในตอนนั้น  แต่เธอยังคงฝืนตอบออกไป
    “คุณไม่ต้องยกเหตุผลมา เพื่อบอกเลิกหรอกคะ  ยาเข้าใจทุกอย่างดี  เข้าใจว่าคุณไม่เคยลืมผู้หญิงคนนี้เลย  คุณอยู่กับยาก็เพื่อที่จะลืมเขา  แต่คุณก็ทำไม่ได้  เราเลิกกันก็ดีเหมือนกันคะ  ขอบคุณนะคะสำหรับที่ผ่านมา  ที่ปอทำให้ผู้หญิงคนนี้ได้รู้จักคำว่ารัก  แล้ววันนี้ปอก็ยังทำให้ผู้หญิงคนเดิมได้รู้จักคำว่าเจ็บ  ขอบคุณนะคะ”  เธอเดินออกไปจากตรงนั้นทันที  เธอไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของเธอ ในวันที่ไม่เหลือใคร

    1 ปีผ่านไป  ถึงแม้ปอและยาจะเลิกกันแล้ว  แต่ยาเอง ยังคงจมอยู่กับอดีตที่เคยมีปอ  เธอยังคงติดตามข่าวของปอตลอดเวลา จนถึงวันนี้ เธอได้ข่าวว่าเจนบอกเลิกกับปอแล้ว ทำให้ปอผิดหวังกับรักครั้งนี้อีกครั้ง  เขาคิดว่าระหว่างเขากับเจนน่าจะไปกันได้ด้วยดี  แต่ไม่เลยซักนิด  เจนเป็นฝ่ายที่ไปมีคนอื่นก่อน  มาถึงตอนนี้เขาคิดได้เพียงอย่างเดียวว่า วันนั้นเขาไม่น่าบอกเลิกยาเลย  เขามองข้ามคนดี ๆ คนหนึ่ง  เขาเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมด  เขาจึงตัดสินใจโทรไปหายา เพื่อขอโทษ  แต่เขาไม่หวังหรอกว่าระหว่างยาและเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม  เพราะเขาทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเจ็บมากพอกับคำว่ารักที่เขาเคยให้
    “ฮัลโหล ขอสายยาครับ”
    “ใครพูดคะ”
    “ผมเอง  จำผมได้ไหม  ผมปอ”  เขารู้ว่าคนที่รับสายคือคนที่เขาต้องการพูดด้วย
    “คะ  มีอะไรหรือคะ”
    “ผมขอโทษนะครับสำหรับทุกอย่างที่ผมทำลงไป  ตอนนี้ผมรู้แล้วหละ ว่าใครเป็นคนที่ผมรักมากที่สุด”
    “อย่าใช้คำพูดแบบนี้กับยานะคะ  ยาไม่อยากจะได้ยินมันอีก  ยาจำได้ว่าครั้งแรกที่ยาได้ยินคำ ๆ นี้  ความรักมันก็เกิดขึ้นมา  แล้ววันนั้นเรื่องของเราก็จบลงเพราะว่าคุณรักใครอีกคนมากที่สุด”
    “ผมรู้นะครับ ว่าตอนนี้ผมพูดอะไรไปมันคงจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของยาได้  แต่ผมอยากให้ยารู้ว่า ผมขอโทษ ที่ผมไม่เคยฟังยาเลย  ไม่เคยไว้ใจ หรือแม้แต่คิดว่ายาเข้ามายุ่งกับชีวิตของผมมากไป”
    “เรื่องที่ผ่านมา ยาลืมมันหมดไปแล้วหละคะ”
    “เราเริ่มกันใหม่ได้ไหมยา  ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ยาเสียใจอีก”
    “สัญญามันไม่มีผลอะไรหรอกคะ  ถ้าใจของคุณยังคงรักเขาอยู่  วันไหนที่คุณห้ามใจตัวเองได้แล้ว เราค่อยมาพูดเรื่องนี้กันใหม่นะคะ”  ยาพูดไป เพื่อไม่อยากให้เขา และตัวเธอเองต้องเจ็บ  ถ้าสุดท้ายมันต้องลงเอยเหมือนกับวันนั้น  เธออยากให้เขาไปลองคิด ทบทวน แล้วดูว่าในใจเขายังมีใครคนนั้นหลงเหลืออยู่อีกไหม
    “ตอนนี้ผมลืมเขาได้แล้วจริง ๆ นะครับ ยาเชื่อผมเถอะ”
    “คุณอย่าเพิ่งรีบร้อนตัดสินใจสิคะ  กลับไปทบทวนดูก่อน  รอให้แน่ใจ แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่ก็ยังไม่สายไปไม่ใช่หรือคะ  แต่ยาอยากให้คุณรู้อย่างหนึ่งว่า  ยาพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่  ถ้าคุณลืมเขาหมดแล้วจริง ๆ”
    “ตกลงครับ ผมจะลองกลับไปคิดดู  เมื่อผมแน่ใจเมื่อไหร่  ผมจะบอกคุณเอง”  แล้วเขาก็วางสายไป

    วันเวลาที่ผ่านไป มันทำให้ยาคิดได้ว่า  การที่จะรักใครซักคน มันต้องใช้เวลา  ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนที่ใช่  เราก็รักเขาเลย หรือไม่ใช่ เราก็บอกปฏิเสธเขาไป   คนบางคนเราอาจจะดูเขาไม่ออกจากภายนอก  แต่เราต้องใช้เวลาทุกวินาที  ทุกนาที  ทุกชั่วโมง หรือตลอดเวลาที่เราอยู่กันเขา เป็นเครื่องพิสูจน์  ว่าเรารักเขาจริงไหม  และรักมากแค่ไหน  ยอมให้เขาได้ทุกอย่าง ถึงแม้ตัวเองจะต้องเจ็บก็ตาม เราทำได้ไหม  ถ้าเราหาคำตอบให้กับคำถามเหล่านี้ได้  ก็แน่ใจได้เลย  ว่าเรารักเขาแน่ ๆ

    “ฮัลโหล  ยาพูดคะ”  เธอเอ่ยทักขึ้น  เมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โชว์อยู่เป็นเบอร์ใคร
    “ฮัลโหล ขอสายเจนครับ”
    “นี่คุณยังคิดถึงเขาอยู่ใช่ไหม  ถ้าใช่ แล้วคุณจะโทรมาทำไม”  เธอโมโหที่ปลายสายเอ่ยชื่อของคนอื่น
    “ผมล้อเล่นนะครับ  ผมจะไปคิดถึงเขาทำไมหละ  ในเมื่อตอนนี้ผมคิดถึงคุณคนเดียว”
    “คุณแน่ใจหรอคะ”
    “แน่ใจสิครับ  ไม่งั้นผมคงไม่โทรมาหาแฟนผมหรอก”
    “จะเชื่อดีไหมน้า”
    “เชื่อสิครับ  ผมไม่เคยพูดโกหกเลยนะ”
    “ไม่เชื่อ  คุณหนะชอบโกหกยา”
    “แต่ก่อนผมเคยโกหกคุณ  แต่ต่อจากนี้ไป ผมสัญญาว่าจะไม่โกหกคุณอีก  และจะไม่ปิดบังอะไรอีก  ผมจะมีแต่คุณคนเดียว แล้วก็รักคุณคนเดียวตลอดไป”
    “อืม  ก็ได้คะ  ถ้าคราวนี้คุณผิดสัญญาอีกละก็  อย่าหวังนะคะว่ายาจะให้อภัยอีก”
    “ครับ คุณแม่”