ตะลุยโลกโอเวอร์วอชด้วยพลังจากreborn

ยะโฮ~ ผม อดิเรก ทำประจำ ชื่อเล่น ยูเค

อายุ 23 วัยกำลังจะซวยเลยล่ะ ฮ่ะๆๆๆๆ

แล้วผมเล่าประวัติตัวเองให้ใครฟังล่ะเนี่ย ท่าจะบ้า

ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านหลังจากไปซื้อของจากร้านค้าเพื่อเติมเสบียงไว้ในห้อง

ผมก็เห็นหมากำลังข้ามถนนโดยไม่มองทางเลยว่ามีรถกำลังแล่นมาด้วยความเร็ว180กิโลเมตรต่อชั่วโมง

ผมรีบวิ่งไปทันที โดยไม่สนใจคนรอบข้าง

ไม่ได้วิ่งไปช่วยนะ ผมวิ่งไปยืนมองอยู่ริมถนนพร้อมกับยิ้มกริ่ม 

[หึ! ไอหมาเฮงซวย บังอาจมาไล่กัดตอนกลับบ้านทุกที ตรูจะยืนมองไม่เข้าไปช่วยให้เมื่อยหรอก]

แต่โชคชะตาเหมือนเล่นตลก ดันมีคนกระโดดไปช่วยมันซะงั้น 

[ม่ายยยย~จะไปช่วยมันทำม้ายยยยย]

ผมได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจพร้อมรับชะตากรรมหลังจากนี้

ผมเดินกลับบ้านอย่างสิ้นหวังด้วยสภาพเสื้อขาดบริเวณแขนเสื้อและชายเสื้อ รวมถึงกางเกงที่ไม่ต่างกับผ้าขี้ริ้วเลย สภาพเหมือนไปฟัดกับหมามา ใช่แล้วล่ะ

ไม่ใช่เหมือนแต่ไปฟัดมาจริงๆ เพราะหลังจากผมข้ามถนนมา ไอหมาตัวนั้นที่เพิ่งรอดมามันหันมาเห็นผม ก็พุ่งใส่เลย จะบ้าตาย

ผมกลับถึงบ้านก็รีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที 

"แม่~!!! ผมขึ้นห้องแล้วนะ ข้าวเย็นผมไม่กินนะแม่" ผมออกจากห้องน้ำก็ตะโกนบอกแม่บังเกิดเกล้าทันที

"ทำไมไม่กินข้าวเย็น อิ่มทิพย์หรือไง ห๊ะ!"

โห~...การสวนกลับนี่มัน ประชดประชันดีแท้หนอ

"ผมอิ่มแล้วแม่ ไม่ได้อิ่มทิพย์นะ อิ่มตีนหมามา ไม่เอาแล้ว ผมขึ้นละนะ"ผมตอบกลับอย่างไวก่อนจะรีบสิ่งขึ้นห้อง ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียวอาจได้กินอะไรสักอย่างเพิ่มแน่ๆ เหอะๆ

พอเข้าห้องล็อคประตูก็เหมือนกลับมาปราสาทโดยมีตัวเองเป็นราชา 

ในห้องผมมีของไม่เยอะมาก ชั้นวางหนังสือ3ฝั่ง ฝั่งละ6ชั้น คอม2เครื่อง และกล่องที่ภายในมีของลิมิเต็ดอีกประมาณ5-6กล่องแค่นั้นเอง เรื่องอวดช่างมันก่อน

ผมเดินไปเปิดคอมทันที

"วันนี้เล่นโหมดไหนดี ลงแรงค์ละกัน ตรูคุยกับใครเนี่ย" ที่ว่าลงแรงค์นี่หมายถึงเกมโอเวอร์วอช นะ 

ในระหว่างที่รอโหลดหน้าเกมก็เข้ายูทูปหาเพลงฟังละกัน

"อ๊ะ!!  Reborn เหรอ ไม่ได้ฟังนานแล้วแฮะ"

ผมกดเข้าไปแล้วจัดการพับหน้าจอเพื่อเจ้ารหัสเกม  

 ผ่านไป1ช.ม.ครึ่ง ระหว่างที่กำลังดันรถเพลง sakura edition กำลังขึ้น ผมก็รู้สึกถึงการสัมผัสเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ ผมเลยละออกมาจากหน้าจอ สิ่งที่ปรากฎในสายตาคือ ห้องขาวๆ ขาวขนาดผงซักฟอกยี่ห้อดังที่ว่าแน่ยังชิดซ้ายเลย ชั้นหนังสือหาย กล่องเก็บของลิมิเต็ดก็หาย ขนาดประตูก็ยังหาย 

"นี่มันเกิด***อะไรขึ้น ห้องตรูหายไปไหนโว้ย"

ผมตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ

"เจ้าจะตะโกนทำไม เล่นต่อสิ ข้ากำลังดูเจ้าเล่นเพลินๆ"เสียงปริศณาพูดขึ้นมา ทำให้ผมต้องหันไปดู เป็นเด็ก(?) ผู้หญิงหรือผู้ชายกันนะ สมัยนี้กับดักเยอะเรดาห์พัง

"เอ่อ เธอเป็นใครน่ะ แล้วทำไมห้องผมถึงเป็นอย่างงี้" ผมถามไปงั้นแหละ จริงๆพอจะเดาได้แล้วจากตำรามหาสมบัติของหลายๆท่าน

"ข้าเป็นผู้ชายและเป็นพระเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้าเดาออกเพราะข้าอ่านใจเจ้าได้ แต่เจ้าจะไม่เป็นไรรึ" พอเจอคตอบงี้ก็ชัดเลย ห้องพระเจ้าและผมก็คงจะเกิดเหตุอะไรสักอย่างที่ผิดพลาดแล้วมาโผล่ที่นี่แหงแซะ แต่แย่นี่ อะไรแย่หว่า

"ทีมเจ้ากำลังจะแพ้" แพ้!!...อะไรแพ้? 

"เห้ย!!.."ผมรีบกลับไปนั่งไล่คิลฝ่ายตรงข้ามก่อนจะดันรถต่อจนชนะมาได้เกือบแย่แหน่ะ

"เจ้าน่าจะอันติใส่กลางวงแล้วค่อยไล่ฆ่าสิ เจ้านี่กระจอกจังนะ"ไอเด็กเวร แน่ใจนะว่าพระเจ้า

ไม่ใช่เด็กเกรียนเกาะเบาะเกาะเก้าอี้ตามร้านเกมน่ะ ห๊าาาา!!!!

"ข้าเป็นพระเจ้านะ ข้าไม่ใช่เด็กเกรียนร้านเกม ถ้าเจ้ายังคิดอยู่ ข้าจะสาปให้เจ้าโชคร้ายและส่งลงนรกไม่ต้องขึ้นมาเกิดเลย" หวายย

พระเจ้าดูท่าจะโกรธหนักเลยแฮะ เอาไงดีหว่า

"งั้น...ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ไม่ทราบ คุณพระเจ้า" ผมรีบถามคำถามเปลี่ยนเรื่องทันที 

ใครจะไปกล้าเสี่ยงกันล่ะ บอกแค่คำสาปแต่ไม่ได้ระบุนี่ว่าคำสาปอะไร นังส่งลงนรกแบบไปไม่กลับตั๋วเที่ยวเดียวอีกต่างหาก ยึ้ย สยอง

"ข้าเห็นเจ้าเล่นเกมข้าเลยลงมาดู แต่เผลอออกอารมณ์มากไปหน่อยเลยกลานยเป็นพาเจ้ามาอยู่ในห้องช้าแทน ข้าก็เพิ่ฃมารู้สึกตัวตอนเจ้าลุกขึ้นนี่แหละ ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย" เอิ่ม...ขอโทษกันง่ายๆงี้เลย? แล้วในเมื่อวาร์ปมาได้ ทำไมไม่ส่งกลับล่ะ

"ส่งกลับไม่ได้หรอก ตัวตนของเจ้าตอนนี้มันหายไปแล้ว ไม่เชื่อเจ้าก็ลองหันกลับไปดูคอมของเจ้าสิ" คงเห็นผมทำหน้าไม่เชื่อล่ะมั้งเลยบอกมางี้ ผมเลยหันกลับไปมองคอมตัวเอง

"เห้ย!!! แอคเคหายไปได้ไง ไหนจะสกินซีซั่นนี้ที่เสียไปเกือบหมื่น ไหนจะกิจกรรมครบรอบม่ายยยยย" ผมได้แต่กรีดร้องอยู่อย่างนั้นเมื่อรับรู้ความจริง ทำไมโชคชะตาเราถึงได้เป็นเยี่ยงนี้หนอ 

"เราต้องขอโทษเจ้าด้วยจริงๆ เพื่อเป็นการไถ่โทษ ข้าจะให้เจ้าไปเกิดใหม่พร้อมกับพลังอย่างนึงละกัน"พอสิ้นสุดคำพูดพระเจ้าแทรป(กับดักน่ะนะ) ผมนี่หูตาตั้งเลย

"ขอโลกในเกมโอเวอร์วอช และขอพลัง จากรีบอร์น นะ พระเจ้า" ผมรีบพูดก่อนที่พระเจ้าจะเปลี่ยนข้อเสนอ 

"เร็วจริงนะ แล้วเจ้าไม่ห่วงครอบครัวของเจ้าเรอะ" พระเจ้าถามมางี้ทำให้นึกขึ้นมาได้ แต่ในเมื่อตัวตนของเรามันจางหาย ประวัติการคงอยู่ก็คงไม่น่าจะเหลือแล้วล่ะมั้ง

"ไม่อ่ะ แม่ผมแกร่งนะ เป็นหญิงแกร่งที่ฆ่าหมีด้วยมือเปล่าเพียงข้างเดียวเชียวนะ พ่อผมก็เป็นคนที่แกร่งขนาดกำหราบแม่ผมได้ เพราะฉะนั้นไม่น่าเป็นห่วงเลยสักนิด"ใช่แล้ว ที่พูดไปน่ะ เรื่องจริงทั้งนั้น ขนาดลูกยังเกือบตายมาหลายรอบ เพราะหมาฟัดนะ แต่เป็นแม่ผมต่างหากที่ฟัดผมตอนเด็ก แรงคนหรือแรงอะไรกัน ถ้าพ่อไม่ห้ามนี่ ผมตายตั้งแต่เด็กแล้ว

"งั้นรึ แต่พลังของเจ้านี่มัน นั่นสินะ ข้าไม่ได้ว่าพลังของตัวละครไหนหรือของใครแบบไหนนี่น่ะ หึๆ ย่อมได้ ข้าจะให้เจ้า ข้าแถมอาวุธของวองโกเล่แฟมิลี่ด้วยละกัน มันจะเก็บไว้ในแหวนของเจ้า รับไปสิ"พระเจ้าส่งแหวนมาให้ ผมก็รับมาสวมทันทีไม่มีปริปาก

"งั้นข้าจะส่งเจ้าไปละนะ" พระเจ้าเปิดประตูวาปขึ้นมา 

จะส่งแล้วเหรอ รีบจริงเชียว

"ก่อนส่ง ท่านชื่ออะไรกันแน่ ให้เรียกแต่พระเจ้าๆ"ผมรีบถามก่อนจะโดนส่งไปโลกที่หวัง

"เรื่องมากจริงเชียว ข้ามีนามว่า เคออส ข้าบอกแล้วเจ้าก็ไปได้แล้วไป" แหม..ไล่เชียวนะพระเจ้าแห่งความวุ่นวาย

"ผมไปก็ได้  บายนะ พระเจ้าแห่งโชตะค่อน"

ผมพูดเสร็จก็รีบกระโดดเข้าประตูที่เคออสเปิดไว้ทันที

"ไอเจ้าบ้านี่ ขนาดไปยังกวนประสาทได้อีก ถ้ามันรู้ว่าเราสามารถเปลี่ยนเพศได้นี่ยังเป็นยังไงนะ หึๆ ยังไงก็ไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะนะ"

เคออสพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าในอนาคต จะได้เจอกับยูเคอีกครั้ง