คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่3/3 ลูกไม่รักดี
“ทำไมถึงถามแบบนี้ พี่คิดว่าเราคุยกันเข้าใจแล้ว” ปราณต์ถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ซึ่งช่วยดึงสติอัญญิศาให้กลับมาโฟกัสกับเหตุการณ์ปัจจุบันได้เป็นอย่างดี
“จริง ๆ แล้วเอื้อมไม่ได้…”
“ลุกมากินข้าวก่อน ค่อยนอนพักต่อ” ปราณต์เมินเฉยกับประโยคที่อัญญิศากำลังจะพูด และเลือกที่จะเข้าไปพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น
“พี่จะไม่ทิ้งเอื้อมใช่ไหม” อัญญิศาเอ่ยถามเสียงเครือ ดวงตาคู่กลมที่บวมช้ำจ้องไปที่ปราณต์อย่างรอคำตอบ
“ก็อยู่ตรงนี้ไง ไม่ได้ไปไหน” ปราณต์ตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบศีรษะคนตัวเล็กเบา ๆ อัญญิศาคลี่ยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะโผเข้ากอดเอวสอบไว้แน่น
“ลุกมาทานข้าวได้แล้วจะได้ทานยา ตัวรุม ๆ” ปราณต์บอกคนตัว
เล็กพร้อมกับค่อย ๆ ผละกอด
“เอื้อมไม่หิว” อัญญิศาส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะจู่ ๆ ก็รู้สึกปวดหน่วงบริเวณท้องน้อยเหมือนกับว่ามดลูกกำลังบีบตัวอยู่ แต่อัญญิศาก็ไม่ได้นึกเอะใจกับอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้มากนัก เมื่อสองวันก่อนก็เพิ่งรู้สึกคัดหน้าอก จึงคิดว่าอาจจะเป็นสัญญาณเตือนก่อนประจำเดือนจะมาอย่างเช่นทุกครั้ง
“งั้นนมสักแก้วแล้วกัน” ว่าแล้วก็เดินออกไปหยิบนมในตู้เย็นมารินใส่แก้วพร้อมกับหายาแก้ปวดลดไข้ที่เพิ่งลงไปซื้อเมื่อช่วงหัวค่ำมาให้คนป่วย ไม่ลืมที่จะย้ำกับเภสัชกรในร้านว่าใช้กับตั้งครรภ์ ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้เรียกว่าดีใจได้หรือไม่ที่รู้ว่าอัญญิศาท้อง เขาอยากมีลูก อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น อยากสร้างอนาคตกับผู้หญิงที่เขารักและผู้หญิงที่รักเขาที่เป็นเขาจริง ๆ ไม่ใช่เพราะภาพลักษณ์นักธุรกิจ ไม่ใช่เพราะเงินทองสิ่งของนอกกายพวกนั้น แน่นอนว่าครั้งหนึ่งฟ้าเคยส่งผู้หญิงคนนั้นมาให้เขาและฟ้าก็พรากผู้หญิงคนนั้นไปจากเขาเช่นกัน ตั้งแต่ที่กษิราจากเขาไปพร้อมกับลูกในท้อง ความคิดเหล่านั้นก็ไม่เคยผุดเข้ามาในหัวเขาอีกเลย
เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนเครื่องหรูในกระเป๋าดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังเคลิ้มหลับไปอีกรอบต้องสะดุ้งตัวตื่นขึ้น ใบหน้าสวยชะโงกขึ้นมามองหาเจ้าตัวปัญหาที่กำลังส่งเสียงดังรบกวนเมื่อเห็นว่ามันดังมาจากกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี สาวเจ้าก็ลุกขึ้นไปปิดเสียงมันไว้และไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าใครที่โทรเข้ามา กำลังจะล้มตัวลงนอนเสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีกรอบ อัญญิศาถอนหายใจออกมาก่อนจะกลับไปหยิบมันขึ้นมากดรับ
“ฮัลโหลชัช” กรอกเสียงเนือย ๆ ลงไปหาคนปลายสาย พร้อมกับเดินกลับมาล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังมีสายตาของปราณต์กำลังจับจ้องอยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่า น้าฝนบอกว่าเขาติดต่อแกไม่ได้ แกไม่ยอมรับสายเขา” ชรินดาถามออกมาด้วยความเป็นห่วง เพราะน้าฝนบอกกับเธอว่าเมื่อช่วงบ่ายสามโมงนี้ อัญญิศาเข้าไปเยี่ยมบิดาที่โรงพยาบาลมาและเหมือนว่าจะมีปากเสียงกัน ซึ่งน้าฝนยังบอกอีกด้วยว่าเห็นอัญญิศาเดินร้องไห้ออกจากห้องไปจากนั้นก็ติดต่ออัญญิศาไม่ได้อีกเลย
“สงสัยปิดเสียงไว้น่ะ เลยไม่ได้ยิน” อัญญิศาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเพื่อนสาวออกไป
“แกโอเคใช่ไหมเอื้อม” คำถามแสดงความห่วงใยจากเพื่อนสาวทำให้น้ำตาที่แห้งไปแล้วกลับมารื้นขึ้นอีกครั้ง
“อืม โอเคดิ ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย” ถึงจะบอกออกไปอย่างนั้นแต่เสียงที่เปล่งออกไปกลับสั่นไหวจนปลายสายรู้สึกได้
“ถ้ามันไม่โอเคแกลองถอยออกมาสักก้าวดีไหมเอื้อม อะไรที่มันตึงเกินไปหรือหย่อนเกินไปมันก็ไม่ดีและมีแต่แกที่จะเจ็บเสียเอง” ชรินดาตัดสินใจว่าขึ้นเพื่อย้ำและเตือนสติเพื่อน ไม่รู้หรอกว่าคนที่ชื่อปราณต์ที่
เป็นแฟนหนุ่มของอัญญิศาหน้าตาเป็นยังไง นิสัยใจคอเป็นแบบไหน ทำงานอะไร ฐานะทางบ้านเป็นยังไง เพราะเธอไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเพื่อน แต่สิ่งหนึ่งที่รู้นั่นคือผู้ชายคนนี้เห็นแก่ตัวสิ้นดี ไม่เคยทำอะไรเพื่ออัญญิศาเลยและไม่เหมาะสมกับเพื่อนของเธอเลยสักนิด
ไม่มีเสียงตอบกลับจากอัญญิศา มีเพียงน้ำตาเม็ดร้อนเท่านั้นที่กำลังหยดแหมะลงบนหมอนใบนุ่ม
“งั้นฉันไม่กวนแกแล้ว มีอะไรก็โทรมาแล้วกัน วันอาทิตย์จะเข้าไปหา” ชรินดาตัดจบเมื่ออัญญิศาเอาแต่นิ่งเงียบ เข้าใจว่าเพื่อนรู้สึกเช่นไร ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมแต่บางครั้งเธอก็เหลืออดจริง ๆ
ฝาก Ebook ใจไม่ลืมรัก ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น