ลวงใจซ่อนใยรัก (มี Ebook แล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #13 : ลวงใจซ่อนใยรัก13

เมื่อขึ้นมาถึงห้อง เพชรไพลินก็ทิ้งตัวลงนอนแผหลาไปกับเตียงกว้าง เปลือกตาบางหลับลงช้าๆ แต่เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูกลับดังขึ้นมาขัดจังหวะจนเจ้าตัวจิ๊ปากเสียงดัง พร้อมกับควานหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดรับ

"พี่โทรหาตั้งหลายสายกว่าจะรับ" เสียงบ่นที่ดังมาจากปลายสายทำให้ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มออกมาโดยอัตโนมัติ

"เพชรเพิ่งว่างนี่คะ คุณพ่อมีแขกตั้งแต่ช่วงเย็นเลย"

"ไม่ได้อยู่ที่บ้านเหรอคะ" เพชรไพลินเลิกคิ้วถามอย่างต้อการจับผิด

"ครับ กำลังจะกลับ" ภาธรไม่ได้โกหก หลังจากที่เขาไปส่งณิชกมลที่บ้านเขาก็แวะนั่งดื่มร้านเหล้าและเจอเข้ากับชลกรพอดีจึงนั่งดื่มกับมันซะเลย ซึ่งตอนนี้เขาออกมาข้างนอกร้านและเตรียมจะกลับบ้านแล้ว แต่เขาเลือกที่จะโทรหาคนตัวเล็กก่อน เกรงว่าหากรอถึงบ้านจะอาจจะดึกไปและคนตัวเล็กจะหลับไปก่อน

"ดื่มอีกแล้วนะคะ" เพชรไพลินบ่นอย่างเป็นห่วง

"ขี้บ่นจังเลยเรา บ่นเป็นคนแก่ไปได้" ภาธรแสร้งว่าแต่ใบหน้าคมกลับปรากฏรอยยิ้มจางๆ

"ก็ใครล่ะคะชอบทำให้บ่นน่ะ" เพชรไพลินถามกลับด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด

"คุณธรครับ จะคุยอีกนานไหมครับ ศรีภรรยากูโทรตามแล้วครับ" เสียงที่แทรกเข้ามาจากปลายสายทำให้เพชรไพลินหลุดขำออกมา ส่วนภาธรนั้นหันไปชี้หน้าคาดโทษเพื่อนที่มันแหกปากขัดจังหวะเขา

"วางสายได้แล้วค่ะ รีบกลับบ้านนะคะ ขับรถดีๆนะ"

"ฝันดีครับ คิดถึงนะ" สิ้นเสียงภาธรเพชรไพลินก็กดวางสาย พี่หมียักษ์ถูกดึงมากอดแน่น มิหนำซ้ำยังโดนคนตัวเล็กบีบแก้มซ้ายทีขวาทีอย่างมันเขี้ยวถ้าหากเป็นคนคงช้ำหมดแล้วกระมัง

"พี่หมี เพชรเขินจัง" ถ้าหากใครมาเห็นหล่อนตอนนี้คงคิดว่าเป็นบ้าแน่ๆ นอกจากจะยิ้มกับตุ๊กตาหมีแล้วหล่อนยังคุยกับมันอย่างกับมันรู้ภาษายังไงยังงั้น

เมื่อวางสายจากคนตัวเล็ก ภาธรก็กลับไปนั่งฝั่งคนขับดังเดิม หันไปมองเพื่อนทีหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ตั้งแต่มันแต่งงานมีลูกมีเมียมานี้เวลาสังสรรค์แทบจะไม่มี แอบหนีกลับก่อนเพื่อนบ้าง ผิดนัดบ้าง ไม่ใช่เพราะเมียมันสั่งห้ามหรอกเห็นทีจะเป็นมันติดเมียเสียมากกว่า

"ออกรถสิครับ" ชลกรเร่งเพื่อนเมื่อเห็นว่ามันเข้ามานั่งแล้วแต่ยังนิ่งอยู่

"เออ หุบปากได้แล้วมึงน่ะ กูหนวกหู" ภาธรหันมาว่าเพื่อนเสียงขุ่น ก่อนจะขับรถไปส่งมันที่บ้าน ส่วนตัวเขาตัดสินใจวนรถกลับไปที่คอนโด

เครื่องดื่มสีอำพันถูกสาดลงคอแกร่งแก้วแล้วแก้วเล่า แต่ไม่มีท่าทีว่าจะเอาชนะคนตัวโตได้สักนิด ดวงตาสีนิลเข้มเหม่อมองออกไปยังแสงไฟระยิบระยับจากตึกสูงตระหง่านฟ้าและแสงไฟดวงน้อยใหญ่ที่เปล่งประกายในยามค่ำคืนช่างเป็นภาพที่สวยงาม แต่ในใจเขาตอนนี้กลับวูบโหวงอย่างอธิบายไม่ถูก คิดมาโดยตลอดว่าตนเองนั้นสามารถลืมหญิงสาวได้ ลืมฤทธิ์ความเจ็บปวดเมื่อสามปีก่อนได้ แต่เมื่อได้กลับมาเจอในวันนี้มันกลับทำให้เขามั่นใจ ว่าเขาไม่เคยลืมหล่อนเลย

ในแต่ละตอนอาจจะสั้นหน่อยนะคะ เพราะแบ่งอัพอีกทีค่ะ อยากลงให้อ่านทุกวันจะได้ไม่ลืมกันเนาะ

กดหัวใจเป็นกำลังใจให้กันหน่อยนะคะ

ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ