ใจเอื้อมรัก (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่5/1 คนแปลกหน้า

บทที่๕ คนแปลกหน้า

            เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนเครื่องหรูดังขึ้นเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่เจ้าของเครื่องยังนั่งเหม่อมองออกไปนอกร้านราวกับว่ากำลังตกอยู่ในห้วงความคิดไม่ได้ยินเสียงดังรบกวนจากภายนอกเลย จนกระทั่งนฤชาเข้ามาสะกิดสติจึงกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว

            “เอื้อม ชัชโทรมาน่ะ ไม่รับเหรอ” นฤชาท้วงขึ้น ครั้งแรกคิดว่าน้องตั้งใจที่จะไม่รับ แต่พอเข้ามาใกล้ก็เห็นว่าเจ้าตัวไม่ได้สนใจกับเสียงเรียกเข้าที่กำลังดังอยู่นั้นเลย

            “อะ…เอ่อค่ะ” อัญญิศาตอบพร้อมกับหยิบสมาร์ตโฟนที่ยังคงส่งเสียงร้องดังอยู่ขึ้นมากดรับ นฤชามองตามแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวเบา ๆ อาการอย่างนี้ไม่มีปัญหากับแฟนก็มีปัญหากับทางอาศรแน่ ๆ อาศรก็ใจแข็งเหลือเกินลูกสาวทั้งคน เธอเป็นหลานและเป็นเพียงญาติห่าง ๆ ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งมากนักกับเรื่องภายในครอบครัว นับว่าโชคดีที่บิดาของเธอไม่ได้บังคับฝืนใจในเรื่องนี้ ระหว่างเธอกับสามีจึงไม่มีอุปสรรคมากมายนัก

            “ฮัลโหลเอื้อม แกว่างหรือเปล่า พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล จะวานให้แกเข้ามารับหน่อยน่ะ” ไม่ทันที่จะได้กรอกเสียงลงไป ชรินดากลับเป็นฝ่ายถามขึ้นมาเสียก่อน

            “ห้ะ แล้วแกเป็นอะไรมากหรือเปล่า” อัญญิศาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

            “ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้นด้วย ฉันหัวแตกแล้วก็แขนถลอกนิดหน่อย ทำแผลแล้วไม่ได้เป็นอะไรมาก” คนเจ็บว่าติดหัวเราะ เธอน่ะไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่เจ้านายของเธอนี่สิไม่รู้จะเป็นอะไรมากหรือเปล่าเพราะเป็นฝั่งที่ได้รับแรงกระแทกไปเต็ม ๆ หมอขอให้แอดมิดดูอาการสักคืนก็ไม่ยอม เพราะวันนี้คุณยุเลขาคนเก่งไม่อยู่ เธอที่ทำงานเป็นผู้ช่วยเลขาจึงต้องออกมาคุยงานข้างนอกกับบอสแทน นับว่าเป็นดวงซวยของเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ออกมาคุยงานครั้งแรกก็เกิดอุบัติเหตุซะแล้ว ก็รถที่ขับมาจากเลนตรงข้ามน่ะสิ คนขับเกิดหลับในพุ่งเข้าชนอย่างจัง นับว่าโชคดีที่เจ้านายของเธอยังมีสติและหักหลบทันอยู่บ้างจึงไม่มีใครได้รับบาดเจ็บถึงชีวิต แต่สภาพรถก็ยับเยินเอาการอยู่เหมือนกัน

            “อือ เดี๋ยวเข้าไปรับ” พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เพื่อนสาวไม่ได้เป็นอะไรมาก ความกังวลใจที่ก่อตัวขึ้นเมื่อครู่ก็เริ่มคลายไป

            อัญญิศาใช้เวลาเดินทางจากร้านมายังโรงพยาบาลประมาณสิบห้านาทีได้ มาถึงแล้วก็โทรหาเพื่อนสาวอีกครั้งแต่ทางนั้นกลับไม่รับสายเสียอย่างนั้น สาวเจ้าจึงออกมานั่งรอโซนม้าหินอ่อนของทางโรงพยาบาล            “ไม่สบายเหรอ ถึงมาโรงพยาบาล” เสียงนุ่มทุ้มคุ้นหูดังขึ้น นั่นทำให้นิ้วเรียวที่จิ้มโทรศัพท์เตรียมจะกดต่อสายหาเพื่อนสาวอีกครั้งต้องชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เข้ามาเอ่ยทัก

            “ไม่ได้ท้องจริง ๆ ใช่ไหม” อัญญิศายังคงนิ่งเงียบ

            “ในเมื่อมั่นใจว่าป้องกันทุกครั้งแล้วจะถามอีกทำไมล่ะคะ” 

อัญญิศาว่าพลางแค่นหัวเราะออกมา

            “ไม่ใช่แค่พี่ปราณต์ที่ไม่อยากมี เอื้อมก็ไม่อยากมีเหมือนกัน” อัญญิศายังว่าต่อ พลางเลื่อนดวงตาคู่กลมเลื่อนขึ้นไปจดจ้องใบหน้าคมคายของคนตรงหน้า เสี้ยวนาทีหนึ่งที่ดวงตาคู่นั้นไหววูบแต่ก็เป็นเพียงแค่เสี้ยงนาทีเดียวเท่านั้น ไม่ทันที่ปราณต์จะตอบอะไรกลับมา เสียงปิ่นปักก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

มีใครรออ่านอยู่มั้ยน้าา ขอโทษที่มาดึกนะคะ จะพยายามมาอัพให้อ่านทุกวันค่า