คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่2/3 เหมือนดีแต่เหมือนดิม
“หมายความว่ายังไงเอื้อม” ปราณต์ถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ทำให้เท้าเรียวถอยออกหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ อัญญิศามองใบหน้าของเขาก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ไม่รู้เลยว่าตัดสินใจถูกหรือเปล่าที่พูดออกไปอย่างนั้นแต่ตอนนี้หล่อนสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากเขา
“อะ…เอื้อม ท้อง” สุดท้ายแล้วอัญญิศาก็เลือกที่จะพูดมันออกไป
“เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อที่ผ่านมาพี่ป้องกันตลอด” ปราณต์ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่อัญญิศาบอก นั่นทำให้อัญญิศาหน้าชาไม่น้อย
“พี่ปราณต์จะบอกว่าเด็กในท้องเอื้อมเป็นลูกคนอื่นสินะ พี่ปราณต์ไม่รับก็ไม่เป็นไรเอื้อมจะเลี้ยงแกเอง” อัญญิศาแค่นหัวเราะทั้งน้ำตา เพียงแค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าที่ผ่านมาเขามองอนาคตของเราไปไกลมากน้อยแค่ไหน เห็นจะมีแค่หล่อนที่วาดฝันไปไกลอยู่ฝ่ายเดียว ในเมื่อปราณต์ให้ความชัดเจนกับหล่อนไม่ได้หล่อนก็จะไปเอง
“ตรวจกับโรงพยาบาลแน่ใจแล้วใช่ไหม” ปราณต์รั้งแขนเรียวเล็กไว้ ก่อนจะถามออกไป อัญญิศามองหน้าคนตัวโตอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ ไม่ได้อยากจะโกหกแต่เพราะเขาไม่ไม่ยอมทำอะไรให้มันชัดเจนเสียทีหล่อนถึงต้องทำแบบนี้
“มีใครรู้หรือยัง” ปรานต์ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงด้วยสีหน้าที่บ่งบอกได้ว่ากำลังคิดไม่ตกกำปัญหาที่เกิดขึ้น อัญญิศากำลังจะทำให้เรื่องทั้งหมดมันยุ่งยากไปกว่าเดิม
“พี่ไม่อยากมีลูกกับเอื้อมขนาดนั้นเลยเหรอ” อัญญิศาไม่ตอบคำถามและเลือกที่จะถามปราณต์กลับ แต่เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนของปราณต์ก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครจนกว่าพี่จะเข้าไปคุยกับพ่อเธอ” ปราณต์กระแทกลมหายใจบอกคนตัวเล็กก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้อง ทิ้งให้แต่อัญญิศาที่ยืนสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“พูดอะไรออกไปนะเอื้อม” อัญญิศาพึมพำก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเตียงบ้าง นิ้วเรียวประสานเข้าหากันแน่นอย่างลังเลใจ ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อก็เป็นเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนเครื่องหรูของหล่อนบ้างที่ดังขึ้น ร่างบางจึงลุกขึ้นไปหยิบมันมากดรับ
“คุณท่านหลับแล้ว ถ้าคุณเอื้อมจะมาก็เข้ามาได้เลยนะคะ ตอนนี้น้าอยู่เฝ้าท่านคนเดียว” ปลายสายพูดขึ้นเมื่ออัญญิศากดรับสาย น้าฝนหรือหยาดทิพย์เป็นภรรยาของบิดาหรือมีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงของหล่อนนั่นเอง น้าฝนเข้ามาตั้งแต่ตอนที่หล่อนอายุได้สิบแปดปีจนตอนนี้ยี่สิบเจ็ดปีแล้วจึงไม่แปลกที่จะผูกพันกันเหมือนคนในครอบครัว ตั้งแต่ที่ออกจากบ้านมาก็มีแต่น้าฝนที่กล้าขัดคำสั่งของบิดาโดยการติดต่อหล่อนมาและคอยให้ความช่วยเหลือเกือบทุกทาง
“ค่ะ เดี๋ยวเอื้อมเข้าไป” อัญญิศาตอบรับเพียงเท่านั้นก่อนจะกดวางสายลง เพิ่งได้ข่าวจากน้าฝนเมื่อวานว่าบิดาล้มป่วยเข้าโรงพยาบาลเพราะเอาแต่โหมงานหนักทำให้โรคเก่ากำเริบจึงอยากเข้าไปเยี่ยม แต่ก็กลัวว่าหากท่านเห็นหน้าลูกไม่รักดีอย่างหล่อนจะอาการทรุดหนักลงกว่าเดิมจึงต้องแอบไปหาตอนที่ท่านหลับอย่างเช่นตอนนี้
อัญญิศาถอนหายใจออกมาก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมแขนยาวขึ้นมาสวมทับพร้อมกับหันไปหยิบกุญแจรถยนต์คันหรูของตนเองที่วางไว้บนโต๊ะ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ารถยนต์ของตนเองนั้นจอดทิ้งไว้ที่ร้านอาหาร จึงต้องเปลี่ยนจากหยิบกุญแจรถเป็นหยิบกระเป๋าสตางค์ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่มือเรียวที่กำลังจะเอื้อมไปหมุนลูกบิดต้องชะงักเมื่อประตูนั้นถูกเปิดเข้ามาโดยคนข้างนอกซึ่งก็คือปราณต์
“จะไปไหน” ปราณต์เอ่ยถามพร้อมกับใช้สายตามองร่างบอบบางตรงหน้าตั้งแต่หัวจดเท้า
“เอื้อมจะไปเยี่ยมพ่อ พี่ปราณต์จะไปด้วยกันเหรอคะ ถ้าไม่ไปก็หลีกทางให้เอื้อมด้วย” อัญญิศาถามออกไป แต่ปราณต์กลับรับรู้ได้ถึงความประชดประชัน สุดท้ายปราณต์แล้วก็ยอมหลีกทางให้คนตัวเล็กเดินออกไป
ฝาก Ebook ใจไม่ลืมรัก ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น