[fanfic]When I sleep

เนื้อเรื่อง

 When I sleep
Tackey x Tsubasa
อยากเขียนอะไรน่ารักๆกับเค้าบ้าง
หัวใจช่างหวั่นไหวได้ง่ายจริงจริ๊ง

 *****

ฮิเดอากิเปิดประตูห้องอย่างระมัดระวัง นาฬิกาสีเงินยี้ห้อดังแสดงเวลาที่ห่างไกลคำว่าหัวค่ำเต็มที  ชายหนุ่มสอดสายตามองในความมืด รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีใครหรอกแต่ก็อดสำรวจไม่ได้

  มือขาวปรกเสื้อนอก วางกระเป๋าเอกสารลงบนโต๊ะ อดยิ้มนิดๆเมื่อเห็นอะไรวางอยู่ตรงหน้า จานข้าวถูกห่อด้วยแผ่นพลาสติด คนรักของเค้าช่างห่วงใยทุกเรื่องจริงนะ

 ชายหนุ่มเดินผ่านไปยังห้องนอน บนเตียงขนาดใหญ่ร่างของใครคนหนึ่งที่เค้ารู้จักดีกำลังนอนหลับ หลับฝันดีหรือเปล่า ?

 " กลับมาแล้วครับ " ฮิเดอากิกระซิบเบาๆ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าที่อีกคนเตรียมเอาไว้ให้ พร้อมรอยยิ้ม

  ร่างขาวสอดตัวลงใบผ้าห่มหอมๆ เอื้อมมือไปดึงคนที่นอนอยู่ก่อนแล้วมากอด
กลิ่นหอมอ่อนๆ และไอเย็นทำให้คนถูกกอด หันหน้าหนี แต่แขนแข็งแรงก็ดึงดัน กอดไว้จนไม่อาจขยับได้ ซึบาสะขยับตัวสองสามที ก็ยอมนอนนิ่งๆปล่อยให้ความอบอุ่นระหว่างผิวเนื้อผ่านทอดไปถึงอีกคน

 " กลับมาแล้วเหรอ " เสียงงัวเงียจากคนในอ้อมกอดดังขึ้น ฮิเดอากิก้มหน้า จุมพิตเบาๆบนเส้นผมนุ่มๆของคนรัก

" กลับมาแล้วครับ " ชายหนุ่มเอ่ยตอบ กระชับอ้อมกอดให้เเน่นขึ้น รู้ทันทีว่าคนพูดนะหลับไปอีกแล้ว

  ดวงตาสีอ่อนค่อยๆปิดลงช้าๆ ปล่อยให้ความอบอุ่นพาตัวเองผ่านห้วงเวลาอันอบอุ่นขนถึงเช้า

  " ฮิเดอากิเมื่อคืนกลับดึกนะ "  ซึบาสะ วางซุปมิโซะหอมๆลงบนโตะ ดวงตากลมโตมองอีกคนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

 " อืม มีเลี้ยงสังสรรค์กับพวกผู้บริหารนะจะกลับก่อนก็เกรงใจ " มือขาวๆพลิกหน้ากระดาษอมยิ้มน้อยๆ ไม่สบตากับคนรัก

 คิดว่าเขาหนีเที่ยวละสิ

" ไปกับใครบ้างละ โชไปด้วยหรือเปล่า "  ซึบาสะนั่งลง ปรายตามองคนที่ยังคงก้มหน้าก้มตาอย่างจับผิด

" ไปสิ จะโทรถามก้ได้นะ " ฮิเดอากิเอ่ย ชายหนุ่มยังคงยิ้มบางๆ ใยขณะที่อีกคนแทบจะยิ้มไม่ออก

 หึ นาย เตียมกับมาละสิ ยังงี้ต้องหนีเที่ยวแหงๆเลย

 ฮิเดอากิ มองร่างบางของคนรักตักซุปร้อนๆเข้าปาก ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำมายื่นให้ก่อนที่ปากอิ่มๆแดงๆจะร้องว่าร้อนซะอีก

 " ขอบใจ " เสียงกระแทกนิดๆ ซึบาสะ เม้มปากที่พองจนเจ็บ ร่างบางสะดุ้งเมื่อลืมนึกไปว่าปากตัวเองนะมันพองอยู่  ดวงตากลมโตมองคนรักที่เอาแต่นั่งยิ้ม

 สนุกนักเหรอที่เห็นฉันเจ็บนะ

   ดวงตากลมโตที่มองอย่างแค้นเคีองปนโกรธ
โกรธที่อีกคนทำตัวน่าสงสัย
โกรธที่เอาแต่ยิ้มจนเขาลืมเป่าซุปให้มันเย็นก่อนนะ !!

  ฮิเดอากิหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนเดินอ้อมโต๊ะมานั่งซ้อนตักคนรัก มือขาวๆดึงร่างบางให้ลุกขึ้นแล้วนั่งแทบที พร้อมกอดร่างเล้กไว้แนบอก

 " ขอโทษที ก็นายมองฉันด้วยสายตาน่ารักๆแบบนี้ทำไมละ หืม ฉันนะเป็นคนรักของนายนะ ที่ที่เดียวที่ฉันจะอยู่อยู่ได้ก็คือข้างกายนาย ซึบาสะ  ..ถ้าไม่ได้นอนข้างๆนายละก็  ฉันแทบจะนอนไม่หลับเลยรู้หรือเปล่า "

   ฮิเดอากิ มองคนรักที่ราวกับจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งดวงตาใสๆสับสนนิดๆ

" ก็ ...ไม่ได้ว่าอะไรนี่ " เสียงแหบนิดๆเอ่ยของซึบาสะอ้อมแอ้มตอบ

" ขอโทษนะ เจ็บมากไหม " มือขาวแตะเบาๆที่มุมปากอิ่ม

   ซึบาสะส่ายหน้าพองนิดหน่อยแต่ไม่เจ็บแล้ว ก่อนจะยิ้มให้คนรัก

  ฮิเดอากิโน้มใบหน้าลงมาใกล้ กระซิบเบาๆก่อนแตะลงบนริมฝีปากนุ่มๆ 
ไล้ปรายลิ้มอีกกลีมอิ่มๆที่บวมขึ้นอย่างอ่อนโยน

" ถ้าอย่างนั้น "

  ฮิเดอากิโน้มใบหน้าลงมาใกล้    ก่อนแตะลงบนริมฝีปากนุ่มๆ ไล้ปรายลิ้มอีกกลีมอิ่มๆที่บวมขึ้นอย่างอ่อนโยน  

ซึบาสะจิกไหล่หนาของคนรักแรงๆ แก้มสองข้างแดงเรื่อ มองคนรักที่ยังคงยิ้ม

" ไปทำงานก่อนนะครับ " ฮิเดอากิลุกชึ้นยืน เดินไปหยิบกระเป๋าพร้อมโบกมือบ๊ายบายคนรัก ที่ยังคงนั่งหน้าแดง เพราะโกรธหรือเพราะเขินนะ

 ชายหนุ่มสรุปในใจ คงเขินมัง แหมเขาไม่ได้จูบอรุณสวัสมานานเหมือนกันนะเนี่ย หึหึ

    ลับร่างของคนรัก ซึบาสะลุกขึ้นช้าๆแตะปากของตัวเองที่พองจนแดงแถมยังถูกคนขี้แกล้งจูบอีก

" เจ้าบ้า รู้ว่าฉันเจ็บแล้วยัง ...." 

จบ

ไม่รู้จะเขียนบรรยายยังไงแบบว่าซึบาสะหน้าเเดงนิดๆเอามือแตะที่ปากตัวเองแล้วแก้มก้ยิ่งแดงอีก เฮ้ย.... คิดถึงจังน๊าา...