สามีโดยเจตนา (re-up)

“แล้วคุณจะเอายังไง ฉันไม่เห็นทางไหนดีกว่านี้”

กาณฑ์หันมามอง ดวงตาขุ่นข้น

“ทางน่ะมีแน่ มันอยู่ที่ว่าจะเดินหรือเปล่า ถามจริงทำไมถึงอยากให้จบ หลังจากนั้นคุณจะทำยังไง กลับไปหาคนรักของคุณหรือ มันทำขนาดนั้นแล้วยังคิดจะกลับไปอีก? ส่องกระจกดูบ้างก็ดีนะ เผื่อจะเห็นเขางอกอยู่บนหัว”

ความโกรธพุ่งปนมากับความเจ็บลึก คล้ายโดนตบหน้าฉาดใหญ่ ขอบตาเธอร้อนผ่าว

“นั่นมันเรื่องของฉัน ไม่ใช่ธุระกงการของคุณ”

“เออ! ผมเสือก แล้วไง ก็คุณเป็นเมียผมแล้ว” อีกฝ่ายสวนทันควัน

มณิการ์ถึงกับอึ้ง แล้วนิ่งซึมไป คำว่า ‘เมีย’ ในนิยามของเขากับเธอคงห่างกันไกล...โอเค ไม่เป็นไร เธอพยายามไม่ใส่ใจมันก็ได้

“คุณจะถือสาหาความอะไรกับคนอารมณ์เปลี่ยว หาคนนอนด้วยแก้เหงา”

“แค่นั้นเองเหรอที่คุณคิด...” ชายหนุ่มคาดไม่ถึงว่าคำพูดแบบนั้นจะออกจากปากของผู้หญิงตรงหน้า

กระแสตาผิดหวังทอดมองจนมณิการ์ต้องห่อไหล่ ลูบต้นแขนทั้งสองอย่างปกป้องความรู้สึกตัวเอง เธอหมายถึงแค่ตัวเธอคนเดียวเมื่อไหร่ เขาก็ด้วยนั่นแหละ อารมณ์เปลี่ยว หาคนปลดเปลื้องความใคร่ ไม่งั้นจะหน้ามืดมานอนกับลูกน้องหรือ

แต่เธอไม่ขออยู่ในฐานะ ‘เครื่องบำบัด’ นานนักหรอก ไม่ใช่ว่านึก ‘อยาก’ ก็จะมาสะกิดชวนขึ้นเตียงได้ทุกเมื่อ

“คุณกำลังสับสน ณิการ์” เสียงกาณฑ์อ่อนลง “ช่วงนี้คุณมีปัญหาเยอะ มีแต่เรื่องหนักๆ เครียดๆ เอาเถอะ ผมจะไม่เซ้าซี้คุณมาก คืนนี้คุณอยู่กับตัวเองใช้เวลาคิดทบทวน พรุ่งนี้ค่อยเจอกันที่บริษัท และถ้าเป็นไปได้เราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันใหม่วันหลัง”

ชายหนุ่มหยิบสัมภาระที่วางแอบอยู่ข้างม้านั่งขึ้นถือ มือเปิดประตู

“ทำไม? คุณไม่ดีใจเหรอที่ฉันไม่คิดจะเรียกร้องในสิ่งที่คุณให้ไม่ได้ แค่ให้มันจบๆ ไปเท่านั้น คุณน่าจะพอใจแค่นี้” อีกฝ่ายเอ่ยมาจากมุมที่ยืน

กาณฑ์ชะงัก หันกลับมา

“อะไรเหรอที่ผมจะให้คุณไม่ได้” ตาคมมองจ้องแน่วนิ่ง เป็นมณิการ์เองไม่หาญกล้าจะตอบ เบือนสายตาหลบไป

“เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เหนือการควบคุมหรอก ณิการ์ และไม่ได้เริ่มจากการที่ผมคิดจะฟันคุณเล่นๆ”