หนุ่มวรรณกรรมกับวันฟ้าใส
เป็นเรื่องสั้นมว๊ากกก คะ!! เป็นเรื่องที่ใส่คำให้มันดูรกเเบบเเปลกๆ เเต่งเพราะอยากเเต่งเเละคิดว่าเรื่องมันดูเงิบดีคะ (?)
ผู้เข้าชมรวม
83
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
83
หมวด : นิยายวาย
อัปเดตล่าสุด : 29 ม.ค. 56 / 21:33 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
วันนี้หนุ่มวรรรรมอย่าผมเินออาบ้านเพื่อเินทาไปยัโรเรียนในเวลา 6.30 น. เเ่นทุวัน
ท้อฟ้ายัเป็นสีฟ้าอ่อนและถูแ้ม้วยสี้นาวอ้อนเมเ่นเย ผมเอาเท้าแะฝุ่นไปเรื่อยท่ามลาารรารที่ิัเ็มทน ผมมอุนัเรียนที่ใส่มาวนะรบ 6 ปีารศึษาอย่าอาลัยอาวร์เพราะอีไม่ี่เือน้าหน้าผมะไม่ไ้ใส่มันอีแล้ว ผมเินเรื่อยๆนไปหยุที่ทาม้าลายที่ผมะ้ามไปอีฝั่หนึ่เพื่อเินทา่อไปที่โรเรียนายล้วนื่อัอัหวัลบุรี รถยน์และมอเอร์ไ์สวนันไปมาอย่าเร่รีบราวับฝูแมลบินท่ามลายามเ้าทำให้ผม้อ้มหน้าอย่าหุหิใ ผมเห็นรอเท้าสีำที่าหน่อยๆพอเป็นพิธีอยู่เบื้อหน้ามันทำให้ทัศนียภาพูับละทันหัน แมลวันัวหนึ่ถือวิสาสะเาะที่าผม ผมหุหิมาึมอออไป้าหน้าอฝั่ร้าม็พบับสัาไฟรารสำหรับนเิน้ามม้าลายาสีเียวลายเป็นสีส้มและเป็นสีแในที่สุราวับมันะบอผมว่า ‘แยืนให้แมลวันเาะอยู่รนั้นไปนั่นเหละ’ ทันในั้นเอภาพรหน้ามันทำให้ีวิผมเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเอหิสาวนหนึ่ยืนมอผมอยู่ ผมสีำลับอเธอยาวสลวยพลิ้วไหวไปามแรลมราวับมันเป็นภาพวาในาร์ูนที่ผมเยอ่านเอบ่อยๆ นัยน์าสีอัลมอน์ที่น่าึูนั่นรับับนาอันยาวอนอย่าลัว มูโ่อเธอูสวยามเ้าับริมฝีปาสีส้มระเรื่อที่ำลัส่ยิ้มให้ผม ผิวสีาวเนียนอมมพูอเธอมันทำให้เธอูโ่เ่นเินว่าใรทั้หมที่อยู่รนั้น ุนัศึษาอเธอมันทำให้ผมรู้ว่าเธอเรียนั้นมหาลัยแล้วนั่นเอ เธอยับแนอันอรรมาปัปอยผม้าหน้าอย่าแผ่วเบามันทำให้ผมแทบะทรุอยู่รนั้น หัวใผมเ้นระรัวอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน นี่เอน่ะหรือือวามรั วินาทีนั้นผมไ้แ่ิว่าทำไมนบนฟ้าถึไ้ส่นาฟ้านนี้ให้ลมาุิ่อนผมไ้เร็วอย่านี้นะ ผมิแบบนั้นไปมาพร้อมับมอหน้าเธออีทีให้แน่ใว่าเธอมีัวนริๆ ภาพวามริที่เห็นทำให้ผมวยเินับท่าทีที่น่ารัอเธอยิ่นัผมึ้มหน้า่ำลเพื่อลบเลื่อนสายาอเธอ ผม่อยๆเยหน้ามามอเธออีทีหลัาที่้มหน้าหลบไปเมื่อรู่ ร่าเล็ยัยืนระ่าอยู่รนั้นเ่นเิม ผมยิ้มให้เธออย่าที่ิว่าหล่อที่สุเท่าที่เิมาในีวินี้ให้ับเธอ็พบว่าเธอ่อยๆลียิ้มอย่าสวยามอบผมมาเ่นัน สายาอผมเหลือบไปเห็นสัาไฟรารสำหรับนเินสีแเปลี่ยนแปลเป็นเียว ทำไมถึไม่ให้ผมำเธอให้นานว่านี้นะ ผมไ้แ่ิแล้ว้าวเินไปอย่า้าๆพร้อมับเธอที่เิน้าวมาในฝั่ที่ผมยืนอยู่เ่นัน เรา่าน่ามอหน้าันแล้ว่อยๆเินเ้ามาหาันเรื่อยๆราวับละรหลั่าวที่น้อสาวผมอบเปิูแล้วรี๊ับาน้ำเน่าแบบนี้บ่อยๆ แู่่ๆ็มีนวิ่มาทาผม้วยวามเร็วสูแ่็นับเธอนนั้นเ้าอย่าั ภาพอเธอนนั้นำลัล้มลอย่าส่าามรึาผมเหลือเิน ปาเล็อ้าออหน่อยๆ้วยวามะลึับเหุาร์รหน้า แนอเธอเอาึ้นมาป้อปาอย่าวิิรพร้อมันับผมสลวยพลิ้วไหวุัเธอโษาัลิล็ไม่ปาน าเรียวเล็ลอยึ้นาพื้นเล็น้อย ร่าบาเอนเอียมาทาผม มันทำให้ผม้อผะแล้วเินถอยหลัออไปเพื่อให้เธอไ้ล้มไปอย่าส่าาม เธอสวยเหลือเินในเวลานี้ นาล้มแล้วเธอยัมีท่วท่าที่น่าึูใสำหรับผมยิ่นั ผมมอออไป้าๆเห็นผู้น็มอมาทาเธอเ่นันผมว่าพวเ้า้อิว่าเธอส่าามมาเวลาล้มเหมือนผมเป็นแน่แท้ ผมไม่ลืมที่ะเอามือยื่นออไปหาเธอที่ล้มแล้วพูอย่าพระเอว่า…
“ผม่วยนะรับ...ว่าแุ่ื่ออะไรหรอรับ” ผมเอียอนิๆแล้วถามเธอ
“ันื่อ...”
และนั้นล่ะือุเริ่ม้นอวามรัอพวเรา
ผลงานอื่นๆ ของ PloyAkPaow ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ PloyAkPaow
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น