○○Hello my girl! รักนาย เจ้าหญิงของฉัน!?○○

ตอนที่ 13 : ○ Chapter 11 เจ้าชาย ○

11

เจ้าชาย

 

ติ๊ก... ติ๊ก... ติ๊ก...

เสียงเข็มวินาทีของนาฬิกาติดผนังแทบจะเป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ในห้องนี้

ติ๊ก... ติ๊ก... ติ๊ก...

ฉันแหงนหน้าขึ้นไปมองมัน...

ขณะนี้เวลาสิบเก้านาฬิกาสองนาทียี่สิบสี่วินาที... เด็กหญิงวัยสิบเจ็ดปีคนหนึ่งที่ถูกทิ้งให้อยู่บ้านอย่างโดดเดี่ยวเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของ ‘ซินเดอเรลล่า’ เป็นครั้งแรก =_=;

‘อยู่เฝ้าบ้านดีๆ ล่ะ ล็อคประตูด้วย ฉันจะกลับมาไม่เกินเที่ยงคืน ข้าวเย็นหากินเอง บ๊ายบาย –O-’

นี่คือคำพูดสุดท้ายก่อนที่ผู้เป็นพี่ชายของฉันจะลากแฟน (ทอมบอย) ของตัวเองออกจากบ้านไป จริงๆ ฉันไม่ทันได้เห็นสภาพยัยนั่นหรอก ดูเหมือนนิวเยียร์จะถูกจับยัดขึ้นรถตั้งแต่ตอนที่ฉันเดินออกมาจากห้องนอนแล้ว ที่ฉันเห็นจึงมีแค่นายปอนด์ที่ยืนสั่งฉอดๆ เหมือนยัยพี่เลี้ยงใจร้ายในเรื่องซินเดอเรลล่าเท่านั้น -_-^

ตอนเด็กๆ ฉันเคยด่าในใจว่ายัยเจ้าหญิงนั่นเหมือนดาวพระศุกร์ จะดราม่าไปถึงไหน แค่ถูกทิ้งไว้บ้านถึงกับต้องนั่งน้ำตาตกใน (ได้ข่าวว่าเค้าถูกรังแกด้วยต่างหากล่ะ -_-;) แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว...

บ้านธรรมดาที่ไม่มีใคร มันช่างกว้างใหญ่เกินกว่าจะอยู่คนเดียวจริงๆ T_T

ครืดดด~ ครืดดดด~ ครืดดด~

ฉันหันไปตะครุบโทรศัพท์ที่เพิ่งปรับเป็นระบบสั่นเมื่อไม่กี่วันก่อน จากนั้นกดรับ

“ฮัลโหล =_=”

[ยัยพายยย~]

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร คนที่จะโทรมาทำเสียงแปร๋นใส่ฉันมียัยนับดาวแต่เพียงผู้เดียว (เพื่อนคนอื่นๆ ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับโทรศัพท์ ยกเว้นยัยแจมที่กดแต่บีบี -_-)

“ว่าไง =_=”

[ทำไมทำเสียงเซ็งสุดชีวิตแบบนั้นล่ะ! ฉันจะโทรมาถามว่าคืนนี้แกว่างไหม! >O<]

ถ้าจะไม่ว่าง ก็เพราะต้องเฝ้าบ้านเนี่ยแหละ -_-

“ทำไมเหรอ”

[ถ้าแกว่าง ช่วยออกมากับพวกฉันหน่อยสิ!]

“ดึกดื่น (หนึ่งทุ่มกว่าๆ ) ป่านนี้แกจะไปไหน =O=”

ปกติเพื่อนๆ ฉันไม่ใช่เด็กเที่ยวกลางคืนนะ พ่อแม่ยัยพวกนั้นดุจะตาย (พ่อแม่ฉันก็ด้วย –O-) คำถามของยัยนับดาวทำเอาฉันลุกขึ้นมานั่งตัวตรงบนโซฟาอย่างตกใจ

[ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก พอดียัยปุ๊กลุกอยากฉลองที่สอบไวโอลินผ่านอะ]

“ปกติผ่านก็ไม่เห็นฉลองนี่ -_-?”

[เอาเป็นว่ามาเถอะนะ พวกฉันขอพ่อแม่เรียบร้อยแล้ว เหลือแก แต่งตัวสวยๆ นะ เดี๋ยวฉันจะแวะไปรับ!]

“แต่แกขับรถไม่เป็นแล้วจะมายังไง ทำไมฉันต้องใส่ชุดสวยๆ ด้วย =O=!”

[ทำตามที่ฉันบอกเหอะน่า อีกสิบนาทีคงถึง แค่นี้นะ!]

ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด...

=O=;

ฉันนั่งจ้องโทรศัพท์อย่างงงๆ ตกลงฉันต้องออกไปฉลองที่ยัยปุ๊กลุกสอบไวโอลินผ่าน แถมต้องแต่งตัวสวยๆ อีกด้วย

แต่มันก็คงดีกว่านอนอยู่บ้านเฉยๆ แบบนี้ล่ะนะ ทีนายปอนด์ยังพาแฟนตัวเองหนีไปงานอะไรนั่นได้เลย แล้วเรื่องอะไร ฉันถึงต้องนั่งหง่าวอยู่คนเดียวล่ะ -_-+

ฉันตัดสินใจเลือกเดรสสีครีมยาวถึงเข่ามาใส่ ความหวิวของสายเดี่ยวนี่ทำให้ฉันต้องหาเสื้อคลุมสีขาวมาสวมทับอีกชั้น พอมองตัวเองในกระจกแล้วฉันดูเหมือนสาวหวานแบบเต็มรูปแบบเลยแฮะ =O=;

ตึ่ง ตึ๊ง ตึ่ง ตึ๊ง~

ไม่ทันไรเสียงออดก็ดังขึ้น ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูพลางคิดว่ายัยนับดาวจะนั่งรถอะไรมา =_=; แต่แล้วฉันก็ต้องช็อคแทบสิ้นสติเมื่อเปิดประตูไปแล้วพบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่คนเดียวกับที่ฉันรอ! =[]=

“เอ่อ... ไง ^^”

เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลหยักศกส่งยิ้มให้ฉัน เขาสวมชุดสูทสีดำสนิท กางเกงขายาวสีดำ และรองเท้าหนังวาววับ ในมือเขาถือกระดาษแผ่นเล็กๆ แผ่นหนึ่ง

ฉันดึงสติตัวเองกลับมา ก่อนจะเอ่ยปากเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ

“ออกัส...”

ใช่... นายลูกครึ่งออกัสนี่แหละที่กำลังยืนหล่ออยู่ตรงหน้าฉัน และเขาก็ทำให้ฉันนึกอยากฆ่าเพื่อนสนิทตัวเองขึ้นมาทันใด! แกทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง ยัยนับดาว! TOT

ออกัสมองฉันหัวจรดเท้า ใบหน้าเขายังคงยิ้มอยู่แต่ก็ดูงงๆ อะไรบางอย่าง

“นับดาวให้ไอ้นี่ฉันมา... ไม่คิดว่าจะเป็นที่อยู่เธอ”

ฉันก้มลงมองกระดาษแผ่นเล็กที่เขายื่นมาให้ บนนั้นมีรูปแผนที่แบบง่ายๆ และลายมือขยุกขยิกซึ่งฉันจำได้แม่นว่าเป็นลายมือนับดาวเพื่อนทรยศอย่างแน่นอน -_-^^

“ยัยนั่นหลอกฉัน! =_=;”

“ถ้างั้นเราก็โดนหลอกด้วยกันทั้งคู่ ฮ่าๆ”

นายออกัสหัวเราะร่า ฉันอยากจะบอกให้เขาหยุดเสียจริงๆ เพราะลุคเขาบวกกับรอยยิ้มมันกำลังทำให้ฉันใจเต้นอย่างรุนแรง ถ้าซินเดอเรลล่าผู้ถูกทิ้งให้เฝ้าบ้านในนิทานเจอนางฟ้า นังซินพายฟูคนนี้คงโชคดีกว่า เพราะว่าเจอเจ้าชายโผล่มาถึงที่ U_U//

“แล้วนี่... เธอกำลังจะไปไหนเหรอ” ออกัสถามฉันพร้อมรอยยิ้ม (อีกแล้ว)

“ตอนแรกกะจะไป แต่ตอนนี้คงไม่ได้ไปแล้วล่ะ” ก็ยัยนับดาวหลอกฉันนี่ -_-^

“ถ้างั้น... ไปกับฉันแทนได้ไหม”

“หืม?”

“ฉันกำลังจะไปงานเลี้ยง แต่ไม่มีคู่ควงเลย เธอไปด้วยกันได้ไหม ^^”

ออกัสยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อเล็กๆ ทำไมวันนี้คนถึงจัดงานกันเยอะแยะนักนะ แถมยังฮิตไปกันเป็นคู่ๆ ไม่สงสารคนที่อยู่เป็นโสด (แบบฉัน) บ้างหรือไงกัน =O=;

แล้วดูนายออกัสผู้กำลังมองฉันอย่างมีความหวังนั่นสิ ฉันควรจะไปกับเขาดีไหมนะ นิวเยียร์ยิ่งไม่ชอบหน้าเขาอยู่ด้วย จากที่เจอกันคราวที่แล้วยัยนั่นเกือบจะฆ่าเขาทางสายตาด้วยซ้ำ =_=; แต่จะว่าไป ฉันจะคิดถึงยัยว่าที่พี่สะใภ้ทำไมกัน ในเมื่อยัยนั่นก็ไปกับพี่เค้กปอนด์ไม่ใช่หรือไง ฉันไม่มีทางบังเอิญเจอเธอได้หรอก

“ไปก็ได้ แต่นายต้องพาฉันกลับมาก่อนเที่ยงคืนนะ”

ฉันลอกมุขยัยซินเดอเรลล่านั่นมา แต่ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก ฉันยังไม่ค่อยไว้ใจหมอนี่เท่าไหร่ บวกกับคำพูดนายปอนด์ที่บอกว่าจะกลับมาไม่เกินเที่ยงคืน เกิดกลับมาไม่เจอฉันอยู่บ้าน ไอ้พี่บ้านั่นได้ฆ่าฉันในภายหลังแน่ๆ T_T

“โอเคครับ ^^”

นางฟ้า ไม่สิ ชายผู้มารับ (?) โค้งตัวให้ ก่อนจะนำฉันขึ้นไปนั่งบนรถ ในที่สุดซินเดอเรลล่าก็จะได้ออกจากบ้านที่เงียบเหงานี่สักที! >_<

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ฉันหยุดยืนอยู่หน้าสถานศึกษาแห่งหนึ่ง ในใจก็นึกอยากจะให้คนข้างๆ พากลับบ้านเสียเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าจะไปทำลายรอยยิ้มอันแสนมีความสุขของเขา (หมอนี่ยิ้มมาตลอดทางแหละ =_=)

เพราะไอ้ที่ที่นายออกัสพาฉันมานั้น ดันเป็นโรงเรียนเก่าพี่ชายฉันน่ะสิ!! =[]=

“นายไม่ได้เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับแฟนยัยนับดาวหรอกเหรอ T_T”

“เรียนสิ แต่พี่สาวฉันเป็นศิษย์เก่าที่นี่ ฉันเลยได้บัตรมาฟรีสองใบน่ะ”

แล้วทำไมผู้โชคร้ายที่มากับนายต้องเป็นฉันด้วยฟะเนี่ย! TOT โฮ~ งานก็ไฮโซ ชุดฉันก็แค่เดรสธรรมดาอันน่าอับอาย แล้วยิ่งพอนึกถึงหน้าพี่ชายกับยัยนิวเยียร์ที่อยู่ในงาน ฉันก็ยิ่งอยากจะถอยทัพกลับบ้านมันซะเดี๋ยวนี้! T^T

“เป็นอะไรรึเปล่า เธอทำหน้าไม่ดีเลย”

“ไม่ ฉันไม่เป็นไร T_T”

“ถ้าอยากกลับบ้านบอกฉันได้นะ”

“อื้อ”

ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่ใครจะกล้ากลับกันล่ะ ก็เขาเล่นแต่งตัวมาซะเต็มยศ สาวๆ ที่เดินผ่านต่างมองมาทางนายออกัสด้วยตาวาววับ ก่อนจะหันมาทำหน้ายี้ใส่ฉันที่เดินอยู่ข้างๆ มันทำให้ฉันนึกถึงตอนที่เดินจูงมือกับนิวเยียร์ที่สยามวันนั้น ทำไมคนรอบตัวฉันถึงมีแต่คนแต่งตัวเก่งและมีออร่าในตัวกันทั้งนั้นเลยนะ U_U

“ว่าไงกัส หาสาวได้แล้วเหรอ ^^+”

เมื่อเดินผ่านประตูเข้าไปในสวนกว้างของโรงเรียน (ที่ถูกเนรมิตรเป็นงานกลางแจ้ง) ผู้หญิงคนหนึ่งก็รีบปรี่มาทางออกัสทันที

เธอหันมายิ้มกรุ้มกริ่มใส่ฉัน ผู้หญิงคนนี้หน้าออกลูกครึ่งและมีผมยาวเป็นลอนสวย เธอหน้าตาเหมือนออกัสเวอร์ชั่นผู้ชายยังไงอย่างงั้น นี่คือพี่สาวที่เขาพูดถึงเหรอเนี่ย O_O

“พายฟู นี่พี่เมย์ พี่สาวฉันเอง... ส่วนพี่เมย์นี่พายฟูคู่ควงผม ^O^”

“หาได้ดีนี่ เธอคิดยังไงถึงมางานกับน้องบ้าๆ ของฉันน่ะ *O*”

พี่เมย์หันมาถามฉัน ทำเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อยเพราะมัวแต่เหม่อมองคนในงาน หวังว่าจะไม่เจอนิวเยียร์กับนายปอนด์ที่นี่นะ =_=;;

“ไม่เอาน่า พี่ถามแบบนั้นพายจะตอบได้ยังไง”

“นายไม่อยากให้เขาตอบหรือนายลักพาตัวเขามากันแน่ฮะ ไอ้น้องชาย -_-+”

“ผมไม่ได้ทำแบบนั้นสักหน่อย -^-”

พี่น้องเริ่มทะเลาะกันเองซะแล้ว =_=; ฉันละสายตาจากหนุ่มสาวหน้าตาดีที่ยืนเถียงกันอยู่ข้างๆ แล้วกวาดตามองไปทั่วงานอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะรู้สึกว่าตัวเองคิดถูกอย่างรุนแรง เพราะฉันพบว่านายปอนด์ยืนอยู่ห่างจากฉันแค่ไม่กี่เมตร! O_O

“เอ่อ... ออกัส ฉันจะไปตักอาหารนะ”

“โอเค ฉันขอเวลาแป๊ปนึง เคลียร์กับพี่เสร็จแล้วจะตามไป ^^”

สิ้นเสียงของนายออกัสฉันก็รีบใส่เกียร์หมาวิ่งไปยังโต๊ะบุพเฟ่ต์ทันที ฉันคิดว่ายัยว่าที่พี่สะใภ้จะต้องอยู่กับนายปอนด์แน่ๆ

แต่ฉันก็คิดผิด! คนที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่ชายฉันตอนนี้กลับเป็นผู้หญิงผมยาวในชุดเกาะอกสีแดงแจ๋ และฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าเธอคือพี่ผงแป้ง! O_O ตอนที่เจอกันครั้งล่าสุดไม่ได้เปรี้ยวจี๊ดจ๊าดขนาดนี้นี่นา เธอออกจะดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยด้วยซ้ำ เกิดอะไรขึ้นกันนะ

“ฉันมาแล้ว! ^O^”

ฉันเงยหน้าขึ้นจากจานผลไม้บนโต๊ะบุพเฟ่ต์ จริงๆ ฉันควรจะหันไปหานายออกัสตามเสียงเรียก แต่บางสิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับทำให้ฉันต้องหยุดทุกสิ่งไว้แล้วยกมือขึ้นขยี้ตาสองสามที! O_O

“...”

นิวเยียร์ยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาคู่สวยของเธอจ้องมองมายังฉัน ผมซอยสั้นถูกเซ็ทไว้แบบเซอร์ๆ กับเสื้อสูทสีดำสนิท คนที่ฉันคิดมาตลอดว่าวันนี้จะต้องแต่งตัวสวยควงพี่ชายฉันมาออกงาน แต่เธอกลับใส่ชุดผู้ชาย! =[]=

อีกสิ่งหนึ่งที่ฉันปฏิเสธไม่ได้ก็คือ... ยัยนิวเยียร์ในตอนนี้ดูเหมือนเจ้าชายที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย เป็นเจ้าชายหน้าหวานที่เบียดนายออกัสตกขอบไปเลย!

“มาถึงก็กินผลไม้ซะแล้ว เธออยากให้ฉันพาไปตักขนมอะไรหน่อยไหม”

“...”

ฉันแอบรู้สึกผิดนิดๆ ที่ไม่ได้ตอบออกัส ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสายตาของฉันถึงไม่สามารถละจากคนตรงหน้าได้

และดูเหมือนเธอจะเพิ่งสังเกตเห็นว่าฉันมีคนมาด้วย เธอจึงค่อยๆ หันไปมองออกัส พร้อมกับชักสีหน้าแบบเดียวกันกับในตอนนั้นไม่มีผิด

“นิวเยียร์~ แพรตักเค้กมาเผื่อนิวด้วย >_<”

เสียงแปร๋นของยัยพี่ไพรแหมดังมาแต่ไกล แต่นั่นก็ช่วยเรียกสติฉันกลับคืนมา ฉันรีบหันหน้าไปหาออกัสทันที

“ฉันอยากกินน้ำ นายพาฉันไปเอาน้ำหน่อยสิ!”

“เอ่อ... อื้ม! ได้ๆ ตามฉันมา”

นายออกัสตอบแต่กลับจ้องนิวเยียร์ไม่วางตา ก่อนที่ฉันจะรีบเดินหนีออกไปให้ไกลที่สุด!

ทำไมต้องมาเจอเธอด้วย! แถมยัยแพรไหมนั่นยังแต่งตัวสวยเช้ง เดรสสายเดี่ยวสีน้ำเงินวิบวับไปด้วยกากเพชรนั่นดูเข้ากับยัยว่าที่พี่สะใภ้ของฉันสุดๆ ลองให้ฉันแต่งก็คงไม่มีทางดูดีแบบนั้นได้แน่ๆ นายปอนด์นะนายปอนด์ ทำไมถึงปล่อยให้แฟนตัวเองมาในสภาพแบบนั้นได้

ฉันหนีมานั่งบนเก้าอี้ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ไม่นานนักนายออกัสก็กลับมาพร้อมน้ำอัดลมสองแก้ว และเมื่อเห็นหน้าฉัน เขาก็หัวเราะออกมา =O=?

“ฉันชอบเวลาเธอกินจัง”

“นายว่าไงนะ?”

“ฮ่าๆ ฉันชักสงสัยแล้วสิ ว่าเวลาไม่มีฉันเธอจะทำยังไง”

หมอนี่พูดอะไรฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด เขายังคงอมยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆ ฉัน ก่อนจะหันไปหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

“เวลากินเสร็จแล้วอย่าลืมส่องกระจกก่อนนะครับเด็กน้อย ^^”

ผ้าเช็ดหน้าในมือออกัสถูกเลื่อนมาแตะที่ริมฝีปากฉัน นั่นแทนคำตอบทั้งหมดทั้งมวลได้เป็นอย่างดี ว่าสิ่งที่ทำให้เขาหัวเราะแบบนี้เป็นเพราะฉันกินมูมมามจนเปื้อนไปหมดนั่นเอง -_-;

น่าแปลกอย่างที่นายออกัสว่า ปกติแล้วฉันเป็นคนกินเลอะเทอะมาก และมักจะโดนคนรอบข้างบ่นบ่อยครั้ง แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มเป็นห่วงท่ากินตัวเอง ฉันจะค่อยๆ กินเพราะมักจะโดนจ้องเวลาอยู่บนโต๊ะอาหาร ฉันนั่งตัวตรงเพราะเห็นว่าคนที่ชอบนั่งกินข้าวข้างพี่ชายฉันที่บ้านก็นั่งกินข้าวตัวตรงเหมือนกัน...

ภาพของนายออกัสที่กำลังเช็ดปากให้ฉัน ทำให้ฉันนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา...

‘คิกๆๆ ฮ่าๆๆ >_<’

‘หัวเราะอะไร -^-‘

‘ฮ่าๆ ไอติม... ไอติมเลอะ’

‘อ้าวเหรอ...’

‘ไม่ใช่ตรงนั้นๆ >_<’

‘แล้ว... ตรงไหนล่ะ’

‘ตรง…’

แหมะ~

หยดน้ำใสๆ ไหลลงมาบนมือฉัน แน่นอนว่ามันไม่ใช่น้ำลาย TOT ยิ่งนึกถึงภาพที่เห็นเธอคนนั้นยืนอยู่ข้างผู้หญิงคนอื่นแล้วมันช่างดูเหมาะ ฉันก็ยิ่งรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา ทำไมกันนะ ทำไมฉันถึงไม่มีทางสู้ใครได้เลย ทั้งนายปอนด์ หรือแพรไหม...

“จะทำอะไร”

เสียงที่ดังขึ้นไม่ไกลทำให้ฉันสะดุ้งตัวลืมตาขึ้น ก่อนจะพบว่าใบหน้านายออกัสอยู่ห่างฉันไม่ถึงคืบ! O_O//

“ฉันถามว่าจะทำอะไร ถอยห่างออกไปเดี๋ยวนี้!”

นายออกัสถูกผลักเซออกมา ในขณะที่แขนของฉันถูกคว้าเอาไว้ทำให้ตัวลอยขึ้นจากเก้าอี้ ภาพของออกัสค่อยๆ ไกลลออกไปเรื่อยๆ และก็เป็นต้องตกใจเมื่อรู้ว่าใครที่กำลังลากฉันอยู่!

  

 

สวัสดีค่า!

ในที่สุดก็ได้ฤกษ์อัพนิวเยียร์ที่ทุกคนรอคอยสักที ^__^

ใครที่สังเกตอาจจะรู้ว่าช่วงนี้ตูนมีปัญหาบางอย่างกับนิยาย

เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งอัพลงเว็บ (และเป็นเรื่องแรกที่แต่งได้ยาวขนาดนี้ *ปลิ้มใจ* TT)

ตูนเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีปัญหาการเขียนเหมือนปัญหาการวาดรูป

และปัญหามันก็ได้ปรากฎให้เห็นในนิยายเรื่องนี้แล้ว T_T

ลายเส้น (ลายเขียน) เปลี่ยนค่ะ สำนวนภาษาเปลี่ยนไป

ไม่รู้ว่าจะทำให้นักอ่านคนไหนผิดหวังบ้างรึเปล่า

เห็นคอมเม้นกับแฟนๆ ที่เพิ่มขึ้น ถึงแม้จะไม่มากเท่าเรื่องไหน แต่ทุกครั้งมันก็ทำให้ตูนยิ้ม

(เฮ้ย! ทำไมมันดูดราม่าเหมือนนางสาวไทยตกรอบ OTZ)

แค่อยากจะบอกว่าถึงสำนวนภาษาจะเปลี่ยนไปบ้าง

แต่นิวเยียร์ก็จะยังคงเป็นนิวเยียร์ พายฟู เค้กปอนด์ ทุกคนยังเหมือนเดิม

ใครได้อ่านข้อความตรงนี้ มีอะไรอยากจะแนะนำหรือติชมบอกได้ค่ะ

คนอ่านก็เหมือนกระจกของเรา ;)

ปล. อย่าเพิ่งดราม่าเน้อ เค้าไม่ได้มาดราม่า แค่พูดความในใจ <33 ฮ่าๆ

ปล. 2 แวะไปเยี่ยมแก๊งหนุ่มแว่นกันด้วยนะคะ

 

Matesoul my