ใจเอื้อมรัก (มี E-book)

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่4/3 ถอยออกมา

     ด้านอัญญิศาหลังจากกดตัดสายและปิดเครื่องไปแล้วก็กลับมาฟุบหน้าลงกับหมอนดังเดิม ตั้งแต่เก็บกระเป๋าออกจากที่นั่นมาจนถึงตอนนี้น้ำตาเม็ดร้อนยังไม่แห้งเหือดไปจากดวงตาคู่กลม แพคนตางอนและพวงแก้มเนียนนุ่มยังคงเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำตา

            “อุบ...” ร่างบางรีบลุกขึ้นจากเตียงตรงไปโก่งคออาเจียนในห้องน้ำทันที เมื่อจู่ ๆ ก็รู้สึกคลื่นเหียนอยากอาเจียนออกมา รอบที่สองแล้วที่ต้องลุกออกไปอาเจียนและไม่มีสิ่งใดออกมาเลยนอกจากน้ำขม ๆ อย่างที่รู้สึกอยู่ในตอนนี้

            มือเรียวดันขอบอ่างไว้เพื่อช่วยพยุงตัวเองให้ยังทรงตัวได้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองตัวเองผ่านกระจก ใบหน้ารูปไข่ยามไร้เครื่องสำอางในตอนนี้ดูอ่อนล้าและซีดจนน่าตกใจ ดวงตาทั้งสองข้างยังบวมเป่งไม่หาย

            “เจ็บกว่าที่คิดอีกเนอะ” อัญญิศาบอกกับตัวเองในกระจกก่อนจะยกมือขวามาทาบไว้บนอกและขยุ้มผ้าเนื้อบางเข้าหามือแน่น

            อัญญิศากลับมาล้มตัวลงนอนอย่างคนหมดแรง มือเรียวเอื้อมไปหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากดเปิดเครื่อง สายเรียกเข้าและข้อความนับสิบกว่าข้อความจากปราณต์แจ้งเตือนขึ้นทันทีที่เปิดต่อสัญญาณอินเทอร์เน็ต

            (Pran : อย่ากดดันพี่ด้วยวิธีนี้นะเอื้อม มีเหตุผลบ้าง)

            (Pran : อย่าลืมว่าไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว อย่าใช้แต่อารมณ์)

            (Pran : กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง)

            (Pran : จะรอที่ห้อง)

            อัญญิศาเมินเฉยกับประโยคเหล่านั้นก่อนจะกดเข้าไปที่ห้องสนทนาระหว่างตนเองกับชรินดา เพราะรู้ว่าเวลานี้เพื่อนสาวอาจจะกำลังทำงานอยู่จึงไม่โทรไปสุ่มสี่สุ่มห้าและเลือกจะพิมพ์ข้อความส่งไปแทน

            (เอื้อมรัก : ว่างแล้วโทรหาหน่อยนะ) นิ้วเรียวกดพิมพ์ประโยคสนทนาส่งไป เสร็จแล้วก็วางสมาร์ตโฟนลงข้างกายดังเดิม ตอนนี้รู้สึกอ่อนล้าอยากจะปิดเปลือกตาให้หลับลงเต็มทน แต่สมองไม่อาจสั่งให้ข่มตาหลับลงไปได้ เพราะมันเอาแต่นึกน้อยใจซ้ำ ๆ จนทำให้น้ำตาที่แห้งไปแล้ว

กลับมาเอ่อคลออีกครั้ง มือเรียวปาดมันออกลวก ๆ ก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับลง

            “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เปลือกตาคู่บางปิดลงได้เพียงแค่สิบนาทีเท่านั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น นั่นทำให้เปลือกตาคู่บางปรือขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นไม่ได้ดังมาจากห้องข้าง ๆ จึงตัดสินใจลุกขึ้นไป ก่อนจะเปิดประตูก็ไม่ลืมส่องตาแมวดูให้แน่ใจว่าคนข้างนอกคือใคร

            “ใครคะ” อัญญิศาเอ่ยถาม ภาพที่เห็นคือหญิงมีอายุในชุดยูนิฟอร์มของทางโรงแรม นั่นยิ่งทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

            “บริการอาหารเช้าพร้อมเสิร์ฟแล้วค่ะ” เสียงจากคนหญิงมีอายุตอบกลับมา

            “ไม่ได้สั่งนะคะ” อัญญิศายังคงปฏิเสธ

            “เป็นบริการของทางโรงแรมค่ะคุณลูกค้า” เมื่อได้ยินดังนั้นอัญญิศาจึงตัดสินใจเปิดประตูให้กับพนักงานของโรงแรมเพื่อที่จะเอาอาหารเข้ามาเสิร์ฟให้เสร็จ ๆ ไปเพราะตอนนี้ไม่เพียงแค่รู้สึกอ่อนล้า แต่ยังรู้สึกปวดหัวอีกตุบ ๆ เหมือนกับว่าใกล้จะระเบิดเต็มทีแล้ว

            “ขออนุญาตนะคะ” หญิงมีอายุที่เป็นพนักงานของโรงแรมเอ่ยขึ้นอีกรอบพร้อมกับคลี่ยิ้มส่งให้ลูกค้าสาว ก่อนจะหันไปยกอาหารเช้าเข้าไปวางไว้บนโต๊ะให้กับลูกค้าสาว อัญญิศารอจนอีกฝ่ายจัดเตรียมอาการเช้าให้จนเสร็จสรรพก็ปิดประตูห้อง แต่จู่ ๆ ประตูก็ถูกผลักเข้ามา

จากคนข้างนอก นั่นทำให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวเซถอยไปหลายก้าว ด้านคนมาใหม่ที่แทรกตัวเขามาได้ก็กดล็อกประตูทันที

            “พะ…พี่ปราณต์ นี่แผนของพี่หรอ แล้วรู้ได้ยังไงว่าเอื้อมอยู่ที่นี่” อัญญิศาเรียกชื่อคนตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยถามออกไป

            “พี่รู้ได้ยังไงไม่สำคัญ แต่เธอน่ะเป็นอะไร เก็บของออกมาทำไม” ปราณต์ถามพร้อมกับก้าวเข้าไปหาเจ้าของร่างเล็ก อัญญิศาที่เห็นท่าทีคุกคามจากคนตรงหน้าก็เตรียมจะถอยหนี แต่ก็ช้ากว่าคนตัวโตที่คว้าแขนเล็กเข้าหาตัวจนทำให้ทั้งร่างของหล่อเซเข้าไปปะทะกับอกแกร่งของเขา

            “เราเลิกกันเถอะ” อัญญิศาตัดสินใจบอกไปและเลือกที่จะเบี่ยงหน้าหนีแทนการสบตากันกับเขาเพราะกลัวว่าน้ำตามันจะไหลลงมาอีก

            “ทำไม” ปราณต์เลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ ส่วนมือหนานั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยคนตัวเล็กให้ออกห่าง

            “ประชด?” ปราณต์ถามอีกรอบเมื่ออัญญิศาเอาแต่นิ่งเงียบ

            “อย่าเอาแต่เงียบ พี่ไม่ชอบ มีอะไรก็ใช้เหตุผลคุยกันไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์ อย่าคิดถึงแต่ตัวเอง อย่าลืมว่าไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว” ปราณต์ว่าเสียงเข้มขึ้น และนั่นทำให้อัญญิศาหันมาสบตากัน

            “ขอโทษที่เป็นคนไม่มีเหตุผล แต่เผอิญว่าเอื้อมไม่ได้ท้อง เอื้อมโกหกเพราะอยากได้ความชัดเจนจากพี่ปราณต์ พอใจหรือยัง” คราวนี้อัญญิศาผลักปราณต์ให้ออกห่างพร้อมกับหันมาสบตาคนตัวโต

อย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

            “ล้อเล่นหรือไง จะกดดันพี่ด้วยวิธีนี้จริง ๆ ใช่ไหม” ปราณต์ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม พลางรอฟังคำตอบจากอัญญิศา

            “ให้มันจบแค่นี้เถอะ ต่างคนต่างไปมีชีวิตของตัวเอง บางทีมันอาจจะจริงอย่างที่พี่ปราณต์เคยบอกเอื้อมก็ได้ เพราะอายุเราต่างกันมากเกินไปจนทำให้มุมมองในหลาย ๆ อย่างเราต่างกัน” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้ม

            “ต้องการแบบนี้ใช่ไหม” ปราณต์จ้องคนตรงหน้าไม่วางตา

            “จะไปอยู่ที่ไหน กลับบ้าน?” เมื่ออัญญิศาเอาแต่นิ่งเงียบปราณต์จึงไม่ซักไซ้ถามต่อ เสียงประตูห้องที่ปิดลงพร้อมกับร่างบางของอัญญิศาที่ทรุดตัวลงบนพื้นห้อง