ใจเอื้อมรัก (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่5/2 คนแปลกหน้า

            “อ้าวเอื้อม! ยังไม่หายดีเหรอจ๊ะ” กำลังจะเอ่ยเรียกน้องชาย แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังยืนคุยกับอัญญิศาอยู่จึงเข้ามาทักทาย

            “ดีขึ้นแล้วค่ะ เอื้อมมารอรับเพื่อนเฉย ๆ” อัญญิศาคลี่ยิ้มบอกปิ่นปัก จะว่าหายดีแล้วก็คงไม่เชิงเพราะทุกเช้ายังมีอาการคลื่นไส้เวียนหัวและอาเจียนน้ำขม ๆ ออกมาอยู่ คงจะคิดเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากเครียดและเป็นโรคกระเพาะ แต่ก็ถือว่ายังดีกว่าตอนที่ไปเรียนอังกฤษแรก ๆ อยู่หลายเท่า ไหนจะต้องปรับเวลากิน เวลานอน ต้องเข้าสังคมใหม่ ๆ จนทำให้เครียดและกดดันจากนั้นก็เริ่มมีอาการอย่างว่า หล่อนใช้เวลาอยู่นานนับเดือนกว่าจะปรับตัวได้แต่นั่นก็ทำให้น้ำหนักหล่อนลดไปหลายกิโลเหมือนกัน

            “ดีแล้วล่ะ จะได้หายทันไปเที่ยวด้วยกันวันศุกร์นี้ ห้ามปฏิเสธนะ พี่จองโรงแรมไว้แล้ว” ปิ่นปักว่าทีเล่นทีจริง ส่วนอัญญิศาก็ได้แต่คลี่ยิ้มส่งไปให้ เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนเครื่องหรูในกระเป๋าถือใบโปรดของปิ่นปักดังขึ้นพอดีบทสนทนาของทั้งคู่จึงจบลงพียงเท่านั้น

            ปิ่นปักเดินปลีกตัวออกไปรับโทรศัพท์แล้ว แต่ปราณต์ยังไม่เคลื่อนตัวไปไหน ดวงตาคมเข้มยังจดจ้องมาที่ใบหน้าหวานไม่วางตา ยอมรับว่ายังไม่วางใจเรื่องที่อัญญิศาบอกว่าไม่ได้ท้อง เขาป้องกันก็จริงแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าบางครั้งก็เผลอไผลไปเหมือนกัน

            เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนเครื่องหรู่ดังแทรกขึ้นมาทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดใจนี้ลงได้เป็นอย่างดี อัญญิศาไม่รอช้าที่จะกดรับเมื่อเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาคือชรินดา

            “ฮัลโหลชัช อือ..รออยู่ข้างล่างแล้ว” อัญญิศาว่าพลางหยิบสายกระเป๋าใบโปรดขึ้นมาคล้องหัวไหล่ มืออีกข้างก็ยกโทรศัพท์ที่ยังค้างสายเพื่อนขึ้นแนบหู ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินผ่านปราณต์ออกไป นิ้วเรียวข้างที่สะพายกระเป๋าทำทียกขึ้นมาจับปอยผมทัดหูเมื่อเห็นว่าปราณต์เอื้อมมือออกมาหมายจะคว้าไว้ และนั่นทำให้เจ้าของร่างสูงโปร่งต้องเอื้อมมือเก้อ

            ปราณต์ระบายลมหายใจออกมา ก่อนจะหันไปมองตามร่างบอบบางที่เริ่มเดินไกลออกไป ริ้นร้อนเลียริมฝีปากล่างพร้อมกับพยักหน้ารับกับท่าทีเหินห่างของอัญญิศา

            “เธอบังคับให้พี่ต้องทำแบบนี้เองนะเอื้อม” ปราณต์พึมพำในลำคอ ก่อนจะละสายตาจากร่างบอบบางที่คุ้นตาแล้วเดินออกไป

            “ชอบเหรอ” ตลอดทางกลับบ้านมีแต่เสียงเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ เท่านั้น ไม่มีเสียงสนทนาระหว่างพี่น้องสักประโยค แต่จู่ ๆ คนเป็นพี่ก็ถามขึ้นนั่นทำให้คนที่กำลังจดจ่ออยู่กับท้องถนนต้องหันมาสนใจกับคำถาม

            “หมายถึงอะไรครับ” ปราณต์ทำทีเลิกคิ้วถาม ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าพี่สาวหมายถึงอะไร

            “ก็น้องเขาไง น้องเอื้อม แต่เสียดายเขามีแฟนแล้วจ้ะ ถ้าน้องเขายังโสดพี่จะแนะนำให้ปราณต์แล้วนะเนี่ย” ปิ่นปักว่าด้วยน้ำเสียงติดเสียดายเล็กน้อย แน่ล่ะทางบ้านอัญญิศามีฐานะขนาดนั้น หน้าตาก็สวย การศึกษาก็ดีใครก็คงอยากได้มาเป็นคู่ชีวิต แต่ยังโสดนี่สิถึงจะแปลก

            “ปราณต์ยังไม่มีใครในใจบ้างเลยหรอ หรือว่ารอเปิดตัวอยู่” ปิ่นปักถามขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ได้รับคำตอบจากน้องชายเหมือนกับทุกครั้งที่เอ่ยถาม นั่นคือการส่ายหัวปฏิเสธและบอกว่าไม่มีและยังไม่เจอใครที่ถูกใจ หลายครั้งที่นึกโทษตัวเองที่คอยจ้ำจี้จำชัยกับชีวิตส่วนตัวน้องมากเกินไป โดยเฉพาะเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนที่เธอมักตั้งแง่และอคติกับกษิราคนรักเก่าของน้องชายจนทำให้เกิดเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดขึ้น และเหตุการณ์นั้นก็สร้างรอยแผลขนาดใหญ่ไว้ในใจของปราณต์ และทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองพี่น้องเริ่มห่างเหินกันไป มาวันนี้เธอไม่ได้ต้องการน้องสะใภ้ที่ฐานะดีหรือเพียบพร้อมอีกแล้ว ขอเป็นคนที่น้องรักและเธอคนนั้นรักน้องด้วยใจจริงและช่วยสมานแผลภายในใจให้กับน้องชายของเธอได้ก็พอแล้ว

มีอะไรในกอไผ่หรือเปล่าน้าาา