Love My BOY ยังไงก็รักนาย

         บทนำ
 

เช้าวันนี้ไม่สดใสเหมือนอย่างเคยเพราะวนนี้ฉันต้องไปดูผลการสอบเข้าโรงเรียนใหม่สำหรับเด็ก  ม.4 ง่ะ(- -)
   ฉันอาบน้ำแต่งชุดนักเรียนเสร็จก็เดินลงมาจากบันไดบ้าน
 

 "แม่!มีไรกินบ้างอ่ะ!"ฉันตะโกนดันทั้งบ้านเพื่อเป็นสัญญาณบอกแม่ให้รู้ว่าท้องฉันกำลังรอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆและรอให้มีอะไรเข้าปากไปยังหลอดอาหารลงไปที่กระเพราะอาหาร
    "............."  เงียบ....ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสายที่ท่านเรียก
   "แม่!"ฉันตะโกนอีกรอบด้วยความดัง  180 เดซิเบล
    "............" เงียบ....ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสายที่ท่านเรียก แปลกๆ
ทุกทีเราตะโกนจนแก้วน้ำเกือบแตก แม่ต้องตะโกนกลับมาแล้วนิ
อือ!............อืมฉันพยามใช้สมองอันชาญฉลาดที่มีอันน้อยนิดของฉันเผื่อจะนึกอะไรออกบ้าง...........อื้ม.................อ๋อ!จำได้แล้ววันนี้แม่ไปต่างจังหวัดกับพ่อนี้นาาา   เราก็ลืมไปซะสนิท ว่าแต่... กี่โมงแล้วเนี่ย..........
   " หา! 7:20แล้วหรอ  ตายแน่เลยอีก 10 นาทีซึนะก็จะมารับแล้ว!"
 ฉันไม่ได้พูดอย่างเดียวแต่ฉันวิ่งไปหยิบแซนวิชกับนมในตู้เย็นมาอุดปากไว้พร้อมกับไปหยิบกระเป๋านักเรียน
      เก่งมา ~จากไหน ~ ติ๊ด!  ฉันไม่รอให้ เพลงรอสายขึ้นร้องต่อท่อน2รีบกดรับทันทีฉันว่าคนที่โทร.มาคงไม่พ้น..............
    "  รินะ! มึงไปอยู่ไหนเมื่อไรจะออกมากูรอเป็นชั่วโมงจนน้ำมันเครื่องจะหมดถังอยู่แล้ว"ฉันบอกแล้วไงว่าคงไม่พ้นยัยขี้บ่นอย่างซึนะหรอก
 

     " อุ อะ อัง เอาะ ไอ "(กูกำลังออกไป)เพราะมีแซนวิชอุดอยู่ที่ปากเสียงจึงไม่ชัด
     " ว่าไรน่ะ! "ซึนะตะโกนกลับมาอย่างอารมณ์เสีย
     " อุ อัง เอาะ ไอ " ฉันเคี้ยวแซมวิชอย่างอร่อยและพูดไปพร้อมๆกัน
     "หะ!"  พูดอะไร  กูไม่รู้เรื่อง" ซึนะตะโกนขึ้นมาอีกครั้งด้วยความเบื่อที่ต้องรอฉันนานแต่การที่ซึนะตะโกนมาในโทรศัพท์แต่ฉันกลับได้ยินมันดังมาถึงในบ้าน
  เวลาผ่านไปประมาณ 1 นาทีฉันกินแซมวิชกับนมหมดเรียบร้อย อย่าเรียกว่ากินเลยเรียกว่าเขมือบน่าจะดีกว่า ในที่สุดกระเพาะฉันก็มีอะไรให้เค้าไปย่อยแล้ว มีความสุขจริงๆ ^^

      "หะ! อย่าเงียบดิ!"ซึนะตะโกนขึ้นมาอีกครั้งด้วยความเบื่อแบบสุดๆ เจ้าเพื่อนบ้าแหกปากอยู่ได้กูรำคาญฉันจึงตัดสินใจตะโกนสิ่งที่อยากพูดตั้งนานแต่ติดอาหารคาปากอยู่นานตอบซึนะไป
       "กูกำลังออกไป" พิสูจได้จากเสียงที่เงียบไปของซึนะ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่รีบวิ่งออกไปทันทีก่อนที่ซึนะจะตะโกนเข้าใส่หูฉันอีก
       ฉันวิ่งมาถึงรถของซึนะสักทีเบื่อเพื่อนคนนี้จริงๆถึงยังไงได้ก็เเป็นเพื่อนนี้นา ย่วนๆหน่อยแล้วกัน
      "มาสักทีน่ะคุณนายตื่นสาย" พอฉันมา มันก็มาว่าฉันเลยน่ะ ไอ้เพื่อนเวร- -
       "ฉันไม่ได้ตื่นสายน่ะ  แค่ตื่น เจ็ดโมงสิบนาทีเอง " ฉันตอบกลับไป
       "เออ....เอแล้วแต่เเกล่ะกัน"  ซึนะพูดตัดบทก่อนที่จะมีปากเสียงกันต่อไปอีกแต่ฉันกลับคิดอีกอย่างนึงว่าซึนะคงทึ่งกับเวลาตื่นของฉันแน่ๆๆ
       ฉันขึ้นมานั่งบนรถบีเอ็มดับบิลสีบอร์นประจำตระกูลของเพื่อนสุดี่รักมั้ง?
       เอ๋อ?  วันนี้ใครขับรถอ่ะ ไม่ใช้ลุงจิซึนี้นา  ฉันทำหน้างงอยู่นานจนซึนะสังเกตุเห็นจึงเอยขึ้นมาหลังที่เงียบกันมานาน
      "นี้! พี่ฉัน  ชื่อ ซึคิ  เรียนอยู่ ม.6" ซึนะไข้ปัณหาข้องใจของฉัน
ยังไม่หมดมันยังพูดเบาๆว่า"สนใจป่ะ"ฉันสะดุ้งเฮือกว่ามันจะพูดแบบนี้  พี่มันน่ะเนี่ย
       "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อรินะค่ะ  ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"  ฉันพูดทักทายก่อนที่จะเสียมารยาทไปกว่านี้   มองไปมองมาพี่ซึคิก็หล่อเหมือนกันน่ะเนี่ย
       "สวัสดีคับ" พี่ซึคิตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มกรี๊ดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเท่จังเลยอ่ะ(^-^)
      ถึงโรงเรียนแล้วหรอทำไมมันเร็วจังเลยยังอยากอยู่กับพี่ซึคิอีกนานๆง่ะ(ToT)
     " ยืนทำไรอยู่  ยัยรินะไปดูป้ายประกาสผลสอบ เร็วว!" ซึนะพูดตัดความคิดในสมองของฉัน
     "ดะ..ได้ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"รินะตอบกลับอย่างขัดๆ

..........................................................................................................
   

 
 

บทนำ