รักหน้าร้อนของสองเรา(ฤดูร้อน 2015)

เนื้อเรื่อง

เรื่อง รักหน้าร้อนของสองเรา (ฤดูร้อน 2015)

'คุณตำรวจค้ะช่วยด้วยค่ะ'

'ใจเย็นนะครับ เกิดอะไรขึ้น'

'เพื่อนหนูค่ะ เพื่อนหนูเค้า...ฮึกๆ'

'เอ่อ..คือช่วยเล่าให้ละเอียดได้มั้ยครับ'

'ซีไปนั่งเถอะ เดี๋ยวหนูอธิบายเองค่ะ คือว่าพวกหนูไปว่ายน้ำเล่นที่ภูเก็ตค่ะ เราแข่งดำน้ำแล้วพอขึ้นจากทะเลก็ไม่เจอเค้าค่ะ"

'เพื่อนหนูชื่อว่าอะไร'

'เฟอร์ร่า เมโดเน่ เฟอร์ร่าค่ะ'

'หา!! เรื่องใหญ่แล้วสิ เดี๋ยวที่เหลือลุงจัดการเอง พวกหนูกลับบ้านไปก่อนนะ'

ณ บ้านพักตากอากาศหลังหนึ่งที่ภูเก็ต

"ว่าไงนะ โทรมาด้วยเรื่องแค่นี้?-*-"

(แต่ว่าเค้าเป็นถึงลูกสาวตระกูลเมโดเน่เลยนะครับ อีกอย่างกลุ่มมาเฟียประจำตระกูลเมโดเน่ก็ช่วยเหลือพวกเราไว้มากมาย เราควรช่วยตามหาอีกแรงนะครับ)

"ก็ไปถามท่านพ่อสิ"

(นายท่านอยู่ต่างจังหวัดครับ) ฉันก็อยู่ต่างจังหวัดไม่ใช่รึไง-*-

"จะทำอะไรก็ทำ"

(ครับ)

-ติ้ด-

เฮ้อ! จะอะไรกันนักกันหนา อุตส่าห์หนีงานมาพักผ่อนถึงภูเก็ตแล้วเชียว ก็ยังมาโทรตามอยู่ได้ทุกๆวัน นี่ถ้าไม่มีคำขู่จากท่านพ่อจะปาโทรศัพท์ทิ้งทะเลให้ดู บ้าบอจริงๆ ไปดูวิวข้างนอกดีกว่า เผื่อจะผ่อนคลายบ้าง พอคิดแบบนั้นผมก็ออกจากบ้าน แล้วค่อยๆเดินเข้าหาเปลวคลื่นลูกเล็กๆที่พัดกระทบกับหาดทรายสีเหลืองอย่างเหม่อลอย ผมทอดสายตามองไปยังท้องทะเลที่กว้างใหญ่พร้อมกับความรู้สึกต่างๆที่ไหลเข้ามาในใจเรื่อยๆ ชีวิตในตอนนี้น่าเบื่อจริงๆ ผมคิดแบบนั้น วันๆก็อยู่แต่หน้ากองเอกสาร มีพวกลูกน้องพ่อคอยติดตามอย่างกับนักโทษ ผมเองก็อยากจะมีเพื่อน อยากจะเที่ยวเล่น อยากมีความรัก อยากสนุกกับชีวิตแบบคนอื่นๆเหมือนกันนะ เฮ้อ! อ้ะ! นี่อะไร ผมที่เดินอย่างเหม่อลอย เดินไปเตะอะไรบางอย่างทำให้สติกลับมาอีกครั้ง ผมก้มมองสิ่งที่อยู่แทบเท้าด้วยความตกใจ เด็กผู้หญิงที่เหมือนถูกทะเลพัดมาเกยตื้นบนชายฝั่งหน้าบ้านผม นั่นแหละสิ่งที่ผมเตะโดน!   

"นี่เธอ! เฮ้!" เธอนอนแน่นิ่งราวกับร่างที่ไร้วิญญาณ ไม่จริงน่า คงยังไม่ตายนะ ไม่งั้นคงเสียดายแย่ เธอออกจะน่ารักขนาดนี้ ผมจึงอยากเช็คให้แน่ใจเลยใช้นิ้วจ่อปลายจมูกเล็กๆของเธอด้วยความรู้สึกที่ลุ้นสุดๆ และโชคก็เข้าข้าง เธอยังไม่ตาย เธอยังหายใจอยู่ โล่งอกไปทีผมจึงช้อนตัวเธอขึ้นมาเพื่อจะพาไปพักผ่อนในบ้าน แต่...นิ่มจังแฮะ ผิวขาวอมชมพูนี่ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งชอบ นิ่มอย่างกับนุ่นแน่ะ ใบหน้าสีขาวกลมที่มีหน้าม้าปิดหน้าผากที่ทำให้เธอน่ารักมาก ผมยาวสลวยสีดำที่งดงาม เปลือกตาที่พริ้มหลับ จมูกนิดๆ ปากเล็กๆสีชมพู ร่างกายดูบอบบาง อ่อนแอ รวมๆแล้วเธอเป็นเด็กที่น่ารักมากเลยล่ะ สมัยนี้เจอแต่พวกที่แต่งหน้าจัดๆ ไม่ก็ศัลยกรรมจนผมนี่เอียน แต่เด็กนี่ดูเป็นธรรมชาติมากๆ ท่าทางสวรรค์จะเข้าข้างเอามากๆเลยนะเธอเนี่ย ผมชื่นชมกับความงามของเธอก่อนจะก้าวขาออกแล้วเดินกลับเข้าบ้าน 

"อือ~ งึมๆ" อะไรน่ะ ผมก้มลงใบหน้าของเด็กที่อยู่ในอ้อมแขน เธอค่อยๆเปิดเปลือกตาออกแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาที่ไม่ดีเท่าไหร่  

"คุณเป็นใคร! ปล่อยฉั....แค่กๆๆ ปล่อย แค่กๆ" ดูเหมือนเธออยากจะโวยวาย แต่เพราะกินน้ำทะเลเข้าไปมากมั้งเลยสำลักออกมาเป็นน้ำแบบนั้น

"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ใช่คนไม่ดีหรอก เธอน่ะถูกทะเลพัดมาที่หน้าบ้านฉัน ฉันแค่อยากช่วยน่ะ"

"งั้นหรอ แค่กๆ" 

"ไม่ต้องพูดหรอก ^^"

"0//0 ค่ะ" หลังจากที่ผมยิ้มให้เธอไป เธอก็หน้าแดงนิดๆพร้อมกับเงียบไม่พูดอะไร ให้ตายสิ เจอคนมาก็เยอะนะ ผมไม่เคยเจอใครน่ารักแบบนี้เลยแฮะ เป็นน้องสาวผมนี่รักตายเลย

    พอผมวางเธอลงบนเตียง ผมก็ออกไปซื้อชุดและวัตถุดิบทำอาหารมาไว้ที่บ้านทันทีแล้วเอาเสื้อผ้าไปให้เธอเปลี่ยนทันที หลังจากที่เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ผมก็เข้าไปพูดคุยกับเธอ

"ไม่ต้องเกร็ง ฉันไม่ทำอะไรหรอก ฉันชื่อคาเซงาวะ ชูยะ อายุ 19 เธอล่ะ? หวังว่าคงไม่ความจำเสื่อมหรอกนะ"

"อื้ม ฉันชื่อเมโดเน่ เฟอร์ร่า อายุ 16 ปี"

"หา!! เมโดเน่!! เธอเป็นลูกของตระกูลมาเฟียงั้นหรอ!"

"ใช่ แล้วจะทำหน้าตกใจทำไม-*-"

อะไรกัน ไม่น่ารักเอาซะเลยแฮะ นิสัยกับหน้าตาท่าจะไม่เหมือนกันสินะ-*-

"ตอนนี้ทุกคนตามหาเธออยู่ เดี๋ยวฉันโทรไปบอกพ่อเธอให้แล้วกัน"

"อย่านะ!! อย่าบอกปะป๋าว่าฉันอยู่ที่นี่!"

"ทำไมล่ะ"

"ฉันไม่อยากโดนพาตัวกลับน่ะ ขอร้อง..นะ"

มาทำตัวน่ารักอะไรตอนนี้ ลำบากใจแฮะ

"ไม่ได้ๆ"

"ขอร้องล่ะนะ ให้ฉันกราบก็ได้>/\<"

"เฮ้ย!! ไม่ต้องๆ เฮ้อ! ไหนลองบอกมาสิว่าทำไมไม่อยากกลับบ้าน"

"พูดให้ถูก ไม่อยากกลับไปเจอปะป๋ามากกว่า ปะป๋าน่ะตั้งแต่ฉันเกิดก็ไม่เคยให้ไปไหนกับเพื่อน ฝึกแต่การต่อสู้ เวลาไปไหนก็มีแต่ลูกน้องปะป๋าคอยเดินตามอย่างกับนักโทษ ปะป๋าน่ะไม่ได้ห่วงฉันหรอก แค่อยากได้ผู้สืบทอดบอสมาเฟียมากกว่า ฉันเกลียดชีวิตแบบนั้น ถ้าไม่ให้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันไปอยู่ที่อื่นก็ได้ แต่อย่าบอกปะป๋านะ ขอร้องล่ะค่ะ"

อะไรกัน..แบบนี้เอง ผมฟังแล้วก็ตกใจ ผมน่ะเข้าใจดีเลยล่ะ เพราะผมเองก็มีชีวิตแบบนั้น ผมเลยหนีออกมานี่ไง อีกไม่นานพ่อคงมาตามตัวกลับแน่ๆ ผมมองดูเด็กสาวตรงหน้าที่อ้อนวอนผมด้วยน้ำตา ผมเองก็ไม่ใช่คนเย็นชาอะไรจะขนาดนั้นด้วยสิ น้ำตาผู้หญิงนี่ยิ่งไม่ชอบเลย

"ก็ได้ งั้นเธออยู่ที่นี่แหละ"

"จะไม่บอกปะป๋าใช่มั้ย"

"ไม่บอกหรอก"

"ถ้าบอกฉันฆ่านายแน่"

ไม่ได้น่ารักเล้ยย นี่สินะลูกมาเฟีย -*- เสียดายความน่ารักภายนอกชะมัด

"ไม่บอกหรอก เพราะเธอเหมือนกับฉัน ฉันเองก็หนีมาที่นี่เหมือนกัน"

"จริงหรอเนี่ย ยังมีคนแบบฉันอีกหรอ" เธอจ้องมองผมด้วยแววตาที่แปลกใจ เธอคิดเหมือนผมเลยแฮะ มีคนแบบตัวเองอยู่ด้วยหรอ คำพูดนี้ แสดงว่าเธอพูดความจริงแน่นอน 

"หิวรึยังล่ะ"

"อ่อ..อื้ม"

"ไปกินข้าวกัน ฉันทำไว้แล้ว ไม่รู้จะถูกปากมั้ยนะ"

"ฉันกินง่ายค่ะ ^0^ ขอบคุณนะค้ะพี่"

"ไปกินเถอะน่า-//-" ผู้หญิงสวยมากจากไหนผมไม่เคยหวั่นนะ ทำไมคนนี้มันน่ารักจังวะเนี่ย >0< 

    จากนั้นผมก็นั่งกินข้าวกับเด็กคนนี้ผมคิดว่าผมชอบเธอนะในฐานะน้องสาวคนนึง แต่ผมเปลี่ยนใจตอนที่ยัยเด็กนี่เอาแต่วิจารณ์อาหารของผมเนี่ยล่ะ จืดไปบ้าง เผ็ดอีกนิด ไม่มีสีสัน อะไรก็ไม่รู้ ในใจคิดว่าทำให้กินก็บุญหัวแค่ไหนแล้วยัยนี่ แต่ไม่กล้า เพราะตอนที่เธอจะนั่งกินข้าว ผมได้รู้ความจริงบางอย่างเข้า   

'อ้ะ! นั่งไม่ถนัดเลยแฮะ เอาออกก่อนดีกว่า'

-ตุ้บ-

เธอหยิบปืนออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วนั่งกินข้าวอย่างสบายใจ เอิ่ม...ยัยนี่ ผมเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่าลูกมาเฟียก็วันนี้แหละ -*-

"อิ่มแล้วค่ะ^^"

"อ้อหรอ...งั้นฉันเก็บจานไปเลยนะ "

"ไม่ต้อง ฉันเก็บเอง เดี๋ยวล้างให้"

"ฉันว่าก่อนเก็บจานเธอเก็บปืนไปไว้ไกลๆก่อนดีกว่า"

"ฮาฮ่าๆ กลัวงั้นหรอ ไม่ต้องห่วงไม่ยิงผู้มีพระคุณหรอกน่า"

ทีเมื่อกี้ยังบอกว่าจะฆ่าอยู่เลยไม่ใช่รึไง-*-

"ฝากด้วยแล้วกัน"

"ค่าๆ"

จากนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องอาหารแล้วมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เปิดทีวีดูเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจอรายการที่ถูกใจ  

"นี่! ฉันล้างจานเสร็จแล้ว มีอะไรจะให้ทำอีกรึเปล่า"

"ไม่ต้อง มานั่งพักก็ได้" ผมพูดขึ้นโดยที่ยังมองหน้าจอทีวีอยู่อย่างนั้น พอหันมาอีกที...

"เฮ้ย!นี่เธอ มาตั้งแต่เมื่อไร-*-"

"เมื่อ 5 นาทีที่แล้ว"

"แล้วทำไมมานั่งนี่-*-"

"ก็พี่บอกให้มานั่งพัก"

ฉันหมายความว่าให้นั่งพักแต่ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่ตรงนี้-*-

"ขึ้นไปบนห้องก็ได้นะ"

"ไม่ล่ะ ฉันมีเรื่องอยากจะถามน่ะ"

"เรื่องอยากจะถาม?" หลังจากที่ผมทวนคำพูดเธออย่างสงสัย เธอก็เขยิบเข้ามาใกล้ผม จนผมต้องเขยิบหนีให้ตายสิ จะเข้ามาทำไมเนี่ย!

"มีอะไรก็พูดจากตรงนั้นก็ได้นิ ไม่ต้องเข้ามาหรอกน่า"

"แบบนี้นี่เอง พี่เป็นโรคแพ้ผู้หญิงสินะ"

"ห้ะ??"  

"ก็เวลาฉันเข้าใกล้พี่ก็ทำหน้าแบบนี้ทุกที"

ฉันแค่ไม่ชอบ และก็กลัวปืนที่เธอเอาติดตัวไว้ตลอดเท่านั้นแหละ อีกอย่างไอโรคที่พูดออกมามันมีจริงด้วยรึไง-*-   

"ไม่ใช่หรอก ฉันแค่กลัวเธอเท่านั้นแหละ"

"ถ้าปืนไว้ข้างบนแล้วค่ะ จะถามคำถามได้รึยัง-*-"

หาความน่ารักไม่ได้เล้ยย ยัยนี่-*-

"ถามมาสิ"

"คือว่าคืนนี้จะให้ฉันนอนที่ไหนล่ะ"

จะว่าไป ที่นี่ก็มีห้องนอนอยู่ห้องเดียวซะด้วย จะให้นอนด้วยกันก็คงไม่ดี

"เธอนอนเตียง เดี๋ยวฉันนอนพื้น"

"อีกข้อ จะให้ฉันเรียกพี่ว่าอะไร"

"ก็เรียกพี่อยู่แล้วไม่ใช่รึไง" จะมาถามทำไม

"ถามก่อน"

"งั้นก็เรียกพี่ไป"

"เรียกชื่อได้มั้ย"

"หา! สนิทกันขนาดนั้นเลยรึไง"

"ก็ไม่ชอบเรียกใครว่าพี่นิ-*-" 

'ก็ไม่ชอบเรียกใครให้ดูสูงกว่าตัวเองนิ' จู่ๆประโยคของเด็กคนนึงที่เคยพูดกับผมไว้ก็ผุดขึ้นมาในหัวโดยไม่มีสาเหตุ มันทำให้ผมเผลอตอบแบบตอนนั้นออกไป

"ก็แล้วแต่เถอะ"

"งั้นก็....ชื่ออะไรนะ"

"ชูยะ"

"ชูยะหรอ คนญี่ปุ่นงั้นหรอ"

สมองคนรึป่าวเนี่ย ผมว่าผมพูดไปตั้งแต่แรกแล้วนะว่าชื่ออะไร เป็นคนชาติไหน💢💢

"อืม"

"งั้นก็ตามนี้นะชูยะ งั้นฉันขอออกไปเล่นน้ำหน่อยแล้วกัน"

"ตามใจเธอสิ"

จากนั้นเธอก็ลุกออกไปตามที่พูด ผมเองก็เคืองๆเธออยู่เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรและยังคงเปิดทีวีหาอะไรดูต่อไปพลางคิดถึงประโยคที่ลอยเข้าหัวมาเมื่อกี้ มันคือประโยคที่เด็กคนนึงมักจะพูดอยู่เวลาเจอใครที่อายุเยอะกว่า เธอบอกผมว่าเธอจะเป็นบอสมาเฟียที่น่ารักที่สุดและใจดีที่สุดให้ได้ ตามด้วยรอยยิ้มที่ไม่ว่าใครที่ได้เห็นก็ต้องรักต้องเอ็นดู ผมสนิทกับเด็กคนนั้นมากเลยล่ะ แต่ยัยนี่คงไม่ใช่เด็กในตอนนั้นหรอก เพราะสีผมสีตาและหลายๆอย่างไม่เหมือนกันสักนิด ชื่อเองก็ด้วย เด็กคนนั้นชื่อ ฟองตะหาก อีกอย่างตระกูลดังที่เป็นมาเฟียก็มีตั้งเยอะแยะ ผมคิดเรื่องนี้อยู่สักพัก และไม่นานผมก็คิดได้ว่ายัยนั่นถูกน้ำทะเลพัดมาที่นี่ ผมเลยกังวลว่าบางทีเธออาจจะว่ายน้ำไม่เป็นหรือไม่แข็งพอก็เลยจมน้ำก็เป็นได้ ผมเลยทิ้งรีโทตทีวีแล้ววิ่งออกไปหาเธอทันที แต่พออกมาก็ไม่พบเธอซะแล้ว

"เฮ้! นี่เธออยู่ไหนน่ะ"

"..."

"นี่ยัยบ้า! ถ้าอยู่ก็ตอบกลับเส้!"

"..." คงจะไม่จมน้ำหายไปในทะเลหรอกนะ ผมเลยวิ่งไปใกล้น้ำทะเลแล้วว่ายน้ำหาตัวเธอทันที โธ่เว้ยย! ถึงจะไม่ค่อยชอบอะไร แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เธอตายสักหน่อย นี่ผมทำบ้าอะไร แทนที่จะห้ามเธอไว้แต่แรก บ้าจริง!!

"เฟอร์ร่า ฉันขอโทษ! เธออยู่ไหน ตอบฉันทีสิ บอกให้ฉันรู้ว่าเธอยังอยู่"

"..."

"เฟอร์ร่า!!" นี่เธอหายไปจริงๆงั้นหรอ นี่ผมทำบ้าอะไรลงไปนะ มัวแต่โมโหไม่เข้าเรื่อง เลยไม่สนใจเธอ บ้าชะมัด!

"มีอะไรหรอชูยะ?" ทันทีที่ผมได้ยินเสียงแหลมๆดังจากด้านหลังก็รีบหันไปดูทันที ยัยนี่ยังมีชีวิตอยู่!

"เฟอร์ร่า นี่เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?" ผมเข้าไปหาเธอแล้วเขย่าตัวเธอเบาๆ

"ไม่นิ ฉันแค่กำลังดำน้ำไปเก็บสร้อยข้อมือนี่น่ะ มันสวยดีแล้วก็ได้ยินเสียงนายตะโกนเรียกชื่อฉัน"

ทำบ้าอะไรของเธอ....

"นี่! เธอเกือบตายเพราะจมน้ำมารอบนึงแล้วนี่ยังจะมาดำน้ำอีกงั้นหรอสร้อยนั่นน่ะ อยากได้เดี๋ยวฉันพาไปซื้อก็ได้ เห็นชีวิตตัวเองเป็นอะไรฮะ! ยัยบ้า! ถ้าเธอตายขึ้นมา จะทำยังไง จะให้ฉันบอกพ่อเธอว่าฉันทำเธอตายรึไง!"

"ก็บอกปะป๋าว่าฉันโดดน้ำตายสิ ก็จบ"

"นี่เธอ!!! พูดอะไรออกมา !" ผมโมโหจนเส้นสติที่ขาดผึง แล้วเขย่าตัวเธอราวกับคนบ้า ไม่สนุกกับชีวิต ไม่ชอบชีวิตก็จริง ถึงจะเกลียดพ่อตัวเง แต่ก็ไม่ควรประชดชีวิตตัวเองแบบนี้!

"น่ารำคาญจัง-3-"

"เฟอร์ร่า!"

"อย่ามาทำตัวเหมือนปะป๋าจะได้มั้ย มันน่าหงุดหงิด! มาทำเป็นห่วง ที่จริงก็แค่กลัวว่าตัวเองจะถูกกล่าวหาว่าเป็นคนทำให้ฉันตายใช่มั้ยล่ะ!!"

อะไรของยัยนี่ ใครเขาคิดแบบนี้กันเล่า

"ฉันเป็นห่วงเธอ"

"เหอะ ทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเนี่ยนะ"

"ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ในฐานะที่เรามีความรู้สึกและชีวิตคล้ายๆกันไง!"

"หุบปากสักที!" 

-ตู้ม!-

".." นี่มัน...อะไรเนี่ย== ตอนนี้ผมนอนอยู่ใต้น้ำด้วยความรู้สึกงงงวยสุดๆ พอตั้งสติได้ผมก็ว่ายขึ้นมาสูดอากาศเหนือน้ำ จากนั้นก็รีบว่ายขึ้นฝั่งแล้วเดินตามหลังยัยเด็กมีปัญหานั่นไปทันที

"นี่เธอ! กล้าดียังไงมาจับฉันทุ่มแบบนี้ฮะ!"

"ก็นายพูดมากนิ"

"เธอนี่มัน! มานี่สิ!"

"ว้าย! นายทำบ้าอะไร ปล่อยนะ!!" ผมจัดการอุ้มยัยตัวแสบมาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเข้าไปสงบสติในห้องนอน จะว่าไป เด็กอะไรแรงเยอะชะมัด จู่ๆก็จับผมทุ่มในน้ำเนี่ยนะ จะเก่งไปมั้ย== เล่นซะผู้ชายอย่างผมนี่เงิบเลย

"อ้าว ใจเย็นลงบ้างรึยัง"

"อะไร"

"ฉันไม่อยากจะทำอะไรเธอหรอกนะ แต่ว่..."

"ลามก!! อีโรคจิต วิตถาร!!"

"หา!!=="

"นี่นายพาฉันขึ้นมาที่นี่เพราะจะทำ..."

"เฮ้ย! คิดบ้าอะไรเนี่ย!"

"ก็นายบอกไม่อยากทำอะไรฉันนิ แสดงว่าคิดจะทำ"

"ฉันหมายถึงตีเธอตะหาก เด็กมีปัญหาอย่างเธอต้องโดนซะบ้าง"

"งั้นหรอ โทษที แหะๆ ^^"

"ไม่ต้องมาแหะๆ "

"คำพูดพวกนั้นมันเหมือนที่ปะป๋าพูดบ่อยๆน่ะ ฉันเลยโมโหไปหน่อย แต่ฉันไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายนะ แค่จะหยิบสร้อย ฉันน่ะว่ายน้ำเก่ง แต่ตอนนั้นขาเป็นตะคริวเลยจมและถูกพัดมาที่นี่ตะหาก"

งั้นก็บอกแต่แรกสิ-*-

"งั้นหรอ.."

"นี่ๆ ว่าแต่ชูยะจะซื้อสร้อยให้ฉันใช่มั้ย*0*"

ทำไงได้ล่ะก็พูดไปแล้วนิ แต่ว่าฉันไม่เอาเงินไปผลาญทิ้งง่ายๆหรอกนะ

"ถ้านับตั้งแต่ตอนนี้เธอเป็นเด็กดี ฉันจะพาไปชอปปิ้ง"

"จริงนะ!"

"ฉันรักษาคำพูด"

"งั้นวางใจได้ วันนี้จะเป็นเด็กดีไม่ก่อเรื่องอีกแล้ว!"

"ทำให้ได้เถอะ" แต่ในบางทีเธอก็มีส่วนที่คล้ายกับฟองอยู่เหมือนกัน รอยยิ้มที่สดใสนั่น เป็นครั้งที่เธอแสดงออกมา คงดีใจจริงๆสินะ อย่างน้อยก็มีบางสิ่งที่ทำให้สนุกกับการมีชีวิตได้บ้างก็ดีหึ

 

วันต่อมา...

ณ ห้างabcdef

'นี่ชู! เร็วๆเข้าสิ'

'นี่ฉันเป็นพี่เธอนะ ยัยฟอง'

'โอ้ย! มันเจ็บนะ ก็ไม่ชอบนี่น่า-3-'

'เอาเถอะ เอาไงล่ะ อยากได้อันไหนครับ'

'อันนี้ดีกว่า'

'ไม่เอาอันนี้หรอ สวยกว่านะ '

'ฉันก็ชอบล่ะนะ แต่ว่าอันนี้ดูเท่และน่าเกรงขามกว่าตั้งเยอะ ถ้าจะเป็นมาเฟียก็ต้องโหดๆหน่อยสิ^0^'

'หึ เดี๋ยวฉันซื้อให้ 2 อันเลย'

'จริงหรอ*0* รักชูที่สุดเลยย!!"

"อือ~ งึมๆ"

"นี่!"

"หือ เธอ=="

"นี่! ชูยะ ตื่นเร็วๆสิวันนี้มีนัดกันนะ-3-"

'นี่! ชูเร็วๆเข้าสิ' 

อีกแล้ว จู่ๆประโยคที่ฟองพูดก็แทรกขึ้นมาซ้อนทับกับคำพูดของเด็กคนนี้ ผมตกใจจนรีบลุกขึ้นนั่งทันที ทำให้เด็กที่นั่งอยู่บนตัวผมถึงกับหงายเงิบเกือบตกเตียง 

"ทำอะไรน่ะ! ชูยะ!"

"ก็ใครใช้ให้มานั่งผมตัวฉันกันเล่า ตกใจนึกว่ามีผีที่ไหนมาเกาะ "

"โหย น่ารักแบบนี้เป็นผีรึไง ตาถั่วชะมัด"

"หลงตัวเอง-*-"

"พูดมาก รีบๆอาบน้ำแต่งตัวซะ เดี๋ยวฉันรอที่นี่" ตอนที่เธอจะลุกขึ้นไปนั่งที่เตียง ผมเลยถือโอกาสให้บทเรียนกับเธอ รีบลุกตามแล้วคว้ามือทั้งสองข้างของเธอไว้ จากนั้นก็ผลักเธอให้นอนราบกับเตียง

"กรี้ด! ทะ..ทำอะไร"

ผมอยู่ในสภาพที่คร่อมเธออยู่ แต่ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีหรอกนะ

"ไม่เคยมีใครบอกรึไงว่าการทำแบบนี้มันอ่อยชัดๆ"

"หา! ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะ"

"ขึ้นชื่อว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้หมดนั่นแหละ อย่าประมาทฉัน ยิ่งอยู่ในห้องกันสองคนแบบนี้เข้าใจมั้ย"

"อะ..อืม"

"ทำตัวน่ารักแบบนี้ได้ก็ดี"

"งั้นก็ออกไปสักทีสิ!"

-โครม!-

"โอ้ย!! ยัยเด็กบ้าา!!" เธอเขวี้ยงผมออกมาชนกับตู้อะไรสักอย่างแบบจังๆ ยัยนี่ไม่ใช่ฟองแน่ๆ! แรงเยอะ ไม่น่ารัก โหดขนาดนี้ ไม่มีวันใช่แน่!! 

   หลังจากนั้นผมก็ลุกมาต่อว่าเธอ เธอก็นั่งฟังเงียบๆเพราะไม่อยากให้ผมโกรธ คงกลัวว่าผมจะไม่พาไปซื้อของล่ะสิท่า เฮ้อ! ใครมันจะทำลง ดูหน้ายัยนี่ตอนนี้สิ ตอนที่ผมขู่บอกว่าจะไม่พาไปเที่ยว ทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้ ผมนี่ไปไม่เป็นเลย ในที่สุดก็เลยต้องพาออกมาเที่ยวจนได้ หึ แต่ส่วนนี้ก็น่ารักดีนะ 

"ร้านนี้แหละ จะเอาอันไหนเลือกเลย"

"อืมม อันนี้แล้วกันน่ารักดี สีสวยด้วย"

"เธอน่าจะชอบแบบนี้มากกว่านะดูเท่ๆสมกับบิสมาเฟียในอนาคตดีออก"

"ก็เคยคิดแบบนั้นล่ะนะ แต่ฉันไม่อยากเป็นบอสนิ"

"งั้นหรอ พี่ครับเอาอันนี้อันนึง"

"ช่วงนี้โปรโมชั่น ซื้อสองลดราคานะครับจะเอามั้ย"

"อืมม เอามาก็ได้ครับ" แล้วผมก็ยื่นให้เธออันนึงส่วนอีกอันก็ใส่เอง

"เข้าคู่กันดีเนอะ^0^" เธอมองสร้อยที่ข้อมือผมแล้วยกข้อมือตัวเองมาโชว์สร้อยนั่นพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้ผมนี่อดยิ้มตามไม่ได้เลย แล้วผมก็พาเธอไปซื้อเสื้อผ้า กินข้าว ดูหนังและก็เดินเล่นไปมาจนมืด ผมก็พาเธอนั่งแท็กซี่กลับ และในระหว่างที่นั่งรถกลับในหัวผมมันก็มีแต่ใบหน้าของคนข้างๆตลอด เธอยิ้มและทำตัวน่ารักตลอดเลยวันนี้ ตอนนี้เธอก็เอาแต่มองของในมือที่ผมซื้อให้ด้วยความดีใจ ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มที่จริงใจและสดใสนั่น ผมชอบมันมากๆเลยล่ะ

"นี่ ชูยะ" แต่ก็ไม่ชอบที่มาเรียกชื่อห้วนๆอยู่ดีแฮะ-*-

"ว่า?"

"นานแล้วนะที่ฉันไม่ได้ออกมาเที่ยวกับคนอื่นแบบนี้ ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบสนุกอย่างนี้ ไม่ได้ซื้อของน่ารักๆแบบนี้ ปะป๋าน่ะมักจะซื้อของให้ฉันตลอด มีแต่ของเท่ๆ พอฉันแอบซื้อของน่ารักๆ ปะป๋าก็จะเอาไปทิ้งทุกที ฉันน่ะดีใจมากเลย รู้สึกอยากอยู่แบบนี้ตลอด มีคนให้พูดหยอกล้อกันเล่น มีคนคอยโกรธตอนที่ฉันทำตัวไม่ดี คอยห่วงตอนที่ฉันทำอะไรไม่ดี พวกคนรับใช้น่ะมักจะทำตัวเป็นหุ่นยนต์ทั้งนั้น ฉันไม่ได้เล่นกับใครมานานมากแล้วล่ะ ขอบใจนะ^^" เธอละสายตาจากของในมือและหันมาพูดกับผมด้วยแววตาที่ดูเจ็บปวด นำ้ตาที่ปริ่มขอบตาราวกับจะไหลออกมาทุกเมื่อ พอเห็นแล้วยิ่งรู้สึกเจ็บแทน ยิ่งกว่าผมอีกนะ ผมยังได้เที่ยวบ้าง ได้ซื้อของที่ชอบ เธออยู่มาได้ยังไงกัน ชีวิตแบบนี้ ผมคว้าตัวเธอมากอดหลวมๆ แล้วลูบหัวเธอเบาเพียงแค่นั้น เฟอร์ราก็ร้องไห้ออกมาอย่างกับเด็ก 5 ขวบ แต่ก็ดีแล้วล่ะ แต่ร้องไห้มาตลอดทางยันถึงบ้านยังไม่เลิกนี่ก็ไม่ไหวนะ==

"นี่เงินครับพี่ไม่ต้องทอน"

"ขอบใจนะพ่อหนุ่ม คบกันนานๆนะ^^"

"คือ..ไม่ใช่นะครับลุง^^"

"ลุงไปล่ะ"

ให้ตายสิ โดนเข้าใจผิดเลยแฮะ

"หยุดร้องได้แล้วน่า"

"ฮึกๆ..ฮือ..อื้ม.." ผมค่อยพาเธอเข้าบ้านไปพักผ่อน แล้วให้เธอล้างหน้าล้างตา ไม่นานเธอก็กลับมาเป็นปกติและคุยกับผมอย่างร่าเริง 

"ถ้าเธออยากอยู่ที่นี่ก็อยู่ต่อไปเถอะ"

"ถึงไม่บอก ฉันก็อยู่อยู่แล้ว" มันน่านักยัยเด็กนี่-*-

"จริงสิ!"

"???"

"ให้ฉันเรียกเธอว่าเฟอร์ร่าได้รึเปล่า เรียกคำว่าเธอไปตลอดคงไม่ได้"

"ชื่อเค้าก็มีไว้ให้เรียกอยู่แล้ว แปลกคนชะมัด" ไม่น่าถามเล้ยย💢💢💢

-ปิ๊ง ป่องๆ-

"ใครหรอ"

"ไม่รู้สิ เดี๋ยวมานะ เธอไปซ่อนก่อน ถ้าเป็นลูกน้องพ่อเดี๋ยวเธอจะโดนพาตัวกลับ"

"ชื่อของฉัน...ไม่ใช่เธอสักหน่อย" ทำหน้างอนไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆนะ เด็กจริงๆ

"ไปซ่อนก่อนนะเฟอร์ร่า" 

"อื้ม^^" พอเธอไปซ่อนแล้ว ผมก็เดินไปเปิดประตู

"โย่ ไงชูยะ"

"แกเองหรอ ไอริว นึกว่าลูกน้องพ่อ-*-"

"ไรวะ ดูทำหน้าเข้า เอาของมาฝากน่ะ"

"แต้งกิ้ว เข้ามาสิ"

"รบกวนด้วย...!! นี่รองเท้าผู้หญิงนิ แน่ะๆ ซ่อนใครไว้เดี๋ยวนี้มีความลับรึไง"

"ก็เปล่า เฮ้อ! เฟอร์ร่า ออกมาเถอะ เพื่อนฉันเอง"

"อื้ม"

"โห!! เด็กน่ารักๆนี่ใครวะ*0*" เอาอีกแล้ว ปัญหามาอีกแล้ว ผมเลยต้องอธิบายทุกอย่างให้มันฟัง มันก็เข้าใจทันที

"แบบนี้เอง แต่จะว่าไปหน้าตาคล้ายกับเด็กที่นายเล่าให้ฉันฟังเลยนะ ที่ว่าเป็นรักแรกของนายน่ะ"

"ไม่ใช่หรอกน่า"

"ใครหรอค้ะ เด็กคนนั้น?"

"เด็กคนนั้นชื่อฟองน่ะ เธอตาสีฟ้าและผมสีคาราเมลน่ะ"

"ทำไม..." หลังจากที่ฟังเรื่องราว เธอก็ทำหน้าตกใจแล้วถามพวกผมอย่างน่าสงสัย

"มีอะไร??" ผมถาม

"อย่างนี้นี่เอง ชูยะที่แท้ก็คือชูเองสินะ ก็ว่าหน้าคุ้นๆ"

"เดี๋ยวนะ! นี่เธอยัยฟองหรอ!" 

"อื้ม แต่จะจำไม่ได้ก็ไม่แปลก ก็ฉันน่ะไปเปลี่ยนดวงตามานี่น่า พอดีดวงตาอันเก่ามันบอดน่ะ ผมนี่ก็ย้อมเพราะปะป๋าบอกว่าสีคาราเมลมันดูหวานเกินน่ะ"

"ไม่ใช่ นิสัยเธอก็เปลี่ยน"

"เกิดอะไรหลายๆอย่างน่ะ" ผมยังตกใจไม่หาย มิน่าทำไมถึงได้ยินเสียงฟองซ้อนทับกับเฟอร์ร่าอยู่บ่อยๆ ภาพใบหน้าก็ซ้อนทับกัน แบบนี้เองสินะ จะเรียกว่าไงดีล่ะ มหัศจรรย์?? ไม่สิ น่าจะมีคำอื่น

"พรหมลิขิตของเธอกับไอชูยะชัดๆ*0*" พรหมลิขิตหรอ? คงใช่ 

"งั้นที่ชูบอกว่าฉันเป็นรักแรก??" คำถามนี้เล่นเอาคนที่กำลังกินน้ำอย่างผมแทบสำลัก ไอเพื่อนเวร! ผมมองมันอย่างคาดโทษ มันเลยขอตัวกลับก่อน ผมเลยกำชับมันอีกครั้งว่าอย่าบอกเรื่องของเฟอร์ร่า มันเข้าใจและพอมันออกไป...

"ว่าไงล่ะ" งานเข้าแล้วไง-//- 

"ก็แบบว่า...ตอนนั้นมันชอบเธอน่ะ"

"แล้วตอนนี้ล่ะ"

"บ้า! ไม่ได้เจอกันตั้งนานจะชอบได้ไงเล่า-//-" ผมคิดแบบนั้นนะ แต่ทำไม ใจมันถึงเต้นแรงแบบนี้เนี่ย!!!

"นั่นสินะ ฉันเองเมื่อก่อนก็ชอบชูเอามากๆ คิดถึงแต่ชูอยู่ทุกๆวัน แต่นั่นมันอดีต ตอนนี้หัวใจมันคิดยังไงอยู่กันน้า.." เธอนั่งแกว่งขาตอบผมอย่างอารมณ์ดี แล้วหันมายิ้มเจื่อนๆให้ผม รอยยิ้มเศร้าๆนั่นมันอะไร อย่าบอกนะว่ายังชอบผมอยู่น่ะ!!

"นี่เฟอร์ร่าเธอคงไม่ใช่ว่าชอบฉันใช่มั้ย"

"ไม่รู้สิ ฉันเองก็ไม่รู้ แต่มันเจ็บตรงนี้ตอนที่ชูบอกว่าตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้วน่ะนะ" รอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว เธอพูดแล้วจับหน้าอกอย่างเจ็บปวด แล้วยิ้มเศร้าๆกับตัวเอง ไม่จริงหรอกน่า ที่ผ่านมาที่ผมไม่รักผู้หญิงคนไหน เพราะรอยัยนี่อยู่ตะหาก แต่ผมน่ะไม่อยากชอบฟองแล้วล่ะ อยากจะลองหาสิ่งที่ผมชอบในตัวเฟอร์ร่าดูมากกว่า

"เฟอร์ร่า"

"อ้ะ! ...0//0" ผมใช้มือจับบ่าของเธอแล้วโน้มศีรษะบรรจงริมฝีปากทับลงบนริมฝีปากสีชมพูของเธอ ผมสัมผัสมันอย่างอ่อนโยน ก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ 

"ฉันน่ะไม่คิดจะชอบฟอง แต่ถ้าเป็นเฟอร์ร่าจะลองดูเริ่มกันใหม่แล้วกัน^^"

"อา..อื้ม ขอบใจนะ" เธอยิ้มทั้งน้ำตา แต่น้ำตาที่แสดงถึงความดีใจแบบนี้ร้องออกมาเยอะเถอะ ชีวิตของเราสองคนที่เคยพบกันมาตั้งแต่เด็กเล็กๆ พวกเราต่างเป็นรักแรกของกันและกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ พวกเราต่างเติบโตขึ้นมาในเส้นทางแบบเดียวกันทั้งที่อยู่ไกลกัน พวกเราต่างมีชีวิตที่ทุกข์ทรมานและไม่เคยสนุกกับมันมาก่อน พวกเราต่างเติบโตขึ้นมาในสภาพจิตใจที่ต้องการความรักและคนดูแลและตอนนี้ก็เหมือนฟ้าเห็นใจ อาจจะเป็นพรหมลิขิตหรือโชคชะตาที่ผูกมัดเราสองคนไว้ ทำให้พวกเรามาเจอกันอีกในโอกาสแบบนี้ พวกเราต่างก็เปลี่ยนไปแต่ยังคงมั่นคงความรู้สึกที่มีให้กันไว้ พวกเราต่างมอบความรักให้กันอีกครั้งเพราะพวกเราเข้าใจถึงจิตใจที่ว่างเปล่าของกันและกันเป็นอย่างดี แต่ตัวผมในตอนนี้ไม่อยากได้ฟอง แต่เป็นเฟอร์ร่าที่อยู่ตรงหน้าผม ผมอยากจะใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานกับเธอ อยากจะรักเธอในฐานะเฟอร์ร่าไม่ใช่มองเธอในฐานะฟอง แต่ก็อาจจะยากเพราะสักวันเธอก็ต้องกลับไปแน่ กลับไปหาครอบครัวของเธอ แต่เมื่อถึงเวลานั้นผมจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ จะไม่ให้เธอกลับไปมีชีวิตแบบเก่าอีก และจนกว่าจะถึงตอนนั้นผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำให้เธอมีความสุขได้แค่ไหน จะทำให้เธอหัวเราะและยิ้มได้มากเท่าไร จะมอบความรักที่แท้จริงให้ได้ไหม จะยังรักฟองหรือคนตรงหน้าอย่างเฟอร์ร่า ถึงจะไม่มั่นใจว่าจะทำได้ จะรักเฟอร์ร่าได้ แต่ผมจะอยู่กับเธอที่นี่ มันคือบ้านของเรา

....การหนีมาพักร้อนครั้งนี้ผมจะไม่มีวันลืม....

....เพราะมันคือจุดเริ่มต้นเรื่องราวความรักของพวกเรา...