รักปักอก

เขาขยับใกล้เข้ามาตอนไหนไม่รู้ ตราบกระทั่งสัมผัสลมหายใจอุ่นๆ ของกันและกัน รมณก็ยังนั่งเฉย จดจ้องอยู่ที่ดวงตาเป็นประกายชวนสั่นสะท้านคู่นั้น เธอมีโอกาสได้เหลือบลงมองริมฝีปากสีเข้มแค่เสี้ยวอึดใจก่อนที่มันจะสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ...รมณพริ้มปิดดวงตาลง ปล่อยให้บทเพลงแห่งจุมพิตดำเนินไปอย่างที่มันควรเป็น

นุ่มนวล...อ่อนหวาน...และนานเหมือนนับแสนนับล้านปีกว่าหิรัณย์จะปลดปล่อยกลีบปากอ่อน เมื่อสบตากันเขาเหมือนจะมีสติขึ้นมา แต่ไม่ยักถอยห่าง ยังคงอยู่ใกล้ชิดจนได้ไออุ่นของลมหายใจ

“ขอโทษ ผมห้ามตัวเองไม่ได้” เขาเอ่ยเสียงพร่า

“แล้วทำไมต้องห้าม” เสียงเธอพร่าสั่นยิ่งกว่า จากนั้นเขาจูบเธออีกครั้ง เล็มไล้ริมฝีปาก หยอกยั่วกับเรียวลิ้น กวาดเก็บความหวานหอมอันแสนรัญจวนจากเธอมาสู่ตัวเขา

รมณถึงกับต้องหอบหายใจเมื่อเขาปลดปล่อยเป็นอิสระ

“คราวนี้ไม่ขอโทษนะ ผมตั้งใจ” เสียงนั้นกระซิบอยู่ข้างแก้ม จูบผะแผ่วไปจนถึงริมหู

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร”

เขาคลอเคลียแนบชิด พรมจูบไปทั่วหน้า ก่อนบรรจบซ้ำลงที่กลีบปากอิ่ม จากนั้นรมณก็เอนอิงศีรษะกับบ่ากว้าง สงสัยว่าเขาคิดว่าเธอใจง่ายหรือเปล่านะ ถึงยอมให้กอดจูบง่ายๆ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมต้องยอม แค่รู้สึกดี ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้ใจเต้น วาบหวามแบบนี้เลย...

ใครสนใจอีบุ๊กโหลดอ่านกันได้ที่เมพนะคะ ><