เคยรู้สึกกับคำว่ารักแบบนี้บ้างไหม?

เนื้อเรื่อง

คุณเคยรู้สึกเหนื่อยทั้งที่ไม่ได้ออกกำลังกาย หรือทำงานหนักบ้างไหม? รู้สึกอ่อนล้า ไม่มีแรง และ ท้อแท้โดยไม่ทราบสาเหตุ.............

ถ้าคุณเคยมีอาการแบบนี้? คุณเคยที่จะลองค้นหาสาเหตุที่แท้จริงของอาการนี้ไหมว่า...มันเกิดขึ้นจากสาเหตุใด และ จากใคร?

ฉันเองก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่แสนจะอ่อนแอคนหนึ่ง หวั่นไหวง่าย และไม่เคยจะรับรู้ว่าจริง ๆ แล้ว โลกภายนอกที่ฉันไม่เคยสัมผัสนั้น มันมีมากกว่าคำว่า รัก กับคำว่า ไม่รัก

ความสัมพันธ์ระหว่างคน 2 คนมีสถานะที่ถูกแบ่งไว้มากกว่านั้น มันยังมีคำว่า เฉยๆ รู้สึกดี สนิท ยังไม่แน่ใจ ลองดู  กิ๊ก(ฉันเกลียดคำนี้มาก) และ สถานะที่ไม่สามารถระบุได้ว่าเราเป็นอะไรกัน (ฉันเอง กับเขาคนนั้น คงอยู่ในสถานะนี้)

แล้วสุดท้ายคนที่ไม่เคยรู้  ไม่เคยคิดถึงสถานภาพเหล่านี้อย่างฉัน ก็กลายเป็นคนที่ต้องเจ็บ และเสียใจ ผิดหวัง และสับสน กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ในขณะที่ทุกคนมองว่าเรื่องของเรา มันน่าจะจบลงด้วยดี ทุกคนเชียร์ และเห็นดี เห็นงาม ทางที่จะเดินมันดูราบรื่น สวยงาม แต่ใครเลยจะรู้ว่าจริง ๆ แล้ว ทางนั้นมันจะพาไปสู่ทางตัน

ทางที่ไม่สามารถไปต่อได้ และคนที่ร่วมทางมาด้วยกัน จับมือกันเดินจนถึงวันนี้ ก็ละมือแล้วก้าวถอยหลังไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

เหลือแค่ฉันที่พยายามจะไขว่คว้ามือนั้นไว้ และพยายามจะก้าวต่อไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะสามารถไปต่อได้ไหม

เหนื่อย! วันนี้ฉันบอกกับตัวเองได้แค่คำนี้จริง ๆ ไม่มีคำปลอบใจและให้กำลังใจเพื่อที่จะไปต่อ และคำปลอบโยน ให้กำลังจากคนรอบข้างที่เข้ามาในหัวตลอดเวลา ก็ไม่สามารถเข้าไปถึงหัวใจได้

ทำไมน่ะหรอ? ฮึ! ก็เพราะว่าฉันหมดแรงจริง ๆ การทำงานคู่ที่ต้องทำอยู่คนเดียว ไม่มีทางสำเร็จแน่นอนถ้า ฝ่ายหนึ่งทำ แล้วอีกฝ่ายนิ่งเฉย และไม่เคยให้กำลังใจคนทำเลย

และก็เพราะว่าสมองของฉัน เริ่มถามหัวใจแล้วว่า เราจะทำไปทำไม? จะต้องเดินเข้าไปในทางที่เป็นขวากหนามทั้งที่ไม่ได้ใส่รองเท้า และไม่ได้สวมเสื้อผ้าป้องกันหนามได้ยังไง? เราจะต้องได้รับบาดแผลแน่ ๆ จากหนามนั้น

จะฝืนให้ตัวเองต้องเจ็บทำไม? ไม่รักตัวเองบ้างเลยหรือไง? ศักดิ์ศรีของเธออยู่ที่ไหน? แล้วเธอแน่ใจหรือว่า นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการจริง ๆ ? แน่ใจหรือว่านั่นคือ สิ่งที่เหมาะสมกับเธอที่สุดแล้วจริง ๆ

ปล่อยมือที่เราเหนี่ยวรั้งไว้ดีไหม? อย่างน้อย...เธอก็ไม่ต้องเสียแรงเปล่าเพื่อที่จะดึงเขาไว้ ปล่อยให้เขาไปตามทางที่เขาเลือก ไม่ว่ายังไง พระเจ้าก็คงไม่ละทิ้งมนุษย์ที่รัก และเชื่อฟังพระองค์แน่นอน

ฉันเจ็บใช่! เจ็บมาก มากกว่าตอนที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างเดียวดายในมุมมืด ๆ ของห้อง

ทั้งที่ฉันเองก็ตัดสินใจให้เขาคนนั้นเป็นเพื่อน พยายามเปลี่ยนความรู้สึก ปรับใจให้เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน ถึงมันไม่ง่ายเลย และไม่สามารถทำได้ในตอนนี้ แต่ฉันก็หวังว่าจะทำได้สักวัน

สายไปแล้วกับการห้ามใจ แต่ก็คงไม่สายสำหรับการแก้ตัว

เรื่องนี้ไม่ว่าคนผิด คือ ใคร ก็คงไม่สำคัญอีกแล้ว สำหรับฉัน

เพราะจากนี้ไม่มีเวลาสำหรับคำว่าเสียใจ และเจ็บปวดอีกแล้ว คงเหลือแต่คำว่า รักษาใจ

ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่างที่ทำให้กัน แม้ว่าทุกอย่างที่เธอทำลงไปจะไม่ได้คิดอะไรเลยแต่ แนนก็ถือว่า เธอทำให้แนนมีความสุข แม้แค่ในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้นก็ตาม................